Την τελευταία ημέρα του ταραχώδους εφετινού Οκτωβρίου η Corriere della Sera φιλοτέχνησε τα πορτρέτα των τρεχόντων ηγετών του κόσμου μας, δηλαδή πολιτικών από κάθε σημείο της υφηλίου. «Ισως είναι ένας μικρός φάκελος για αποθησαύριση γνώσεων. Κρατήστε τον, αν θέλετε, και χρησιμοποιήστε τον για έρευνα. Να δείτε τι συμβαίνει, τι μπορεί να συμβεί». Τα «επικαιροποιημένα» πορτρέτα που ακολουθούν δημοσιεύονται με τη σειρά που καθόρισε το ιταλικό μέσο, στο οποίο ανήκει και «η ουσία» των κειμένων φυσικά.

Το προεκλογικό χάλοουιν του Μπάιντεν

Η δημοτικότητα του προέδρου Τζο Μπάιντεν μειώθηκε στο 37% τον Οκτώβριο, παρά το γεγονός ότι στη διαφήμιση της προεκλογικής εκστρατείας του έχει ξοδέψει 10 εκατ. δολάρια. Μάλλον σε συντονισμό με το εποχικό χάλοουιν, η επανεκλογή του διά των προεδρικών εκλογών του 2024 εξελίσσεται σε σόου τρόμου. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ πάντα είχε ως προτεραιότητά του την ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας και βιομηχανίας, τον στόχο να την καταστήσει πιο ανταγωνιστική από της Κίνας. Ανταγωνισμός σε περιβάλλον αλληλεξάρτησης.

Τώρα, όμως, ο Μπάιντεν είναι παγιδευμένος ανάμεσα στην εξωτερική πολιτική του και στην εσωτερική κατάσταση: τον πιέζουν οι πόλεμοι στο εξωτερικό, που κινδυνεύουν να τεθούν εκτός ελέγχου, τον πιέζουν και οι διαμαρτυρίες των Αμερικανών για την οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο ιστότοπος Axios τον συνέκρινε με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, ο οποίος το 1979 βρέθηκε να διαχειρίζεται δύο κρίσεις που προκλήθηκαν από το Ιράν και την ΕΣΣΔ (όπως ο Μπάιντεν σήμερα με τη Χαμάς που υποστηρίζεται από το Ιράν στο Ισραήλ και με τη Ρωσία στην Ουκρανία).

Παρά τις επιτυχίες του με τις οικονομικές συνταγές του, τα Bidenomics, η Δεξιά τον ξεφωνίζει για ζητήματα όπως το έγκλημα, η μετανάστευση και ο πληθωρισμός. Τώρα ο Μπάιντεν ελπίζει ότι ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή θα του δώσει την ευκαιρία να δείξει ότι η ηλικία του έχει επίσης πλεονεκτήματα: την εμπειρία. Το επιτελείο του λέει ότι και στα γκάλοπ ο Μπάιντεν τα πάει καλά όσον αφορά το Ισραήλ και την Ουκρανία και την αποχώρηση από το Αφγανιστάν.

Ωστόσο δεν τον βοηθάει το γεγονός ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι διχασμένο όσον αφορά το Ισραήλ: ενώ η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι στο πλευρό του εβραϊκού κράτους, υπάρχει αντιπολίτευση ειδικά μεταξύ των νεαρών ψηφοφόρων. Εκτός του ότι οι αραβικής καταγωγής και μουσουλμανικού θρησκεύματος Αμερικανοί απειλούν να άρουν την υποστήριξή τους στον Μπάιντεν επειδή δεν υπήρξε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.

Στις ανησυχίες του επιτελείου του ότι οι νεαροί ψηφοφόροι των Δημοκρατικών θα απέχουν από τις προεδρικές κάλπες ή θα ψηφίσουν έναν τρίτον υποψήφιο, ο Μπάιντεν απαντά καθησυχαστικά: δεν θα ψηφίσουμε αυτό το φθινόπωρο, λέει, αλλά το επόμενο…

Σι Τζινπίνγκ, ο ρωγμώδης «Μάο»

Οι Δυτικοί αναλυτές των σινικών πραγμάτων έχουν δώσει στον Σι Τζινπίνγκ τον τίτλο του «νέου Μάο» για τον λόγο ότι στα 11 χρόνια της προεδρίας του έχει συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια του. Εκανε τις απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές για να νομιμοποιήσει την παραμονή του στον ύψιστο θώκο και, όπως ο Μάο, ασχολείται με την εξάλειψη κάθε πιθανού ανταγωνιστή του. Διέλυσε το σύστημα της «συλλογικής ηγεσίας» που είχε σχεδιάσει ο Ντενγκ Σιάο-πινγκ επειδή ήθελε να αποφύγει τον κίνδυνο της επιστροφής στον μαοϊσμό.

