«Βλέπω πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν. Υπήρξα πάντα παρατηρητής, κάποιος που κοιτούσε από απόσταση, και αυτό ακριβώς είναι που με βοηθά στη φωτογραφία» λέει ο Ιαν Τρέχερν.

Γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα ακοής και φοράει ειδικό ακουστικό και άρχισε να χάνει την όρασή του στην εφηβεία. Στα 15 του, συνειδητοποίησε ότι ξαφνικά δεν μπορούσε να δει τόσο καλά όσο οι φίλοι του. Ενας οπτικός τον έστειλε στο νοσοκομείο για εξετάσεις, όπου ένας ειδικός σύμβουλος του είπε τα άσχημα νέα, ότι δηλαδή θα έχανε σταδιακά την όρασή του, εξαιτίας μίας σπάνιας γενετικής πάθησης, που ονομάζεται σύνδρομο Αστερ (Usher Syndrome)-το οποίο σχετίζεται άμεσα και με την απώλεια της ακοής.

«Από εκείνη την ημέρα, έπρεπε να το διαχειριστώ. Πίεσα πολύ τον εαυτό μου για να πραγματοποιήσω τους στόχους και τα όνειρά μου» λέει o 41χρονος φωτογράφος στο BBC. 

Μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν, έχασε το 95% της όρασής του, και το μόνο που του απέμεινε ήταν ένα μικρό παραθυράκι ορατότητας. Αλλά για πολύ καιρό, ο Τρέχερν κράτησε μυστική την τύφλωσή του.

«Το έκρυβα για πάρα πολλά χρόνια. Δεν ήμουν έτοιμος να δεχτώ τον όρο “τυφλός”. Ηταν μία τρομερά δύσκολη μετάβαση για μένα. Ενιωθα διαφορετικός από πολύ μικρή ηλικία, δεν ταίριαζα στο πλήθος. Πάντα είχα πολλούς φίλους, αλλά όταν είσαι τυφλός, πάντα νιώθεις μόνος και απομονωμένος» εξηγεί.

Ο βρετανός φωτογράφος ζει μόνος του στο Εσεξ, εργαζόταν στον χώρο των εκτυπώσεων και όταν έχασε τη δουλειά του λόγω της ολοένα χειρότερης κατάστασης της όρασής του, κατέρρευσε ψυχολογικά.

Πριν από μερικά χρόνια, αποφάσισε να γίνει πιο ανοιχτός με το θέμα της τύφλωσής του και να συμφιλιωθεί με το γεγονός. «Μου ήταν πολύ δύσκολο να προσπαθώ να συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, ήταν κάτι που με άγχωνε, όμως κατάφερα να γυρίσω το παιχνίδι υπέρ μου. Πέρασα από πολλά στάδια και πλέον έχω μία τελείως διαφορετική οπτική σε ό,τι έχει να κάνει με την απώλεια της όρασής μου» λέει χαρακτηριστικά.

Μεγαλώνοντας, άρχισε να ασχολείται με το σχέδιο και τη ζωγραφική, ενώ τη φωτογραφία την πήρε στα σοβαρά την τελευταία δεκαετία και τώρα προσπαθεί να βιοποριστεί από αυτήν.

«Είναι μία πολύ σημαντική δημιουργική έκφραση για εμένα, μου επιτρέπει να είμαι και πάλι κομμάτι αυτού του κόσμου και να συνδέομαι με τους ανθρώπους. Συνήθως οι άνθρωποι έρχονται σε μένα σε κομβικά σημεία της ζωής τους, όταν προσπαθούν να αλλάξουν κάτι. Δεν σταματά να με εκπλήσσει το γεγονός ότι με το που κάνουμε τη φωτογράφιση, κάτι συναρπαστικό τους συμβαίνει στη συνέχεια. Μου αρέσει να τους τονώνω την αυτοπεποίθηση» αναφέρει σχετικά με την τέχνη και την τεχνική του.

Αποκλειστικά αυτοδίδακτος, έχει επηρεαστεί από τους φωτογράφους Ντέιβιντ Μπέιλι και Τζον Φρεντς και κυρίως από την τυφλότητά του. Τα εξαιρετικά ασπρόμαυρα πορτρέτα του, μιμούνται την κατάσταση των ματιών του.

«Δεν πρόκειται να πω ψέματα, ούτε να εξιδανικεύσω την κατάσταση. Ολο αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα. Είναι τρομερά δύσκολο να δουλεύεις με αυτό το μικροσκοπικό παραθυράκι ορατότητας. Δεν είχα ποτέ βοηθό. Προτίμησα να ακολουθήσω τον δύσκολο δρόμο» τονίζει.

Πριν από έναν χρόνο, οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι η όρασή του χειροτέρευσε σημαντικά, αλλά ο ίδιος προτίμησε να μείνει στα «καλά νέα», που είναι πως το τελευταίο 5% της ορατότητας δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει.

«Η θέα μου απέναντι στον κόσμο είναι ήδη καδραρισμένη, πολύ συγκεκριμένη, όμως εξακολουθώ να έχω μία πολύ έντονη επιθυμία να βλέπω. Τελικά, η τύφλωση με ώθησε να επιτύχω περισσότερα και να εστιάσω περισσότερο» είναι τα εμπνευστικά του λόγια.

Ο ίδιος, ζωγραφίζει, γυρίζει ταινίες και παίζει μουσική και καταδέχτηκε να χρησιμοποιήσει μπαστούνι. Παλιότερα το θεωρούσε «δείγμα αδυναμίας» και αρνιόταν να μπει σε αυτή τη διαδικασία λόγω της «ανδρικής περηφάνιας» του. Τώρα θέλει να κάνει και άλλα τυφλά άτομα πιο ορατά στο ευρύ κοινό.

«Υποτίθεται ότι τα πράγματα αλλάζουν, όμως ακόμη, σπανίως θα δεις ένα τυφλό άτομο στην τηλεόραση, εκτός αν έχει κληθεί να μιλήσει για το πρόβλημα υγείας του. Και το στερεότυπο που επικρατεί, είναι να βλέπεις άτομα εντελώς τυφλά, ηλικιωμένα και αβοήθητα. Θέλω να το αλλάξω αυτό. Θέλω να κάνω το μπαστούνι της μόδας και ήδη έχω ζωηρέψει το δικό μου, τυλίγοντάς το με πολύχρωμες μπαντάνες. Δεν θέλω πια να κρύβομαι» καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News