Παραβλέποντας όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε την πιο βολική –για την εξυπηρέτηση των όποιων σκοπών του– εκδοχή όσον αφορά την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση που αιματοκύλισε την προηγούμενη Παρασκευή τη Μόσχα. Απέδωσε άμεση ευθύνη στην Ουκρανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Βρετανία, στην αποκαλούμενη από τον ίδιο τον επικεφαλής του Κρεμλίνου «συλλογική Δύση», και στην ένοπλη πτέρυγά της, το «ναζιστικό καθεστώς» της Ουκρανίας, το οποίο ο Πούτιν έχει ορίσει ως αδυσώπητο εχθρό.

Οπως αναφέρει σε κείμενό του ο Πάολο Γκαριμπέρτι, αρθρογράφος της ιταλικής Repubblica, ακολουθώντας ένα παγιωμένο εδώ και καιρό τελετουργικό του Κρεμλίνου, δεν προέβη εκείνος στην κατηγορία. Στις ώρες που ακολούθησαν την επίθεση περιορίστηκε να υποδείξει ίχνη, τα οποία στη συνέχεια ακολούθησαν οι πιστοί από τους ζηλωτές του, κλιμακώνοντας τις κατηγορίες αλλά και εμπλουτίζοντάς τες με σιωπηρές απειλές.

Την αρχή έκανε ο Νικολάι Πατρούσεφ, ο γραμματέας του συμβουλίου ασφαλείας της Ρωσίας. Ο πιο ισχυρός άνδρας της πουτινικής νομενκλατούρας, «ο διάβολος που ψιθυρίζει πίσω από την πλάτη του προέδρου» σύμφωνα με τον διακεκριμένο κρεμλινολόγο Μαρκ Γκαλεότι, υποστήριξε πως την ευθύνη φέρει «σίγουρα» η Ουκρανία, όχι ο ISIS.

Δεύτερος τον λόγο πήρε ο διευθυντής της FSB, της υπηρεσίας ασφαλείας της Ρωσίας (πρώην KGB, από την οποία προέρχεται ο Πούτιν), Αλεξάντρ Μπορτνίκοφ, για να κάνει ακόμη ένα βήμα προς την «αλήθεια», υποστηρίζοντας πως οι δράστες του μακελειού εκπαιδεύτηκαν από το Κίεβο στη Μέση Ανατολή. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι σκόπευαν να καταφύγουν στην Ουκρανία για «να γίνουν δεκτοί ως ήρωες στην άλλη πλευρά».

Ειδικά όσον αφορά τον συγκεκριμένο ισχυρισμό, ο Πάολο Γκαριμπέρτι σημειώνει ότι για το Κρεμλίνο δεν έχει καμία σημασία ότι, σε αντίθεση με τον επικεφαλής της FSB, ο λευκορώσος δικτάτορας και υποτελής του Πούτιν, Αλεξάντρ Λουκασένκο, είπε πως οι τέσσερις τρομοκράτες από το Τατζικιστάν επιχείρησαν να εισέλθουν στην Λευκορωσία τις πρώτες ώρες μετά την επίθεση, το οποίο είναι αρκετά εύλογο, δεδομένου ότι το αυτοκίνητό τους είχε λευκορωσικές πινακίδες.

«Με αυτή τη διαστρεβλωμένη και μονόπλευρη αφήγηση, ο Πούτιν επιδιώκει να πετύχει τρεις στόχους» γράφει ο έμπειρος ιταλός αρθρογράφος. Καταρχάς, να δικαιολογήσει μια στρατιωτική κλιμάκωση κατά της Ουκρανίας, που άρχισε αμέσως μετά το μακελειό στη Μόσχα με βροχή πυραύλων κατά του Κιέβου, του Λβιβ και της Οδησσού.

«Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ […] συχνά μιλάει πάρα πολύ. Αλλά λειτουργεί και ως “χρήσιμος ηλίθιος” για το Κρεμλίνο. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τη σφαγή στο Crocus City Hall απείλησε με σκληρά αντίποινα κατά των ηγετών της Ουκρανίας, προλαμβάνοντας, ουσιαστικά, ό,τι επρόκειτο να καταστεί η επίσημη έκδοση της Μόσχας».

Ο δεύτερος στόχος του Πούτιν είναι να ανακτήσει την αξιοπιστία του μεταξύ των συμπατριωτών του, οι οποίοι μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα του προσέφεραν μια ακόμη θητεία στο Κρεμλίνο, θέτοντας έτσι τις βάσεις ούτως ώστε να παραμείνει στην προεδρία ακόμη και έως το 2036. Τη βραδιά μετά την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας, μιλώντας σε οπαδούς του και δημοσιογράφους, είχε δεσμευτεί για στρατιωτική ισχύ, ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας και οικονομική σταθερότητα (χάρη σε μια στρατιωτική οικονομία).

