Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο θεσμικός υπερασπιστής της παγκόσμιας τάξης που εμπεδώθηκε στον 20ό αιώνα, αλλά ένας «σύμμαχος των βαρβάρων, ηγεμόνας που, αντί να υπερασπίζεται το πολιορκούμενο κάστρο του [την πλανητική επικυριαρχία των ΗΠΑ], εμφανίζεται πίσω από τους αρχηγούς των βαρβάρων φυλών και συμμετέχει και ο ίδιος στην επίθεση».

Οι «βάρβαροι» και «οι φυλές τους», για τον Φεντερίκο Ραμπίνι της Corriere della Sera, είναι, βέβαια, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι (οι BRICS εν γένει, και όποιος άλλος δύναται να αμφισβητεί εμπράκτως, και όχι μόνο θεωρητικώς, την κάθε άλλο παρά αναίμακτη ισχύ της Pax Americana – ο Ραμπίνι ανέφερε, πάντως, ορισμένους από τους πολέμους που εξαπέλυσαν ή υποδαύλισαν οι ΗΠΑ). Ο αρθρογράφος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει, εμμέσως πλην σαφώς, «βαρβάρους» ακόμη και πρόσωπα, τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ.

Θυμήθηκε τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ ο Ιταλός, τον πρόεδρο που από τον καταστροφικό για όλες τις χώρες Β΄ΠΠ έβγαλε τις ΗΠΑ απείρως πλουσιότερες, λόγω του πολλαπλασιασμού τού ΑΕΠ μέσω της βιομηχανικής παραγωγής πολεμικού υλικού (το οποίο ο Λευκός Οίκος φρόντισε να δανείζει στους συγκυριακούς συμμάχους του – και στη Σοβιετική Ενωση του Ιωσήφ Στάλιν, φυσικά).

Εγραψε ότι πρώτος ο Ρούζβελτ και κατόπιν οι διάδοχοί του στο Οβάλ Γραφείο «μετά τον Β’ΠΠ επινόησαν παγκόσμιους κανόνες που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ μεν, όμως σε κάποιον βαθμό ενσωμάτωναν και τα συμφέροντα πολλών άλλων». Ο θρίαμβος αυτής της αυτοκρατορικής Αμερικής «ήρθε τη δεκαετία του ’90, όταν πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί, πρώην υπήκοοι της Σοβιετικής Ενωσης, ζήτησαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ».

Ο τωρινός «τραμπισμός», έγραψε ο Ραμπίνι, «μετακινεί την Αμερική στο στρατόπεδο των αναθεωρητικών υπερδυνάμεων», δηλαδή στα κράτη που θέλουν να αλλάξουν εκ βάθρων την (αμερικανική) διεθνή τάξη και να ανατρέψουν τα δεδομένα της. Με άλλα λόγια, ο Τραμπ πριονίζει το κλαρί στο οποίο κάθονται αυτός ο ίδιος, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, οι ΗΠΑ και οι εξαρτημένες από αυτές χώρες, δηλαδή η ανά τον κόσμο Δύση.

Ακολούθησαν παραδείγματα «βίαιων αναθεωρητισμών» που, κατά τον αρθρογράφο, επιχείρησαν η Ρωσία και η Κίνα. «Από την αρχή της χιλιετίας η Ρωσία άνοιξε πολέμους στη Γεωργία το 2008, στην Κριμαία το 2014, στην Ουκρανία το 2022, και έκανε επιδρομές στη Συρία και στη Λιβύη, ενώ άσκησε στρατιωτικό επεκτατισμό στην Αφρική και στην Αρκτική.

»Η Κίνα επανεξοπλίζεται και συγχρόνως διαπράττει επεκτατικές ενέργειες κατά των γειτόνων της, της Ταϊβάν, των Φιλιππίνων, του Βιετνάμ, της Ιαπωνίας. Ξεκινάει από την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού με στόχο να περιθωριοποιήσει την Αμερική. Από στρατιωτικής απόψεως, μέχρι στιγμής η Κίνα δεν έχει καταφέρει τίποτα συγκρίσιμο με τους πολέμους του Πούτιν. Ομως ο αναθεωρητισμός της επεκτείνεται στην οικονομική, χρηματοπιστωτική και τεχνολογική σφαίρα.

