Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έκλεινε την Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου, τα 70 του χρόνια, ημέρα που συνηθίζεται να εορτάζεται με μεγαλοπρέπεια στη Ρωσία για τον ηγέτη της, αλλά οι αποτυχίες του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία φαίνεται να χαλάνε το εορταστικό κλίμα στο Κρεμλίνο.

Με τη ευκαιρία των γενεθλίων του Πούτιν, ο παλιός λογογράφος του Κρεμλίνου, Αμπάς Γκαλιάμοφ, δήλωσε: «Στα γενέθλια συνηθίζεται να γίνεται απολογισμός, αλλά αν τα αποτελέσματα είναι τόσο οικτρά, καλό θα ήταν να μην μνημονευθούν και τόσο πολύ τα γενέθλια».

Πώς όμως, έφτασε ο ρώσος πρόεδρος στο σημείο να γίνει ένας απομονωμένος πολεμοχαρής απολυταρχικός ηγέτης που διέταξε την καταστροφική εισβολή στην Ουκρανία;

Ο Μαρκ Γκαλεότι, ακαδημαϊκός και συγγραφέας βιβλίων για τον Πούτιν, επιχειρεί, με άρθρο του στο BBC, να δώσει μία απάντηση, εστιάζοντας σε επτά στιγμές-κλειδιά της ζωής του, οι οποίες «διαμόρφωσαν τη σκέψη του και εξηγούν την αποξένωσή του από τη Δύση».

Οταν έγινε αθλητής του τζούντο το 1964

Ο Πούτιν γεννήθηκε στο Λένινγκραντ, μία πόλη που ακόμα υπέφερε από την πολιορκία της των 872 ημερών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεγαλώνοντας, είχε τη φήμη ενός αγοριού που μάλωνε με τους πάντες πολύ εύκολα «γιατί δεν αισθανόταν καθόλου φόβο».

Σε μία πόλη που κυβερνιόταν από σκληρές συμμορίες του δρόμου, το 12χρονο αγόρι ήθελε να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του και ξεκίνησε πρώτα να ασκείται στο σάμπο, μία ρωσική πολεμική τέχνη και μετά πέρασε στο τζούντο. Ηταν αποφασισμένος και πειθαρχημένος, γράφει ο Γκαλεότι, και στα 18 του είχε ήδη μαύρη ζώνη και είχε κατακτήσει την τρίτη θέση στο εθνικό πρωτάθλημα νέων.

Η ικανότητά του στο τζούντο έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα ως μέρος της εικόνας που προβάλλεται από τη Ρωσία για τον Πούτιν, ενός σκληρού άντρα, και ο ίδιος έχει πει ότι φιλοσοφία του στο άθλημα -αλλά και στη ζωή- είναι ότι, «όταν μία μάχη είναι αναπόφευκτη, πρέπει να χτυπήσεις πρώτος και με όλη σου τη δύναμη τον αντίπαλό σου, έτσι ώστε να μην ξανασταθεί στα πόδια του».

Ζητώντας δουλειά στην KGB, το 1968

Σε μία εποχή που η KGB ήταν πανίσχυρη και το κτίριό της στο Λένινγκραντ δεν το πλησίαζαν ούτε από μακριά οι πολίτες, από φόβο για τα βασανιστήρια των κρατουμένων στα υπόγειά του, ο Πούτιν πέρασε την πόρτα του σε ηλικία 16 ετών και ζήτησε από τον έκπληκτο αξιωματικό στην είσοδο, να τον προσλάβουν…

Οταν του είπαν ότι πρέπει να έχει τελειώσει πρώτα τη στρατιωτική του θητεία ή να έχει πτυχίο πανεπιστημίου, ρώτησε ποιο πτυχίο θα ήταν καλύτερο για τη δουλειά.

Της Νομικής, του απάντησαν, και έτσι ο Πούτιν αποφάσισε να το αποκτήσει ώστε να μπει εύκολα στην KGB, κάτι που έγινε. Στα μάτια του, η διαβόητη σοβιετική υπηρεσία πληροφοριών ήταν η μεγαλύτερη συμμορία στην πόλη, προσφέροντας ασφάλεια, χρήματα και εξουσία σε κάποιον που δεν είχε διασυνδέσεις με το Κόμμα, σαν αυτόν. Του έδινε τη δυνατότητα να ζήσει σαν τους ήρωες στις αγαπημένες του ταινίες κατασκοπείας, που παρακολουθούσε φανατικά στην εφηβεία του. «Ενας κατάσκοπος μπορούσε να αποφασίσει για την τύχη χιλιάδων ανθρώπων», του άρεσε να λέει και βάλθηκε να το κάνει πραγματικότητα…

Παρόλη τη φιλοδοξία του, ο Πούτιν δεν κατάφερε τίποτα ιδιαίτερο στην KGB. Ηταν καλός υπάλληλος, αλλά δεν έφτασε ποτέ ψηλά, όπως φιλοδοξούσε. Εμαθε γερμανικά και μετατέθηκε στη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας, το 1985.

Η ζωή εκεί του άρεσε, όμως δεν κράτησε πολύ. Τον Νοέμβριο του 1989, το Τείχος κατέρρευσε και μαζί του οι ψευδαισθήσεις δεκαετιών για τα κομμουνιστικά καθεστώτα του σοβιετικού μπλοκ.

Στις 5 Δεκεμβρίου, ο οργισμένος όχλος περικύκλωσε το κτίριο της KGB στη Δρέσδη. Ο Πούτιν τηλεφωνούσε απελπισμένος στο κοντινότερο στρατόπεδο του Κόκκινου Στρατού ζητώντας προστασία, όμως έλαβε την απάντηση ότι, «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι χωρίς εντολή από τη Μόσχα. Και η Μόσχα σιωπά».

