• Ελα να παίξουμε

Είναι ωραίο που η έκθεση «Vintage Toys» έχει γίνει πλέον θεσμός και διοργανώνεται για 6η συνεχή χρονιά στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Το τριήμερο 12,13 και 14 Απριλίου 2019, μικροί, μεγάλοι και… πολύ μεγάλοι, θα έχουν την ευκαιρία να περιπλανηθούν στην αίθουσα «Μηχανουργείο» ανάμεσα σε δεκάδες παλιά, αλλά όχι γερασμένα παιχνίδια. Από κούκλες που έχουν μεγαλώσει στην αγκαλιά κοριτσιών περασμένων γενιών, μέχρι επιτραπέζια και από κόσμους ολόκληρους φτιαγμένους από Playmobil μέχρι παλιές κονσόλες Amiga, Commodore, Amstrad Atari.

Τώρα που όλο και περισσότερα παιδάκια, ακόμη και προσχολικής ηλικίας, σου δίνουν την εντύπωση ότι αντί για κουδουνίστρα, γεννήθηκαν με ένα smartphone στο χέρι, τώρα που τα βλέπεις εμβρόντητος να χειρίζονται τα tablets γονέων και κηδεμόνων με ευχέρεια δαιμόνιου χάκερ, αναρωτιέσαι πώς θα νιώσουν όταν ξαφνικά βρεθούν μπροστά σε τόσα παιχνίδια που δεν βάσιζαν τη γοητεία τους σε μια οθόνη, αλλά στην ουσιαστική ενασχόληση μαζί τους.

Οσο για τους μεγάλους που ξανανιώθουν παιδιά κάθε φορά που βρίσκονται μπροστά σε ένα φθαρμένο λούτρινο αρκουδάκι που τους θυμίζει το δικό τους, ή που με το που θα δουν ένα παλιό επιτραπέζιο θα θυμηθούν ακαριαία τους φίλους με τους οποίους έπαιζαν με τις ώρες, πάντα, σε τέτοιου είδους εκθέσεις, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: όσο κι αν έχεις μεγαλώσει, όσο ζορισμένος κι αν νιώθεις από τους απλήρωτους λογαριασμούς που συνωστίζονται σε κάποιο σημείο του σπιτιού σου, όση μοναξιά κι αν νιώθεις μέσα στον ενήλικο εαυτό σου, υπάρχει ένα μυστικό ντουλάπι στο μυαλό σου, μέσα στο οποίο φυλάς σαν θησαυρό, τα πιο αγαπημένα παιχνίδια της ζωής σου. Από μία ξεμαλλιασμένη Barbie, μέχρι ένα στρατιωτάκι που έχει βγει εδώ και χρόνια εν αποστρατεία.

• «Ντου» και «φουμπου»

Το χαϊδευτικό του Facebook, είναι «φουμπου». «Θα σου στείλω στο φουμπου / σε είδα στο φουμπου / μου έκανε like στο φουμπου», είναι μερικές από τις πιο συχνές φράσεις της κοινωνικά δικτυωμένης καθημερινότητάς μας. Την περασμένη Κυριακή, ο καιρός της 10ης Μαρτίου ήταν τόσο καλός, που όλοι επιτέλους καθίσαμε σε τραπεζάκια έξω. Μαζί με μία φίλη προτίμησα και τίμησα το καφέ-μπαρ «67» στην Εμμανουήλ Μπενάκη, χαζεύοντας περαστικούς, πέφτοντας πάνω σε γνωστούς και, όταν προς το σούρουπο δεν είχαμε τίποτα άλλο να πούμε και να σχολιάσουμε, το μάτι έπεσε στην απέναντι κολόνα και στο ξεκάθαρο κάλεσμα: «ΑΣΕ ΤΟ ΦΟΥΜΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΚΑΝΑ ΝΤΟΥ». Αθώα και απονήρευτη όπως είμαι, το μυαλό μου δεν πήγε σε κάποια εξέγερση, αλλά σε μία ερωτική προτροπή. Φαντάστηκα έναν μαχητικό ερωτοχτυπημένο, που μην έχοντας άλλον τρόπο να επικοινωνήσει με την αγαπημένη του, η οποία μένει στην απέναντι πολυκατοικία, είπε να της γράψει ό,τι έχει να της πει με σπρέι στον τοίχο. Δυστυχώς, του έχω δυσάρεστα νέα: το πιο πιθανό, είναι να αφήσει το «φουμπου», όχι για να του κάνει ντου, αλλά για να μπει στο Tinder.

