Ερευνητές της NASA ανακάλυψαν ίχνη μιας σημαντικής υπόγειας σπηλιάς στη Σελήνη που είναι προσβάσιμη από την επιφάνεια, καθιστώντας το σημείο προνομιακή τοποθεσία για την κατασκευή μιας μελλοντικής σεληνιακής βάσης, όπως επισημαίνει δημοσίευμα του Guardian.

Το σπήλαιο δείχνει προσβάσιμο από έναν ανοιχτό λάκκο στη Θάλασσα της Ηρεμίας (Mare Tranquillitatis), την αρχαία πεδιάδα λάβας όπου οι αστροναύτες του «Απόλλων 11», 11 Νιλ Αρμστρονγκ και ο Μπαζ Ολντριν, πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στη Σελήνη πριν από περισσότερο από μισό αιώνα.

Η ανάλυση των δεδομένων ραντάρ που συλλέχθηκαν από το σεληνιακό τροχιακό όχημα αναγνώρισης της NASA (LRO) αποκάλυψε ότι ο λάκκος, που είναι ο βαθύτερος γνωστός στο φεγγάρι, οδηγεί σε μια σπηλιά πλάτους 45 μέτρων και μήκους έως 80 μέτρων – μια περιοχή που ισοδυναμεί με 14 γήπεδα τένις. Το σπήλαιο βρίσκεται περίπου 150 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.

Ο Λορέντζο Μπρουτσόνε, από το Πανεπιστήμιο του Τρέντο στην Ιταλία, πιστεύει ότι το σπήλαιο ήταν «πιθανώς ένας άδειος αγωγός λάβας», προσθέτοντας ότι τα χαρακτηριστικά του θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως ανθρώπινος βιότοπος για τους μελλοντικούς εξερευνητές, καθώς συνιστά «ένα φυσικό καταφύγιο από το σκληρό σεληνιακό περιβάλλον».

Τα σεληνιακά οχήματα της NASA εντόπισαν για πρώτη φορά κοιλώματα στη Σελήνη πριν από περισσότερο από μια δεκαετία. Πολλά πιστεύεται ότι είναι «φεγγίτες» που συνδέονται με υπόγειες σπηλιές, όπως σωλήνες λάβας – γιγάντιες υπόγειες σήραγγες που σχηματίστηκαν μέσω ηφαιστειακών διεργασιών.

Τέτοια σπήλαια θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας σεληνιακής βάσης, ή ενός καταφυγίου έκτακτης ανάγκης, καθώς η θερμοκρασία είναι σχετικά σταθερή στο εσωτερικό τους και οι αστροναύτες μέσα τους θα είναι φυσικά προστατευμένοι από τις επιβλαβείς κοσμικές ακτίνες, την ηλιακή ακτινοβολία και τους μικρομετεωρίτες.

Παλαιότερες φωτογραφίες που ελήφθησαν από το LRO έδειξαν ότι ο πυθμένας του λάκκου στη Θάλασσα της Ηρεμίας είναι διάσπαρτος με ογκόλιθους πλάτους έως και 10 μέτρων. Αλλά δεν ήταν σαφές εάν ο λάκκος ήταν κλειστός, ή αν ήταν σημείο εισόδου μιας υπόγειας σπηλιάς – δηλαδή ένας σωλήνας λάβας, η οροφή του οποίου έχει καταρρεύσει.

Σε δημοσίευσή τους στο περιοδικό Nature Astronomy, οι επιστήμονες περιγράφουν πώς χρησιμοποίησαν δεδομένα του LRO και προσομοιώσεις υπολογιστή για να αποδείξουν ότι ο λάκκος πλάτους 100 μέτρων, ο οποίος οριοθετείται από κάθετους, ή προεξέχοντες τοίχους, οδηγεί σε ένα επικλινές δάπεδο και σε μια σπηλιά που εκτείνεται για δεκάδες μέτρα προς τα δυτικά.

Οι ερευνητές επιθυμούν να μελετήσουν τους βράχους μέσα σε τέτοιες σπηλιές, καθώς είναι πιθανό να περιέχουν ενδείξεις για τον σχηματισμό της Σελήνης και την ηφαιστειακή ιστορία της. Τα σπήλαια μπορεί επίσης να περιέχουν πάγους νερού – έναν πόρο που ο Μπρουτσόνε θεωρεί απαραίτητο για μακροπρόθεσμες αποστολές και πιθανό αποικισμό της Σελήνης.

Τουλάχιστον 200 λάκκοι έχουν εντοπιστεί στο φεγγάρι και πολλοί που βρέθηκαν σε πεδία λάβας θα μπορούσαν να είναι είσοδοι σε σπηλαιώδεις υπόγειους σωλήνες λάβας. «Το βασικό πλεονέκτημα των σπηλαίων είναι ότι διαθέτουν τα κύρια δομικά χαρακτηριστικά μιας πιθανής σεληνιακής βάσης, χωρίς να απαιτούν περίπλοκες κατασκευαστικές δραστηριότητες», λέει στον Guardian ο κύριος συγγραφέας της μελέτης, Λεονάρντο Καρέρ.

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επιστροφή των αστροναυτών στη Σελήνη, οι διαστημικές υπηρεσίες ψάχνουν ήδη τρόπους για να αξιολογήσουν τη δομική σταθερότητα των σπηλαίων, και να ενισχύσουν τους τοίχους τους. Οι βιότοποι αυτοί ίσως χρειάζονται και συστήματα παρακολούθησης, ώστε να προειδοποιούν για κινήσεις και σεισμικές δραστηριότητες, και ίσως διαθέτουν σημεία όπου οι αστροναύτες μπορούν να υποχωρούν, αν τμήματα του σπηλαίου καταρρεύσουν.

«Τα συστήματα σεληνιακών σπηλαίων είναι εξαιρετικά σημεία για μελλοντικές βάσεις πληρωμάτων, καθώς η παχιά οροφή των βράχων είναι ιδανική για την προστασία των αστροναυτών και των υποδομών από τις πολύ ποικίλες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας της σεληνιακής επιφάνειας ανάμεσα στην ημέρα και τη νύχτα – και για να εμποδίζουν την ακτινοβολία υψηλής ενέργειας που λούζει το σεληνιακή επιφάνεια», λέει η Κάθριν Τζόι, καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ.

Προσθέτει, όμως, ότι, επί του παρόντος, γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για τις υπόγειες κατασκευές που βρίσκονται κάτω από αυτούς τους λάκκους. Ο Ρόμπερτ Βάγκνερ, ερευνητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, συμπληρώνει ότι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις θα είναι η πρόσβαση σε αυτούς.

«Για να μπει κανείς μέσα στον λάκκο πρέπει να κατέβει 125 μέτρα πριν φθάσει στον πάτο, και το χείλος είναι μια απότομη πλαγιά από χαλαρά συντρίμμια όπου οποιαδήποτε κίνηση είναι ικανή να στείλει μικρές κατολισθήσεις σε όποιον βρίσκεται κάτω», σημειώνει στον Guardian. «Η είσοδος και η έξοδος είναι σίγουρα δυνατές, αλλά θα χρειαστεί σημαντικός αριθμός υποδομών», εξηγεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News