Οι παλιοί φίλαθλοι τον θυμούνται στις τσιμεντένιες εξέδρες του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας να υποφέρει για την ΑΕΚ. Το ποδόσφαιρο και η «Ενωση» υπήρξαν από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του, και ο Κώστας Βουτσάς τις έζησε με πάθος. Οπως κάθε τι.

Εχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν, μα μια ξεχωρίζει. Τον Ιανουάριο του 1967 η ΑΕΚ υποδεχόταν τον Ολυμπιακό για τη 14η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Βουτσάς είχε πιάσει θέση από πολύ νωρίς, δίπλα στον Κώστα Χατζηχρήστο και τον Ανέστη Βλάχο. Στο γήπεδο δεν έπεφτε καρφίτσα. Το ματς ήταν συναρπαστικό. Ψυχοβγάλτης. Δύο λεπτά πριν από τη λήξη του, όταν η αγωνία είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, ο Μίμης Παπαϊωάννου σκόραρε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Ακολούθησε έκρηξη ενθουσιασμού, που κράτησε για περίπου μια ώρα. Μαζί με χιλιάδες άλλους ΑΕΚτζήδες, ο αγαπημένος ηθοποιός είχε παραμείνει στο γήπεδο για να γιορτάσει τη νίκη. Στο τέλος, δεν έβγαινε η φωνή του! Το βράδυ της ίδιας μέρας, ένα χαρτί στην πόρτα του θεάτρου «Αμιράλ», όπου πρωταγωνιστούσε, έγραφε: «Η παράσταση ματαιώνεται λόγω αφωνίας».

Την ΑΕΚ την είχε πρωτοδεί να αγωνίζεται το 1936, λίγο πριν κλείσει τα πέντε. Ο (οδοποιός) πατέρας του τον πήρε από το χέρι (τότε η οικογένεια έμενε στα Σφαγεία του Ταύρου) και τον πήγε στη Νέα Φιλαδέλφεια -ταξίδι ολόκληρο- για να τον μυήσει στο ποδόσφαιρο. Ο μικρός Κώστας δεν μπορούσε να καταλάβει πολλά, όμως ενθουσιάστηκε με την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Ζητούσε από τον πατέρα του να τον πηγαίνει εκεί ξανά και ξανά. Παρακολούθησε κάμποσα ματς, ώσπου ήρθε η στιγμή της μετακόμισης στη Θεσσαλονίκη (1938).

Πιο μεγάλο παιδί, πλέον, ο Κώστας συνέχισε να βλέπει μπάλα. Στην Τούμπα. Αγάπησε την πόλη (πάντα έλεγε πως αυτή θεωρεί πατρίδα του, κι όχι την Αθήνα), όμως ομάδα δεν άλλαξε. «Στη Θεσσαλονίκη έγινα και λίγο ΠΑΟΚ, αλλά στις φλέβες μου κυλάει κιτρινόμαυρο αίμα», είχε πει σε συνέντευξή του. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή και επέστρεψε στην Αθήνα, επισκεπτόταν τη Νέα Φιλαδέλφεια σε κάθε ευκαιρία.

Γνώρισε παίκτες που άφησαν εποχή: τον Κλεάνθη Μαρόπουλο, τον Μιχάλη Δελαβίνια, τον Τρύφωνα Τζανετή… Συνδέθηκε με την ΑΕΚ με πολλούς τρόπους. Πάντρεψε τον Σπύρο Πομώνη, τον ακραίο επιθετικό που φόρεσε τη φανέλα της από το 1961 έως το 1973, κι έγινε φίλος με τον Κώστα Νεστορίδη (που είναι σχεδόν δύο χρόνια μεγαλύτερός του) και τον Μίμη Παπαϊωάννου.

Στα νιάτα του είχε σκεφτεί να γίνει ποδοσφαιριστής. Δοκίμασε ερασιτεχνικά, στη θέση του τερματοφύλακα, ώσπου μια μέρα σε σουτ αντιπάλου… μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα. Το πήρε απόφαση, ότι δεν είχε μέλλον στα γήπεδα. Κι όμως, έμελλε να πετύχει ένα γκολ που το είδαν 615.483 θεατές. Τόσα ήταν τα εισιτήρια που είχε «κόψει» το 1968 η μουσική κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη «Μια Κυρία στα Μπουζούκια».

Ο Κώστας Βουτσάς και ο Φαίδων Γεωργίτσης εργάζονταν στα ναυπηγεία, όμως, ταυτοχρόνως, ήταν και ποδοσφαιριστές. Το όνομα του Ολυμπιακού δεν αναφερόταν, αλλά ο Κώστας Μασούρος -έτσι λεγόταν ο Βουτσάς στην ταινία, μια από τις πρώτες έγχρωμες του ελληνικού κινηματογράφου- φορούσε ερυθρόλευκη φανέλα και έπαιζε στο παλιό «Καραϊσκάκη». Είχε σκοράρει με το κεφάλι… κατά λάθος, ενώ η Μαίρη Χρονοπούλου τον παρακολουθούσε από την εξέδρα με τα κιάλια.

Πριν από περίπου ένα χρόνο κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο (Facebook, «Η γωνιά του συλλέκτη») ένα βιντεάκι από το μακρινό 1963, όταν έλληνες ηθοποιοί είχαν αναμετρηθεί, για φιλανθρωπικό σκοπό, με τους δημοσιογράφους στην κατάμεστη Λεωφόρο. Με την ομάδα των ηθοποιών αγωνίζονταν, μεταξύ άλλων, οι Κώστας Βουτσάς, Γιώργος Πάντζας, Λάμπρος Κωνσταντάρας (τερματοφύλακας), Τάσος Γιαννόπουλος, Ανδρέας Ντούζος και Νίκος Κούρκουλος. Δεν άφηνε ευκαιρία, να κλωτσήσει μπάλα, να πάει χαμένη. Χρέη ραδιοφωνικού σχολιαστή εκτελούσε ο Κώστας Ρηγόπουλος.

Οσο περνούσαν τα χρόνια, εμφανιζόταν στις εξέδρες όλο και πιο σπάνια. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν όπως παλιά. «Κάποτε πηγαίναμε στο γήπεδο όλοι μαζί. Τώρα, μάς έχουν κάνει εχθρούς. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Ολυμπιακό, ή με οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Με τους οπαδούς τα έχω, που είναι πληρωμένοι για να κάνουν καυγάδες και να ρίχνουν φωτοβολίδες, και με τους προέδρους», εξηγούσε το 2015 στο Sports24Radio 103,3.

Στις 6 Νοεμβρίου 2013, τη μέρα που παρουσιάστηκαν οι μακέτες της «Αγιά Σοφιάς» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ήταν εκεί. Πρωταγωνίστησε, μάλιστα, σε ένα συγκινητικό βιντεάκι, παίζοντας το ρόλο ενός ΑΕΚτζή παππού, ο οποίος -στα χαλάσματα του «Νίκος Γκούμας»- εξιστορούσε δακρυσμένος στο εγγονάκι του τις μεγάλες στιγμές που έζησε εκεί, και τι σήμαινε αυτό το γήπεδο για τους πρόσφυγες οπαδούς του συλλόγου.

«Εύχομαι το γήπεδο να γίνει σύντομα, ώστε να μπορούμε όλοι να το χαρούμε», τόνιζε τον Απρίλιο του 2018, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 94 ετών από την ίδρυση της ΑΕΚ, στον ραδιοφωνικό σταθμό Πρακτορείο FM 104,9. Ανυπομονούσε να δει την ΑΕΚ να παίζει στην «Αγιά Σοφιά». Αλλά δεν πρόλαβε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News