• Καρδιά από μαρμελάδα

Αν ανήκετε στην συμπαθή μειονότητα των ρομαντικών «αγγελοκρουσμένων», αν οι φίλοι σας σας κοροϊδεύουν επειδή νιώθετε ότι όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε, πέφτετε πάνω σε σημάδια και οιωνούς, δεν είστε οι μόνοι. Το μόνο που χρειάστηκε ένα πρωί σε ένα καφέ στο Παγκράτι ήταν μία φέτα ψωμί και λίγη μαρμελάδα φράουλα. Μου ήρθε έτοιμη στο πιάτο, συνοδεύοντας το τσάι μου. Ετοιμαζόμουν να την καταβροχθίσω, όταν άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να την απαθανατίσω προηγουμένως, καθώς ήταν ολοφάνερο: μία κατακόκκινη καρδιά είχε σχηματιστεί στο λευκό φόντο του ψωμιού μου. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν συγκεκριμένα σχήματα στα σύννεφα στον ουρανό, που βλέπουν πεταμένα τραπουλόχαρτα στον δρόμο και τα αναποδογυρίζουν για να δουν αν τους έτυχε καλό χαρτί, που συναντούν χάρτινες καρδούλες στην άκρη του παπουτσιού τους, ή στην επιφάνεια του ψωμιού τους. Ακόμη κι αν ο περισσότερος κόσμος δεν μας καταλαβαίνει, τον ευχαριστούμε που μας αφήνει να υπάρχουμε και να ξετρυπώνουμε κόσμους, ιστορίες και ευοίωνα σημάδια, εκεί όπου όλοι οι άλλοι κλείνουν τα μάτια, ή κουνάνε απαξιωτικά το κεφάλι.

• Πάρε το μηδέν…

Θυμάστε πώς ζούσαμε και επιβιώναμε όταν δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα; Οταν μιλούσαμε και έμπαινε κάποιος άλλος στη γραμμή και κρυφάκουγε; Οταν εμείς οι ίδιοι δεν ακούγαμε καλά και λέγαμε ευγενικά στον συνομιλητή μας «πάρε το μηδέν», και με το που γυρνούσε το μηδέν με το καντράν όλα έφτιαχναν ως δια μαγείας; Και κάθε φορά που περιμέναμε κάποιο πολύ σημαντικό τηλεφώνημα -ερωτικής φύσεως-, σηκώναμε συχνά πυκνά το ακουστικό και το βάζαμε στο αυτί μας, μόνο και μόνο για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχει πάθει κάποια βλάβη. Το τηλέφωνο. Οχι το αυτί μας. Κάποτε δεν πηγαίναμε πουθενά, αν πρώτα δεν μιλούσαμε με αυτόν που αγαπούσαμε στο σταθερό. Σήμερα δεν πηγαίνουμε πουθενά χωρίς το κινητό, γιατί το κινητό είναι το μόνο που αγαπάμε. Το τηλέφωνο με το καλώδιο, το καντράν, το βαρύ ακουστικό και το εκνευριστικό και διαπεραστικό κουδούνισμα, αποτελεί πλέον μουσειακό είδος, «για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι». Και αν δεν φιγουράρει σε μουσείο, χρησιμοποιείται ως πρώτης τάξεως διακοσμητικό χώρου, ή τοίχου. Οπως ακριβώς συμβαίνει στο φιλόξενο καφέ-μπαρ «Matchpoint» που βρίσκεται σε έναν πεζόδρομο κάθετο στην Πατησίων. Ενα κατακόκκινο «σταθερό», ακινητοποιημένο αν και πολύ κομψό πάνω στον τοίχο, να μας θυμίζει πόσες φορές έχουμε κουτσομπολέψει, ή απλά ξεροσταλιάσει, πάνω από μία τέτοια, συλλεκτική πλέον, συσκευή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News