Οπως ακριβώς θα περίμενε οποιοσδήποτε θαυμαστής του λαμπερού σκηνοθέτη, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ εμφανίζεται στην αίθουσα του ξενοδοχείου στο Νάιτσμπριτζ του Λονδίνου, για τη συνέντευξή του στους Times, μέσα σε μια έκρηξη χρωμάτων. Ο ισπανός δημιουργός με τα γκρίζα φουντωτά μαλλιά φοράει τζιν, πουλόβερ Prada με μπλε και κόκκινα ζιγκ-ζαγκ, ένα κίτρινο και μπλε μαντίλι Hermès και τόσο cool αθλητικά παπούτσια, που ελάχιστοι 72άρηδες θα τολμούσαν να φορέσουν.

Θα μπορούσε να είναι και ο ίδιος χαρακτήρας σε ένα από τα μελοδράματα με τα έντονα χρώματα, που γράφει και σκηνοθετεί εδώ και 40 χρόνια, για μια καταιγίδα σε ένα πληθωρικά διακοσμημένο διαμέρισμα στη Μαδρίτη, γράφει ο Εντ Πότον στη βρετανική εφημερίδα, ο οποίος μίλησε μαζί του με αφορμή την τελευταία του ταινία «Παράλληλες μητέρες».

Ο κατάλογος των ταινιών του είναι ασυναγώνιστος, από τις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988), που σφράγισε τη διεθνή του φήμη, και το «Ολα για τη μητέρα μου» (1999), που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα, Σεζάρ, BAFTA και Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου καλύτερης ταινίας, μέχρι το επίσης πολυβραβευμένο «Μίλα της» (2002), που του χάρισε το δεύτερο Οσκαρ, για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο, αυτή τη φορά. Χάρη στις ταινίες του, εξάλλου, έγιναν διεθνείς σταρ ο Αντόνιο Μπαντέρας και η Πενέλοπε Κρουζ, με την τελευταία να πρωταγωνιστεί και στις «Παράλληλες μητέρες» (Δείτε το trailer).

Η καριέρα του Αλμοδόβαρ ξεκίνησε από τo καλλιτεχνικό κίνημα La Movida Madrileña, που γεννήθηκε στη Μαδρίτη προκαλώντας μια έκρηξη απελευθέρωσης του σεξ, των ναρκωτικών, της μουσικής, της τέχνης, της μόδας και της κουλτούρας της LGBT κοινότητας που αναζωογόνησε την ισπανική πρωτεύουσα μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975.

Ο φασίστας δικτάτορας ήταν στην εξουσία για σχεδόν 40 χρόνια και ο αντίκτυπος του κινήματος στην κοινωνία ήταν κάτι σαν «θαύμα». «Ημουν πολύ τυχερός που ήμουν νέος», λέει ο Αλμοδόβαρ στον Εντ Πότον. «Εμπνευστήκαμε πολύ από το new wave και το glam rock και το underground στα τέλη των 70s στη Νέα Υόρκη. Η δική μου έμπνευση ήρθε από τον δρόμο και από τη νύχτα», λέει μιλώντας για τις ταινίες του, που κατοικήθηκαν από υστερικές ηθοποιούς, τρανς εργαζόμενες του σεξ και εγκύους καλόγριες.

«Τα πρώτα χρόνια της La Movida νοιαζόμασταν περισσότερο για την ευχαρίστησή μας γιατί δεν είχαμε πριν», λέει ο Αλμοδόβαρ. «Οταν έκανα τις πρώτες μου ταινίες [“Fuck, fuck, fuck me… Tim” (1978), “Η Πέπη, η Λούση, η Μπομ και τ’ άλλα Κορίτσια” (1980) και “Λαβύρινθος του Πάθους” ( 1982)] δεν αναγνώριζα την παρουσία του Φράνκο. Αυτή ήταν η εκδίκησή μου ενάντια στη δικτατορία».

