Λίγο μετά την κυκλοφορία του μυθιστορήματος τρόμου «Misery» (έργο του 1987), ένας άγνωστος άντρας εισέβαλε στο σπίτι του συγγραφέα «κουβαλώντας μια βόμβα» που, τελικά, αποδείχθηκε ένα μάτσο μολύβια δεμένα με λάστιχο. Ηταν ένα μπουκέτο ακίνδυνο μεν όσον αφορά τη δυνατότητα έκρηξης, αλλά με διατρητική ικανότητα διόλου αμελητέα –ως γνωστόν, με οτιδήποτε μπορείς να σκοτώσεις.

Ο μάστορας του -λαϊκού μεν, απαιτητικού δε- συγκεκριμένου λογοτεχνικού είδους, ο διάσημος αμερικανός λογοτέχνης Στίβεν Κινγκ, μάλλον τα χρειάστηκε τότε και, φυσικά, εξοργίστηκε. Διότι ξαφνικά ανακάλυψε –και με βίαιο τρόπο, οπωσδήποτε– ότι ένα βιβλίο του με θέμα το φαινόμενο «φανατικός θαυμαστής» είχε… ενεργοποιήσει έναν φανατικό θαυμαστή! Τον είχε οπλίσει –με ψευδοβόμβα, έστω. Ομως το Κακό θα μπορούσε να είχε θριαμβεύσει μέσα στο σπίτι του Κινγκ.

Η καλύτερη δικαιολογία που ο τύπος βρήκε να πει για την πράξη του, πάντως, ήταν ότι η Ανι Γουίλκς –ο βασικός χαρακτήρας του Κινγκ σε εκείνο το έργο– ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της θείας του. (Τουτέστιν, άβυσσος…)

Την πληροφορία για το παραπάνω περιστατικό, το οποίο ανάγκασε τον Κινγκ να προβληματιστεί για τον τρόπο που ορισμένοι από τους αναγνώστες του προσλαμβάνουν τα βιβλία του, αναφέρει στο New Yorker ο Μάικλ Σούλμαν ο οποίος καταπιάστηκε με το θέμα «φανατικοί θαυμαστές».

Ο Σούλμαν γράφει ότι ο Κινγκ τού εκμυστηρεύτηκε πως το θέμα του βιβλίου «Misery» είναι εμπνευσμένο από τη δολοφονία του Τζον Λένον από έναν θαυμαστή του, το 1980, στη Νέα Υόρκη – δηλαδή από την εγκληματική δράση ενός «φανατικού θαυμαστή» εις βάρος του «ειδώλου» του (και όχι, βεβαίως, εις βάρος του δικού του ειδώλου μέσα στον καθρέφτη, το οποίο ενδεχομένως ο παράφρων δεν τολμά καν να αντικρίσει).

«Η σύζυγός μου έτρεξε και κάλεσε την αστυνομία» θυμάται ο Κινγκ. «Είναι λίγο… ανθυγιεινός ο τρόπος που ορισμένοι  προσεγγίζουν τη λογοτεχνία. Θέλω να πω, πρέπει να είναι για διασκέδαση – έτσι δεν είναι;»

Ο Σούλμαν προσπαθεί να εξηγήσει και τη μετάλλαξη του φαινομένου «φανατικός θαυμαστής» στη σύγχρονη εποχή: «Αλλαξε και αυτό την τελευταία δεκαετία. Παλιότερα η κοινότητα των θαυμαστών ήταν μία απόληξη της υποκουλτούρας που αφορούσε τους πιτσιρικάδες και μόνο. Αλλά πλέον το φανταστικό και ο τρόμος έχουν κυριαρχήσει στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας.

»Ετσι το να είσαι ‘κολλημμένος’ με αυτά τα πεδία ενδιαφέροντος είναι η κυρίαρχη πολιτισμική τάση. Μέσω των σόσιαλ μίντια οι εθισμένοι στην τηλεοπτική δράση μπορούν να εκφράζονται και να επηρεάζουν και άλλους».

Κάποιες φορές οι «φανατικοί θαυμαστές» μπορεί να γίνουν επιθετικοί και πραγματικά επικίνδυνοι, υπερβαίνοντας τα όρια της «εικονικής πολιορκίας» του «ειδώλου» τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News