»Αντικαθιστά το δολάριο στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, χτίζει τους αντι-G7 BRICS, που ανταγωνίζονται τη Δύση, οικοδομεί εμπορικές σχέσεις σε τέσσερις ηπείρους, πρωτοστατεί στην ‘‘πράσινη’’ τεχνολογία και στοχεύει να προσπεράσει την Αμερική σε όλες τις προηγμένες τεχνολογίες, από τα μικροτσίπ μέχρι την Τεχνητή Νοημοσύνη. Ο αναθεωρητισμός της Κίνας είναι απεριόριστος».

Αντιθέτως, συνέχισε ο Ραμπίνι, οι ΗΠΑ (όχι του Τραμπ) έχουν ρόλο υπερασπιστή της παγκόσμιας τάξης, δηλαδή των συμφερόντων τους. Το έκαναν μετά τον πόλεμο με εργαλεία τον ΟΗΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΝΑΤΟ, το συνέχισαν και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, επί Ρόναλντ Ρίγκαν, Τζορτζ Μπους πατρός και Μπιλ Κλίντον, όταν «ξεκίνησαν τη χρυσή εποχή της παγκοσμιοποίησης» με εργαλείο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ).

Βέβαια, και οι ΗΠΑ έκαναν πολέμους. «Στον Κόλπο, υπέρ του Κουβέιτ, στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο Μπους υιός έβαλε και την Κίνα στον ΠΟΕ, το 2001». Ομως τώρα όλα αλλάζουν. «Ο Τραμπ φαίνεται να παίζει άλλο παιχνίδι, συνδυάζοντας τις πάγιες αμφιβολίες του για το ΝΑΤΟ με τις πρόσφατες εκρήξεις του περί Γροιλανδίας και Παναμά. Μοιάζει σαν ξένος που υπονομεύει την παγκόσμια τάξη».

Πλησιάζοντας στο τέλος του κειμένου του ο αρθρογράφος τόνισε ότι «η Κίνα ήταν ο μεγάλος κερδισμένος της χρυσής εποχής της παγκοσμιοποίησης» και ότι «πέτυχε μοντερνισμούς και ευημερία χάρις στα κεφάλαια της Δύσης». Εβγαλε το συμπέρασμα ότι «ο Σι επωφελείται από τις σχέσεις με τη Δύση, ενώ ταυτόχρονα κηρύττει την παρακμή της και φιλοδοξεί ανοικτά να την αντικαταστήσει».

Και έκανε τη σχετική γέφυρα για να ολοκληρώσει το άρθρο: «Ο Τραμπ συμπεριφέρεται όπως ο Σι. Θέλει να αλλάξει τη διεθνή τάξη, αν και η Αμερική δεν ήταν ποτέ τόσο δυνατή και τόσο πλούσια, τόσο ανώτερη από τα άλλα κράτη. Μοιάζει σαν ξένος. Και είναι δύσκολο για την παγκόσμια τάξη να παραμείνει ανέπαφη, αν δεν απομένει κανείς να την υπερασπιστεί», εννοώντας ότι δουλειά του Αμερικανού είναι αυτή η υπεράσπιση.

Ρητορικό το ερώτημα του Ραμπίνι στην κατακλείδα: «Τι απομένει από την Αμερική του Ρούζβελτ;» Εδωσε μια κάποια… επικαιροποιημένη απάντηση στον εαυτό του, ποντάροντας στη δυναμική του καπιταλισμού των ΗΠΑ και στο συγκεκριμένο στάδιό του: «Οι δυνάμεις που διατηρούν ένα παγκόσμιο όραμα των αμερικανικών συμφερόντων είναι ακριβώς εκείνες οι καπιταλιστικές ολιγαρχίες που τρομάζουν τους Ευρωπαίους. Από τον Ελον Μασκ μέχρι την Apple, την Amazon, την Google, τη Microsoft, το Meta-Facebook, τη Nvidia και πολλούς άλλους, οι οικονομικές δυνάμεις εξακολουθούν να χρειάζονται έναν ανοικτό κόσμο και ένα φιλόξενο περιβάλλον. Η δυναμική αυτών των λόμπι εντός της κυβέρνησης Τραμπ θα είναι πιο ενδιαφέρουσα και πιο πολύπλοκη από τις απλουστεύσεις του συρμού».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News