«Δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι ο Τζο Μπάιντεν, αλλά το τι θα κάνει. Αυτήν τη στιγμή συνθλίβεται μεταξύ δύο δυνάμεων: στη μία πλευρά βρίσκεται το κατεστημένο του κόμματος, οι Κλιντονικοί, όπως τους αποκαλώ εγώ, οι οποίοι διαφέρουν ελάχιστα από τους μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνους. Στην άλλη πλευρά, στέκονται οι ακτιβιστές που κινητοποίησαν τη βάση του κόμματος ούτως ώστε να τον ψηφίσει. Εδώ, τους χαρακτηρίζουν ριζοσπάστες αριστερούς. Συγκαταλεγόμαστε μεταξύ των λίγων χωρών όπου η λέξη “σοσιαλιστής” είναι καταραμένη. Ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι απλώς σοσιαλδημοκράτες: διαφορετικά θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε σοσιαλιστή ακόμη και ένα πρόσωπο όπως ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ».

Αυτά δηλώνει στον απόηχο της επικράτησης του Τζο Μπάιντεν στις προεδρικές εκλογές, ο περίφημος και ακάματος πολιτικός ακτιβιστής, γλωσσολόγος και φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι.

Συνομιλώντας διαδικτυακά με την Αννα Λομπάρντι, απεσταλμένη της La Repubblica στο Γουίλμινγκτον του Ντέλαγουερ, την πόλη του Τζο Μπάιντεν, ο 92χρονος (την 7η Δεκεμβρίου) κορυφαίος διανοούμενος των καιρών μας απέδειξε ότι εξακολουθεί να επιχειρηματολογεί πρωτίστως πραγματιστικά.

Επισήμανε κατ’ αρχάς το αυτονόητο, ότι τάχθηκε υπέρ της υποψηφιότητας του μετριοπαθούς Μπάιντεν, παρότι ο ίδιος εκφράζει απόψεις καταφανώς ριζοσπαστικότερες, γιατί «η διαφορά μεταξύ των δύο υποψήφιων ήταν αβυσσαλέα, γεγονός προφανές σε οποιονδήποτε δεν ζει σε μια σπηλιά», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τσόμσκι.

Σημαντικό, όμως, ρόλο διαδραμάτισε και το ότι πρόγραμμα του Μπάιντεν για την προστασία του περιβάλλοντος είναι το καλύτερο από όλα όσα έχουν παρουσιαστεί κατά το παρελθόν. «Αλλά αυτό δεν οφείλεται σε μια αλλαξοπιστία του Μπάιντεν ούτε σε κάποια πολιτική μετατόπιση του κόμματός του. Συνέβη γιατί εκατομμύρια ακτιβιστές, εν μέρει προσκείμενοι στο κίνημα του Μπέρνι Σάντερς, το σφυρηλάτησαν έτσι. Ομως, για να εφαρμοστεί στην πράξη, πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη. Αυτή είναι η πραγματική πολιτική. Ψηφίζουμε και μετά αρχίζουμε εκ νέου να ασκούμε πιέσεις, ούτως ώστε να ακολουθηθεί η σωστή κατεύθυνση», υπενθύμισε ο αεικίνητος γηραιός ακτιβιστής.

Οσον αφορά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αμερικανική δημοκρατία, «το ότι ο Τραμπ μπόρεσε να διεκδικήσει εκ νέου τον Λευκό Οίκο, παρότι φέρει την ευθύνη για τον θάνατο 230.000 ανθρώπων από Covid-19, αποκαλύπτει πολλά. Είναι αλήθεια. Η ψηφοφορία αποδεικνύει πως η κατάσταση είναι ζοφερή. Γνωρίζαμε ότι ο τραμπισμός δεν θα εξαλειφόταν», υποστηρίζει και προειδοποιεί ο Τσόμσκι.