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη agustin almodovar (@agustin_almodovar_oficial)

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στη Νέα Υόρκη

Στις «Παράλληλες μητέρες», ωστόσο, αντιμετωπίζει για πρώτη φορά κατάματα τον Ισπανικό Εμφύλιο. Η Γιάνις, ο χαρακτήρας της Κρουζ  (πήρε το όνομά της από την Τζάνις Τζόπλιν), ζητά από έναν ιατροδικαστή-αρχαιολόγο να τη βοηθήσει να ξεθάψει έναν ομαδικό τάφο κοντά στο χωριό της, που πιστεύει ότι περιέχει τα λείψανα του προπάππου της, ο οποίος σκοτώθηκε από τους φασίστες στον πόλεμο. Επίσης, η Γιάνις κοιμάται με τον αρχαιολόγο (Ισραέλ Ελεχάλντε) και μένει έγκυος στα 40 της, γεννώντας ταυτόχρονα με μια έφηβη, την Ανα (Μιλένα Σμιτ), με την οποία γίνονται φίλες.

Μετά την Πολιτική της Λήθης προσπάθεια για Δημοκρατική Μνήμη

Μόνο 19.000 πτώματα έχουν ανασυρθεί από τους εκτιμώμενους 114.000 αμάχους που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία, ο οποίος διήρκεσε από το 1936 έως το 1939. Μετά τον πόλεμο τα πολιτικά κόμματα έκαναν μια σιωπηρή συμφωνία για λήθη του παρελθόντος ώστε να εξομαλυνθεί ο δρόμος προς τη δημοκρατία. Ωστόσο, η παρούσα σοσιαλιστική κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει ένα νομοσχέδιο για τη Δημοκρατική Μνήμη για να τιμήσει τους νεκρούς και θέλει να χρηματοδοτήσει δημόσια το άνοιγμα των ομαδικών τάφων. Και το θέμα επείγει γιατί ο αριθμός των ανθρώπων, που είναι αρκετά μεγάλοι και μπορούν να αναγνωρίσουν τα λείψανα, μειώνεται.

«Ολοι γνωρίζουν πού βρίσκονται αυτοί οι ομαδικοί τάφοι, γι’ αυτό και πάντα απέφευγαν να χτίσουν οτιδήποτε πάνω τους», λέει ο Αλμοδόβαρ. Κάνοντας έρευνα για την ταινία, μίλησε με οικογένειες που αναζητούσαν συγγενείς. «Είναι απαίσιος ο τρόπος με τον οποίο οι δεξιοί προσεγγίζουν αυτό το θέμα γιατί οι οικογένειες δεν θέλουν κανενός είδους εκδίκηση. Θέλουν απλώς να θάψουν τους νεκρούς τους σε ένα αξιοπρεπές μέρος και να τους φέρουν μερικά λουλούδια. Στην ταινία η Ανα λέει, “Ω, αυτό θα χρησιμεύσει μόνο για να ανοίξουν ξανά παλιές πληγές”. Αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο. Θα έκλεινε τις παλιές πληγές και θα έκλεινε αυτόν τον εμφύλιο. Εχουν περάσει 85 χρόνια από τότε», τονίζει ο ισπανός σκηνοθέτης.

Η μέχρι τώρα σιωπή του Αλμοδόβαρ για τον πόλεμο δεν είναι ασυνήθιστη, γράφει ο Εντ Πότον στους The Times. «Oχι μόνο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αλλά για πολλά χρόνια μετά, υπήρχε μια παθολογική σιωπή στην Ισπανία», λέει ο ισπανός δημιουργός. «Κανείς δεν μιλούσε για τον πόλεμο».

Ο πατέρας του, ένας οινοποιός που πολέμησε με την Ρεπουμπλικανική Αριστερά ενάντια στους φασίστες του Φράνκο, «δεν μας είπε λέξη» για αυτό που συνέβη. Υπήρχε διάχυτος φόβος ότι η υπερβολική συζήτηση για τον πόλεμο θα είχε βίαιες επιπτώσεις. Στο σχολείο, εξάλλου, ο Αλμοδόβαρ υπέστη την φρανκική προπαγάνδα και για τους ομαδικούς τάφους έμαθε όταν ήταν 18 ετών και είχε φύγει από το χωριό Καλθάδα ντε Καλατράβα της επαρχίας Λα Μάντσα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για τη Μαδρίτη.

