Η πολιτική ζωή της Βρετανίας έχει πάει ελαφρώς κατά διαόλου τα τελευταία χρόνια, γεγονός που αντανακλάται και στα νούμερα: Μέσα σε 12 χρόνια η χώρα έχει αλλάξει πέντε Πρωθυπουργούς, έξι υπουργούς Εσωτερικών και επτά υπουργούς Οικονομικών. Δεν το λες και πολύ σταθερό πολιτικό περιβάλλον. Μέσα σε όλο αυτό, όμως, υπάρχει και κάτι ακλόνητο. Ο Λάρι, ο επικεφαλής γάτος του Γουέστμινστερ.

Γιατί επικεφαλής, θα ρωτήσετε. Διότι, όπως εξηγεί το Politico σε ένα απολαυστικό ρεπορτάζ, στο παμπάλαιο κτίριο της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων – αλλά και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια, όπως η πρωθυπουργική κατοικία στη Ντάουνινγκ Στριτ, όπου ζει ο Λάρι) θα έκαναν πάρτι τα ποντίκια αν δεν υπήρχε ένας μικρός στρατός από γάτες. Ο Λάρι, όμως, είναι κάτι πολύ παραπάνω από εξολοθρευτής τρωκτικών. Είναι μια σταθερή φιγούρα στην πολιτική ζωή της Βρετανίας και κατά καιρούς ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τις δημόσιες σχέσεις πολιτικών που μόνο δημοφιλείς δεν υπήρξαν.

Τον Λάρι έφερε σην πολιτική ζωή της χώρας ο Ντέιβιντ Κάμερον το 2011. Σήμερα ο ανεπίσημος λογαριασμός του στο Twitter (του Λάρι, όχι του Κάμερον), έχει τρεις φορές περισσότερους ακολούθους, απ’ ό,τι του υπουργού Οικονομικών της χώρας, Τζέρεμι Χαντ.

Ο 16χρονος Λάρι δεν είναι μόνο διάσημος στα social media_σημειώνει το Politico- αλλά έχει τρίψει τη μουσούδα του σε όλους τους παγκόσμιους ηγέτες που έχουν επισκεφθεί τη Βρετανία και ιδιαίτερα την πρωθυπουργική κατοικία, στην οποία άνθρωποι πάνε κι έρχονται αλλά ο Λάρι μένει.

Τα social media σαφέστατα εκτόξευσαν τη δημοσιότητα του Λάρι, αλλά και των ανώτερων συνεργατών του, της Ιβι και του Οζι, που είναι μαμά και γιος και υπηρετούν σε υπουργικά πόστα. Οι Βρετανοί, όμως, όπως εξηγεί το Politicο, είχαν πάντα αδυναμία στις πολιτικές γάτες, οι οποίες είχαν εδώ και έναν αιώνα τρομερή ισχύ στους διαδρόμους της εξουσίας.

Η πρώτη επίσημη πρωθυπουργική γάτα ήταν ο Πίτερ. Ηταν τόσο αγαπητός ανάμεσα στους κρατικούς αξιωματούχους, που τον τάιζαν και τον χάιδευαν ατελείωτα, ώστε ξέχασε να κάνει τη δουλειά του, να πιάνει ποντίκια δηλαδή.

Το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να λύσει δραστικά το πρόβλημα, κόβοντας κονδύλι για το φαγητό του Πίτερ, ώστε να τον αδυνατίσουν και να κάνει ξανά τη δουλειά του. Ο Πίτερ, σε τέλαια φόρμα πλέον, ξεκίνησε τη δική του γραμμή διαδοχής, και μια μέρα ο απόγονός του, Πίτερ Γ’, αναγνωρίστηκε ως ο επίσημος κυβερνητικός γάτος.

Ο Κρις Ντέι, που έχει γράψει βιβλίο για τις πολιτικές γάτες της Βρετανίας, λέει στο Ρolitico: «Ο Πίτερ Γ’ εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Tonight του BBC το 1958 και μετά όλα τα έντυπα ήθελαν να του κάνουν “συνεντεύξεις”. Ο Πίτερ Γ’ έρχισε να παίρνει γράμματα από τους θαυμαστές του, όπως σήμερα ο Λάρι παίρνει γράμματα και δώρα».

Ο Πίτερ Γ’ αποδήμησε στον παράδεισο των γατιών το 1964 και το υπουργείο Εσωτερικών συγκέντρωσε χρήματα για να του φτιάξει μια εντυπωσιακή ταφόπλακα στο Κοιμητήριο των Ζώων στο Ιλφορντ του Λονδίνου. Ηγέτες απ’ όλον τον κόσμο έστειλαν τα συλλυπητήριά τους, ανάμεσά τους και ο Κυβερνήτης της Νήσου Μαν, ο οποίος δώρισε στη βρετανική κυβέρνηση μια γάτα ονόματι Πέτα, προς αντικατάσταση του Πίτερ (Γ’).