Γιατί μπορεί ο Τραμπ να έχασε την προεδρία, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι ενισχύθηκαν στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ελέγχουν τη Γερουσία και επικρατούν σε πολιτειακό επίπεδο, γεγονός εξαιρετικής σημασίας, καθώς νομοθέτες των Ρεπουμπλικανών θα καθορίσουν τους κανόνες της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης και θα σχεδιάσουν τις εκλογικές περιφέρειες προς όφελός τους.

Σε κάποιες πολιτείες οι Δημοκρατικοί δεν αποπειράθηκαν καν να ανταγωνιστούν τους Ρεπουμπλικάνους και αυτό οφείλεται εν μέρει στην «ανικανότητά» τους και εν μέρει στον κεντρικό σχεδιασμό του κόμματος. «Οι θέσεις που ασπάζονται οι ψηφοφόροι, σε συγκεκριμένους τομείς, δεν ήταν αρεστές στους χρηματοδότες του κόμματος. Οι Δημοκρατικοί σήμερα είναι διαιρεμένοι όσο ποτέ άλλοτε. Από τη μία πλευρά το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και από την άλλη η κομματική βάση που ζητάει ριζικές αλλαγές», εξήγησε ο Τσόμσκι.

Ερωτηθείς κατά πόσο ο Τζο Μπάιντεν μπορεί να διαδραματίσει με επιτυχία τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, θέλησε να τονίσει ότι «είναι λάθος να έχεις εμπιστοσύνη σε έναν ηγέτη: σε πουλάει και σε προδίδει».

Επικαλούμενος, ωστόσο, τον αγαπημένο του φιλόσοφο, τον Σκωτσέζο Ντέιβιντ Χιουμ, υπογράμμισε επίσης ότι «η εξουσία έγκειται πάντα στα χέρια των κυβερνώντων, όποια κι αν είναι η φύση της κυβέρνησης, απολυταρχική ή δημοκρατική. Η εξουσία είναι εύθραυστη και διατηρείται μόνον μέσω της συναίνεσης. Δύναται να ανακληθεί. Για αυτόν τον λόγο τώρα είναι σημαντική η κινητοποίηση των ακτιβιστών. Για να επέλθει κάποια αλλαγή πρέπει να συνεχιστούν οι πιέσεις, όπως δεν συνέβη ούτε με τον Μπιλ Κλίντον ούτε με τον Μπαράκ Ομπάμα».

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή του και μιλώντας για την άκρως λαϊκίστικη ρητορική του Ντόναλντ Τραμπ, ο πάντα αγχίνους Τσόμσκι δεν παρέλειψε να σημειώσει πως ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ «είναι ένας πολύ ικανός πολιτικός».

Απόδειξη αποτελεί ότι μπόρεσε να φέρει στην επιφάνεια «δηλητήρια που ήταν βαθιά ριζωμένα στον πολιτισμό και την Ιστορία της Αμερικής», όπως ο ρατσισμός, η θεωρία περί της ανωτερότητας της λευκής φυλής, η ξενοφοβία και ο μισογυνισμός, δηλητήρια τα οποία τα ενίσχυσε περαιτέρω, «αποδίδοντας τη μνησικακία σε λόγους λογικοφανείς».

Συγχρόνως ο Τραμπ κατήγγειλε τις ελίτ των ΗΠΑ, «παρότι εργαζόταν για αυτές», επικαλούμενος μια αληθινή ιστορία: «Ο Ρόναλντ Ρίγκαν διατύπωσε πρώτος, μαζί με τον Μίλτον Φρίντμαν, τη θεωρία σύμφωνα με την οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον ιδιωτικό τομέα και καθήκον των μεγάλων πολυεθνικών είναι να πλουτίζουν. Μετά ήρθε ο Μπιλ Κλίντον, αρχιτέκτονας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ο Μπαράκ Ομπάμα, την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, γύρισε την πλάτη στους εργαζόμενους, σώζοντας τους εγκληματίες που προκάλεσαν την κρίση. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες αλλά αντιλαμβάνεται τη διαφορά στην καθημερινή ζωή του. Ο Τραμπ τα εκμεταλλεύτηκε όλα αυτά. Παρότι μαχαίρωνε πισώπλατα τον λαό του διαρκώς».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News