Πριν λίγες μέρες η BMW στον επίσημο λογαριασμό της «Group Classic» στο Facebook, «ανέβασε» μία φωτό που σκαλίζει πληγές. Είναι η εικόνα από ένα κλασικό 6άρι κιβώτιό της. Εν προκειμένω από εκείνες τις παλιές Μ3, αυτές με τον κωδικό σασί Ε36. Από το λεγόμενο «τριανταεξάρι» μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια, ωστόσο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι παράδοξο πώς το χειροκίνητο εξακολουθεί να υπάρχει στον πνευματικό διάδοχό του, τις σημερινές Μ3 και Μ4. Και το λέω «παράδοξο» γιατί, πολύ απλά, θέλει τόλμη για να πας να αγοράσεις σήμερα, εν έτει 2022, ακριβό αυτοκίνητο μη αυτόματο.

Αντικειμενικά; Το τελευταίο είναι καλύτερο. Πιο γρήγορο στις αλλαγές, τόσο που σχεδόν κανένα συγχρονισμένο πόδι δεν μπορεί να πετύχει πατώντας συμπλέκτη. Επίσης, είναι πιο εξελιγμένο, πιο ξεκούραστο, πιο ασφαλές (δεν κινδυνεύεις σε άτσαλο κατέβασμα, ειδικά σε πισωκίνητο), πιο αξιόπιστο, καίει λιγότερο καύσιμο και εκμεταλλεύεται καλύτερα το εύρος απόδοσης του κινητήρα καθώς μπορεί να είναι 7άρι, 8άρι και γενικώς ό,τι θέλουν βάζουν οι κατασκευαστές. Και το πιο ακανθώδες; Είναι μακράν πιο εμπορικό. Η μεταπώληση ακριβού αυτοκινήτου με χειροκίνητο είναι μία στιγμή μετάνοιας για τον πωλητή. Ενας σκασμός πλεονεκτήματα, λοιπόν. Συνεπώς, παραδόξως θα περίμενε κανείς ότι οι λεβιέδες σήμερα θα έπρεπε να ‘χαν καταλήξει συλλήβδην στο Α’ Χειροκίνητο Νεκροταφείο.

Ομως, ζουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Και ειδικά εν μέσω αμετανόητων βενζινοαίματων. Για παράδειγμα, μόλις χθες το βράδυ έβλεπα το νέο βίντεο του γνωστού σταρ του ΥοuTube, Κρις Χάρις, με την προσωπική του BMW M2 CS, σε ένα νέο σχετικά αλλά ενδιαφέρον κανάλι, το «Collecting Cars». Την οποία Μ2, φίλες και φίλοι οδηγοί, δεν αγόρασε αυτόματη. Την πήρε χειροκίνητη. Κάτι ξέρει; Θεωρώ πως ναι. Ειδικά σε ένα τέτοιο, μαζεμένο σε διαστάσεις, τρομερά fun αυτοκίνητο.

Ο βασικός λόγος που κάποιοι κατασκευαστές συνεχίζουν να βγάζουν τέτοιες εκδόσεις είναι ότι συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη αρκετοί «άρρωστοι» ανάμεσά μας που τις αγοράζουν. Σιγά τη φιλοσοφία, θα πείτε. Και θα έχετε δίκιο. Ομως αυτοί, οι «ιδρυματικοί», κρατούν γερά τον προμαχώνα, βασικά, για ένα λόγο: λέγεται «συμμετοχικότητα». Δηλαδή, συνεχίζουν να θέλουν να κρατούν το αριστερό τους πόδι και το δεξί τους πόδι απασχολημένα και σε κάτι άλλο: για το κάτω αριστερό άκρο στο πάτα-άσε του συμπλέκτη και για το άνω δεξί στο λεβιέ, αυτόν που «ανακατεύουμε» κάθε τρεις και λίγο. Και όλο αυτό, ενώ είναι βαβούρα και για πολλές, ίσως, γυναίκες, κουραστικό, για αυτούς, τους αφιερωμένους στη συμμετοχικότητα της οδήγησης, είναι η per se διατήρηση μιας τεχνικής που τους δένει περισσότερο με το μηχάνημα. Ακατανόητο για τους πολλούς; Ναι, ίσως. Αντιληπτό, όμως, αν ο σκοπός της οδήγησης για σένα δεν είναι μόνο το να μετακινείσαι από το σημείο Α στο σημείο Β.

