Μέσα στις οικογένειες, ακόμη και στις πλέον προηγμένες χώρες από άποψη θεσμικής ισότητας, οι γυναίκες, παρότι η ταυτότητά τους δεν αναγράφει πλέον «επάγγελμα οικιακά», εξακολουθούν να είναι επιφορτισμένες με τις περισσότερες οικιακές εργασίες.

Η Σόφι Νάιτ, σε μακροσκελές κείμενό της στο αμερικανικό Atlantic, περιγράφει την πειραματική λύση που δοκίμασαν αυτή και ο σύζυγός της για να λύσουν το πρόβλημα της άνισης κατανομής των οικιακών βαρών χωρίς να καταφύγουν στις υπηρεσίες μιας οικιακής βοηθού. Σημειωτέον ότι στο κείμενο δεν αναφέρεται ούτε υπονοείται η ύπαρξη άλλων ατόμων στην οικογένεια – παιδιών, ηλικιωμένων ή τρίτων. Οικογένεια, δηλαδή, ήταν οι δυο τους.

Ωστόσο ο  κόπος του ζεύγους απέβη μάταιος: «Ο σύζυγός μου με πλήρωνε για να κάνω τις οικιακές εργασίες. Ηταν ο τρόπος που βρήκαμε ώστε να αντιμετωπίσουμε μια συστηματική ανισορροπία λόγω φύλου. Ομως δεν λειτούργησε πραγματικά»…

Το εν λόγω αποτυχημένο συζυγικό πείραμα διεξήχθη στον «δοκιμαστικό σωλήνα» της Ολλανδίας.

The worst place for gender equality is perhaps in the home. I wrote about trying to address that imbalance with money:

(spoiler: it didn't really work out)https://t.co/rI1xD9EtpG

— Sophie Knight (@Kishakishi) September 25, 2019

Η Νάιτ εξομολογείται ότι έπαιρνε 11,50 ευρώ την ώρα για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Η πρόθεσή της, γράφει, ήταν να καταδείξει την ανισορροπία (των βαρών) στην οικογένεια και, σε τελική ανάλυση, να παροτρύνει τον σύζυγο να βάλει και αυτός ένα χεράκι όταν διέθετε ελεύθερο χρόνο (και όχι να κάθεται, ας πούμε, και να πίνει μπίρες – οι ολλανδικές είναι καλές).

Η Νάιτ αναφέρει και ιστορικά παραδείγματα από απόπειρες, με πολιτική χροιά κυρίως, επίλυσης της εν οίκω ανισότητας.

«Η ιδέα της πληρωμής της συζύγου μπορεί να ακούγεται παράλογη, όμως και τα οικιακά είναι δουλειά και κάποιες φορές αυτή η δουλειά μού στερούσε τον χρόνο που ήθελα να τον περάσω διαφορετικά. Αν ο σύζυγός μου κάνει στο σπίτι λιγότερα πράγματα από όσα κάνω εγώ, γιατί δεν πρέπει να πληρώνει;»

Ναι μεν, αλλά… δεν: «Ο σύζυγός μου και εγώ, στην πραγματικότητα, καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα για τη στρατηγική που επινοήσαμε. Ηταν αποτυχημένη. Η πληρωμή δεν τον ενεθάρρυνε να κάνει περισσότερα πράγματα, ενώ εγώ εξακολουθούσα να φοβάμαι ότι περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι από όσον έπρεπε. Δεν ήθελα περισσότερα χρήματα. Ηθελα περισσότερο χρόνο».

Το κείμενο της Νάιτ δεν τελειώνει εντελώς αποκαρδιωτικά για όσους συμμερίζονται την πειραματική διάθεση του ζεύγους. (Ενδέχεται, βέβαια, να τελειώνει… ξεκαρδιστικά για όσους δεν τη συμμερίζονται.) Ιδού: «Μίλησα με τον σύζυγό μου για τους λόγους για τους οποίους έκανε λιγότερες δουλειές στο σπίτι. Είπε ότι δίνει προτεραιότητα σε άλλα πράγματα στη ζωή του και όχι στα οικιακά. Είπε ακόμη ότι τα στάνταρ που έθεσα ήταν υπερβολικά υψηλά για αυτόν. Τελικά, και έπειτα από πολλή συζήτηση, αναγνώρισε την ανισορροπία (σ.σ.: των βαρών, πάντα), το άδικο του πράγματος, και δεσμεύτηκε να κάνει περισσότερα. Από πλευράς μου συμφώνησα να σταματήσω να είμαι τελειομανής όσον αφορά την εκτέλεση μερικών οικιακών εργασιών. Από κοινού, λοιπόν, γράψαμε μία λίστα με οικιακές εργασίες προς εκτέλεση, συμφωνήσαμε για το πόσο συχνά πρέπει αυτές να εκτελούνται και παρακολουθούμε την τήρηση των συμφωνηθέντων.

»Τα πράγματα δεν είναι ακόμη τέλεια, αλλά βρισκόμαστε στον δρόμο προς την ισότητα».

Με την εμβάθυνση της αντίληψης στο ουσιώδες, ότι λόγου χάρη η παραπανίσια σκόνη στο ράφι της βιβλιοθήκης δεν έβλαψε ποτέ τον σύζυγο ή τη σύζυγο περισσότερο από τα βιβλία, μπορεί κανείς, είτε γυναίκα είναι είτε άνδρας, να ελπίζει. Ετσι δεν είναι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News