905
O Στυλιανός Παττακός στο γήπεδο της Λεωφόρου | Αρχείο Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης

Οταν στα γήπεδα ξημέρωσε η 21η Απριλίου 1967

Sportscaster Sportscaster 21 Απριλίου 2022, 14:50
O Στυλιανός Παττακός στο γήπεδο της Λεωφόρου
|Αρχείο Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης

Οταν στα γήπεδα ξημέρωσε η 21η Απριλίου 1967

Sportscaster Sportscaster 21 Απριλίου 2022, 14:50

Το ημερολόγιο έγραφε 21 Απριλίου 1967 και η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία αθλητική εφημερίδα εκείνης της εποχής, η Αθλητική Ηχώ, κρεμόταν στα περίπτερα με πρώτο θέμα ένα φιλικό ματς της Εθνικής μας ομάδας. «Η εθνική μας με 2 ωραία γκολ του Παπαϊωάννου και μια βολίδα του Μποτίνου κατέβαλε χωρίς να φορτσάρη τον προηγηθέντα Αργοναύτη 3-1», έγραφε στον κεντρικό της τίτλο. Με ψιλές, δασείες, περισπωμένες και τη λέξη «φορτσάρη» με «η», βεβαίως.

«Ηλθε η εθνική Αυστρίας πάνοπλος με όλους τους διεθνείς της», ήταν το δεύτερο πιο προβεβλημένο πρωτοσέλιδό της. Το φιλικό παιχνίδι της 20ης Απριλίου με τον Αργοναύτη ήταν η… πρόβα τζενεράλε της Εθνικής ενόψη του επίσημου αγώνα της εναντίον της Αυστρίας, στις 23 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων) και ώρα 16:15 στο «Καραϊσκάκη», για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1968. Οπως αναφερόταν στο ρεπορτάζ, οι Αυστριακοί (15 ποδοσφαιριστές, 7 συνοδοί και 22 δημοσιογράφοι) είχαν φτάσει στην Ελλάδα στις 19:25 της 20ης Απριλίου. Η αποστολή της ομάδας είχε καταλύσει σε ξενοδοχείο της Κηφισιάς, και οι εκπρόσωποι του Τύπου σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας.

Το τρίτο θέμα αφορούσε ένα αθλητικό event που διοργάνωνε η εφημερίδα: «Πλέον των 200 νέων εδήλωσαν συμμετοχή εις τον ανώμαλόν μας». Ο «ανώμαλος» ήταν δρόμος, με αφετηρία τη Γλυφάδα, και μεταξύ των νέων περιλαμβάνονταν διάσημοι ηθοποιοί, όπως ο Γιάννης Βόγλης, ο Αλέκος Τζανετάκος, ο Γιώργος Μούτσιος, ο Τάσος Γιαννόπουλος, ο Χρήστος Νέγκας και η Μπεάτα Ασημακοπούλου.

Την πιο σημαντική είδηση, το Πραξικόπημα που τα ξημερώματα εκείνης της μέρας έβαλε την Ελλάδα στο «γύψο», η Αθλητική Ηχώ δεν την είχε προλάβει. Το παιχνίδι της Εθνικής μας αναβλήθηκε, με απόφαση της UEFA και τη συγκατάθεση της αυστριακής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, και διεξήχθη τον Οκτώβριο του 1967. Ο αγώνας ανώμαλου δρόμου ματαιώθηκε. Και όλες οι δραστηριότητες σε όλα τα σπορ «πάγωσαν» επ’ αόριστον. Το Σάββατο, 22 Απριλίου, δεν κυκλοφόρησε καμία εφημερίδα. Η διακοπή της αθλητικής δράσης ανακοινώθηκε το απόγευμα από τον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα ματς της Α’ Εθνικής που ήταν προγραμματισμένα για τις 26 Απριλίου, έγιναν σχεδόν ένα μήνα μετά (21 Μαΐου). Η Χούντα φοβόταν τις συγκεντρώσεις κόσμου μέχρι να σιγουρέψει την εξουσία της, ενώ υπήρχε και ένα πρακτικό ζήτημα: αρκετά γήπεδα χρησιμοποιήθηκαν ως χώροι συγκέντρωσης συλληφθέντων δημοκρατικών πολιτών, ώσπου οι πραξικοπηματίες να αποφασίσουν για την τύχη τους.

Στη διάρκεια της «μαύρης» επταετίας που ακολούθησε, η Χούντα, γνωρίζοντας την απήχηση των σπορ στις λαϊκές μάζες, δεν… τα άφησε σε χλωρό κλαρί. Ιδίως, το ποδόσφαιρο. Οι πρώτες παρεμβάσεις της είχαν να κάνουν με την αποφυγή τυχόν αντιδικτατορικών δραστηριοτήτων με την «κάλυψη» των αθλητικών σωματείων. Η υποχρεωτική συγχώνευση συλλόγων, τάχα μου με σκοπό την αύξηση της οικονομικής τους ενίσχυσης από το Κράτος, εξαφάνισε αυτούς που είχαν επιδείξει κομμουνιστική δράση, ή είχαν ενοχλήσει το καθεστώς με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Σε όσους απέμειναν, επέβαλε την παρουσία στρατιωτικών επιτρόπων στις διοικήσεις τους. Κι εκείνοι φρόντιζαν να απομακρύνουν τα πρόσωπα που θεωρούνταν «επικίνδυνα», ή ανεπιθύμητα: παράγοντες που εκδήλωναν τα δημοκρατικά τους φρονήματα, ακόμη και αθλητές, ή προπονητές.

