Στην πλατεία Αττικής πουλάνε σουβλιστά κοτόπουλα της κρίσης. | Οι ανθοπώλες στα μπαρ πίνουν για να ξεχάσουν ότι δεν πουλάνε ούτε ένα λουλούδι. | Στις ταβέρνες η αγάπη πετιέται σαν στυμμένη λεμονόκουπα. | Η Αθήνα είναι πιο ωραία εκτός Instagram. | Ο Γιάννης Καλαβριανός ανεβάζει μία ξεκαρδιστική κωμωδία για τη χούντα

• Φως, νερό, τηλέφωνο, κοτόπουλα με δόσεις

Λένε ότι οι καλύτερες επιχειρηματικές ιδέες γεννιούνται σε δύσκολους καιρούς. Το 2011, όταν η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να ακονίζει τα σουβλερά της δόντια, ήταν το κρητικό σουβλατζίδικο «Οι Νοστιμιές» στην πλατεία Αττικής, περιοχή γνωστή για τα κοινωνικά αντανακλαστικά της, που έπιασε αμέσως το νόημα: «ΛΟΓΩ ΚΡΙΣΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΣΟΥΒΛΑΣ 6 ΕΥΡΩ» έγραφε με κόκκινα γράμματα η ταμπέλα της βιτρίνας, και ακριβώς από κάτω, γύριζαν αργά και βασανιστικά γύρω από τη σούβλα-άξονά τους, τέσσερις σειρές με ολόκληρα κοτόπουλα, που ροδοψήνονταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Τα χρόνια περνούσαν, η κρίση μεγάλωνε, αλλά μάλλον μεγάλωνε παράλληλα και η πελατεία του έξυπνου μαγαζάτορα, ο οποίος, πριν από δύο χρόνια, αύξησε την τιμή του ολόκληρου σουβλιστού πουλερικού από 6 σε 7 ευρώ. Και πάλι «λόγω κρίσης» είναι η (ελαφρώς αυξημένη) φιλική τιμή. Συμπέρασμα: το επιχειρηματικό δαιμόνιο φέρνει κέρδος ακόμη και σε δύσκολους καιρούς!

• Τα λουλούδια στην κυρία, (όχι) από μένα

Πάντα με συγκινούσαν οι περιπλανώμενοι ανθοπώλες, που μπαίνουν σε πολυσύχναστα μπαρ βράδυ Σαββάτου, αναζητώντας ρομαντικούς πελάτες. Και πάντα αναρωτιόμουν αν μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να αγοράσει έστω ένα λουλούδι στην εκλεκτή της καρδιάς του. Συνήθως έρχονται, το αρσενικό τούς βλέπει με την άκρη του ματιού, τους κάνει μία κοφτή αποτρεπτική κίνηση, ενώ το θηλυκό βγάζει έναν αναστεναγμό (από μέσα του), γιατί, πώς να το κάνουμε, ίσως και να μην έλεγε όχι σε ένα αστικό αγοραστό λουλούδι. Μία από τις πιο όμορφες και κάπως παρηγορητικές εικόνες που είδα πάντως τον τελευταίο καιρό στην Αθήνα, ήταν εκείνη του ανθοπώλη, που μην έχοντας πουλήσει ούτε ένα ροδοπέταλο σε μπαρ της οδού Σκουφά στο Κολωνάκι, ακούμπησε το κουβαδάκι με την πραμάτεια του στη μπάρα, κάθισε κι εκείνος από δίπλα και παρήγγειλε ποτό. Ισως ήθελε να πιει για να ξεχάσει. Και επειδή κανένας δεν του έκανε σεφτέ, και επειδή ο ρομαντισμός στις ημέρες μας, είναι πιο σπάνιος κι από μαύρη τουλίπα.