Υπάρχει, άραγε, κάπου ένας τάφος με οστά μελών της οικογένειάς του; Ο Αλμοδόβαρ δεν το πιστεύει, αν και στη Λα Μάντσα υπήρχαν πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης του εμφύλιου πολέμου τα οποία τη δεκαετία του 1960 έγιναν ξενοδοχεία με εθνική χρηματοδότηση: «Είχα ήδη μείνει σε μερικά από αυτά τα ξενοδοχεία χωρίς να ξέρω τι ήταν», λέει.

Η ιστορία της Ισπανίας, λέει ο διάσημος σκηνοθέτης, είναι «πολύ περίεργη σε σύγκριση με άλλες δικτατορίες». Ουδέτερη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει διαφορετικές μνήμες από την υπόλοιπη Ευρώπη. «Η χώρα απήχθη για 40 χρόνια», λέει. «Υπήρξε μια πολύ μεγάλη μεταπολεμική περίοδος: μέχρι το 1965, η Ισπανία δεν ήταν ακόμη αρκετά στο επίπεδο άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Οπότε για εμάς φυσικά, ο τελευταίος πόλεμος είναι ο Ισπανικός Εμφύλιος, αλλά κυρίως επειδή δεν έχει ακόμη επιλυθεί».

Οπως πολλές άλλες χώρες, η Ισπανία γνώρισε πρόσφατα μια αναζωπύρωση της Ακροδεξιάς. Το ακροδεξιό κόμμα Vox, το οποίο κατηγορεί την ρεπουμπλικανική Αριστερά και όχι τους φασίστες για τον εμφύλιο πόλεμο, είναι τώρα το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, ενώ έχει σημειωθεί αύξηση των εγκλημάτων μίσους κατά των εθνοτικών μειονοτήτων και των ομοφυλοφίλων. «Ηταν πάντα μια διχασμένη χώρα», παρατηρεί ο Αλμοδόβαρ. Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ακροδεξιοί δεν είναι θαυμαστές του έργου του: «Εχω παρατηρήσει αυτή την ήρεμη εχθρότητα από μέρους τους. Απλώς δεν το έχουν πει ξεκάθαρα. Δεν έχουν κάνει δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης, αλλά το έχω παρατηρήσει. Η μισή Ισπανία δεν βλέπει με καλό μάτι αυτή την ταινία, αλλά η άλλη μισή είναι πολύ χαρούμενη» σημειώνει.

Ο Αλμοδόβαρ λέει ακόμη ότι ο ισπανικός κινηματογράφος έχει πληγεί ιδιαίτερα σκληρά από την πανδημία. «Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα», λέει. «Περισσότερο από ό,τι στη Γαλλία, ή την Ιταλία. Δεν ξέρω αν θα μπορούμε να συνέλθουμε από αυτό».

Ερωτευμένος με την Πενέλοπε

Με την Πενέλοπε Κρουζ έχει συνεργαστεί σε επτά ταινίες, μία λιγότερη από ό,τι με τον Αντόνιο Μπαντέρας. Και οι δύο «είναι μέρος της καλλιτεχνικής μου οικογένειας αλλά και φίλοι μου», λέει, και προσθέτει ότι «η Πενέλοπε έχει περισσότερες πιθανότητες να συνεργαστεί μαζί μου γιατί γενικά γράφω περισσότερους γυναικείους χαρακτήρες».

