• Η ζωή είναι ωραία στην πλατεία Αγίου Γεωργίου

Λίγο η έκρηξη του AirBnB, λίγο και η πρωτοβουλία των κατοίκων που ήθελαν να ξαναζωντανέψουν τη γειτονιά τους, και η πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, ενώ παλιότερα σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε hot spot, τώρα είναι γεμάτη από ανθρώπους κάθε ηλικίας, όλες τις ώρες της ημέρας. Με την ομώνυμη εκκλησία να δεσπόζει στο κέντρο και με τα παλιά και νέα μαγαζιά να είναι διαρκώς γεμάτα και να σε ωθούν στο «ρεζερβέ», αυτό το σημείο της πόλης, που έγινε πλέον κοινό αστικό μυστικό, έχει μία πολύ ιδιαίτερη ενέργεια. Την περασμένη Παρασκευή, περπατώντας προς τη γειτονική της Φωκίωνος Νέγρη, είπα να κάνω μία παράκαμψη και να περάσω και από Αγίου Γεωργίου.

Ευτυχώς που το έκανα, γιατί αλλιώς, θα έχανα μία από τις ωραιότερες εικόνες που έχω δει ποτέ στην Αθήνα και με γύρισε αυτομάτως στη δεκαετία του ’80 – από τότε είχα να δω, ως μικρούλα τότε, μία αθηναϊκή πλατεία να σφύζει από τόση ζωή και θετική ενέργεια. Ακούγονταν αφηγήσεις από το μικρόφωνο, τα γύρω μαγαζιά ήταν κλασικά γεμάτα, και έπρεπε να πλησιάσω πολύ κοντά για να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Ενας μεγαλοπρεπής μπερντές είχε στηθεί, σε λίγο θα άρχιζε μία παράσταση Καραγκιόζη, οι «προνομιούχοι» θεατές είχαν βρει εγκαίρως μία καλή θέση στα σκαλάκια της εκκλησίας και η πλατεία αντηχούσε από παιδικά γέλια. Μέσα σε αυτό το σκηνικό που θύμιζε έγχρωμο ιταλικό νεορεαλισμό, σκέφτηκα αυτομάτως ότι η ζωή είναι ωραία, ακριβώς επειδή στην επόμενη στροφή μπορείς να συναντήσεις κάτι τέτοιο. Χωρίς πολλά πολλά, έτσι απλά…

• Παρθενώνες με τέμπερα και greek souvlaki με τζατζίκι

Ο πλανόδιος πωλητής ζωγραφικών έργων με πρωταγωνιστή τον Παρθενώνα, πολύχρωμους πλανήτες μπερδεμένους με Pink Floyd και Μπομπ Μάρλεϊ, μεταφέρει την γουστόζικη πραμάτεια του μέσα σε ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ. Αραδιάζει τα έργα μπροστά από ένα στρατηγικό και φωτογενές σημείο, την εκκλησία της Καπνικαρέας στην καρδιά της Ερμού. Ο ίδιος κάθεται στωικά σε ένα χαμηλό καρεκλάκι θαλάσσης και περιμένει τους επίδοξους πελάτες του.

Αυτό το πολύχρωμα ψυχεδελικό σκηνικό, ταιριάζει γάντι με έναν από τους πιο νευραλγικούς και πολύβουους πεζοδρόμους της Αθήνας. Εκεί ο καθένας μπορεί να νιώσει σαν ανέμελος τουρίστας. Και να απολαύσει το greek souvlaki του καθισμένος στο πεζούλι της ιστορικής εκκλησίας, πίσω ακριβώς από τις εκτεθειμένες ακουαρέλες – όπως κάνει και το ζευγάρι, στο αριστερό μέρος της φωτογραφίας. Τέμπερα και τζατζίκι, ένας παράδοξος συνδυασμός που ίσως να έχει ενδιαφέρον.

• Ο περφόρμερ με την κρυστάλλινη σφαίρα

Η Ερμού είναι επίσης ένας πρώτης τάξεως χώρος για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του ο κάθε περφόρμερ. Το να είσαι καλλιτέχνης δρόμου, είναι μία πολύ δύσκολη και πολύ σπουδαία υπόθεση. Ετοιμάζεις την ολιγόλεπτη παράστασή σου, φροντίζεις για τη μουσική υπόκρουση, παλιότερα με κάποιο cd player, τώρα πια μέσα από το smartphone σου και βάζεις ένα μεγάλο στοίχημα: θα σταματήσει κάποιος για να δει αυτό που κάνω, ή θα με προσπερνούν όλοι βιαστικά, χωρίς να μου δίνουν σημασία; Οταν παρουσιάζεις κάτι «εκεί έξω», η επιτυχία και η αποτυχία είναι αυταπόδεικτη. Το κοινό δεν είναι υποχρεωμένο να σε υποστεί επειδή πλήρωσε εισιτήριο, όπως συχνά συμβαίνει στο θέατρο. Αν δεν του αρέσει αυτό που κάνεις, σηκώνεται και φεύγει. Αν όμως του αρέσει, παραμένει, χειροκροτά με ενθουσιασμό και προσελκύει και άλλους περαστικούς που κοντοστέκονται να δούνε τι συμβαίνει.

Μία τέτοια καλή περίπτωση είναι και ο περφόρμερ με την κρυστάλλινη σφαίρα. Κάνοντας πολύ καλές μουσικές επιλογές μέσω του κινητού του και θερμαίνοντας ενεργειακά και κυριολεκτικά τη σφαίρα – συμπρωταγωνίστρια μέσα στα δυο της χέρια, επιδίδεται σε έναν χορό μαζί της, που είναι ικανός να σε καθηλώσει και να ξεχάσεις προς τα πού πήγαινες. Ο κόσμος κοιτάζει με προσοχή και αν θέλει, στο τέλος, αφήνει κάτι. Οχι σαν ψυχαναγκαστικό εισιτήριο, αλλά ως ειλικρινή επιβράβευση.

• Εχουμε πάρτι εδώ…

Είναι δυνατόν να μην σε σκλαβώσει μία τόσο ευγενική ανακοίνωση που βρίσκεις κολλημένη στο ασανσέρ της πολυκατοικίας με το που γυρνάς το βράδυ από τη δουλειά; «Απόψε στις 10 θα πραγματοποιηθεί γιορτή γενεθλίων στον 5ο. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας». Ευτυχώς που ο κόσμος έχει ακόμη όρεξη να γιορτάζει την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Και ευτυχώς που κάποιοι παραμένουν τόσο ευγενικοί, σε έναν κόσμο γενικευμένης ζοχάδας. Αλλωστε, όταν μένεις σε πολυκατοικία, είναι σαν να μένεις σε κρουαζιερόπλοιο. Θες δεν θες, είσαι καταδικασμένος να βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, κάθε μέρα. Κάποιοι είναι ευτυχώς συμπαθητικοί, κάποιοι δυστυχώς, αντιπαθέστατοι. Οταν κερδίσω το Τζόκερ (που δεν παίζω), θα αγοράσω μία ωραιότατη μονοκατοικία, για να είμαι κυβερνήτης του δικού μου «πλοίου». Μέχρι τότε, μία από τις μικροχαρές της ζωής, είναι πως αυτοί που μένουν στον 5ο, είναι πολύ ευγενικοί. Τόσο ευγενικοί, που ακόμη και πάρτι thrash metal να έκαναν, θα τους συγχωρούσα τα πάντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News