Η Κίνα ζει στην εποχή του «σιισμού». Το καθεστώς τιμώρησε τα παλαιότερα στελέχη του Κόμματος, εκείνους που συνέχιζαν να «συμβουλεύουν» και μετά τη συνταξιοδότησή τους και είχαν ένα δίκτυο συμμαχιών ικανών να δώσουν συνέχεια στην πολιτική γραμμή. Αυτό το καταλάβαμε από την ταπείνωση που επιβλήθηκε στον ηλικιωμένο Χου Τζιντάο, τον προκάτοχο του Σι στην  προεδρία. Ακολούθησαν απομακρύνσεις από τους θώκους: του υπουργού Εξωτερικών Τσιν Γκανγκ και του υπουργού Αμυνας Λι Σανγκφού. Αδιαφανή γεγονότα, χωρίς επίσημες εξηγήσεις.

Ο Σι είναι αδύναμος στο εξής σημείο: φαίνεται να μην μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, φαίνεται ότι η εξουσία του δεν είναι τόσο σταθερή. Ισως ο Σι συνδέεται με τον Μάο και στο εξής σημείο: έχει ψυχολογία μόνιμης καχυποψίας. Δεν αισθάνεται ασφαλής όμως, επειδή και η κατάσταση της κινεζικής οικονομίας δεν είναι καλή. Ο τομέας των ακινήτων έχει καταρρεύσει και η ανεργία των νέων είναι πάνω από 21%.

Ο Σι θρέφει επίσης και βαθιά δυσπιστία προς τον έξω κόσμο: αυτό αποκαλύφθηκε από την κατηγορία του ότι οι ΗΠΑ «ήθελαν να περικυκλώσουν και να καταστείλουν την άνοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας». Ο «νέος Μάο» επέλεξε για μοναδικό σύμμαχό του τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος με τον τυχοδιωκτισμό του δείχνει να είναι το αντίθετο της υπολογισμένης επιφυλακτικότητα της Κίνας. Του Σι τού χρησιμεύει στη δημιουργία μπλοκ κατά της Δύσης.

Αν ο Σι ήταν πιο ειλικρινής, θα αναγνώριζε ότι την παραπάνω «περικύκλωση» την προκάλεσε η ανεδαφική πολιτική Covid Zero. Είναι ένας ανώτατος ηγέτης που προσπαθεί να φανεί «ατσαλένιος» στην ιδεολογική γραμμή του, όμως έχει ρωγμές. Με αυτές θα πάει στον Νοέμβριο στο Σαν Φρανσίσκο να συναντηθεί και να συζητήσει με τον Μπάιντεν.

Κατενάτσιο Πούτιν μέχρι τις κάλπες

Στη Ρωσία τα πράγματα συμβαίνουν πάντα μετά τις εκλογές. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν έχει ακόμη ανακοινώσει την εκ νέου υποψηφιότητά του για τις προεδρικές εκλογές της 18ης Μαρτίου, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα το κάνει και ότι δεν θα έχει πραγματικούς αντιπάλους. Ισως πάρει το 80% των ψήφων. Ο σημερινός Πούτιν απευθύνεται πάνω από όλα στη χώρα του. Με κάθε κίνησή του, με κάθε λέξη του, στοχεύει στην εξασφάλιση της συναίνεσης στο εσωτερικό.

Δεν θα υπάρξουν ειδήσεις για την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» πριν από τις ρωσικές εκλογές, αλλά και τις αμερικανικές του προσεχούς Νοεμβρίου. Διότι μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο συσπειρώνεται πάντα γύρω από τον αρχηγό της. Ομως τα συμβάντα της 7ης Οκτωβρίου συγκλόνισαν το Κρεμλίνο, αφού είδε ότι η Ρωσία έχασε βάρος όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις. Ο Πούτιν μοιάζει να έχει επίγνωση της απομόνωσής της.

