Oσο εσωστρεφείς κι αν είναι οι Αμερικανοί, ζουν στον ίδιο πλανήτη με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και οι παγκόσμιες τάσεις επηρεάζουν, μοιραία, και τη δική τους πολιτική πραγματικότητα. Το Politico επιχειρεί μια ανάλυση των σημερινών παγκόσμιων τάσεων και το πώς αυτές ενδέχεται να επηρεάσουν τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.

Πριν από οκτώ καλοκαίρια, η απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση προμήνυε το άλλο ανατρεπτικό πολιτικό γεγονός της χρονιάς: Η ίδια προθυμία απόρριψης των κανόνων, ο θυμός για τις αλλαγές που έφερνε η μετανάστευση και η παγκοσμιοποίηση, και η ροπή προς τον λαϊκισμό έβαλαν τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

Ποιο είναι λοιπόν, αναρωτιέται το Politico, το Brexit του φετινού καλοκαιριού; Κάτι αντίστοιχο δεν φαίνεται να υπάρχει, υπάρχουν όμως άλλα γεγονότα και τάσεις. Οπως η άνοδος ισχυρών γυναικών.

Η Κλαούντια Σέινμπαουμ κέρδισε τον Ιούνιο τις προεδρικές εκλογές στο Μεξικό, σε μια ιστορική νίκη, καθώς θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα αναλάβει το αξίωμα στη χώρα της. Η κούρσα για την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος της Ιαπωνίας, τον ερχόμενο μήνα, ανοίγει τον δρόμο για την υπουργό Εξωτερικών Καμικάβα Γιόκο, ώστε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Στην Ευρώπη, οι πιο αδύναμοι πολιτικοί της αυτήν την εποχή είναι ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Ολαφ Σολτς. Οι πιο ισχυροί έχουν όλοι τους  γυναικεία ονοόματα: η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η Τζόρτζια Μελόνι και η Μέτε Φρέντρικσεν κυβερνούν την ήπειρο.

Η Φον ντερ Λάιεν κέρδισε τον περασμένο μήνα μια δεύτερη θητεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το πιο ισχυρό όργανο της ΕΕ, λαμβάνοντας μεγαλύτερη υποστήριξη από ό,τι πριν πέντε χρόνια. Η γερμανίδα κεντροδεξιά πολιτικός αποδείχθηκε εξαιρετική στη διαχείριση κρίσεων. Μαζί της στην ηγετική ομάδα στις Βρυξέλλες θα είναι η Κάγια Κάλας, η νέα επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ (η τρίτη γυναίκα σε αυτή τη θέση).

Στις ευρωπαϊκές θέσεις ισχύος ξεχωρίζουν η Τζόρτζια Μελόνι της Ιταλίας και η Μέτε Φρέντρικσεν της Δανίας. Οι δυο πρωθυπουργοί, που προέρχονται από αντίθετα πολιτικά στρατόπεδα, έχουν αφήσει ήδη το στίγμα τους στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, η πρώτη υποστηρίζοντας την Ουκρανία και ηρεμώντας την πιο σκληρή δεξιά πτέρυγα του κόμματός της, η δεύτερη κοντράροντας το πολιτικό της στρατόπεδο, καθώς υιοθέτησε μια σκληρή προσέγγιση στο Μεταναστευτικό.

Ολα αυτά δίνουν ένα σαφές πλεονέκτημα στην Κάμαλα Χάρις, η οποία βρίσκεται ένα βήμα από το να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ.

Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή είναι ένα άλλο «καυτό» ζήτημα. Στην αρχή της χρονιάς, οι ανώτεροι Δημοκρατικοί περίμεναν –και κυρίως ήλπιζαν– ότι η Γάζα θα είχε εξαφανιστεί από τα πρωτοσέλιδα εγκαίρως, το Ιράν θα είχε περιοριστεί και η κρίση θα είχε εκτονωθεί. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει συμβεί. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ως επί το πλείστον πέρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ, τις τελευταίες εβδομάδες έχει κλιμακωθεί.

Η Χεζμπολάχ και το Ιράν σταθμίζουν πιθανά αντίποινα εναντίον του Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί κρατούν την πολεμική τους μηχανή σε πλήρη λειτουργία στη Γάζα. Η παραίτηση του Τζο Μπάιντεν από την κούρσα για την προεδρία υπέρ της Χάρις δεν απέτρεψε τους διαδηλωτές να βγουν στους δρόμους στο Σικάγο. Οι Ρεπουμπλικανοί παίζουν πιο δυναμικά από ποτέ το χαρτί του ανεξέλεγκτου «αντισημιτισμού» της Αριστεράς.

Αυτό δίνει πλεονέκτημα στον Ντόναλντ Τραμπ. Μια πιθανή επίθεση του Ιράν, που θα έθετε σε κίνδυνο το Ισραήλ, θα προκαλούσε μια γενικευμένη περιφερειακή σύγκρουση και θα απαιτούσε την αμερικανική επέμβαση ή κάποια ιστορική διπλωματική και πολιτική παρέμβαση που θα ανάγκαζε το έθνος να συσπειρωθεί πίσω από την ηγεσία του.

