«Δύο γυναίκες αποδέχτηκαν την πνευματική και πολιτική κληρονομιά του Αλεξέι Ναβάλνι, τον οποίο ο Βλαντίμιρ Πούτιν νόμισε ότι θα μπορούσε να τον εξαφανίσει για πάντα, οδηγώντας στον θάνατο υπό μυστηριώδεις συνθήκες σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας και απάγοντας, μετά, τη σορό του, ίσως μέχρι τις εκλογές της 17ης Μαρτίου, για να αποτραπεί το ενδεχόμενο η αλήθεια για έναν θάνατο που αποδόθηκε βιαστικά σε “εμβολή” ΄ή στο “σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου”, να καταστεί κατηγορία κατά του ηγεμόνα του Κρεμλίνου» γράφει ο Πάολο Γκαριμπέρτι της La Repubblica.

Οσον αφορά τις δύο γυναίκες-κληρονόμους του εκλιπόντος ρώσου αντιφρονούντα, η πρώτη είναι η μητέρα του ονόματι Λουντμίλα, η οποία, μετά τον θάνατο του γιου της, περιφερόταν επί μέρες σε μια από τις πιο απομακρυσμένες και αφιλόξενες περιοχές της Ρωσίας, χιλιάδες χιλιόμετρα από τη Μόσχα και με τον υδράργυρο 30 βαθμούς υπό το μηδέν, αναζητώντας τη σορό του. Προς το παρόν, ωστόσο, το μοναδικό που κατάφερε να λάβει ήταν ένα πιστοποιητικό θανάτου του γιου της με την ημερομηνία και την ώρα που εγκατέλειψε, τελικά, τα εγκόσμια.

«Αλλά αυτή η άπελπις περιπλάνηση μιας μητέρας που αναζητεί το άψυχο σώμα του γιου της, αποτελεί τη σιωπηλή προσωποποίηση μιας κραυγής οδύνης, μια καταγγελία της ύποπτης στάσης του τσάρου, τον οποίο ο εκπρόσωπός του Ντμίτρι Πεσκόφ προσπάθησε να αθωώσει, λέγοντας ότι το Κρεμλίνο “δεν εμπλέκεται” στη διαχείριση των διευθετήσεων όσον αφορά την κηδεία και χαρακτηρίζοντας τις κατηγορίες της Δύσης ως “απαράδεκτες”» σημειώνει ο ιταλός δημοσιογράφος.

«Ομως πενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχουν υπογράψει ήδη αίτημα, ζητώντας την παράδοση της σορού του Ναβάλνι. Ωσάν πενήντα χιλιάδες Ρώσοι να είχαν το κουράγιο να ψηφίσουν ανοιχτά κατά του Πούτιν στις εκλογές του Μαρτίου» προσθέτει.

Η δεύτερη γυναίκα είναι, φυσικά, η Γιούλια Ναβάλναγια, η χήρα του Ναβάλνι, η οποία, θρηνώντας τον άνδρα της, δεν δίστασε να στραφεί κατά του επικεφαλής του Κρεμλίνου, κατηγορώντας τον ανοιχτά ότι δολοφόνησε τον σύζυγό της με τον νευροτοξικό παράγοντα Νόβιτσοκ (με τον οποίο οι εκτελεστές του Κρεμλίνου είχαν ήδη αποπειραθεί να δηλητηριάσουν τον Ναβάλνι το 2020 στη Σιβηρία).

Δεσμεύτηκε επίσης πως θα συνεχίσει τον πολιτικό αγώνα του συζύγου της με στόχο την αλλαγή στη Ρωσία. «Ο Πούτιν δολοφόνησε τη μισή ψυχή μου. Αλλά με την άλλη μισή θα αγωνιστώ για μια Ρωσία ελεύθερη, ειρηνική και ευτυχισμένη» ανέφερε, μεταξύ άλλων, η Ναβάλναγια σε μήνυμά της τη Δευτέρα, προτού συναντηθεί με τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ.