Η Ρωσία του Πούτιν κλίνει προς το αραβικό μέτωπο, στο όνομα της καταπολέμησης της Δύσης και των ΗΠΑ. Ομως η αβεβαιότητα σχετικά με τη γέννηση του «πολυπολικού κόσμου» που επιθυμεί ο «τσάρος» καθιστά δύσκολη τη διακοπή όλων των δεσμών με το Ισραήλ. Καμία κίνηση δεν θα εκδηλωθεί μέχρι την προφανή επανεκλογή του.

Μέχρι τότε ο Πούτιν θα συνεχίσει να παρουσιάζεται ως «ο πατερούλης» της χώρας του, ο σοφός πολιτικός που καλεί όλο τον κόσμο σε μετριοπάθεια. Μετά, μόνο μετά, θα γίνει κατανοητό αν και ο «τσάρος» έχει βαρεθεί όντως τον πόλεμο – τόσο τον δικό του όσο και των άλλων.

Απτόητος ο Ζελένσκι 

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, αρνήθηκε να εγκαταλείψει το Κίεβο όταν του το πρότειναν οι Αμερικανοί, τις πρώτες ημέρες της ρωσικής εισβολής. Τότε αποφάσισαν να του συμπαρασταθούν ακόμη και οι πολιτικοί αντίπαλοί του. Εχουν περάσει πάνω από 20 μήνες πολέμου και κατέστη σύμβολο της χώρας του. Ρωσόφωνος εβραίος, κωμικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, πολιτικός. Ως πρόεδρος, ντυμένος με στρατιωτικά ρούχα, μπήκε στα σπίτια μας για να μας παρακαλέσει να τον βοηθήσουμε, να ζητήσει όπλα και λεφτά και, πάνω απ’ όλα, να μας ζητήσει να δεχτούμε την Ουκρανία στην Ευρωπαϊκή Ενωση – διότι αυτή είναι η μεγάλη επιθυμία του.

Αν και ο ουκρανικός πληθυσμός παραμένει ευθυγραμμισμένος στο πλευρό του, η Δυτική κοινή γνώμη είναι σίγουρα πιο αποστασιοποιημένη σε σύγκριση με τους πρώτους μήνες της εισβολής. Από τις 7 Οκτωβρίου και μετά η κατάσταση απαιτεί προσοχή στη Μέση Ανατολή, και αυτό δεν βοηθάει τον Ζελένσκι. Επιπλέον, η προέλαση της Δεξιάς στην Ευρώπη δεν συνηγορεί υπέρ της Ουκρανίας. Ο νέος πρωθυπουργός της Σλοβακίας, για παράδειγμα, έκανε γνωστό ότι δεν θα στείλει άλλα όπλα στο Κίεβο. Η Ουγγαρία του Ορμπαν είναι εξαιρετικά εχθρική απέναντί ​​του. Στις ΗΠΑ οι Ρεπουμπλικανοί του ρεύματος Τραμπ είναι αντίθετοι στη βοήθεια προς το Κίεβο. Το ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε πόλεμο αποτελεί πηγή αντιπερισπασμού για τη Δύση.

Το πρώτο αποτέλεσμα από τη στροφή της προσοχής της Δύσης στο Ισραήλ είναι ότι δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες λιγότερα αμερικανικά πυρομαχικά θα φθάσουν στην Ουκρανία. Ο κίνδυνος να περιπέσει το Ουκρανικό σε δεύτερη μοίρα λόγω της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή γίνεται ξεκάθαρος κάθε ημέρα όλο και περισσότερο. Η Ουκρανία έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τα ραντάρ των διεθνών ΜΜΕ. Ο Ζελένσκι επεδίωξε και συνάντηση με τον Νετανιάχου, για να δηλώσει αλληλεγγύη στο Ισραήλ, όμως οι Ισραηλινοί την αρνήθηκαν. Η υποστήριξη στην Ουκρανία δεν τίθεται υπό συζήτηση, όμως υπάρχουν κίνδυνοι να περιοριστεί. Και ο Ζελένσκι το γνωρίζει καλά αυτό. Σίγουρα δεν το βάζει κάτω. Ζητεί νέες κυρώσεις για τη Ρωσία, νέα όπλα, νέα πακέτα οικονομικής βοήθειας και υπόσχεται στον κόσμο ότι θα κερδίσει τον πόλεμο.

