• Αθήνα, ένα απέραντο ξενοδοχείο

Παλιότερα ανησυχούσαμε ότι θα καταντήσουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Τελικά, γίναμε οι καμαριέρες της. Ο,τι διαμέρισμα και αν έχεις στην Αθήνα, όσο μικρό και ανήλιαγο και αν είναι, η λέξη-κλειδί είναι το Airbnb. Ιδιοκτήτες ξεσπιτώνουν άρον-άρον τους νοικάρηδές τους που τόσα χρόνια τούς πλήρωναν το ζεστό και πατροπαράδοτο ενοίκιο, για να καλωσορίσουν τους τουρίστες. Και κάπως έτσι, οι πολυκατοικίες μετατράπηκαν σε αυτοσχέδια ξενοδοχεία και σε λίγο οι επίδοξοι ενοικιαστές δεν θα έχουν πού να μείνουν και θα περιφέρονται σαν περιπλανώμενος θίασος με μία βαλίτσα στο χέρι. Πρόσφατα έμαθα για μία σχεδόν μαζική έξωση από ευάερη και ευήλια πολυκατοικία στην οδό Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια. Οι ιδιοκτήτες, με ύφος Σπύρου Καλογήρου στον Νίκο Κούρκουλο, ψελλίζουν κάτι αντίστοιχο με την κινηματογραφική ατάκα «Είναι πολλά τα λεφτά Αρη…» στους σαστισμένους ενοικιαστές. Κάτι τέτοιο προφανώς πρέπει να συνέβη και να όπλισε με κόκκινο σπρέι το χέρι κατοίκου της αστικά ανερχόμενης πλατείας Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη. Και έγραψε κάτω από το κεντρικό συντριβάνι κάτι απλό, λιτό και απέριττο: «airbnb fuck off» (airbnb στα τσακίδια-σε πολύ ελεύθερη μετάφραση). Δεν θέλαμε να σερβίρουμε καφέδες στους τουρίστες. Και καταλήξαμε να τους αλλάζουμε σεντόνια.

• Βρήκα τον «Πρίγκιπα» στα Εξάρχεια

Ενα βράδυ του Φλεβάρη, βρέθηκα σε ένα πολύ φιλόξενο σπίτι στα Εξάρχεια. Η παρέα μεγάλη, τα γέλια πολλά και κάπου εκεί, κάποιος πέταξε την ατάκα «παιδιά να φάμε Πρίγκιπα;». Δεν κατάλαβα τι εννοούσε, περίμενα να βγάλω άκρη από τα συμφραζόμενα, όταν στο τραπέζι του σαλονιού προσγειώθηκε το μενού του ευφάνταστου σουβλατζίδικου, που μεταξύ πολλών άλλων, διαθέτει: «κεμπάπια Φλώρινας / μαύρο χοίρο Πρεσπών / προβατίνα Τυρνάβου / βουβάλια Κερκίνης / πέστροφα από τις πηγές του Λούρου / χέλι Παμβώτιδος». Α ναι! Και «οικολογικό veggie μπιφτέκι λαχανικών», ώστε να είναι και vegan friendly. Αυτό δεν είναι τιμοκατάλογος, μάθημα γεωγραφίας είναι. Αρχισαν λοιπόν οι παραγγελίες με προβατίνα τυλιγμένη σε πίτα, μαύρους χοίρους και βουβάλια. Για μια στιγμή, νόμιζα ότι παίζω σε επεισόδιο του πρώτου κύκλου του «Game of Thrones» και με έχουν καλέσει οι άγριοι μα καλοφαγάδες «Ντοθράκι» για τσιμπούσι. Με την Τσικνοπέμπτη να καταφθάνει στις 28 Φεβρουαρίου, ένα έχω να πω: στον ουρανό έψαχνα τον «Πρίγκιπα», στα Εξάρχεια τον βρήκα…

• «Ναπολιτάνος ψαράς» ή «Ινδός πρίγκιψ»;

