Μια νεαρή γυναίκα γλιστρά χαρούμενη σε μια ψεύτικη μπανιέρα, γεμάτη με γιγάντιες πλαστικές «φυσαλίδες». Σακουλάκια με ποπ κορν μοιράζονται μέσα σε ένα δωμάτιο σχεδιασμένο να μοιάζει –και να ακούγεται– σαν το εσωτερικό μιας τεράστιας μηχανής παραγωγής ποπ κορν.

Φίλοι τραβούν selfie ανάμεσα σε φώτα που αλλάζουν χρώμα, προτού οδηγηθούν στο τμήμα μαξιλαρομαχίας και αρχίσουν να χτυπούν ο ένας τον άλλον με μαξιλάρια γεμάτα φτερά. Το «Dopamine Land» (Γη της Ντοπαμίνης), ένα αναδυόμενο, διαδραστικό μουσείο, με παρουσία στη Μαδρίτη και στο Λονδίνο, είναι πολύχρωμο, δημιουργικό και άκρως ανόητο.

Αν και είναι φιλικό προς τις οικογένειες, οι περισσότεροι από τους ενήλικες που παιδιαρίζουν σε αυτό ένα τυπικό σαββατιάτικο μεσημέρι, δεν έχουν απογόνους. Οπως καθιστά σαφές το μάρκετινγκ του μουσείου, αυτό είναι ένα μέρος για το «εσωτερικό παιδί» κάθε ενήλικα.

Το «Dopamine Land» είναι μόνο ένα παράδειγμα μιας νέας πολιτιστικής τάσης που ονομάζεται «kidulting» (παλιμπαιδισμός ενηλίκων), όπου οι ενήλικες συμμετέχουν σε χαλαρές δραστηριότητες, οι οποίες παραδοσιακά έχουν σχεδιαστεί για παιδιά, αναφέρει σε ρεπορτάζ του ο Economist.

Στο Αμστερνταμ, το «Wondr» προσκαλεί τους θαμώνες να «βουτήξουν σε μια θάλασσα από ροζ ζαχαρωτά» και τους προτρέπει «να γράψουν στους τοίχους». Το «Μουσείο Παγωτού», μια πολυώροφη παιδική χαρά με πισίνες, γεμάτη με ψεύτικες επικαλύψεις, επεκτάθηκε από τη Νέα Υόρκη σε πολλές άλλες αμερικανικές πόλεις – μέχρι και στη Σιγκαπούρη.

Το «Bubble Planet» (Πλανήτης της Φούσκας), το οποίο ξεκίνησε στη Μαδρίτη, θα έχει σύντομα 13 τοποθεσίες στην τροχιά του, συμπεριλαμβανομένων των Βρυξελλών και του Τορόντο. To διάσημο κοκτέιλ μπαρ «Ballie Ballerson», που λειτουργεί ένα γιγάντιο λάκκο για ενήλικες σε τρεις βρετανικές πόλεις, υποδέχεται 25.000 επισκέπτες κάθε μήνα.

Ακόμη και μουσεία και αναδυόμενες εκθέσεις, που συνήθως απευθύνονται σε πραγματικά παιδιά, φιλοξενούν πλέον βραδιές μόνο για ενήλικες. Αυτό περιλαμβάνει την «Kidzania», μια πόλη–πρότυπο στο Λονδίνο, που σχεδιάστηκε (ειρωνικά) ώστε τα παιδιά να παίζουν βασιζόμενα στις δραστηριότητες ενηλίκων – όπως το να έχουν μια δουλειά.

Οι θιασώτες αυτής της νέας παλιμπαιδικής τάσης, ισχυρίζονται ότι τέτοιοι χώροι ενισχύουν τη δημιουργικότητα, την ανθρώπινη σύνδεση και την ευτυχία, ενεργοποιώντας τη χημική ουσία που αναζητά την ευχαρίστηση – από την οποία, άλλωστε, πήρε και το όνομά της η «Dopamine Land».

Αλλά οι χώροι για «kidulting» δεν είναι για όλους. Η τάση τους να διεκδικούν τον τίτλο του μουσείου, μπορεί να φαίνεται πλαστή σε ανθρώπους που πιστεύουν ότι τέτοια ιδρύματα οφείλουν να μεταδίδουν γνώση. Οι εκθέσεις τέχνης στοχεύουν να επιτρέψουν στους συμμετέχοντες να δουν τον κόσμο λίγο διαφορετικά, αλλά χώροι όπως το «Dopamine Land» προσπαθούν για κάτι περισσότερο από το να κάνουν τους επισκέπτες να αισθάνονται χαρούμενοι – και μερικές φορές ελαφρώς μεθυσμένοι.

Το γεγονός ότι οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι έχουν τα smartphones τους κολλημένα στα χέρια τους, ενισχύει την κριτική ότι αυτοί οι χώροι δεν είναι κάτι περισσότερο από σκηνικά για selfies ατόμων που έχουν εμμονή με τη δική τους δημόσια εικόνα.

Αλλά ίσως η ρηχότητα αυτών των τόπων να είναι τελικά το ζητούμενο. Τα αρνητικά συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένου του άγχους, της λύπης και του θυμού, έχουν φτάσει σε υψηλά επίπεδα–ρεκόρ, σύμφωνα με την Gallup, την εταιρεία δημοσκοπήσεων που άρχισε να παρακολουθεί αυτά τα φαινόμενα παγκοσμίως το 2005. Οταν ο κόσμος φαίνεται ζοφερός, η ελκυστικότητα της απόσπασης της προσοχής γίνεται ισχυρότερη.

Εν τω μεταξύ, οι millennials και η Generation Z (γενιές στις οποίες ανήκουν όσοι και όσες γεννήθηκαν λίγο πριν και αμέσως μετά την έλευση του 21ου αιώνα) ανακαλύπτουν ότι το να μεγαλώνεις δεν είναι τόσο εύκολο. Τα ορόσημα που πέτυχαν οι γονείς τους τόσο αβίαστα, όπως η αγορά ενός σπιτιού και ο γάμος, έχουν γίνει ακριβές υποθέσεις, απρόσιτες για τους περισσότερους εξ αυτών.

Ολα αυτά εξηγούν το δέλεαρ του «kidulting». Το «Dopamine Land», με τα φανταχτερά κουτιά φορεμάτων και το εικαστικά τέλειο φόντο του, δεν ζητά τίποτα από τους επισκέπτες του. Δεν υπάρχουν πληροφορίες που πρέπει να ληφθούν, κανόνες που πρέπει να ακολουθηθούν, στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν. Προσφέρει απλή διασκέδαση – ανόητη και ανεγκέφαλη. Και αυτό είναι που, τελικά, το κάνει τόσο διασκεδαστικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News