Κάποτε είχε πει μάλιστα ότι ήταν η μόνη γυναίκα που μπορούσε να τον δελεάσει περισσότερο από τους άντρες, κάτι που ακούγεται σαν αστείο. Ωστόσο, όταν ο Πότον το αναφέρει, ο Αλμοδόβαρ το παραδέχεται: «Είναι αλήθεια ότι ένιωσα τεράστια επιθυμία για την Πενέλοπε. Εχετε δει την ταινία, είναι γυρισμένη από κάποιον που αγαπά τα σώματα αυτών των γυναικών [Κρουζ και Σμιτ]. Ισως αν δεν ήταν ηθοποιός, που δούλευε μαζί μου, θα μπορούσα να έχω κάτι μαζί της». (Υπάρχει βέβαια και το γεγονός ότι είναι παντρεμένη με τον Χαβιέ Μπαρδέμ…)

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Penélope Cruz (@penelopecruzoficial)

Η Πενέλοπε Κρουζ είναι η μόνη γυναίκα που έχει συγκινήσει ερωτικά τον Αλμοδόβαρ

«Αλλά αυτό είναι σαν ιδιωτικό δίκαιο: μην κάνεις ποτέ κάτι με συνεργάτη σου. Δεν μπορώ να συλλάβω την κατάσταση…  όντας ο πιο ισχυρός. Δεν ξέρω πώς μπορούσαν να το κάνουν σκηνοθέτες όπως ο Τζον Κασαβέτης, ο Γούντι Αλεν ή ο Μπέργκμαν. Είναι πραγματικά πολύ περίπλοκο ψυχολογικά», παρατηρεί.

Η νέα πρόκληση, που αντιμετωπίζει ο ανατρεπτικός Ισπανός, είναι το επόμενο έργο του, η πρώτη μεγάλου μήκους αγγλόφωνη ταινία του με τίτλο «A Manual for Cleaning Women» («Οδηγίες για οικιακές βοηθούς»). Βασίζεται σε πέντε από τα 43 διηγήματα της συλλογής της αμερικανίδας συγγραφέως Λουσία Μπερλίν, η οποία πραγματεύεται θέματα όπως ο εθισμός στην ηρωίνη και οι αμβλώσεις στο Μεξικό. Πρωταγωνίστριά του θα είναι η Κέιτ Μπλάνσετ, τον ρόλο της οποίας δημιουργεί ο Αλμοδόβαρ συνδυάζοντας τους χαρακτήρες των ηρωίδων της Μπερλίν.

Σκηνοθετώντας στα αγγλικά

Εχει προηγηθεί η  «Ανθρώπινη φωνή», μια ταινία μικρού μήκους, μόλις 15 λεπτών, που έκανε το 2020 με την Τίλντα Σουίντον, η οποία όπως λέει ήταν «ένα πείραμα για μένα για το πώς μπορώ να τα καταφέρω». Εγραψε το σενάριο στα ισπανικά και μετά το μετέφρασε στα αγγλικά, όπως θα κάνει και με τις «Οδηγίες για Οικιακές Βοηθούς»

Μήπως αυτό αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει; «Καθόλου», απαντάει. «Φοβήθηκα πολύ γιατί είχα την αίσθηση ότι θα χάσω κάτι, κάποια απόχρωση, αλλά σκηνοθέτησα την Τίλντα Σουίντον στα αγγλικά και την καταλάβαινα πολύ καλά. Και μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να το κάνω». Ο χαρακτήρας της Σουίντον ήταν «μια μποέμ, μια γυναίκα που αγαπά την περιπέτεια. Μπορούσα να συλλάβω αυτό το είδος χαρακτήρα. Είναι απλώς μια γλωσσική ανταλλαγή. Και οι χαρακτήρες της Λουσία Μπερλίν είναι πολύ κοντά στον τύπο των γυναικών που έχω στις ταινίες μου».

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη El Deseo (@eldeseo_)

