Ο Ράκους, ένας αρσενικός ουρακοτάγκος 35 ετών από τη Σουμάτρα, είναι το πρώτο πρωτεύον θηλαστικό που καταγράφεται στην επιστημονική βιβλιογραφία ως γιατρός!

Επιστήμονες από ερευνητικά ιδρύματα της Γερμανίας και της Ινδονησίας κατάφεραν να καταγράψουν την προσπάθεια του ουρακοτάγκου να θεραπεύσει μια ανοιχτή πληγή που είχε στο πρόσωπο χρησιμοποιώντας φύλλα από ένα φυτό με αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικές ιδιότητες.

Η πρωτιά δεν έχει να κάνει με τη χρήση των ιαματικών φυτών, καθώς έχουν καταγραφεί και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις. Όπως αναφέρει ο Guardian ουρακοτάγκοι στο Βόρνεο τρίβουν τα χέρια και τα πόδια τους με φύλλα από ένα φυτό που έχει μυοχαλαρωτικές ιδιότητες, ενώ έχουν αναφερθεί και περιπτώσεις χιμπατζήδων στην Κεντρική Αφρική που μασούν φυτά τα οποία βοηθούν στη θεραπεία προσβολών από παράσιτα.

Οι New York Times γράφουν πως τα γιατροσόφια δεν είναι προνόμιο μόνο για τα πρωτεύοντα θηλαστικά. Η ινδική μοσχογαλή καταπίνει ολόκληρα φύλλα από φυτά με αντιπαρασιτικές ιδιότητες. Διάφορα είδη πουλιών τρίβονται στις μυρμηγκοφωλιές, αφού τα μυρμήγκια βοηθούν τα πουλιά να απαλλαγούν από ακάρεα και άλλους εισβολείς στο φτέρωμά τους. Οι μέλισσες συλλέγουν εκχυλίσματα λουλουδιών που εμποδίζουν την ανάπτυξη μυκήτων και βακτηρίων στις αποικίες τους.

«Στις παλιότερες περιπτώσεις δεν καταγράφηκε το αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών, δεν διαπιστώθηκε δηλαδή αν πράγματι τα ζώα θεραπεύτηκαν. Αυτό καταγράφεται για πρώτη φορά στην περίπτωση του Ράκους, αφού παρακολουθήσαμε όλη την πορεία επούλωσης της πληγής. Επιπλέον, ο ουρακοτάγκος φαίνεται να είχε έστω και στοιχειώδη επίγνωση των θεραπευτικών ιδιοτήτων του φυτού που χρησιμοποίησε», δήλωσε στον Guardian η Δρ Καρολίνε Σούπλι, εξελικτική βιολόγος στο Ινστιτούτο Συμπεριφοράς των Ζώων Max Planck στη Γερμανία και επικεφαλής της εν λόγω μελέτης η οποία δημοσιεύθηκε στο Scientific Reports (του ομίλου Nature).

Η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι τα ευρήματα της μπορούν να προσφέρουν χρήσιμες πληροφορίες για το πώς οι άνθρωποι έμαθαν να φροντίζουν τις πληγές τους –τέτοιου είδους θεραπείες αναφέρονται, σύμφωνα με τον Guardian,  για πρώτη φορά σε ένα ιατρικό χειρόγραφο που χρονολογείται γύρω στο 2200 π.Χ.

Η Σούπλι και οι συνεργάτες της παρατήρησαν την ιατρική… δράση του Ράκους, ενώ εργάζονταν για τους σκοπούς άλλης έρευνας σε ένα προστατευόμενο τροπικό δάσος στην Ινδονησία.

Η ομάδα είδε ότι ο ουρακοτάγκος είχε μια πληγή κάτω από το μάτι, πιθανότατα από καυγά με κάποιο άλλο αρσενικό. Το ζώο μασούσε τα φύλλα του αναρριχητικού φυτού Fibraurea tinctoria και τα έβαζε πάνω στην πληγή του. Πέντε μέρες αργότερα η πληγή έκλεισε, ενώ μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε επουλωθεί πλήρως, αφήνοντας μόνο μια μικρή ουλή.

Το φυτό που χρησιμοποίησε ο Ράκους, και το οποίο σπάνια αποτελεί τροφή για τους ουρακοτάγκους, είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά και θεωρείται ότι έχει αντιβακτηριακές, αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικές ιδιότητες. Στην παραδοσιακή ιατρική το χρησιμοποιούσαν για την ελονοσία. Ένα από τα συστατικά του, η βερβερίνη, χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα ως συμπλήρωμα διατροφής που συμβάλλει στον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου και λιπιδίων.

Οι ερευνητές δεν κατάφεραν να διαπιστώσουν αν ο ουρακοτάγκος έμαθε αυτό το «γιατροσόφι» μόνος του ή είδε κάποιο άλλο πρωτεύον να κάνει κάτι παρόμοιο. Η συμπεριφορά του, πάντως, έδειχνε στην ομάδα σαν να ήξερε τι έκανε.

Οι ουρακοτάγκοι της Σουμάτρας είναι ένα εξαιρετικά απειλούμενο είδος και όσα περισσότερα ξέρουν οι επιστήμονες για αυτούς τόσο καλύτερα θα μπορούν να τους προστατέψουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News