Συνέντευξη στο μουσικό σκέλος του BBC έδωσε ο αειθαλής (77 ετών, αισίως) Μικ Τζάγκερ των Ρόλινγκ Στόουνς, εξηγώντας πώς πέρασε τις ημέρες του μέσα στο καθολικό lockdown, βιώνοντας και αυτός μία πρωτόγνωρη εμπειρία απομόνωσης.

Με την ευκαιρία, ο ανέσπερος αστέρας της ροκ βιομηχανίας μίλησε και για την υπόθεση της αυτοβιογραφίας του, ένα πρότζεκτ που δεν ευοδώθηκε αφού ο ίδιος προφασίστηκε «αμνησία». Καλή δικαιολογία, αφού πολύ καλά θυμάται και αυτά που θέλει και εκείνα που προσπαθεί να απωθήσει στο υπόγειο του μυαλού του. Στον συνεργάτη του βρετανικού Μέσου είπε πάντως «την αλήθεια»: ότι δεν ήθελε να ξαναζήσει το παρελθόν του εις βάρος του παρόντος του.

Μεγάλο το σακούλι, και τι να πρωτοβγάλει ο μάγος από μέσα του για να καταπλήξει τα πλήθη: «Τα παλιά συναισθήματα που πρέπει να ξαναζωντανέψουν, τις παλιές αγάπες που πρέπει να αναστηθούν, τα τόσα σκαμπανεβάσματα…» Καλύτερα να μην κυκλοφορήσει το βιβλίο, σκέφτηκε. Ετσι επέστρεψε και στον εκδότη τα λεφτά που είχε προεισπράξει. Κύριος. Δηλαδή, τι κύριος; Σερ!

Σε ό,τι αφορά αυτήν την ατυχήσασα αυτοβιογραφία του, ας σημειωθεί και αυτό: προ δεκαετίας περίπου, όταν κυκλοφόρησαν τα απομνημονεύματα του κιθαρίστα της μπάντας, του Κιθ Ρίτσαρντς, με τίτλο «Life» («Ζωή») και γέμισαν με ζεστό χρήμα τα ταμεία των βιβλιοπωλείων, οι εκδοτικές επιχειρήσεις φαντάστηκαν ότι ένα ανάλογο πόνημα του Τζάγκερ θα γέμιζε και τα θησαυροφυλάκιά τους και εκείνα των παιδιών τους – ονειρεύτηκαν πωλήσεις άνω των  δέκα εκατομμυρίων αντιτύπων! Οχι άδικα: ο Τζάγκερ θεωρείται στη Δύση μία από τις τρεις πιο εμβληματικές φιγούρες της ροκ, μαζί με τον Ελβις Πρίσλεϊ και τον Τζον Λένον.

Οχι, επ’ αυτού του θέματος και παρά το «κλείδωμα» της πανδημίας, ο Τζάγκερ δεν μετέβαλε άποψη: δεν μπήκε στον πειρασμό να γράψει απομνημονεύματα. Ας δουλέψουν και οι ιστορικοί… κάποτε. Γιατί, αλλιώς, τι θα γράψουν; Τραγούδια μήπως;

Απέφυγα την κατάθλιψη του lockdown 

Παρά τη συγγραφική του αδράνεια, ο Τζάγκερ δηλώνει ότι ήταν «αρκετά δημιουργικός» μέσα στο lockdown, αναπάντεχα και για τον ίδιο ακόμη, εστιάζοντας πάντως στη μουσική. Δηλαδή τι έκανε; «Εγραψα πολλά τραγούδια» είπε. Που γεμίζουν «πολλούς δίσκους». Και ήταν εύκολη αυτή η δουλειά υπό αυτές τις συνθήκες;

«Προφανώς, δεν είναι τόσο καλό όσο το να είμαστε μαζί στο ίδιο δωμάτιο όλη η ομάδα των μουσικών. Αυτό δεν μπορεί να υποκατασταθεί. Ομως με κράτησε το ότι μπορούσα να παίξω μουσική, σε μικρά στούντιο, σε οποιονδήποτε χώρο». Υστερα από μισόν αιώνα περιπλάνησης ανά τον κόσμο στις περιοδείες, ο γερο-Μικ παραδέχθηκε ότι το αναγκαστικό «διάλειμμα», ε, πώς να το κάνουμε, ήταν κάποιες φορές «πραγματικά δύσκολο».

