Το πρωινό της 18ης Σεπτεμβρίου του 2013 ξύπνησα από μία φωνή. «Κάτι έγινε στο Κερατσίνι με τους χρυσαυγίτες. Λένε ότι μαχαίρωσαν κάποιον και ότι είναι νεκρός. Λένε ότι είναι ράπερ. Παύλος Φύσσας νομίζω είπαν». Σηκώθηκα και άνοιξα τον υπολογιστή. Ηταν αλήθεια.

Τον Παύλο τον ήξερα περισσότερο με το άλλο του όνομα.  Αυτό με το οποίο ανέβαινε στην σκηνή. «Killah-p». Είχα ακούσει αρκετά τραγούδια του και τον είχα δει σε λίγες συναυλίες. Πάνω και κάτω από την σκηνή. Είχαμε ανταλλάξει και μερικές ματιές. Ιστορίες του Παύλου όμως δεν έχω να σας πω. Γι’ αυτό ζήτησα από τρεις φίλους του, να μιλήσουν γι’ αυτόν. Αυτές είναι οι δικές τους ιστορίες:

Πέτρος Πουντίδης – Totem

Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε μαζί σε συναυλίες το 1996, οπότε αυτή η ιστορία πρέπει να είναι από το 1997. Μία από τις πρώτες συναυλίες που πηγαίναμε εκτός Αθηνών, με πούλμαν, για να δούμε live τους Active Member, στη Βέροια αν δεν με απατά η μνήμη. “Κυρία Μάγδα, ο Παύλος θα κοιμηθεί σε εμένα σήμερα για να πάμε το πρωΐ με το πρώτο Σαλαμίνα”, “κυρία Ρένα, ο Πέτρος θα μείνει σε εμένα σήμερα γιατί θα γυρίσουμε αργά” κλπ. Περνιόμασταν για έξυπνοι και ότι τις κοροϊδεύαμε τις μανάδες μας. Τέλος πάντων…

Στη συγκεκριμένη συναυλία, ο “πουλμαντζής” ήταν χαρακτήρας από βιντεοταινία της δεκαετίας του 80. Σταματήσαμε να φάμε στη διαδρομή, και έφαγε 1μισι κιλό κρέας και 1 κιλό φέτα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να την πέσει στη dj Vibe (που λέγανε το “Πού Ειν’ Η Χαρά”, νομίζω Λίτσα την λέγανε την κοπέλα, σίγουρα το 97 ήτανε). Ξεκινάει το live, και κάποια στιγμή ο Παύλος μου δείχνει τον “πουλμαντζή” με μια τσάντα σουβλάκια να δίνει πόνο. Πρέπει να έτρωγε 2 ταυτόχρονα, σε σύνολο πάνω από 7-8. Μου λέει «λοιπόν, βάρδιες για τον γυρισμό, θα κάτσω μέχρι τις 3μιση δίπλα του να του λέω μαλακίες και να τον κρατάω ξύπνιο, θα σε ξυπνήσω μετά να κάτσεις εσύ κανένα δίωρο, και 5μιση μέχρι να φτάσουμε πάλι κάθομαι εγώ».

Hμουν 16 χρονών το πολύ. Ο Παύλος 18 σκάρτα, 17 και κάτι πιθανότερα. Όντως, 3μιση η ώρα με ξύπνησε να κάτσω με τον “πουλμαντζή” κανένα 2ωρο, και ξύπνησε κι από μόνος του μετά να με αλλάξει. Μπορεί ο “πουλμαντζής” να ήξερε τα όριά του και να το’χε το συγκεκριμένο ξενύχτι με τις μπύρες και τα σουβλάκια άνετα, αλλά θέλω να νομίζω ότι 50 άτομα που είχαμε γεμίσει το πούλμαν για εκείνο το live, σήμερα δεν είμαστε ξωκλησάκια σε κανένα γκρεμό εξ αιτίας του Παύλου, που είχε την προνοητικότητα να κρατήσει τον “πουλμαντζή” σε εγρήγορση για όλο το επικίνδυνο βράδυ της διαδρομής. Στο δικό μου μυαλό, του χρωστάμε όλοι τη ζωή μας.

Θοδωρής Μπίσσιας – Damned One

Αν είναι να πω κάτι για τον Παύλο, θα μιλήσω για κάτι που μου τον θυμίζει καθημερινά. Ενα πουφ! Ενα πουφ που ξάπλωνε ή καθόταν όταν ερχόταν στο σπίτι μου και όσο περπατούσε στους διαδρόμους ή στα δωμάτια το είχε αγκαλιά για να μην του το πάρω. Ακόμα και όταν χτυπούσε τον καφέ.

Κάθε φορά, μα κάθε φορά λίγο πριν να φύγει όταν έβρισκε ευκαιρία και κοιτούσα κάπου αλλού ή στην οθόνη του pc, μου φώναζε: «Αντε γεια τώρα, φεύγω εγώ», γυρνούσα το κεφάλι και τον έβλεπα με αυτό το χαμόγελο να παίρνει φόρα και να σκάει πάνω στην πόρτα με το πουφ αγκαλιά. Και καλά πως προσπαθούσε να το κλέψει αποτυχημένα. Το πουφ είναι ακόμα εδώ και κάθε μέρα μπρος στα μάτια μου, ο Παύλος δεν είναι όμως. Μας στέρησαν το χαμόγελό του και τις στιγμές μας οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Δημοσθένης – Χρήστος Ρούσσας – MoSkillz

Με το Παύλο είχαμε έρθει αρκετά κοντά όταν είχαμε συνυπάρξει υπό την ίδια «μουσική στέγη» στη θυγατρική της EMI την τότε Grand Royal. Γύρω στο 2008.