Καλά vibes αλλά θυμωμένοι πολίτες

Η Κάμαλα Χάρις υποσχέθηκε στους αμερικανούς ψηφοφόρους «πάθος και αγάπη», κάτι που ταιριάζει πολύ με την καλοκαιρινή διάθεση, σχολιάζει το Politico. Τα καλά vibes των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού έκαναν τους Γάλλους χαρούμενους. Τα τελευταία χρόνια, η κατήφεια είχε αντικαταστήσει την αλαζονεία ως το καθοριστικό εθνικό χαρακτηριστικό της χώρας, οδηγούμενη από πραγματικές και φανταστικές αντιλήψεις παρακμής και, πιο πρόσφατα, πολιτικά προβλήματα, με τις κοινοβουλευτικές εκλογές να μην οδηγούν σε σχηματισμό κυβέρνησης νωρίτερα το καλοκαίρι.

«Περήφανος που είμαι Γάλλος» δηλώνει ο ανερχόμενος ηγέτης της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας Ραφαέλ Γκλιξμάν. Η Ακροαριστερά και η Δεξιά στη Γαλλία, υπό την ηγεσία μιας παλαιότερης γενιάς, μπορεί να φαντάζουν καταστροφικές για το παρόν και το μέλλον – όπως και η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις ΗΠΑ. Ο 44χρονος Γκλικσμάν, όμως, προβάλλει μια θετικότητα που δείχνει να κερδίζει τον λαϊκισμό.

Στην Πολωνία ο Ντόναλντ Τουσκ νίκησε τη λαϊκιστική Δεξιά, που πριν από έναν χρόνο έμοιαζε αήττητη. Ο Τουσκ προβάλλει την ικανότητα και την κανονικότητα ως βασικά ατού του. Στη Βρετανία ο πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ είναι βαρετά «κανονικός», ιδιότητα που του χάρισε την πιο εντυπωσιακή εκλογική νίκη στην ιστορία του Εργατικού Κόμματος τον περασμένο μήνα.

Το μεγαλύτερο ερώτημα για την Ευρώπη είναι αν το εθνικιστικό-λαϊκιστικό κύμα που εξαπέλυσε το Brexit έχει αρχίσει να υποχωρεί. Η Κεντροδεξιά τα πήγε καλύτερα από το αναμενόμενο στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αλλά και η πιο ακραία Δεξιά τα πήγε καλά, καθώς διατηρεί την εξουσία σε Ολλανδία, Ιταλία, Ουγγαρία και Σλοβακία. Η Γαλλία δεν είχε δει ποτέ τόσο πολλούς ακροδεξιούς βουλευτές στο εθνικό Κοινοβούλιο ή στις Βρυξέλλες.

Ο μήνας του μέλιτος του Στάρμερ ήταν σύντομος. Οι ταραχές αυτόν τον μήνα κατέδειξαν με πολύ βίαιο τρόπο τον γενικευμένο θυμό για τη μετανάστευση. Ο Στάρμερ επέκρινε την αντιμεταναστευτική Ακροδεξιά, ωστόσο αυτό τον έκανε να φαίνεται πολύ μαλακός απέναντι στον ισλαμισμό και τον αντισημιτισμό.

Ολα αυτά δίνουν το πλεονέκτημα στον Τραμπ, καθώς ο θυμός φαίνεται να υπερτερεί της θετικής διάθεσης παγκοσμίως. Και βέβαια, υπάρχει πάντα η Ουκρανία, υπενθυμίζει το Politico.

Καταλαμβάνοντας ένα κομμάτι της ρωσικής επαρχίας Κουρσκ, οι Ουκρανοί άλλαξαν το αφήγημα για λίγο, στον χειρότερο πόλεμο επί ευρωπαϊκού εδάφους μετά το 1945. Αποκάλυψαν τη σήψη και την ανικανότητα του στρατού του Πούτιν και τον έφεραν σε δύσκολη θέση. Εδωσαν την καλύτερη απάντηση στη ζοφερή διάθεση που επικράτησε πέρυσι, με την αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης, το αμέσως προηγούμενο σημείο καμπής του πολέμου. Τώρα προσπαθούν να κρατήσουν αυτό το έδαφος ώστε να αποσπάσουν την προσοχή και να εμποδίσουν τη συνεχιζόμενη ρωσική επίθεση στο ανατολικό τους μέτωπο.

Η θέση της Αμερικής στον κόσμο θα καθοριστεί από το αν η σύμμαχός της Ουκρανία ή ο Πούτιν και ο προστάτης του, η Κίνα, θα επικρατήσουν σε αυτή τη σύγκρουση. Τα όπλα του Μπάιντεν και οι περιορισμοί της χρήσης τους έχουν βλάψει την ικανότητα της Ουκρανίας να σημειώσει σημαντικά βήματα στο πεδίο της μάχης για να αλλάξει τη δυναμική.

Το Κουρσκ θα είναι άραγε εκείνο το σημείο που η Ουκρανία και οι υποστηρικτές της –οι ΗΠΑ κυρίως– θα εκμεταλλευτούν ώστε να τερματίσουν τον πόλεμο με τους δικούς τους όρους; Οι επόμενες εβδομάδες θα δώσουν απαντήσεις, τόσο στην ίδια την Ουκρανία όσο και στον Λευκό Οίκο, αλλά και στην προεκλογική εκστρατεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News