• Η Αθήνα μακριά απ’ το Instagram

Αθήνα δεν είναι μόνο το Κουκάκι. Αν έχετε βαρεθεί τις φιλτραρισμένες φωτογραφίες του Instagram που κάνουν τα σπίτια και τις γειτονιές των Αθηναίων να θυμίζουν «σαλόνια» περιοδικών μόδας, η έκθεση που εγκαινιάζεται στις 14 Ιανουαρίου 2019 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, έχει το αντίδοτο. Οι ενδιαφέρουσες και ευτυχώς αφτιασίδωτες εικόνες, προέκυψαν ύστερα από διαγωνισμό του ιντερνετικού περιοδικού www.ifocus.gr και υπό τον κατατοπιστικό τίτλο «Οι Αθηναίοι φωτογραφίζουν την πόλη τους», περιλαμβάνει αποκλειστικά, έργα κατοίκων των επτά Δημοτικών Διαμερισμάτων της Αθήνας που φωτογράφισαν μόνο την περιοχή της Κοινότητας στην οποία ανήκουν. Και κάπως έτσι, προέκυψαν εικόνες μίας αληθινής πόλης, τραβηγμένες από αληθινούς ανθρώπους, και όχι από προβλέψιμους «influencers».

• Σαν στυμμένη λεμονόκουπα

Δεν συνηθίζω ούτε να φτύνω εκεί που τρώω, ούτε να κοιτάζω εκεί όπου έχουν φάει οι άλλοι. Τη μοναδική φορά που το έκανα, έπεσα πάνω σε αυτή τη σημειολογική λιχουδιά: στα απομεινάρια ενός λουκούλειου γεύματος σε ταβέρνα στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, μία στυμμένη λεμονόκουπα έκανε συντροφιά στο τσαλακωμένο πακετάκι υγρομάντηλου, που έγραφε επάνω «Love» σε κόκκινο φόντο. Τα λόγια είναι περιττά.

• Τρώγανε «Κουμ Κουάτ» επί χούντας;

Ο Γιάννης Καλαβριανός είναι ένα από τα πιο πολυσχιδή ταλέντα στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Είχε δέκα χρόνια να γράψει και να σκηνοθετήσει κωμωδία και ύστερα από μία σειρά επιτυχημένων δραματικών έργων, επιστρέφει από τις 25 Ιανουαρίου 2019 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με το ξεκαρδιστικό «Κουμ Κουάτ».

Η ιστορία τοποθετείται την Κυριακή του Πάσχα, 9 Απριλίου 1972. Ενα ζευγάρι λέει ψέματα για να μην πάει στο χωριό. Και δέχεται ένα σωρό απρόσκλητους επισκέπτες, από τρελαμένους χουντικούς, μέχρι ένα τάγμα φαντάρων με σούβλες και αρνιά και μία αγάπη από το παρελθόν. Οι δύο ηθοποιοί υποδύονται ΟΛΟΥΣ τους ρόλους. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης μας μίλησε για το «Κουμ Κουάτ» και όχι μόνο:

-Από το 2008 και μετά, σε όλες μου τις παραστάσεις υπήρχε και κάποιος θάνατος. Δεν έλειπε ποτέ το χιούμορ, αλλά στο «Κουμ Κουάτ» είναι ατόφιο και σαρωτικό.

-Η αγαπημένη μου ατάκα από το έργο: «Ο δεξιός δεν έχει πορείες και χαζά. Θα πάει στη δουλειά του, θα κάνει τον σταυρό του και θα ασχοληθεί με τη γυναίκα του, όχι με την ανθρωπότητα».

-Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση μελετώντας την περίοδο της χούντας, ήταν τα πάρα πολλά οικονομικά σκάνδαλα. Ταυτόχρονα βέβαια με τις διατυμπανίσεις περί θρησκείας και πατρίδας.

-Τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει από ηθοποιούς που έχουν έρθει σε οντισιόν μου: «Εχω δικαιώματα εγώ σε αυτό το θέατρο, έπαιζε εδώ ο πατέρας μου». / «Δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω ούτε ένα εκατοστό από τα μαλλιά μου». (Από άνθρωπο που υποτίθεται πως έχει ως επάγγελμα τη χαρά της μεταμόρφωσης).

-Το πιο παράξενο που μου έχει γράψει ηθοποιός στο βιογραφικό που μου έχει στείλει για να τον καλέσω σε οντισιόν: «Δασκάλα του σκι».

-Οι πιο περίεργες φωτογραφίες που μου στέλνουν ηθοποιοί μαζί με τα βιογραφικά τους: χορεύοντας με μπικίνι σε στύλο, βαμμένος κλόουν χωρίς άλλη φωτογραφία κανονικού προσώπου, πολλές με δύο άτομα μαζί – χωρίς να σημειώνουν ποιος αναφέρεται στο βιογραφικό, μέχρι ηθοποιός κρεμασμένη στην εξωτερική αντηρίδα τέντας μπαλκονιού!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News