Τη δεκαετία του ’60, αν κάποιος στρατιωτικός, στην Αεροπορία ή στο αμερικανικό Ναυτικό, ήθελε ένα διθέσιο σπορ ευρωπαϊκό αυτοκίνητο, ο μέσος μισθός τού επέτρεπε να μπορέσει να αποκτήσει κάτι τύπου MG. Ή, ας πούμε, ένα Triumph. Ομως, όταν η General Motors παρουσίασε, το 1961, την Corvette C1, μαζί κρέμασε και το ταμπελάκι με μια τιμή που έγραφε $3.490. Αυτά τα χρήματα, εκείνη την εποχή, μπορούσε να τα διαθέσει η αφρόκρεμα της NASA.

Βασικά, οι σκαπανείς του διαστήματος, οι θαρραλέοι εκείνοι τύποι που έζησαν μια ζωή στο όριο, ακροβατώντας προς το άγνωστο και ρισκάροντας την ύπαρξή τους σε μια κάψουλα που θα ξέφευγε από τη βαρύτητα εξερευνώντας το κοσμικό σκοτάδι, μπορούσαν να αγοράσουν ό,τι τράβαγε η ψυχή τους. Για παράδειγμα, ο Αλαν Σέπαρντ, ο πρώτος Αμερικανός που πήγε στο Διάστημα και ο δεύτερος άνθρωπος στον κόσμο (μετά τον ρώσο Γιούρι Γκαγκάριν), ήταν και το πιο πρόσφορο «εργαλείο» μαρκετινίστικου χρυσού.

Ο ευθυτενής, όμορφος αστροναύτης ήταν ο νέος πανεθνικός ήρωας, το όνομά του φιγουράριζε παντού, σιγά μη δεν έδιναν γη και ύδωρ οι μεγάλες εταιρείες για χάρη του. Την αμέσως επόμενη χρονιά, η φωτογραφία του Σέπαρντ με μια Corvette του ’62 σε χρώμα «Ermine White», ήταν το καλύτερο διαβατήριο πωλήσεων για την General Motors. Αυτόματαν όλοι, μα όλοι, ήθελαν μια τέτοια.

Αλλά και χώρες ολόκληρες θέλησαν να συνδέσουν δικά τους προϊόντα με τον πιο «διαστημικό» man alive της εποχής, όπως, ας πούμε, η Γαλλία, που του έκανε δώρο μια Matra-Bonnet Djet. Το γαλλικό κεντρομήχανο (ένα από τα πρώτα mid-engined στον κόσμο που βγήκαν σε κανονική παραγωγή) θα ήταν όνειρο απατηλό για τον Γκαγκάριν. Δεν είναι βέβαιο ότι θα είχε το ίδιο εφέκτ σε έναν Αμερικανό και δη σε σούπερσταρ της αστερόεσσας.

Ομως, το ζήτημα δεν ήταν τόσο απλό και ο «astrovette» έγινε μήλο της έριδας. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν επιτρεπόταν οι αστροναύτες να συνδέονται με εμπορικά προϊόντα. Η NASA υποστήριξε ότι η GM επωφελήθηκε από τη δεκαπεντάλεπτη υποτροχιακή πτήση του Σέπαρντ δίνοντάς του το αυτοκίνητό της.

Η ιστορία θα μπορούσε να είχε τελειώσει εδώ, αν ο ντίλερ της Chevrolet στη Φλόριντα, ο Τζιμ Ράθμαν, δεν είχε βρει μια νέα ευκαιρία πωλήσεων. Ο Ράθμαν ήταν επίσης διάσημος οδηγός αγώνων και είχε κερδίσει τα 500 Μίλια στην Ινδιανάπολη. Οι αστροναύτες πήγαιναν σε αυτόν τα αυτοκίνητά τους για διάφορες αναβαθμίσεις και, γενικώς, συμβουλές. Με τη βοήθεια, λοιπόν, της «μαμάς»-εταιρείας, της General Motors, στήθηκε ένας άλλος τρόπος να συνδεθούν οι Corvette με τους αστροναύτες: μπορούσαν να «νοικιάζουν» όποια Chevy ήθελαν – πρακτικά χωρίς καμία επιβάρυνση εκ μέρους τους. Μάλλον δεν προκαλεί και τόση εντύπωση πως οι περισσότεροι συνάδελφοι του Σέπαρντ, όπως ο Μπαζ Ολντριν και ο Γκασ Γκρίσομ, τον ακολούθησαν και έσπευσαν να υπογράψουν.

Η αλήθεια είναι πως δεν «τσίμπησαν» όλοι. Για παράδειγμα, ο Τζον Γκλεν,  ο τρίτος άνθρωπος που πήγε στο Διάστημα και ο πρώτος που έκανε την τροχιά της γης, προτίμησε κάτι πιο σεμνό και ταπεινό, όπως ένα station wagon για να βάλει την οικογένειά του. Και αν αναρωτιέστε για το πώς πηγαινοερχόταν στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ, ίσως εκπλαγείτε διαβάζοντας ότι οδηγούσε εκείνο το λιλιπούτειο, πιο λιτό-πεθαίνεις, NSU Prinz – κάμποσα από δαύτα κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’60 και εντεύθεν. Η NSU ήταν μια προχωρημένη εταιρεία μοτοσικλετών και αυτοκινήτων, με πολλή ιστορία από το 1873 που ιδρύθηκε, και, αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνο το επαναστατικό NSU Ro 80; Ωστόσο, δεν θα περίμενες να δεις στο αριστερό κάθισμα του ταπεινού Prinz έναν αστροναύτη.

Ο Γκλεν ήταν η εξαίρεση στην Corvette-mania που δονούσε την Αμερική, από Δυτική έως Ανατολική Ακτή – βάλε μέσα και ό,τι υπάρχει στο κέντρο. Και, εδώ που τα λέμε, μάλλον δικαιολογημένα. Το αυτοκίνητο υπονοούσε την ταχύτητα, κι ας ήταν παρκαρισμένο. Το σχήμα έκαιγε καρδιές. Το μεγάλο, μακρύ καπό χωρούσε, πέρα από τους εξακύλινδρους και τους V8 κινητήρες, όλον τον εφηβικό πόθο που έτρεφαν τα αμερικανάκια στα σχολεία της επικράτειας. Οταν, μάλιστα, βγήκε η δεύτερη γενιά, κατά το ταπεινό μου γούστο, η ομορφότερη όλων μέχρι σήμερα, η C2, η Sting Ray, έγινε της τρελής.

Κανένα άλλο αυτοκίνητο δεν επηρέασε τόσο δραστικά την αμερικανική σχολή του ντιζάιν για καμια-δυο δεκαετίες όσο αυτή. Σπλιταρισμένο πίσω παρμπρίζ, σέξι καμπύλες, μέρη του αμαξώματος από φάιμπερ-γκλας, pop-up προβολείς, ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση, διαστημικές λεπτομέρειες και κάποιοι 360 ίπποι για πρωϊνό.

Η εμφάνισή της έπεσε στο τάιμινγκ το σωστό. Με τον κόσμο να παρακολουθεί από τις τηλεοράσεις τα δρώμενα στο φεγγάρι, νέες ελπίδες να βομβαρδίζουν σαν μετεωρίτες το δυτικό λάιφ-στάιλ και τους «astrovettes» να συνδέονται με το αυτοκίνητο που όλοι ήθελαν να οδηγούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News