Για δεκαετίες, ήταν «ευλογία» για ζευγάρια στη Δύση που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Ηταν τα ορφανά μωρά από τη Νότια Κορέα, που ταξίδευαν μαζικά ώστε να υιοθετηθούν στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τώρα, μια έρευνα αποκαλύπτει ότι πίσω από τα χαρούμενα πρόσωπα, στο πρόγραμμα υιοθεσίας της Νότιας Κορέας βασίλευε η απάτη, καθώς τα βρέφη αντιμετωπίζονταν ως «αποσκευές» σε μια «μαζική εξαγωγή», όπως αναφέρει δημοσίευμα των Times του Λονδίνου.

Η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης προτείνει στην νοτιοκορεατική κυβέρνηση να ζητήσει επισήμως συγγνώμη, να αποζημιώσει τα θύματα αυτής της πρακτικής και να διεξάγει περαιτέρω έρευνες.

Στη λεπτομερή έκθεσή της, γράφουν οι Times, εντόπισε καταχρηστικές πράξεις σε 56 από τις 367 περιπτώσεις που διερεύνησε – ενώ πιθανώς υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες, που δεν μπορούν ακόμη να επιβεβαιωθούν λόγω έλλειψης στοιχείων.

«Πρόκειται για ένα επαίσχυντο κομμάτι της ιστορίας μας» ανέφερε η πρόεδρος της επιτροπής, Παρκ Σουν-Γιουνγκ, σε συνέντευξη Τύπου, παρουσιάζοντας τα πορίσματα μιας διετούς έρευνας που διέταξε το Κοινοβούλιο της Νότιας Κορέας. «Αυτές οι παραβιάσεις δεν θα έπρεπε να έχουν συμβεί ποτέ» συμπλήρωσε. «Οι χώρες που ενεπλάκησαν στις διαδικασίες υιοθεσίας οφείλουν να συνεργαστούν ώστε να αντιμετωπιστούν οι κρίσεις ταυτότητας των υιοθετημένων».

Από τη Νότια Κορέα προέρχεται ο μεγαλύτερος αριθμός υιοθετημένων παιδιών στον κόσμο. Περίπου 200.000 έχουν ενταχθεί σε οικογένειες του εξωτερικού από τη δεκαετία του 1950 – κατά πλειονότητα στις ΗΠΑ, αλλά και στη Δανία και στη Σουηδία. Τα μωρά απέκτησαν σπίτι και (νέα) οικογένεια, με διαδικασίες όμως που έκρυβαν οικονομικά κίνητρα και αντανακλούσαν συντηρητικά κοινωνικά στερεότυπα.

Πολλοί υιοθετημένοι έχουν επιστρέψει στη Νότια Κορέα ως ενήλικες για να διερευνήσουν τις ρίζες τους. Εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κακή τήρηση των κρατικών αρχείων και με ιστορίες γονέων που, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν είχαν ουσιαστικά επιλογή να κρατήσουν τα μωρά τους.

Μια γυναίκα που εντόπισε τους πραγματικούς της γονείς έμαθε ότι μετά τον δύσκολο τοκετό της οι γιατροί είχαν πει στη μητέρα της ότι το μωρό είχε πεθάνει. Η επιτροπή ανακάλυψε περιπτώσεις που μωρά είχαν πεθάνει λίγο πριν τις συμφωνημένες υιοθεσίες και στη θέση τους είχαν σταλεί άλλα, κλεμμένα από ανύπαντρες μητέρες ή ευάλωτα νοικοκυριά.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο της Κορέας, (1950-1953), οι Νοτιοκορεάτισσες που έκαναν παιδιά με ξένους –συνήθως αμερικανούς στρατιώτες– αντιμετωπίστηκαν με κοινωνική περιφρόνηση, όπως και όλες οι ανύπαντρες μητέρες. Μέσα σε αυτό το κλίμα μισαλλοδοξίας, πολλές επέλεξαν να εγκαταλείψουν τα μωρά τους, ενώ άλλες κατήγγειλαν πρακτικές χειραγώγησης ή εξαναγκασμού  εγκατάλειψής τους.