Τα παλαιοπωλεία της Αθήνας κρύβουν μικρούς και μεγάλους θησαυρούς. Οπως αυτό το τεύχος του περιοδικού «Ρομάντσο» της 4ης Φεβρουαρίου 1958 με μία επιχρωματισμένη Μέριλιν Μονρόε στο εξώφυλλο. Και μεταξύ πολλών άλλων που ισοδυναμούν με ταξίδι στον χρόνο όσο τα χαζεύεις, υπάρχει και ένα έγχρωμο δισέλιδο με τίτλο «ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΑΝΟΙΞΕ». «Μερικά χαρακτηριστικά αποκριάτικα κοστούμια για νεαρές κοπελλίτσες και εφήβους» μας πληροφορεί ότι φιλοξενεί το αφιέρωμα, με τα σκίτσα να βάζουν ιδέες για αποκριάτικες μεταμφιέσεις.

Ιδού λοιπόν, ποια ήταν τα δημοφιλέστερα κοστούμια το σωτήριον έτος 1958: «Ναπολιτάνα / ναπολιτάνος ψαράς / ευρωπαίος χωρικός / χωρική της Γαλλίας / μπαγιαντέρα / ινδός πρίγκιψ / Δον Ζουάν / Σεβιλιάνα». Και για τα παιδιά: «κόκορας (τα λειριά είναι κολλημένα απάνω σε λεπτό χαρτονάκι) / παλιάτσος / χωρική της Ευρώπης / κρινάκι / κορίτσι της Ταϊτής / παπαρούνα».

Με άλλα λόγια, πολλά χρόνια προτού οι Ελληνες και οι Ελληνίδες αρχίσουν να μασκαρεύονται σε καθημερινή βάση μέσω Instagram σε «influencers» με τατουάζ και υαλουρονικό παντού, προτιμούσαν πιο ταπεινές μεταμφιέσεις: φτιαγμένες από «εφαρμοστό μπλε-μαρέν πανταλόνι» και «ποδίτσα μπλε-ρουά με ζώνη και τσέπες κεντημένες». Προλαβαίνουμε να μπούμε σε μία χρονομηχανή και να γιορτάσουμε τις Απόκριες του τότε;

• Παράγκα με θέα

Ενα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια κάθε φορά που κάνω βόλτα με τους φίλους μου χαζεύοντας πράματα και θάματα στην πόλη, είναι να μιλάω για σπίτια που βλέπουμε μπροστά μας, λες και είναι δικά μας. «Σου αρέσει το χρώμα της εξώπορτας; Μήπως ο κισσός που καλύπτει όλο τον τοίχο είναι υπερβολή; Στον πάνω όροφο έχω το πιάνο με ουρά» είναι τα παιδικά σχόλια που κάνω κάθε φορά που βλέπω ένα σπίτι που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σπίτι των ονείρων μου.

Συνήθως το μάτι μου «πέφτει πάνω στο ακριβό»-όπως μου έλεγε η γιαγιά μου κάθε φορά που διάλεγα το πιο ακριβό φουστάνι μιας βιτρίνας. Μονοκατοικίες με αυλή κάπου στην Πλάκα, που θυμίζουν ταινία εποχής, ή κάποιο διώροφο κτίριο δίπλα στο Αστεροσκοπείο, που «με λίγη δουλειά θα γίνει κουκλίστικο». Βόλτα-υπνοβασία με άλλα λόγια, χαζεύοντας σπίτια που μόνο στον ύπνο σου μπορείς να αποκτήσεις.

Υπάρχουν όμως, και κάποια ταπεινά σπιτάκια, που συναντάς στον δρόμο σου, εκεί που δεν το περιμένεις. Οπως κάποιο που θυμίζει παράγκα μιας άλλης Αθήνας, μιας άλλης Ελλάδας, κάπου στον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Οταν η λέξη «Airbnb» ήταν άγνωστη και οι άνθρωποι έφτιαχναν με τα ίδια τους τα χέρια σπίτια για να ζήσουν μέσα τους, και όχι για να τα κονομήσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News