Για το επίπεδο πολιτικής ασυναρτησίας που διακρίνει τον Στέφανο Κασσελάκη είχαμε προλάβει να πάρουμε μια καλή ιδέα αυτούς τους τρεις μήνες που μεσολάβησαν από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη ζωή μας. Ένας πολιτικός ικανός να πει τα πάντα και τα αντίθετά τους, χωρίς φυσικά να εμβαθύνει και ιδιαίτερα, αφού όπως ρητά δήλωσε και στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, βαριέται τις αναλύσεις (βλέπε «πολιτική pumaro»).

Για το είδος όμως της ασυναρτησίας που κομίζει σε επίπεδο ήθους, συμπεριφορών και στάσεων, είχαμε πάρει μέχρι το βράδυ της Δευτέρας μόνο μια μικρή ιδέα. Σε βαθμό που ως πρόσφατα κάποιοι αναρωτιούνταν πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχει ο κ. Κασσελάκης με ανθρώπους όπως ο Παύλος Πολάκης ή η Θεοδώρα Τζάκρη.

Η παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη στην παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή Δημοσίου Δικαίου Ξενοφώντα Κοντιάδη με θέμα τον ίδιο (Το «φαινόμενο Κασσελάκη» – Το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας, εκδ. Καστανιώτης) έλυσε οριστικά και αυτή την απορία σε όσους εξακολουθούσαν να την έχουν. Το έκανε καθώς ανέδειξε έναν άνθρωπο με αδιανόητη και αδικαιολόγητη οίηση, αφόρητη αυτοαναφορικότητα και χωρίς ίχνος καλλιέργειας και στοιχειώδους αστικής ευγένειας.

Ο κ. Κασσελάκης, ο οποίος είχε ζητήσει ο ίδιος να βρεθεί στην παρουσίαση, εμφανίστηκε στον πρώτο όροφο της ΕΣΗΕΑ συνοδευόμενος από αρκετούς κλακαδόρους, περιφρόνησε απόλυτα τη δομή της συζήτησης, μιλούσε ασταμάτητα στον ενικό στους δύο ακαδημαϊκούς συνομιλητές του (τον συγγραφέα και τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο), οι οποίοι εξακολουθούσαν να του μιλούν στον πληθυντικό σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, διέκοπτε κάθε τόσο τις εισηγήσεις για να πει κάτι για τον εαυτό του και τελικά, σε κάποια στιγμή σηκώθηκε ξαφνικά από τη θέση του, είπε «συγγνώμη, εγώ πρέπει να φύγω» και αποχώρησε χωρίς άλλη κουβέντα από την αίθουσα, μαζί με τους κλακαδόρους που τον συνόδευαν, οδηγώντας την εκδήλωση σε άτακτη διάλυση, χωρίς να γίνει καν αποφώνηση. 

Οι δύο ακαδημαϊκοί παρακολουθούσαν σοκαρισμένοι το κακόγουστο σόου, καθώς κάθε διακοπή των εισηγήσεών του από τον κ. Κασσελάκη συνοδευόταν από δυνατά χειροκροτήματα των παρατρεχάμενων, οι οποίοι έσπευδαν να επικροτήσουν θορυβωδώς κάθε κοινοτοπία που εκστόμιζε ο αρχηγός τους. Είναι ενδεικτικό ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διέκοψε πάνω από 10 φορές τους πανεπιστημιακούς, δεν απευθυνόταν καν σε αυτούς, αλλά στο κοινό, στο οποίο έλεγε «εγώ δεν θα σας προδώσω ποτέ», «ελάτε μαζί να τα αλλάξουμε όλα» και διάφορα ανάλογα ανερμάτιστα. 

Εξυπακούεται ότι ο κ. Κασσελάκης δεν είπε μισή λέξη για το βιβλίο, το οποίο εμφανώς όχι απλά δεν είχε διαβάσει αλλά επιπλέον αγνοούσε τα ζητήματα που διαπραγματευόταν, ενώ η αρχική του εισήγηση κράτησε δύο λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων ανέφερε ότι δέχεται άδικες επιθέσεις, ότι κανένας άλλος πολιτικός δεν έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις (δήλωση που αποτελεί ακραία ανακρίβεια) και ότι τον σταματά κόσμος στον δρόμο και τον ρωτά πώς αντέχει όλες αυτές τις επιθέσεις.

Την Τρίτη, οι δύο ακαδημαϊκοί τοποθετήθηκαν σχετικά με την εκδήλωση. Ο κ. Κοντιάδης ήταν εμφανώς ενοχλημένος, ενώ ο κ. Λιάκος, που έκανε λόγο για «δύσκολη συζήτηση», προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αναγνωρίζοντας το φιάσκο. 

Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει ότι η διαρκής εκτροπή του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση, έξω από τα όρια του ορθού λόγου και της ευπρέπειας, αναδεικνύει ακριβώς την έννοια της μετα-πολιτικής.

Η συνολική εικόνα του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση παρέπεμπε σε έναν άνθρωπο με ελάχιστες κοινωνικές δεξιότητες, πολύ περιορισμένη γνώση της πολιτικής και της πολιτικής επιστήμης, εξαιρετικά αγενή και εντελώς αυτοαναφορικό. Όσον αφορά το τελευταίο, αρκετοί σχολίαζαν ότι η ενασχόληση του κ. Κασσελάκη με το Εγώ του ξεπερνά κάθε προηγούμενο πολιτικών που έχουν δεχθεί κριτική για αυτό (όπως ο Ευ. Βενιζέλος ή ο Γ. Βαρουφάκης) χωρίς όμως να διαθέτει στο ελάχιστο τις γνώσεις τους.

Η άγνοια των στοιχειωδών κανόνων διαλόγου και ευπρέπειας και ένα πολιτικό ύφος που εισήγαγε σε διεθνές επίπεδο ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι μια υπόθεση που δεν αφορά μόνο το κόμμα του κ. Κασσελάκη ούτε απλά την Αριστερά. Απειλεί το πολιτικό σύστημα συνολικά.

Η αυταπάτη του ότι η δημόσια πολιτική συζήτηση μπορεί να γίνεται  με όρους project assistant σε εταιρικά περιβάλλοντα που φωνάζει σε στελέχη -συνήθως ικανότερα από τον ίδιο- ότι αυτός ορίζει το περιεχόμενο της εργασίας, είναι βλαβερή για το επίπεδο του δημοκρατικού διαλόγου. Για την ώρα έχει αφήσει την κυβέρνηση χωρίς ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο, καθώς η εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ρυμουλκεί όλο το κόμμα προς την έλλειψη μέτρου και ειρμού. Αύριο, μπορεί να διεκδικεί μια πολιτική αντιπαράθεση χωρίς ορθολογικούς κανόνες. Και αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να συνεργαστούν για να μη γίνει. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News