Η Πέτα, λόγω του διπλωματικού της υπόβαθρου, αντί για εβδομαδιαίο μισθό, αποφασίστηκε να πάρει ένα ετήσιο καταπίστευμα, της τάξης των 13 λιρών, πέραν του φαγητού και της στέγης της φυσικά. Η Πέτα, όμως, σαν κάθε καλομαθημένη πριγκίπισσα, βαριόταν και να κυνηγήσει, αλλά βαριόταν και να κάνει δημόσιες σχέσεις, βαριόταν γενικά.

Αργότερα, όμως, έγινε γνωστό ότι η καημένη η Πέτα είχε να αντιμετωπίσει τον πολύ πατριαρχικό γάτο του τότε πρωθυπουργού Χάρολντ Ουίλσον, τον Νίμο. Οι δύο τους σκοτώνονταν σαν τη γάτα με τη γάτα, και η Πέτα τραυμάτισε την πρωθυπουργική σύζυγο, Μέρι, όταν προσπάθησε να τους χωρίσει.

Τέλος πάντων, η παράδοση συνεχίστηκε και το 1989, η πρωθυπουργική γάτα Χάμφρεϊ προσελήφθη στο βρετανικό Δημόσιο. Ο Χάμφρεϊ μνημονεύεται σε 121 σελίδες αλληλογραφίας που δημοσιοποιήθηκαν από το Εθνικό Αρχείο του Ηνωμένου Βασιλείου και αποδεικνύεται ότι είχε πολλή δουλειά. Είχε και το μερίδιό του στα εθνικά σκάνδαλα, όμως. Το Politico εξηγεί:

Ο Χάμφρεϊ κατηγορήθηκε για τη δολοφονία των μωρών ενός κοκκινολαίμη σε μια φωλιά κοντά στην πρωθυπουργική κατοικία την άνοιξη του 1994. Οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης έσπευσαν να τον υπερασπιστούν έναντι αυτής της «λασπολογίας», αναφέροντας μάλιστα ότι ήταν άρρωστος και «δεν θα μπορούσε να πιάσει τίποτε, ακόμη κι αν ήταν ψητή πάπια με σάλτσα πορτοκαλιού σερβιρισμένη μπροστά του».

Οταν ο Χάμφρεϊ πήρε σύνταξη (άγνωστα τα ασφαλιστικά δικαιώματα των κυβερνητικών γάτων), τα αρχεία δείχνουν ότι η ανακοίνωση της απόσυρσής του συντάχθηκε με τεράστια προσοχή, προκειμένου κυρίως να αποφευχθεί το ενδεχόμενο απαγωγής του. Με τη συνταξιοδότηση του Χάμφρεϊ, όμως, ήρθαν και οι δύσκολες στιγμές για τη Βρετανία και σταμάτησε η επιχορήγηση των κυβερνητικών γάτων από τα ταμεία του κράτους. Η διάδοχός του, η Σίμπιλ, χρηματοδοτήθηκε από τον τότε υπουργό Οικονομικών, Αλιστερ Ντάρλινγκ, ενώ η διαβίωση του Λάρι εξαρτάται από τις γενναίες δωρεές των κυβερνητικών υπαλλήλων.

Οι γάτες του Γουεστμίνστερ εργάζονται σήμερα όσο ποτέ, απλώς με διαφορετικό τρόπο. Ο Λάρι έχει φωτογραφηθεί χιλιάδες φορές να κοιμάται στα περβάζια της Ντάουνινγκ Στριτ, αλλά όχι να κυνηγάει ποντίκια. Δεν έχει σημασία, όμως, είναι πολύ Instagrammable και συχνά αποσπά την προσοχή απ’ όσα συμβαίνουν στο ίδιο το σπίτι.

Οι φωτογραφίες του (εκάτοτε) βρετανού πρωθυπουργού με τον Λάρι δίπλα του παίρνουν πολλαπλάσια likes στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και βρίσκονται συχνά στα πρωτοσέλιδα, ενώ αν δεν ήταν ο Λάρι θα χάνονταν. «Αν Ο Ρίσι (Σούνακ) βγει μια πολύ κακή μέρα από την Ντάουνινγκ Στριτ και αντί να κάνει δήλωση πάρει το Λάρι στα χέρια του και χαιρετήσει το πλήθος, η εικόνα του θα αλλάξει εντελώς», λέει στο Politico ο φωτογράφος Στιβ Μπακ, που καλύπτει το πρωθυπουργικό φωτορεπορτάζ. «Είναι πολύ ωραίος τύπος» συμπληρώνει (για τον Λάρι, όχι για τον Ρίσι).

«Εχω περάσει πολύ χρόνο στη Ντάουνινγκ Στριτ, αλλά οι άνθρωποι που συναντώ με ρωτάνε πάντα για τον Λάρι, όχι για τους ενοίκους της», καταλήγει ο έμπειρος φωτορεπόρτερ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News