Ο Πούτιν τότε έμαθε να φοβάται την ξαφνική κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας και αποφάσισε, γράφει ο Γκαλεότι, να μην αφήσει να επαναληφθεί ποτέ το λάθος -σύμφωνα με τον Πούτιν- του Γκορμπατσόφ, που δεν απάντησε με αποφασιστικότητα στις κινήσεις στο εσωτερικό της χώρας, εναντίον του.

Οταν τσέπωσε τα εκατομμύρια του προγράμματος «πετρέλαιο για τρόφιμα» το 1992

Οταν η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσε και αυτή, ο Πούτιν έφυγε από την KGB και έγινε συνεργάτης του μεταρρυθμιστή δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης.

Η οικονομία ήταν υπό κατάρρευση και ο κόσμος δεν είχε να φάει. Τότε, ο δήμος ξεκίνησε το πρόγραμμα «πετρέλαιο για τρόφιμα», με το οποίο θα αντάλλασσε πετρέλαιο και μέταλλα αξίας 100 εκατ. δολαρίων για τρόφιμα, που θα διανέμονταν στον τοπικό πληθυσμό.

Τη διαχείριση του προγράμματος ανέλαβε ο Πούτιν και οι φίλοι του. Τρόφιμα δεν είδε κανείς δημότης, σύμφωνα με τον Γκαλεότι, και τα χρήματα μπήκαν στις τσέπες του μετέπειτα ρώσου προέδρου και των μαφιόζων φίλων του.

Στην άγρια δεκαετία του ’90 – για τη Ρωσία- ο Πούτιν έμαθε ότι η πολιτική επιρροή ήταν κάτι που αγοραζόταν με χρήμα και ότι οι γκάνγκστερ ήταν χρήσιμοι σύμμαχοι στην πορεία προς την εξουσία.

Εισβάλοντας στη Γεωργία το 2008

Οταν ο Πούτιν έγινε πρόεδρος της Ρωσίας το 2000, ήλπιζε να χτίσει μία θετική σχέση με τη Δύση, με τους δικούς του όρους βέβαια, και να δημιουργήσει μία σφαίρα επιρροής στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Γρήγορα όμως, απογοητεύθηκε και μετά θύμωσε, θεωρώντας ότι η Δύση επιχειρούσε να απομονώσει και να εξευτελίσει τη Ρωσία.

Οταν ο πρόεδρος της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι, θέλησε να βάλει τη χώρα του στο ΝΑΤΟ, ο Πούτιν βρήκε την ευκαιρία και διέταξε εισβολή του ρωσικού στρατού. Σε πέντε ημέρες, οι Γεωργιανοί είχαν ηττηθεί και αναγκάστηκαν να υπογράψουν μία ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης.

Στη Δύση επικράτησε οργή, αλλά γρήγορα ξεχάστηκε και μόλις τον επόμενο χρόνο, ο Μπαράκ Ομπάμα επιχείρησε να ξαναφτιάξει τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Μόσχα, ενώ έδωσαν στη Ρωσία ακόμα και το Μουντιάλ του 2018.

Ετσι, ο Πούτιν έμαθε ότι μπορούσε να παίρνει ό,τι θέλει με την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος, ενώ μία αδύναμη και ασταθής Δύση μπορεί να γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις στη Μόσχα το 2011-13

Οι καταγγελίες για νοθεία από τον Πούτιν στις βουλευτικές εκλογές του 2011, έβγαλαν στους δρόμους της Ρωσίας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, που έγιναν ακόμα περισσότεροι όταν ο ίδιος ανακοίνωσε ότι θα ήταν ξανά υποψήφιος το 2012.

Ηταν η μεγαλύτερη λαϊκή έκφραση διαμαρτυρίας εναντίον του Κρεμλίνου του Πούτιν, στη Ρωσία.

Ο ίδιος ήταν πεπεισμένος ότι οι διαδηλώσεις ήταν ενορχηστρωμένες από την Ουάσινγκτον και προσωπικά από τη Χίλαρι Κλίντον, τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Πούτιν θα έπαιζε βασικό ρόλο στην ήττα της από τον Ντόναλντ Τραμπ, στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, το 2016.

Ηταν πλέον η εποχή που ο Πούτιν αποφάσισε ότι η Δύση ήθελε να τον εξοντώσει και ο πόλεμος ανάμεσά τους είχε ξεκινήσει.

Η απομόνωση λόγω Covid τo 2020-21

Υπό τον φόβο του κορονοϊού, ο Πούτιν απομονώθηκε για δύο χρόνια, στην κατοικία του έξω από τη Μόσχα, μετατρέποντάς την σε «φρούριο» κατά του SARS-CoV-2 με ειδικά τούνελ απολύμανσης με υπέρυθρες ακτίνες, από τα οποία έπρεπε να περάσουν οι ελάχιστοι καλεσμένοι, αφού πρώτα είχαν κάτσει σε καραντίνα 14 ημερών.

Ως αποτέλεσμα, οι μόνοι που μπορούσαν να τον δουν ήταν οι «yes-men» και τα «γεράκια» του. «Χωρίς να έχει επαφή με διαφορετικές γνώμες και χωρίς να βλέπει καν τη δική του χώρα, ο Πούτιν έμαθε ότι όλες οι δικές του απόψεις είναι σωστές και οι προκαταλήψεις του δικαιολογημένες». Τότε θεωρείται ότι κατέστρωσε, παρέα με τον Σεργκέι Σοϊγκού, την εισβολή στην Ουκρανία. καταλήγει το άρθρο του BBC.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News