Ευκολότερο πάντως από το να είσαι κλεισμένος σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Λονδίνο ή στο Μανχάταν, όπως είπε ο ίδιος, όταν θυμήθηκε «κάποιους φίλους του» που την έβγαλαν έτσι. Αυτοί θα πέρασαν χειρότερα: «Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα το έκανα εγώ αυτό. Ισως για μερικές εβδομάδες μόνο… Αλλά για τόσον καιρό, δεν ξέρω πώς θα το έκανα! Θαυμάζω όσους μπόρεσαν να το κάνουν».

Γνωρίζει τον δυνητικό αντίκτυπο του lockdown στην ψυχική υγεία των καθημερινών, άσημων ανθρώπων, με κλείσιμο σε ένα δυάρι στη νεοϋορκέζικη Κυψέλη, ας πούμε, ή στη λονδρέζικη Καλλιθέα: «Μπορώ να νιώσω ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να γίνουν καταθλιπτικοί χωρίς να βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ. Εγώ το απέφυγα αυτό». Την επιτυχημένη του στάση στο «κλείδωμα», πέρα από την άνεση που του παρέχουν οι υποδομές της ιδιοκτησίας του, ο Τζάγκερ την αποδίδει στην προσαρμοστικότητά του και στην αισιοδοξία του. Ποτέ πια στην κανονική ζωή Paint it black, λοιπόν, ή, έστω, Sister morphine – αν και τα τραγούδια αυτά είναι αλησμόνητα.

Ο Μπιλ Γκέτις, ο έλεγχος του μυαλού μου

Η αισιοδοξία για την οποία κάνει λόγο έχει επεκταθεί και στη μουσική του, λέει και το BBC συμμεριζόμενο τη ματιά του καλλιτέχνη, και αποκρυσταλλώνεται στην εξ αποστάσεως συνεργασία του με τον ντράμερ και κιθαρίστα Ντέιβ Γκρολ των Foo Fighters. Μαζί έγραψαν ένα τραγούδι ονόματι «Eazy Sleazy» με το οποίο ο Τζάγκερ παρωδεί τις αιτιάσεις των συνωμοσιολόγων, κοροϊδεύει τις αγωνίες της πανδημίας και, τέλος πάντων, κάνει την αιώνια πλάκα του. Είναι ένα «σαρδόνιο και χιουμοριστικό» τραγούδι, λέει, που το γέννησαν οι «τρελές αλλαγές» του τρόπου ζωής μας, οι μεγάλες και οι μικρές, τουλάχιστον στη Βρετανία.

Δείγμα από τους στίχους του: «Η λήψη του εμβολίου / Ο Μπιλ Γκέιτς κυκλοφορεί στο αίμα μου / Είναι ο έλεγχος του μυαλού μου»… Το άσμα δεν είναι κακό και μπορεί να γίνει σουξέ, είτε παρεξηγηθεί είτε όχι.

Με τους Στόουνς και πάλι στη σκηνή

Μπορεί μέσα στο lockdown να ήταν «αρκετά δημιουργικός» ο εγκέφαλος της ιστορικής βρετανικής μπάντας, αλλά αυτό δεν του αρκεί. Θέλει να γίνει δημιουργικότερος. Ετσι δεν βλέπει την ώρα να ξαναβρεθεί με τους υπόλοιπους αστέρες των Στόουνς και να επιστρέψει μαζί τους στη σκηνή το συντομότερο δυνατόν.

Εξάλλου τα φάλτσα του κορονοϊού έχουν παγώσει την αμερικανική περιοδεία τους, η οποία πρέπει να ολοκληρωθεί: «Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι κάπως κανονικά μέχρι το τέλος του εφετινού καλοκαιριού. Ας ελπίζουμε, ούτως ή άλλως» είπε κλείνοντας τη συνέντευξή του, τόσο αισιόδοξα για «παλιοροκά», ο Τζάγκερ.

Μια ζωή… γυναίκες (και παιδιά)

Ο Τζάγκερ είναι πατέρας οκτώ παιδιών και φημολογείται ότι έχει συνευρεθεί με εκατοντάδες γυναίκες. Και από τη δεκαετία του 1960, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι Ρόλινγκ Στόουνς, ήταν πάντα στα πρωτοσέλιδα. Το 1967, ύστερα από τη σύλληψή του για κατοχή δισκίων αμφεταμίνης και την καταδίκη του σε τεράμηνη φυλάκιση, οι Times δημοσίευσαν άρθρο με τίτλο «Who breaks a butterfly on a wheel?» («Ποιος συνθλίβει πεταλούδα με νταλίκα;» ας πούμε), διότι ο Μικ ήταν και εξακολουθεί να είναι όντως εύθραυστη, ντελικάτη ιδιοσυγκαρσία – πραγματικός αρτίστας και μποέμ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News