Μην υποτιμάτε την Ούρσουλα!

Αλίμονο σε όποιον υποτιμά την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: όποιος πιστεύει ότι μπορεί να χάσει τον θώκο της σε περίπτωση που θέλει να έχει δεύτερη θητεία, λανθάνει!

Σίγουρα έχει κάνει κάποια λάθη τους τελευταίους μήνες, τα οποία της στοίχισαν σκληρή κριτική από τα κράτη-μέλη, αλλά δεν είναι αρκετά για να αμφισβητηθεί ο ρόλος της. Ορισμένες πρωτεύουσες την επέκριναν για τη διαχείριση του μνημονίου κατανόησης με την Τυνησία και για υπερβολικό ακτιβισμό στην εξωτερική πολιτική, για την οποία δεν έχει καμία αρμοδιότητα – αρμόδιοι είναι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και ο ύπατος εκπρόσωπος Ζοσέπ Μπορέλ.

Η πρόσφατη επίσκεψή της στο Ισραήλ, χωρίς εντολή από τα κράτη-μέλη, και οι αλλεπάλληλες δημόσιες δηλώσεις της ότι «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε συμμόρφωση προς το διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο» δεν εκτιμήθηκαν. Υπήρξαν τριβές στο εσωτερικό της ΕΕ. Υπάρχει και δυσαρέσκεια σε τομείς στους οποίους η Φον ντερ Λάιεν έχει εμπειρία, όπως είναι τα εμπορικά θέματα.

Προ ημερών ακόμη και ο ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, ένας σοσιαλιστής, επιβεβαίωσε την υποστήριξή του στην Ούρσουλα, παρά τις αντίθετες θέσεις τους για τη Μέση Ανατολή: «Της έχω εκτίμηση και σεβασμό. Αναγνωρίζω την επιτυχία της να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μου φαίνεται επίσης υγιές ότι έχουμε την πρώτη γυναίκα πρόεδρο της Κομισιόν. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη».

Το πρόβλημα του Στόλτενμπεργκ

Ο πόλεμος στη Γάζα έχει συσκοτίσει τον ρόλο του Γιένς Στόλτενμπεργκ, ενός από τους απόλυτους πρωταγωνιστές της ταραγμένης περιόδου που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 με την επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Τις τελευταίες ημέρες ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ επανέλαβε τις εκκλήσεις του Τζο Μπάιντεν προς τον ισραηλινό πρωθυπουργό Μπένιαμιν Νετανιάχου για «μετριοπάθεια». Ταυτόχρονα ακολούθησε τους ελιγμούς των δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Μεσόγειο: προειδοποίηση για τη λιβανική Χεζμπολάχ και κυρίως για το Ιράν.

Τώρα, ωστόσο, το Νο1 πρόβλημα του Στόλτενμπεργκ είναι να κρατήσει ψηλά την προσοχή και τη συγκεκριμένη δέσμευση των 30 χωρών της Συμμαχίας στην Ουκρανία. Ο γραμματέας φοβάται ότι «η Ρωσία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον χειμώνα ως το πιο αποτελεσματικό όπλο» για να εμποδίσει οριστικά την ουκρανική αντεπίθεση. Ο Στόλτενμπεργκ, λοιπόν, σε στενό συντονισμό με τον επικεφαλής του Πενταγώνου, Λόιντ Οστιν, αυξάνει την πίεση στα μέλη του ΝΑΤΟ, κυρίως στα ευρωπαϊκά: δεν είναι η ώρα να αποστασιοποιηθείτε και να επιβραδύνετε την αποστολή πυρομαχικών στο Κίεβο.

Μέχρι στιγμής, οι διαμεσολαβητικές ικανότητές του έχουν εκτιμηθεί από τις κυβερνήσεις που, στη Σύνοδο Κορυφής του Βίλνιους, τον περασμένο Ιούλιο, συγκατένευσαν στη διατήρηση της καρέκλας του μέχρι τον Οκτώβριο του 2024. Και δεν μπορεί να αποκλειστεί περαιτέρω παράταση της θητείας του, ειδικά αν η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν έχει μέχρι τότε τελειώσει.