Ο Killah μέσω ενός project που είχε με το Τiny κι εγώ με το τότε συγκρότημα τους Funked Up.. Πολλά γέλια σ ‘εκείνο το στούντιο στον Κορυδαλλό. Κι αυτός  που πρωτοστατούσε στα τζέρτζελα ήταν.. (μου ήρθε να γράψω «ο συχωρε…») ο Παύλος. Με τα χρόνια χαθήκαμε. Βρισκόμασταν μια στο τόσο. Εγώ ήμουνα Ιταλία και σπούδαζα.

Σε κάποια δόση μου στέλνει ο Παύλος στο facebook και μου λέει οτι έχει μια «φάση» τις επόμενες μέρες στο 7sins κι αν είμαι Αθήνα να πάω από κει για να με δει. Οπότε δίνω εξεταστική, γυρνάω από Ιταλία και πηγαίνω να στηρίξω τη φάση και να πιώ τις μπύρες μου. Στην είσοδο ο Παύλος με τον Θανάση κόβανε τα εισιτήρια. Με το που με βλέπουνε αρχίζουνε τα «που είσαι ρε παλιομαλάκα» και τις λοιπές φιλοφρονήσεις.

Εγώ ως γνήσιος κλόουν όταν με ρώτησαν «με τη δικιά σου καλά;» αρχίζω και παίζω το ρόλο μου και αραδιάζω ένα κάρο παπατζιλίκια.. «Δε τα μάθατε ρε; Κάναμε παιδάκι, είμαι πολύ ευτυχισμένος, νοιώθω τόσο ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος πλέον» κι άλλα τέτοια μπαρμπούτσαλα.

Οπότε αρχίζουν αυτοί τα φιλιά, τις αγκαλιές και τα συχαρίκια. Λίγη ώρα μετά τους ξεφουρνίζω ότι τους είπα ψέματα κι αρχίζω να γελάω κραυγάζοντας. Με βρίζουνε, με ξεφτιλίζουνε, εγώ όμως συνεχίζω τα γέλια και την καραμούζα. Βγαίνει λοιπόν έξω ο Παύλος κι αρχίζουμε τις μπουνιές. Φιλικές προφανώς (το χε βίτσιο όποτε με έβλεπε να μπουκετιαζόμαστε).

Αράζω μετά με τους δυο φίλους μου στο μπαρ, έρχεται ο Παύλος και μου λέει: «Χάρηκα ρε μαλάκα που ήρθες. Δεν περίμενα να έρθεις να σου πω την αλήθεια, ειδικά τώρα που μπήκες στο family (γελάω) νόμισα θα τη σνόμπαρες τη φάση (γελάω δυνατά).

(Φαινόταν αληθινά χαρούμενος όμως…Οτι έλεγε το εννοούσε. Όντως χαιρόταν. Δεν ήτανε σάλια. Δεν ήτανε λογάς. Ηταν ατόφιος. Ητανε άντρας. Αν δε σε γούσταρε ο Παύλος θα στο έδειχνε.. Το χε δείξει σε πολλούς αλλά δεν είναι της παρούσης..)

Αρχίσαμε λοιπόν τα γέλια και σε κάποια φάση μου ρίχνει κατά λάθος τη μπύρα. Πάω να παραγγείλω άλλη και με αρπάζει απ’ το χέρι. «Αν βγάλεις να πληρώσεις τη μπύρα θα σε λούσω με αυτή». Του λέω κ΄εγώ «Εγινε! Κάνει καλό η μπύρα στα μαλλιά και την χρειάζομαι γιατί αρχίζω και χάνω τρίχες τώρα με τα οικογενειακά βάρη». Η βραδιά συνεχίστηκε κάπως έτσι με γέλια κι αλκοόλ.

Καταλαβαίνω οτι δε βγαίνει κάποιο βαθυστόχαστο και διδακτικό μήνυμα από την ιστορία μου αλλά δεν είχα κι αυτό το σκοπό να σας πω την αλήθεια. Πέρασα καλά μόνο που τα θυμήθηκα κι αυτή τη στιγμή γελάω μόνος μου..

Κάτι που ίσως να μη ξαναμπορέσει να κάνει η κυρία Μάγδα βλέποντας τους νεοναζί που δολοφόνησαν το λεβέντη της να αλωνίζουν ελεύθεροι και να πουλάνε νταηλίκι στις  κάποτε «κόκκινες» γειτονίες της Νίκαιας και του Περάματος και τους υποστηριχτές των απογόνων των ρουφιάνων της κατοχής να είναι δίπλα στην πόρτα της, στη γειτονιά της, στην καθημερινότητά της…

---

Αυτός ήταν ο Παύλος μέσα από τις ιστορίες τριών φίλων του..

«Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις 
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα απο τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία..»

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News