Από το έπος του «Τζέιμς Μποντ» πέρασε στον μαγικό ρεαλισμό του Εμίρ Κουστουρίτσα, υπήρξε η «Μαρία Μαγδαληνή» στα «Πάθη του Χριστού» αλλά και θύμα βιασμού στο «Μη αναστρέψιμος» του Γκασπάρ Νοέ, ενώ σύντομα θα τη δούμε ως νύφη-πτώμα στο «Beetlejuice, Beetlejuice» (πρόκειται για το σίκουελ του «Σκαθαροζούμη» του 1988) σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον, με τον οποίο η κορυφαία ιταλίδα ηθοποιός μοιράζεται, πλέον, τη ζωή της.

Για τη Μόνικα Μπελούτσι ο λόγος, τη μεγάλη ντίβα του σύγχρονου ιταλικού κινηματογράφου, η οποία πριν από λίγες ημέρες ολοκλήρωσε, έπειτα από χρόνια, ένα εξαιρετικό όσο και απαιτητικό εγχείρημα: από τον Νοέμβριο του 2019 έως τον Ιανουάριο του 2023 περιόδευε ανά τον κόσμο (περνώντας και από την Ελλάδα) υποδυόμενη τη Μαρία Κάλλας στην παράσταση «Επιστολές και Αναμνήσεις» του γάλλου σκηνοθέτη και φανατικού λάτρη της κορυφαίας αοιδού, Τομ Βολφ: διαβάζοντας μια σειρά αδημοσίευτων κειμένων και επιστολών της Κάλλας αλλά και συνομιλώντας μαζί της, κινούμενη μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, η ιταλίδα ηθοποιός παρουσίασε με μοναδικό τρόπο την πολυκύμαντη ζωή της κατεξοχήν ντίβας της όπερας.

Πριν από λίγες ημέρες η Μπελούτσι βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για να παρουσιάσει στο περίφημο MoMA το ντοκιμαντέρ «Maria Callas: Letters and Memories». Το σκηνοθέτησε ο Τομ Βολφ σε συνεργασία με τον Γιάννη Δημολίτσα και η Μπελούτσι παρουσίασε το χρονικό της περιοδείας, με τους δύο σκηνοθέτες να συνθέτουν με νέα αφηγηματικά εργαλεία το πορτρέτο της εμβληματικής μορφής της όπερας: ανατρέχοντας στην παιδική της ηλικία στη Νέα Υόρκη και φτάνοντας στα χρόνια που πέρασε στην Αθήνα, ακολουθώντας τη στην πορεία για τη διεθνή καταξίωση και παρουσιάζοντας διακριτικά και με σεβασμό τα προσωπικά της πάθη.

«Ημουν πιασμένη αγκαζέ με την Κάλλας για πολύ καιρό. Τώρα θα χωριστούμε», είπε, χαμηλόφωνα, η Μόνικα Μπελούτσι, συνομιλώντας με τον Φιλίπο Μπρουναμόντι της ιταλικής La Repubblica, στο ξενοδοχείο Baccarat, έναν γυάλινο πύργο, όπου κατέλυσε η ηθοποιός, απέναντι από το μουσείο στο οποίο προβάλλεται το ντοκιμαντέρ για την Κάλλας με πρωταγωνίστρια (και) την ίδια.

Σημειώνοντας ο ιταλός δημοσιογράφος ότι κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή μεταμορφωνόταν, η Μπελούτσι έκανε λόγο για «απτή ερμηνεία» όσον αφορά τον ρόλο της ως Κάλλας ενώ ειδικά για το θέατρο εξήγησε ότι «μου γέννησε την επιθυμία για ειλικρίνεια. Οταν ανεβαίνω στη σκηνή, υπάρχει μόνο γυμνότητα. Το κοινό λαμβάνει αυτή τη γυμνή ψυχή μου».

Ερωτηθείσα με ποια συναισθήματα θα πει «αντίο» στην Κάλλας, το πρώτο που σημείωσε ήταν πως «είναι μια διαχρονική πηγή έμπνευσης, μια πρωτοπόρος της γυναικείας ανεξαρτησίας. Θέλησε να πάρει διαζύγιο σε μια εποχή που το διαζύγιο δεν ήταν επιλογή. Αντιμετώπισε τη ζωή με την καρδιά. Ολα ταιριάζουν: διανύουμε μια ιστορική περίοδο κατά την οποία οι γυναίκες φοβούνται λιγότερο τη φωνή τους και παλεύουν με νύχια και με δόντια. Περισσότερο θα μου λείψει η Κάλλας που ήταν ένα μικρό κοριτσάκι. Διατήρησε μια μορφή αθωότητας απέναντι στη ζωή και στους ανθρώπους (…) Αυτό που με ενώνει με την Κάλλας είναι αυτή η μεσογειακή καρδιά μας. Το να μην ανήκεις σε καμία χώρα. Το να παραμένεις ινκόγκνιτο. Το να μην έχω ρίζες με κάνει να αισθάνομαι πιο ελεύθερη και, ενίοτε, χαμένη. Τελικά, για να γεννήσω τις κόρες μου, την Ντέβα και τη Λεονί, έκανα ό,τι κάνουν οι χελώνες: επέστρεψα στον τόπο καταγωγής μου», ανέφερε χαρακτηριστικά η Μόνικα Μπελούτσι.

Ενημερώνοντας τη συνομιλήτριά του για την απαλοιφή της λέξης «έκτρωση» από το κοινό ανακοινωθέν του G7 την προηγούμενη εβδομάδα και την αντιπαράθεση μεταξύ Μελόνι και Μακρόν, η Μόνικα Μπελούτσι σημείωσε πως «έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην ευφυΐα».

«Των ψηφοφόρων ή των μελών της πολιτικής τάξης;», ρώτησε ο Φιλίπο Μπρουναμόντι. «Εχω εμπιστοσύνη σε μια προστατευτική ανθρώπινη νοημοσύνη. Δεν νομίζω ότι μετά από όλους τους αγώνες που επέτρεψαν –με θυσίες– στις γυναίκες και στην κοινωνία να προχωρήσουν, μπορούμε να κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Η ελευθερία των γυναικών μπορεί να απελευθερώσει και τους άνδρες από τα στερεότυπα που τους κρατάνε φυλακισμένους», εξήγησε η Μπελούτσι.

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή της, η 59χρονη ηθοποιός αναφέρθηκε στις δύο γιαγιάδες της: «Ηταν υπέροχες. Μου έδιναν αγάπη με τα λόγια, με τη συμπαράσταση, με το φαγητό. Τώρα που είμαι μητέρα, ζουν μέσα μου. Με βοηθούν να αντέχω το πέρασμα του χρόνου: πότε δεν τις είδα ως ηλικιωμένες γυναίκες αλλά πάντα ως νεανικές ψυχές. Εβλεπαν πράγματα τα οποία εγώ δεν μπορούσα να δω. Μετέδιδαν την πείρα τους μαζί με ένα βασικό συστατικό: το χιούμορ. Στον πόλεμο είχαν δει φρικτά πράγματα. Ηταν φτιαγμένες από φως, τραύμα, διαίσθηση και ευφυΐα, την οποία εγώ την αποκαλώ ευφυΐα της ζωής. Για αυτό, τώρα, η ζωή μου είναι πιο ισχυρή από την τέχνη», σημείωσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News