Το «Autodromo Nazionale di Monza», όπως είναι επισήμως το όνομά του, κρατάει χρόνια. Όταν κατασκευάστηκε, 100 χρόνια πριν, μέσα σε μόλις 110 μέρες του μακρινού 1922, υπήρχαν μόνο, ως αποκλειστικές πίστες αγώνων, το Μπρούκλαντς (Brooklands) στη Μεγάλη Βρετανία και η θρυλική για τους Αμερικανούς Indianapolis, στην άλλη ακτή του Ατλαντικού.

Ομως, η Μόντσα (Monza) εξελίχθηκε σε άλλο, ακόμα μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ιστορία του ευρωπαϊκού motorsport. Για την ακρίβεια, ήδη από το 2013, έχει πάρει «κεφάλι» και είναι η πίστα που έχει φιλοξενήσει τους περισσότερους αγώνες της Formula 1. Μαζί δε με το βρετανικό Γκραν Πρι είναι αυτή που δεν έχει λείψει ούτε μία φορά από το ημερολόγιο της F1 εκ καταβολής της, το 1950, εκτός μόνο από το 1980 όταν το ιταλικό Γκραν Πρι είχε φιλοξενηθεί στην Ίμολα.

Η Μόντσα είναι η Μέκκα. Τελεία. Δεν έχει σχέση με το Μονακό που είναι δρόμος σε χλιδάτο περιβάλλον, δεν έχει σχέση με τις τεχνοκρατικές πίστες του Xέρμαν Τίλκε, του γερμανού πρώην οδηγού αγώνων και σχεδιαστή μερικών διάσημων αυτοκινητοδρομίων. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο συγκρατημένος Guardian έχει χαρακτηρίσει κάμποσες από δαύτες ως «βαρετές», όπως και ότι «κατακρεούργησε το Χοκενχάιμ». Τι να κάνεις, γερμανός προτεστάντης της λεπτομέρειας…

Η Μόντσα, ωστόσο, είναι άλλο πράμα. Με τη διάσημη στροφή «Parabolica» που θέλει παρατεταμένα «άντερα», μία ευθεία που λίγο πριν το τέλος της τα μονοθέσια του 2022 είδαν να «γράφουν» κάποια 354 χλμ/ώ., ένα μη συγχωρητικό μενταλιτέ άμα στραβώσει και κάνεις το λάθος, πολλούς φανατικούς στην κερκίδα και , βέβαια, μεγάλη ιστορία. Εδώ ήταν που ο τεράστιος Νίκι Λάουντα έκανε την επιστροφή του, μόλις έξι εβδομάδες μετά από το φρικαλέο ατύχημά του στο Νίρμπουργκρινγκ όπου άφησε το μισό του πρόσωπο και ένα αφτί, εδώ ήταν, μέχρι και πρόσφατα, που ο Χάμιλτον και ο Βερστάπεν κονταροχτυπήθηκαν μέχρι συγκρούσεως, εδώ ήταν, γενικώς και ειδικώς, το εργαστήρι όπου πρωτοπαρουσιάστηκαν μηχανολογικές τεχνολογίες στα χρόνια της ιταλικής κυριαρχίας. Δυστυχώς, εδώ έλαβε χώρα και το μνήμα θανατηφόρων συμβάντων. Η Μόντσα τιμωρεί και ο απολογισμός είναι, ταυτόχρονα με τη μεγάλη της φήμη, βαρύς: συνολικά, 52 οδηγοί άφησαν την τελευταία τους πνοή εδώ, βόρεια του Μιλάνου, και 35 θεατές. Και η αλήθεια είναι πως, παρά τις βελτιώσεις που έχει δεχθεί στην πορεία των ετών, αρκετοί οδηγοί την κριτικάρουν υποστηρίζοντας πως δεν έχει ικανούς χώρους διαφυγής αλλά και ότι το σικέιν «Variante della Roggia» είναι σαφώς επικίνδυνο.

Για όσους, πάντως, τους ενδιαφέρουν οι αριθμοί, αυτή είναι η μεγαλύτερη σε μήκος πίστα στο πρωτάθλημα, ο μεγάλος άτυχος του σπορ, ο Μίχαελ Σουμάχερ, παραμένει ακόμη, μαζί με τον Λιούις Χάμιλτον, αυτός που μετράει τις περισσότερες νίκες (5), και το συνολικό μήκος του αγώνα είναι περίπου 306 εξοντωτικά συνεχόμενα χιλιόμετρα. Τα ΄χει όλα. Σασπένς, φανατίλα, κόκκινες «κερκίδες» ελέω Ferrari, ρίσκο και δόξα. Εκατό χρόνια μετά, ο ναός της ταχύτητας παραμένει υπενθυμίζοντας το δικαίωμα στον κίνδυνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News