Η Τζόρτζια Μελόνι έσπευσε να χαιρετίσει την τεράστια εκλογική επιτυχία του Τζίμι Ακεσον, κάνοντας λόγο για «καλό οιωνό και πρότυπο για την υπόλοιπη Ευρώπη». Ο Τζίμι Ακεσον είναι ο ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος Σουηδοί Δημοκράτες που πλέον είναι το δεύτερο ισχυρότερο στη Σουηδία και ενδέχεται ακόμη και να συγκυβερνήσει. Η Τζόρτζια Μελόνι είναι η αρχηγός του επίσης ακροδεξιού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας που επίσης προετοιμάζεται να συγκυβερνήσει την Ιταλία, καθώς ενόψει των εκλογών της 25ης Σεπτεμβρίου, προηγείται στις δημοσκοπήσεις με 25%.

Το κόμμα του Ακεσον έχει νεοναζιστικές ρίζες ενώ το κόμμα της Μελόνι έχει νεοφασιστικές. «Ομως δεν είναι τόσο αυτό που ενώνει τους δύο υπερεθνικιστές πολιτικούς ηγέτες», αναφέρει σε άρθρο του ο Αντρέα Μπονάνι της La Repubblica, «αλλά μάλλον η εξαιρετική τους ικανότητα να προσποιούνται».

Ο Ακεσον, ένας εξτρεμιστής που είχε τεθεί στο περιθώριο από τις υπόλοιπες δεξιές παρατάξεις της Σουηδίας, κατάφερε να προβληθεί στα μάτια και στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων ως ο «κοινός Σουηδός» ο οποίος επιθυμεί τάξη και ασφάλεια, πειθαρχία και, φυσικά, τον αποκλεισμό των μεταναστών από την πατρίδα του.

Την ίδια «χαμαιλεοντική» στρατηγική εφάρμοσε επιτυχώς στην Ιταλία ο Ματέο Σαλβίνι της επίσης ακροδεξιάς Λέγκας ενόψει των εκλογών του 2018, υπενθυμίζει ο ιταλός δημοσιογράφος, την ίδια «χαμαιλεοντική» στρατηγική εφαρμόζει σήμερα, επίσης επιτυχώς, η Τζόρτζια Μελόνι.

Στην Ευρώπη, προφανώς, φοβούνται ότι η επιτυχία της Ακροδεξιάς στη Σουηδία είναι το προοίμιο της επικράτησης της και στην Ιταλία. Περισσότερο ανησυχία, ωστόσο, προκαλεί το ότι διαπιστώνεται σταδιακά πως «τα δημοκρατικά μας συστήματα είναι σχετικά απροστάτευτα από το δηλητήριο της προσποίησης», γράφει ο Μπονάνι. «Η φιλελεύθερη δημοκρατία (όπως και ελεύθερη αγορά) εδράζεται στην προϋπόθεση ότι τα κόμματα πoυλάνε όντως αυτό που λένε ότι πουλάνε. Εδώ και καιρό, από τότε που (με τον Μπερλουσκόνι να κάνει την αρχή) οι αποκαλούμενες “φιλελεύθερες” δεξιές παρατάξεις, ξέπλυναν τα λαϊκιστικά και αυταρχικά ακροδεξιά μορφώματα και συμμάχησαν μαζί τους, αυτή η προϋπόθεση τηρείται ολοένα λιγότερο», εξηγεί, αναφερόμενος ειδικά στην ιταλική πραγματικότητα.

Από όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα που απειλούνται από αυτό το ακροδεξιό κύμα αντίδρασης, είτε πρόκειται για δικαιώματα γυναικών, προσφύγων/μεταναστών, μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ή εργαζομένων, «το δικαίωμα των ψηφοφόρων στην αυθεντικότητα των πολιτικών προτάσεων είναι το πρώτο που παραβιάζεται συστηματικά», υποστηρίζει ο Μπονάνι.