Ο Μακρόν φοβάται την εξαγωγή του πολέμου  

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν βιώνει μία από τις δυσκολότερες στιγμές της πολιτικής καριέρας του: αμφισβητείται στο εσωτερικό λόγω των πολλαπλών κρίσεων (από τα Κίτρινα Γιλέκα μέχρι την ασφαλιστική μεταρρύθμιση), ενώ στο εξωτερικό παρεμβαίνει ριψοκίνδυνα στα μείζονα προβλήματα ως αποτρεπτικός παράγοντας της κλιμάκωσης (το 2022 πήγε στη Μόσχα για να προσπαθήσει να αποτρέψει την εισβολή στην Ουκρανία, τώρα πήγε στο Ισραήλ και στη Δυτική Οχθη για να παρουσιάσει την πρότασή του περί «διεθνούς συνασπισμού κατά της Χαμάς» και περί «δύο κρατών» στην Παλαιστίνη).

Ο συμβιβασμός των αντιθέτων που επιθυμεί στην τρέχουσα γεωπολιτική κρίση της Μέσης Ανατολής αντανακλά τον φόβο του ότι ο πόλεμος μπορεί να φθάσει στη Γαλλία επειδή αυτή διαθέτει τη μεγαλύτερη μουσουλμανική κοινότητα στην Ευρώπη (περίπου πέντε εκατομμύρια άτομα) αλλά και πολυπληθή εβραϊκή κοινότητα (περίπου μισό εκατομμύριο). Παρά τις προθέσεις του να συμβάλει σε θετική κατεύθυνση, κινδυνεύει να δυσαρεστήσει τους πάντες. Η Γαλλία έχει υποστεί πολλές και πολύνεκρες τζιχαντιστικές επιθέσεις και ζει με τον φόβο της επανάληψης του εφιάλτη.  Από τις 7 Οκτωβρίου, δε, και μέχρι σήμερα εκεί έχουν εκδηλωθεί εκατοντάδες πράξεις αντισημιτισμού.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος ο Αλ Σίσι

Την εποχή του Γκαμάλ Αμπντελ Νάσερ η Αίγυπτος υπήρξε ο φάρος του αραβικού κόσμου λόγω του επαναστατικού και ιδιότυπου σοσιαλισμού με παναραβικά χαρακτηριστικά που εκπροσωπούσε εκείνος. Στα πολεμικά πεδία οι Ισραηλινοί συνέτριψαν αυτές τις αυταπάτες και έκτοτε κύλησε πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες του Νείλου.

Ο σημερινός πρόεδρος Αμπντελφατάχ αλ-Σίσι θέλει να διασφαλίσει τον ρόλο τού ισχυρού ανδρός του Καΐρου διά της επανεκλογής του στον θώκο μέσω των εκλογών που θα διεξαχθούν κατά το διήμερο 11-12 Δεκεμβρίου. Κανένας Αιγύπτιος ή ξένος παρατηρητής δεν αμφιβάλλει ότι θα επανεκλεγεί. Ωστόσο ο ουρανός δεν είναι ανέφελος.

Ο πόλεμος στη Γάζα κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει το Σινά, το μεσανατολίτικο κομμάτι της Νειλοχώρας. Ο Αλ Σίσι είναι σκληρός εχθρός της Χαμάς, όπως ήταν όλα τα αιγυπτιακά κοσμικά καθεστώτα από την εποχή του Νάσερ. Η παταγώδης αποτυχία τους, όμως, εξέθρεψε τον τζιχαντισμό, τη φλόγα του οποίου συντηρούσε υπογείως η οργάνωση Αδελφοί Μουσουλμάνοι.

Ο Αλ Σίσι είναι στρατιωτικός και δεν σκοπεύει να επιτρέψει στη Χαμάς να επηρεάσει τους αιγυπτίους φονταμενταλιστές. Αφ’ ότου ήρθε στην εξουσία το 2013, όταν έριξε από την εξουσία την τζιχαντιστική κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων (Μοχάμεντ Μόρσι), η οποία είχε κερδίσει τις εκλογές λόγω της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης, το 2011, φρόντισε να διατηρήσει άριστες σχέσεις με τις ισραηλινές κυβερνήσεις.

