«Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Πέμπτη Δημοκρατία, που ίδρυσε ο Ντε Γκολ το 1958 εν μέσω της κρίσης στην Αλγερία, βρίσκεται σε σταυροδρόμι» έγραψε σε ανάλυσή του (δημοσιευμένη σε μετάφραση στη Repubblica) o Ζιλ Γκρεσανί, ιδρυτής ενός φιλοευρωπαϊκού think tank, του Groupe d’Etudes Géopolitiques, και απόφοιτος της École Normale Supérieure, δηλαδή του σχολείου που παράγει το συστημικό πολιτικό προσωπικό της Γαλλίας και τα στηρίγματά του στον κρατικό μηχανισμό και στα media.

Το άρθρο σχολίασε, βέβαια, την πρόταση του επικεφαλής των γάλλων «γκολικών» (του κόμματος Les Républicains), του Ερίκ Σιοτί, περί συνεργασίας τους με το κόμμα της Μαρίν Λεπέν. Ο Γκρεσανί έγραψε μία ημέρα προτού καταπέσει η συγκεκριμένη φαεινή ιδέα του Σιοτί, υπό το βάρος των αντιδράσεων που προκάλεσε στο εσωτερικό των Républicains – οπωσδήποτε οι αντιδράσεις ήταν αντιστρόφως ανάλογες προς τη σημερινή πολιτική απήχησή τους, αφού στις ευρωεκλογές οι «γκολικοί» έλαβαν ποσοστό μικρότερο του 5%.

Ο Γκρεσανί επικέντρωσε στο αδιανόητο της πρότασης του Σιοτί, παραθέτοντας ιστορικά στοιχεία για τους Républicains και για τον Ντε Γκολ τον ίδιο (χωρίς, όμως, να αναφερθεί στον Μάη του ‘68 και στα προηγηθέντα αυτού, δηλαδή στην κρίση με τις ΗΠΑ λόγω του ΝΑΤΟ και λόγω της απαίτησης του στρατηγού να ανταλλαγούν τα δολάρια της Γαλλίας με αμερικανικό χρυσό). Εγραψε ότι στην ιστορία αυτής της παράταξης ουδέποτε συμβιβάστηκε κάποιος ηγέτης της με την Ακροδεξιά, μάλιστα μνημόνευσε τους Ζακ Σιράκ και Νικολά Σαρκοζί ως παραδείγματα αντίστασης.

Για να κατανοήσουν οι αναγνώστες του το έγκλημα καθοσιώσεως που διέπραξε ο Σιοτί, ο αρθρογράφος ανέτρεξε στην Ιστορία της Γαλλίας όπως τη διαμόρφωσε στην εποχή του ο Ντε Γκολ. «Ο Ντε Γκολ επέστρεψε ως ήρωας της Αντίστασης και ως πατέρας του έθνους για να ψηφίσει το νέο Σύνταγμα. Επέβαλε μια ευρεία και διαρκή πολιτική γραμμή, μια πολύ βαριά κληρονομιά. Σχεδόν όλοι στη Γαλλία ισχυρίζονται ότι είναι ‘‘γκολιστές’’ – από τον Μελανσόν μέχρι τον Μακρόν και τη Λεπέν». Μα, είναι λογικό αυτό;

Κατά τον αρθρογράφο είναι, «διότι στον Ντε Γκολ μπορείς να βρεις τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα, όπως την πρόοδο, την κοινωνία, την κίνηση, αλλά και τη συντήρηση και μια αξία που πάει πολύ μακριά, ωστόσο έχει ένα θεμελιώδες όριο, το Βισί». Η αναφορά, φυσικά, είναι στην αντίσταση. «Ο θεμελιώδης μύθος. Η Γαλλία παρέμεινε ελεύθερη, ενώ ήταν ο Πετέν και οι άνδρες του που την πρόδωσαν συνθηκολογώντας με τον Χίτλερ. Η δημοκρατία ήταν  με τον στρατηγό όταν αυτός είπε στο Λονδίνο πως ‘‘η φλόγα της γαλλικής αντίστασης δεν πρέπει να σβήσει και δεν θα σβήσει’’».

Και συνέχισε: «Για τον λόγο αυτόν, ο Ντε Γκολ είχε ξεκάθαρη άποψη ότι η Γαλλία πρέπει να καθίσει με τις συμμαχικές δυνάμεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Σοβιετική Ενωση. Μαζί με αυτές η Γαλλία γιορτάζει τη νίκη της». Σε αντίθεση με όλα αυτά, «το κόμμα της Λεπέν άλλαξε μόνο το όνομά του, ενώ παραμένει το κόμμα που ιδρύθηκε με τις υπογραφές του Ζαν-Μαρί Λεπέν και ενός πρώην Waffen-SS, του Πιέρ Μπουσκέ». Κατόπιν ο αρθρογράφος περιέλαβε τον πατέρα της Λεπέν.

«Η ιστορία του εξελίχθηκε στις παρυφές του γκολισμού και της δημοκρατίας. Κατηγορήθηκε για βασανιστήρια στον Πόλεμο της Αλγερίας και για αντισημιτισμό. Οταν, και προς γενική κατάπληξη, το κόμμα του έφθασε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, το 2002, ο Σιράκ είπε ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για συμβιβασμό μαζί του, καμία συζήτηση, και ένα δημοκρατικό μέτωπο ορθώθηκε απέναντι στον Λεπέν».

Η κατακλείδα του άρθρου αφιερώθηκε στη μείωση των δημοκρατικών ανακλαστικών των Γάλλων στο διάβα του χρόνου, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα ιστορικά προηγούμενα των δημοκρατικών μετώπων. «Μέσα σε 20 χρόνια η οικογενειακή επιχείρηση του Λεπέν πέρασε από τον πατέρα στην κόρη, όμως το δημοκρατικό μέτωπο έχει αποδυναμωθεί. Ο Μακρόν κέρδισε δύο φορές τη Λεπέν, αλλά με όλο και μικρότερη διαφορά». Για τους Républicains, λοιπόν, η πρόταση του Σιοτί περί συνεργασίας με τη Λεπέν συνιστά «ιστορική ρήξη με το δόγμα του κόμματος» του Ντε Γκολ, έστω και αν κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News