Σε αυτό το πλαίσιο η Τζόρτζια Μελόνι, που φιλοδοξεί να καταστεί η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας, αρνείται πως είναι φασίστρια, «αλλά το κόμμα της είναι γεμάτο νοσταλγούς της Δημοκρατίας του Σαλό». Αρνείται ότι θέλει τις ψήφους των φοροφυγάδων, «αλλά το δεξιό καρτέλ προτείνει ενιαίο φορολογικό συντελεστή και φορολογική αμνηστία». Αρνείται ότι επιθυμεί να χαλαρώσει η δημοσιονομική πειθαρχία, «αλλά οι σύμμαχοί της ζητούν μεγαλύτερο έλλειμμα και η ίδια ισχυρίζεται ότι θα “επαναπροσδιορίσει” τη χρήση πόρων που διετέθησαν από την Ευρώπη υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις». Αρνείται ότι έχει φιλοπουτινικό προσανατολισμό, «αλλά στον συνασπισμό της πρωτοστατούν οι καλύτεροι φίλοι του ρώσου δεσπότη». Αρνείται ότι βάλλει κατά των δικαιωμάτων των γυναικών, «αλλά κηρύττει τις αξίες του τρίπτυχου “Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια” που αποτέλεσαν επί αιώνες το εγχειρίδιο της καταπίεσης των γυναικών».

Οσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ενωση, η Τζόρτζια Μελόνι αρνείται ότι είναι αντιευρωπαΐστρια, «αλλά μετά αξιώνει την επανεθνικοποίηση της Ευρώπης και ηγείται, στις Βρυξέλλες, του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος, που δημιουργήθηκε από εκείνους που ήθελαν και πέτυχαν το Brexit». Προειδοποιεί, επίσης, απειλητικά την ΕΕ, ότι τελείωσε ο καιρός των παχιών αγελάδων, παρότι η πατρίδα της έλαβε πολλά δισεκατομμύρια (την μερίδα του λέοντος) από το Ταμείο Ανάκαμψης).

«Η Ευρώπη έχει ήδη βιώσει αυτή τη διπροσωπία που έχει αναχθεί σε πολιτικό σύστημα. Και δεν ήταν μια ευχάριστη εμπειρία», γράφει ο Μπονάνι, αναφερόμενος στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, οι οποίες στο πλαίσιο μιας «αυταρχικής και ανελεύθερης» στροφής, απορρίπτουν κάθε  επίπληξη των Βρυξελλών, κατηγορώντας τες, μάλιστα, ότι παραβιάζουν την εθνική τους κυριαρχία.

Εκκαθάρισαν τον αντιπολιτευόμενο Τύπο, έθεσαν τη δικαστική εξουσία υπό τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, αμφισβήτησαν τα δικαιώματα των σεξουαλικών μειονοτήτων, παρενέβησαν στην ελευθερία της εκπαίδευσης και στην επιχειρηματική ελευθερία, έχτισαν τείχη και φράχτες κατά των μη χριστιανών και αρίων προσφύγων. Ορθώνουν την «Πατρίδα» και το «Εθνος», και μαζί και τη φυλή και τη θρησκεία, ενάντια στην Ευρώπη και τις φιλελεύθερες αξίες της.

Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψη ο Μπονάνι εξηγεί πως στην πραγματικότητα η Τζόρτζια Μελόνι δεν επινόησε τίποτα. «Απλώς αντιγράφει, αλλά το κάνει σωστά», αναφέρει. Ωστόσο όλα αυτά «δηλητηριάζουν τη δημοκρατική διαδικασία, τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ευρώπη. Η υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι ήδη δύσκολη σε έναν κόσμο που βλέπει την παγκόσμια συμμαχία των αυταρχικών ηγετών να εναντιώνεται στη Δύση. Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν, ακριβώς στη Δύση, με πρώτο τον Τραμπ, αυτοί που θέλουν να καταπατήσουν αυτά τα δικαιώματα το κάνουν, αρνούμενοι ακόμη και τις πιο κραυγαλέες αποδείξεις των πράξεών τους. Εάν η αλήθεια μας καθιστά ελεύθερους, όπως έγραψε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, η προσποίηση είναι σίγουρα ο πρώτος εχθρός της ελευθερίας», καταλήγει ο αρθρογράφος της La Repubblica.