«Τώρα που είναι νεκρός ένιωσε το καθήκον να πάρει τη σκυτάλη, ενώ πέρυσι σε συνέντευξή της στο Der Spiegel είχε πει ότι δεν θα έμπαινε ποτέ στην πολιτική […] τώρα η Γιούλια Ναβάλναγια αναλαμβάνει την ηγεσία της διαλυμένης ρωσικής αντιπολίτευσης, η οποία, με τον θάνατο του Ναβάλνι, κινδύνευε με πλήρη αποδιοργάνωση» συνοψίζει ο Πάολο Γκαριμπέρτι.

Ο παλαίμαχος ιταλός δημοσιογράφος αναφέρει στο κείμενό του πως ο Αλεξέι και η Γιούλια παντρεύτηκαν το 2000, με τον γάμο τους σχεδόν να συμπίπτει με τη διαδοχή του Μπόρις Γιέλτσιν από τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο. Από τότε, όπως ανέφερε η ίδια στο μήνυμά της, κατέληξαν να είναι αχώριστοι στο πλαίσιο ενός δεσμού βάση του οποίου αποτέλεσε ένας συνδυασμός αγάπης και κοινών πολιτικών πεποιθήσεων, παρόμοιος με εκείνον πάνω στον οποίο βασίστηκε η σχέση δύο άλλων διάσημων αντιφρονούντων της Ρωσίας, του Αντρέι Ζαχάροφ και της Ελένα Μπόνερ, οι οποίοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν συναντήθηκαν στην Καλούγκα κατά τη διάρκεια μιας δίκης εναντίον σοβιετικών αντιφρονούντων, άρχισαν να καθίστανται σταδιακά ηγέτες των διαφωνούντων στην ΕΣΣΔ.

Οταν το 1975 το Κρεμλίνο δεν έδωσε άδεια στον Ζαχάροφ να μεταβεί στο Οσλο για να παραλάβει το Νομπέλ Ειρήνης, εκείνη τον αντικατέστησε (βρισκόταν στην Ιταλία για θεραπεία), εκφωνώντας μια ομιλία με έντονη πολιτική φόρτιση, που την μετέτρεψε σε ηγέτιδα της αντιπολίτευσης, μαζί με τον σύζυγό της, στο Κρεμλίνο του Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Και μετά το θάνατο του Αντρέι Ζαχάροφ, τον Δεκέμβριο του 1989, τρία χρόνια μετά την επιστροφή τους από την εξορία στο Γκόρκι, έχοντας «συγχωρεθεί» από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, η Ελένα Μπόνερ πήρε τη σκυτάλη από τον σύζυγό της, ιδρύοντας το Ιδρυμα Αντρέι Ζαχάροφ και το Αρχείο Ζαχάροφ στη Μόσχα. «Σήμερα υπάρχει μια λεπτή κόκκινη κλωστή που ενώνει τη Γιούλια και την Ελένα: η Μπόνερ ήταν η πρώτη που υπέγραψε το διαδικτυακό μανιφέστο της 10ης Μαρτίου του 2010 με την επικεφαλίδα “Ο Πούτιν πρέπει να φύγει”» γράφει ο Γκαριμπέρτι. Σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, μια άλλη γυναίκα, μια άλλη χήρα ενός ρώσου αντιφρονούντα, δεσμεύεται πως θα συνεχίσει να αγωνίζεται για τον ίδιο λόγο, για να φύγει ο Πούτιν από την εξουσία.

Ολοκληρώνοντας το άρθρο του ο ιταλός αρθρογράφος σημειώνει πως πέρα από τη μητέρα και τη σύζυγο του Ναβάλνι, υπάρχει και μια τρίτη Ναβάλναγια που θα μπορούσε επίσης να αποδεχτεί την κληρονομιά του και να στραφεί κατά του ρώσου προέδρου, η κόρη του ονόματι Ντάσα, η οποία, μάλιστα, το 2021 παρέλαβε εκ μέρους του πατέρα της το Βραβείο Ζαχάροφ που απένειμε στον ρώσο αντιφρονούντα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κατά την ομιλία της η Ντάσα Ναβάλναγια είχε απευθύνει έκκληση στους ευρωπαίους βουλευτές να πάψουν «φλερτάρουν» με τον Πούτιν. Και σε μια συνέντευξή της στο CNN εξέφρασε ένα προαίσθημά της: «Ο Πούτιν μόλις δήλωσε ότι θα είναι υποψήφιος ξανά και θα θελήσει να φιμώσει τον πατέρα μου». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News