Μάλιστα η Αίγυπτος του Αλ Σίσι συνεργάστηκε με το εβραϊκό κράτος για να απομονώσει τους τζιχαντιστές της Γάζας. Σήμερα η κυβέρνηση του Καΐρου πρέπει να αποστασιοποιηθεί άμεσα από τον Νετανιάχου και την πολιτική του στο Παλαιστινιακό, καθώς οφείλει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των αραβικών μαζών και στις καθολικές διαμαρτυρίες για τον βομβαρδισμό της Γάζας. Κατά κάποιον τρόπο, ο Αλ Σίσι αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τον Μακρόν.

Ο Ερντογάν επιμένει οθωμανικά

Ευκαιρία να επαναλάβει τη ρητορεία του περί οθωμανισμού (και νεοοθωμανισμού) βρήκε ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην τρέχουσα σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστινίων.

Ο λόγος του στην τεράστια διαδήλωση καταδίκης των ισραηλινών επιδρομών στη Γάζα, η οποία έγινε στην Κωνσταντινούπολη, είναι αποκαλυπτικός:  «Πριν από έναν αιώνα η Γάζα ήταν οθωμανική πόλη στη Μεσόγειο. Δυστυχώς η Ιστορία μάς χώρισε με σύνορα. Και σήμερα οι Ισραηλινοί προσπαθούν να μας χωρίσουν με κόλπα» είπε στο πλήθος, φορώντας ένα κασκόλ με την τουρκική σημαία στη μία άκρη του και με την παλαιστινιακή σημαία στην άλλη. Φιλοδοξεί να πλασάρεται σαν κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οπότε ποια είναι η στρατηγική του και τι αξία έχει.

Με την ιδέα του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ» σφηνωμένη στο μυαλό του, ο Ερντογάν φιλοδοξεί να χαράξει τον ρόλο του μεσολαβητή στη διεθνή σκηνή, περίπου όπως έκανε και για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι προετοιμάζει διεθνή ειρηνευτική διάσκεψη για τη Λωρίδα της Γάζας. Ομως τι αξιοπιστία μπορεί να έχει ένας ηγέτης που θεωρεί τη Χαμάς απελευθερωτικό κίνημα και το Ισραήλ εγκληματία πολέμου;

Ακούει Χαμάς και βλέπει Πακιστάν ο Μόντι

Ο ινδουιστής-εθνικιστής πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι είναι ο δημοφιλέστερος πολιτικός παγκοσμίως, έτσι βιώνει τη χρυσή εποχή της ηγεσίας του εντός και εκτός συνόρων. Ευνοϊκός είναι, λοιπόν, ο άνεμος που τον σπρώχνει στις εκλογές της ερχόμενης άνοιξης. Ολοι λένε ότι θα καταφέρει να γίνει τρίτη φορά πρωθυπουργός. Η ινδική οικονομία είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη και βρίσκεται μεταξύ των 20 κορυφαίων στον κόσμο. Η πληθυσμιακή έκρηξη (1,4 δισεκατομμύρια ψυχές) συνοδεύτηκε από την ιστορική προσγείωση διαστημοπλοίου στον Νότιο Πόλο της Σελήνης πριν από λίγες εβδομάδες.

Η κυβέρνηση Μόντι δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της τις μειονότητες, ειδικά τα 200 εκατομμύρια των μουσουλμάνων που αισθάνονται ότι υφίστανται διακρίσεις, αν όχι διώξεις. Αυτό εξηγεί τη στάση του στην τρέχουσα κρίση της Μέσης Ανατολής: το Νέο Δελχί, το οποίο υποστήριζε την παλαιστινιακή υπόθεση επί δεκαετίες ως ηγέτης των Αδεσμεύτων, τώρα απείχε από το ψήφισμα του ΟΗΕ περί ανθρωπιστικής εκεχειρίας στη Γάζα. Θέση ταιριαστή με την προσέγγιση της Ινδίας με το Ισραήλ, η οποία συνετελέσθη επί Μόντι.

Επικροτώντας τη δυναμική απάντηση του Ισραήλ στη Χαμάς, ο Μόντι αφ’ενός κλείνει το μάτι στο δικό του εκλογικό σώμα, αφ’ ετέρου δίνει σαφές μήνυμα στο γειτονικό και εχθρικό Πακιστάν, το οποίο πάντα κατηγορούνταν για χρηματοδότηση τρομοκρατικών επιθέσεων πέρα ​​από τα σύνορά του. Τόσο η Ινδία όσο και το Πακιστάν είναι πυρηνικές δυνάμεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News