Αλλωστε, στη χειροκίνητη ιστορία έχουν υπάρξει μεγάλες στιγμές. Προσωπικά, θα έλεγα πως το πιο απολαυστικά εστιασμένο 6άρι που είχε τη χαρά να αγκαλιάσει η χούφτα μας ήταν του Honda S2000. Εκείνος ο μικρός μεταλλικός λεβιές μπορεί να ήταν παγωμένος το χειμώνα και καυτός όταν το πάρκαρες στον ήλιο το καλοκαίρι, όμως στα σωθικά ήταν ό,τι πιο κοντινό σε αγωνιστικό κιβώτιο μπορούσε να χειριστεί το δεξί σου χέρι. Εντάξει, ή το αριστερό σου αν ζούσες σε Κύπρο, Αγγλία και τις λοιπές δεξιοτίμονες χώρες. Ηταν κοφτά γρήγορος, κλικαριστός στις αλλαγές, με αίσθηση γραναζιών αλλά και απαιτητικός. Δε συγχωρούσε τον μπλαζέ που θα άλλαζε σχέσεις στο χύμα. Ήθελε ακρίβεια. Κάτι σαν τη κλασική «χτένα» της Ferrari σε αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής.

Υπήρξαν και άλλα τέτοια εμβληματικά κιβώτια όπως αυτά των Gertrag και ZF που προμήθευαν τις περισσότερες BMW M. Ή το εξαιρετικά ανθεκτικό του Nissan Z (άντεχε τόση καταπόνηση που στους αγώνες drifting στις ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τα στοκ), αλλά και του MX-5. Το πανάλαφρο (κάτω από 1.000 κιλά) Μαζντάκι, ακόμα και σήμερα, δικαίως κατέχει έναν από τους καλύτερους σε αίσθηση επιλογείς που μπορείς να χειριστείς. Το ίδιο συμβαίνει και με το αναμενόμενο Civic Type-R που, απ΄ό,τι διαβάζω δεξιά και αριστερά, η Honda θα συνεχίσει να εξοπλίζει τη νέα του γενιά μόνο με χειροκίνητο κιβώτιο.

Οπως, επίσης, και το πιο καυτό hatch της τελευταίας χρονιάς, το GR Yaris. Και όμως, κατασκευάζεται αποκλειστικά με «χειροκούνα». Αν εντοπίσατε ότι τα περισσότερα προαναφερόμενα μοντέλα προέρχονται από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, η εξήγηση βγαίνει εύκολα. Καθώς οι Ιάπωνες έμειναν σχετικά πίσω και δεν προχώρησαν τόσο αλματωδώς όσο οι ευρωπαίοι στην εξέλιξη κορυφαίων αυτόματων, έδωσαν χώρο, χρόνο και εμβάθυνση στο καλό manual. Και αυτοί οι λεβιέδες τούς δικαιώνουν.

Αφήνω για το τέλος και κάτι που για κάποιους, λίγους πλέον, παραμένει σημαντικό: την εμπλοκή του οδηγού σε μια καθαρά μηχανική διαδικασία. Όσο τα αυτοκίνητα εξελίσσονται σε κινούμενες ψηφιακές πλατφόρμες τόσο ένα καλό χειροκίνητο κιβώτιο επαναφέρει μία, παλιομοδίτικη μεν φετιχιστική δε, χορογραφία. Αυτήν του συγχρονιζέ μεταξύ κάτω και άνω άκρων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News