«Αυτή η ρωμαλέα και καθησυχαστική εικόνα τσαλακώθηκε από την επίθεση της Παρασκευής, η οποία γύρισε τους Ρώσους πίσω στα πρώτα χρόνια του αιώνα και στην πρώτη θητεία του Πούτιν, που σημαδεύτηκε από τρομοκρατικές επιθέσεις σε συγκροτήματα πολυκατοικιών, θέατρα και σχολεία» γράφει ο αρθρογράφος της Repubblica.

Αποδίδοντας την ευθύνη για τη σφαγή στην εμπόλεμη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, το Κρεμλίνο επιδιώκει να κατευνάσει, έστω εν μέρει, τις ανησυχίες των Ρώσων, οι οποίες δεν είχαν εξαλειφθεί τελείως ποτέ, σχετικά με την απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας. Συγχρόνως θέλει να αποκρύψει αυτά που ο ρώσος ερευνητής δημοσιογράφος με εξειδίκευση στη ρωσική κατασκοπεία Αντρέι Σολντάτοφ χαρακτήρισε, σε συνέντευξή του στη Repubblica «αταβιστικά ελαττώματα των ρωσικών υπηρεσιών ασφαλείας»: την αναποτελεσματικότητα όσον αφορά την πρόληψη και τους ελέγχους, καθώς και την ανικανότητα των υπηρεσιών αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης.

Ο τρίτος στόχος που επιδιώκει να πετύχει ο επικεφαλής του Κρεμλίνου, κατηγορώντας την Ουκρανία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία για το μακελειό στη Μόσχα, είναι να διαψεύσει μια πραγματικότητα απαράδεκτη σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του: το γεγονός ότι για την ισλαμιστική τρομοκρατία η Ρωσία δεν διαφέρει από τη Δύση, ούτε μεταξύ ορθόδοξων και καθολικών χριστιανών υπάρχει διαφορά για τους οπαδούς του Ισλαμικού Κράτους και τους ομοϊδεάτες τους.

Μάλιστα, λαμβάνοντας υπόψη τις ρωσικές ενέργειες κατά του χαλιφάτου στη Συρία, την παρεμπόδιση (από τους μισθοφόρους της Ομάδας Βάγκνερ) του ισλαμιστικού κινήματος στο Σαχέλ και άλλες περιοχές της Αφρικής, και την καταστολή των μουσουλμάνων στην Τσετσενία και στο Νταγκεστάν, ενδέχεται για το Ισλαμικό Κράτος-Χορασάν (ISIS-K) η Ρωσία να είναι ένας εχθρός θανάσιμος, ακόμη περισσότερο και από τη Δύση.

Ακριβώς για να μην αναγνωρίσει αυτή την αλήθεια, ο Πούτιν είχε χλευάσει ως «προπαγάνδα» τις αμερικανικές και βρετανικές προειδοποιήσεις για πιθανή επίθεση κατά τη διάρκεια μαζικής εκδήλωσης στη Μόσχα. Ωστόσο, όπως έγραψε σε άρθρο του ο Φιλίπ Ζελί, αναπληρωτής διευθυντής σύνταξης της Figaro, «αυτό το ρωσικό Bataclan επαναφέρει τη Ρωσία στο Δυτικό στρατόπεδο, εναντίον του οποίου πιστεύει ότι βρίσκεται σε πόλεμο».

«Για να επιτύχει αυτούς τους στόχους, ιδιαίτερα τη μαζική επίθεση κατά της Ουκρανίας, ο Πούτιν, με την κυνική αυθάδεια που διδάσκεται στη σχολή της KGB (η οποία είχε μια διεύθυνση επιφορτισμένη με την παραπληροφόρηση, τον πρόδρομο των σημερινών fake news), δεν διστάζει να καταφύγει στα πιο κραυγαλέα ψέματα. Φέρνοντας στο νου ένα ανατριχιαστικό προηγούμενο: την ομιλία του Χίτλερ στο Ράιχσταγκ την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, την ημέρα της επίθεσης στην Πολωνία, κατά την οποία επέρριψε την ευθύνη για τον πόλεμο στις “πολωνικές φρικαλεότητες”, ούτως ώστε να δικαιολογήσει τη ναζιστική εισβολή. Επρόκειτο για έναν “εκπληκτικό κατάλογο ψεμάτων”, όπως τον όρισε ο συγγραφέας Φέρντι Αντις στο βιβλίο του για τις ομιλίες που άλλαξαν την Ιστορία, έναν κατάλογο από τον οποίο φαίνεται να εμπνεύστηκε ο Πούτιν» καταλήγει ο Πάολο Γκαριμπέρτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News