Η Τίλντα Σουίντον στον 15λεπτο μονόλογο «Ανθρώπινη φωνή» του Αλμοδόβαρ

Το έργο της Μπερλίν είναι σίγουρα καλύτερο από τις «Τρελές αδελφές» («Sister Act», 1992), μια από τις πολλές ταινίες του Χόλιγουντ, που έχουν προσφερθεί στον Αλμοδόβαρ όλα αυτά τα χρόνια. Είπε όχι γιατί είχε ήδη κάνει τις «Αμαρτωλές Καλόγριες» («Dark Habits», 1983), «μια άλλη ταινία για καλόγριες οι οποίες κάνουν πράγματα που συνήθως δεν κάνουν οι καλόγριες». Μετά ήταν το «Μυστικό του Brokeback Mountain» (2005), το οποίο ήταν «δύσκολο για μένα να αρνηθώ γιατί ήταν πολύ καλό υλικό, αλλά στην αρχική ιστορία υπήρχε πολύ περισσότερο σεξ μεταξύ αυτών των δύο τύπων. Οταν ξεκίνησαν ήταν σαν τα ζώα γιατί έκανε πολύ κρύο. Τότε ανακάλυψαν ότι δεν ήταν μόνο σωματικό και ήταν εντελώς τρελαμένοι ο ένας για τον άλλον», λέει και προσθέτει: «Ο Ανγκ Λι έκανε μια υπέροχη ταινία. Αλλά στην περίπτωσή μου, φυσικά, θα έπρεπε να συμπεριλάβω πολύ περισσότερες σεκάνς με σεξ. Μου είπαν: “Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις”, αλλά δεν το πίστεψα».

Η ερωτική ζωή του είναι το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μιλάει ο Αλμοδόβαρ. Θεωρείται ότι έχει σχέση με τον φωτογράφο Φερνάντο Ιγκλέσιας Μας, πάνω από 20 χρόνια, αλλά το μόνο που θα πει στη συνέντευξή του στους The Times είναι ότι μένει μόνος του στη Μαδρίτη. Είναι περήφανος που η Ισπανία ήταν μια από τις πρώτες χώρες που νομιμοποίησαν τους γάμους ομοφυλοφίλων, το 2005, «αλλά δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Η ζωή μου είναι πολύ εγωιστική. Δεν σημαίνει ότι δεν είχα αγόρια στο παρελθόν. Ξέρω τι σημαίνει να τρελαίνεσαι για κάποιον», σχολιάζει. Αλλωστε, δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς τη δουλειά του για να το καταλάβει. Ακόμα και η εταιρεία παραγωγής του ονομάζεται Deseo, Επιθυμία στα Ισπανικά.

«Εχω αφιερώσει τη ζωή μου στο να κάνω ταινίες», προσθέτει. Αυτό αποκλείει και τα παιδιά. «Στα 20 μου ήμουν αμφιφυλόφιλος. Θα μπορούσα να είχα κάνει βιολογικά παιδιά, αλλά το φοβόμουν πολύ», παραδέχεται. Ωστόσο, όταν ήταν 40 και πλέον σταθερά ομοφυλόφιλος, ένιωσε «μια τεράστια επιθυμία να αποκτήσει βιολογικά παιδιά, κάτι που είναι τρελό, λόγω του τρόπου ζωής που έκανα, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι θέμα της φύσης μας. Ζηλεύω πολύ τον αδερφό μου [Ο Αγουστίν είναι παραγωγός των ταινιών του Αλμοδόβαρ και έχει μεγάλα παιδιά]. Μου άρεσε πολύ η ιδέα να έχω γιους ή κόρες», αποκαλύπτει.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη El Deseo (@eldeseo_)

Με τον φίλο και συνεργάτη του Αντόνιο Μπαντέρας

Κάποιοι λένε ότι τον εκτιμούν περισσότερο εκτός Ισπανίας. «Η απάντηση είναι “ναι”», λέει ο Αλμοδόβαρ. «Τα BAFTA και τα Oσκαρ ήταν πιο γενναιόδωρα μαζί μου». Ακριβώς όπως ο Κεν Λόουτς και ο Μάικ Λι, που είναι μάλλον πιο περιζήτητοι στην ηπειρωτική Ευρώπη παρά στο Ηνωμένο Βασίλειο, του λέει ο Πότον. «Οπότε δεν χρειάζεται να νιώθω μόνος», προσθέτει. «Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στην Ισπανία δεν με εκτιμούν. Αν ένιωθα ότι ήμουν σε εχθρική ατμόσφαιρα, θα μπορούσα να πάω κάπου αλλού, αλλά δεν υπάρχει ούτε μια μέρα, που κάποιος στον δρόμο να μην μου πει πόσο σημαντικός ήμουν στη ζωή του».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News