Τα ιδιωτικά γραφεία υιοθεσίας στη φτωχική Νότια Κορέα της δεκαετίας του 1950 και του 1960 κέρδιζαν τεράστιες προμήθειες, αποκτώντας κίνητρο για την εξεύρεση βρεφών που θα μπορούσαν να σταλούν στο εξωτερικό. Πολλά παιδιά που περιγράφονταν τότε ως ορφανά είχαν γονείς ή άλλους συγγενείς ζωντανούς.

Από τα πιο καταδικαστικά στοιχεία της έκθεσης της επιτροπής είναι η διαπίστωση ότι, αντί για αμέλεια και ελλιπή εποπτεία, η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας συνειδητά χρησιμοποιούσε ανεξέλεγκτα ιδιωτικά γραφεία υιοθεσιών, ώστε να απαλλαγεί από την υποχρέωση παροχής υπηρεσιών πρόνοιας σε ορφανά ή ανεπιθύμητα παιδιά.

Η έκθεση αναπαρήγαγε μια φωτογραφία από το 1984 που δείχνει μωρά καλυμμένα με κουβέρτες και δεμένα με ζώνες ασφαλείας σε καθίσματα αεροσκάφους με προορισμό τη Δανία, και τη λεζάντα: «Παιδιά που στέλνονται στο εξωτερικό ως αποσκευές». Αναφέρει ότι η κυβέρνηση «συνειδητά ενεργοποιούσε» τις ξένες υιοθεσίες, που «δεν απαιτούσαν αναδιανομή πόρων του κρατικού προϋπολογισμού», ώστε να αποφύγει τις δαπάνες για πρόνοια.

«Για σχεδόν 50 χρόνια μετά τον πόλεμο της Κορέας, η κυβέρνηση έδινε προτεραιότητα στις υιοθεσίες στο εξωτερικό ως μια οικονομικά αποδοτική εναλλακτική λύση για την οικονομική ενίσχυση των εγχώριων προνοιακών πολιτικών για τα παιδιά» αναφέρει χαρακτηριστικά η έκθεση της επιτροπής.

Και συμπληρώνει: «Το κράτος παραβίασε τα ανθρώπινα δικαιώματα των υιοθετημένων, παραβλέποντας το καθήκον του για τη διασφάλιση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, μέσω ανεπαρκών νομοθεσιών, κακής διαχείρισης και επίβλεψης, και αποτυχίας εφαρμογής κατάλληλων διοικητικών διαδικασιών – την ώρα που έστελνε μεγάλο αριθμό βρεφών στο εξωτερικό».

Οι ενήλικες υιοθετημένοι που παρακολούθησαν τη δημοσίευση της έκθεσης ζητούν ευρύτερες έρευνες για μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο Μπουνγιούνγκ Χαν, Δανός υιοθετημένος από την Κορέα, αναφέρει στους Times: «Χωρίς την αλήθεια, η ζωή μας βασίζεται σε εικασίες, εκτιμήσεις και δημιουργικές αφηγήσεις. Είμαστε θύματα της κρατικής βίας, χωρίς ίχνος πληροφόρησης. Η καταστροφή και η απόκρυψη των εγγράφων μας, μας αφήνει ανοιχτούς σε αιώνια αβεβαιότητα».

Η Χάνα Γιόχανσον, υιοθετημένη στη Σουηδία, αναφέρει ότι η έκθεση αποτελεί μια μορφή δικαίωσης, προσθέτοντας: «Ελπίζω όλο και περισσότεροι γονείς από τη Νότια Κορέα που έχασαν τα παιδιά τους χωρίς τη συγκατάθεσή τους να εμφανιστούν και να απαιτήσουν απονομή δικαιοσύνης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News