Ο Στέφαν Μπόμπεκ, ο γιουγκοσλάβος τεχνικός του Παναθηναϊκού που κατέκτησε αήττητος το πρωτάθλημα τη σεζόν 1963-1964, απελάθηκε ως… κατάσκοπος. Το πώς επέστρεψε δυο χρόνια μετά (1969), στον Ολυμπιακό αυτή τη φορά, αποτελεί μυστήριο. Παρόμοια τύχη είχε και ο Μάρτιν Μπούκοβι, που το 1967 οδήγησε τον Ολυμπιακό στον δεύτερο διαδοχικό του τίτλο. Ο ούγγρος προπονητής, που είχε έρθει στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1965 χάρη στη μεσολάβηση του Μίκη Θεοδωράκη και του Δημήτρη Γλέζου (εξάδελφου του Μανώλη), έφυγε κακήν – κακώς στις 23 Δεκεμβρίου του 1967.

Πολύ σύντομα, η Χούντα άρχισε να ανακατεύεται και στις μεταγραφές. Στην αρχή τις απαγόρευσε, μεταξύ των μεγάλων συλλόγων. Στη συνέχεια τις επέτρεψε «κατ’ εξαίρεσιν», αλλά τις χειραγωγούσε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Ρωτήστε και τον Κώστα Ελευθεράκη, που πριν μετακινηθεί από τον Φωστήρα στον Παναθηναϊκό, απήχθη από ΕΣΑτζήδες έξω από το σπίτι του, και κρατήθηκε επί τρεις μέρες σε στρατόπεδο στο Μεγάλο Πεύκο. Η προσπάθεια να πειστεί να πάει στον Ολυμπιακό σταμάτησε, όταν κάποιοι άλλοι παίκτες που ήθελε ο Παναθηναϊκός (Συνετόπουλος, Κρητικόπουλος, Σταυρόπουλος, Αϊδινίου, Δέδες, Πανταζής…) κατέληξαν στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Στις αρχές των ’70s άρχισε η… πλάκα με τις ελληνοποιήσεις – άλλη μια πατέντα της Χούντας, που ήθελε να τους έχει όλους ευχαριστημένους (και ελεγχόμενους).

«Εγκέφαλος» αυτών των παρεμβάσεων υπήρξε ο περιβόητος Κωνσταντίνος Ασλανίδης, αντισυνταγματάρχης πεζικού και υποδιοικητής της Διοίκησης Καταδρομών, ο οποίος τον Ιούνιο του 1967 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού. Αν και ηγήθηκε της αποστολής του Παναθηναϊκού στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» το 1971, δήλωνε οπαδός του Ηρακλή. Θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού για την εμμονή του στο ότι όλοι οι αθλητές έπρεπε να είναι καθαροί και ξυρισμένοι. Αλλά και για τον «τελικό της δεκάρας». Το 1969, όταν ο τελικός Κυπέλλου Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στο «Καραϊσκάκη» έληξε ισόπαλος, εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο, πήρε το κέρμα από τα χέρια του διαιτητή, το έστριψε, και αναγόρευσε νικητή τον Παναθηναϊκό.

Πάντως, αν μιλάμε για ευτράπελα, ο Παττακός κατείχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με κορυφαία του στιγμή αυτή που διέκοψε ένα ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στην κατάμεστη Λεωφόρο για να νουθετήσει τον Γιώργο Σιδέρη, του Ολυμπιακού, να… παίζει πιο μαλακά!

Βεβαίως, ο αθλητισμός χρησιμοποιήθηκε από τους χουντικούς και ως εργαλείο προπαγάνδας. Ποιος φίλαθλος (κάποιας ηλικίας) δεν θυμάται τους πανηγυρισμούς του Παπαδόπουλου και του Παττακού τη βραδιά της κατάκτησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την μπασκετική ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο το 1968; Ή, ποιος θα ξεχάσει το «Κύπελλο Μεγάλης Ελλάδος», στο οποίο συμμετείχαν ο πρωταθλητής Ελλάδας και ο πρωταθλητής Κύπρου, και το σχέδιο ενοποίησης των πρωταθλημάτων Ελλάδας και Κύπρου (ο Ολυμπιακός Λευκωσίας ήταν η πρώτη κυπριακή ομάδα που αγωνίστηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα), που διακόπηκε βιαίως με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...