Ακριβώς έναν αιώνα μετά την εγκατάσταση του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και της γυναίκας του Ζέλντα στο Παρίσι των «τρελών χρόνων» της δεκαετίας των ‘20ς, ο δημιουργός του «Sex and the City» Ντάρεν Σταρ, επανέρχεται με μια νέα σειρά βασισμένη στην ιδέα του Αμερικανού στο Παρίσι. Η Πόλη του Φωτός και το γαλλικό lifestyle δεν έχουν πάψει ποτέ να ασκούν γοητεία στους Αμερικανούς (και όχι μόνο), και το Χόλιγουντ φροντίζει να τροφοδοτεί συστηματικά την ρομαντική φαντασίωσή τους για τη ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα.

Η πρώτη σεζόν της σειράς «Η Εμιλι στο Παρίσι» προβάλλεται στο Netflix σε 10 ημίωρα επεισόδια, που άνετα μπορείς να τα δεις ακόμη και σε μία ή δύο δόσεις, σε μια εποχή, που μας επιβάλλεται να μένουμε περισσότερο στο σπίτι αναζητώντας την ευχαρίστηση στις οθόνες μας. Ισως γι’ αυτό, άλλωστε, βρέθηκε σχεδόν αμέσως στην κορυφή της λίστας με τις προτιμήσεις των συνδρομητών της ψηφιακής πλατφόρμας, που όπως φαίνεται περιμένουν με ανυπομονησία την επόμενη σεζόν της σειράς.

Είναι λαμπερή, εύπεπτη, γρήγορη και πιστή στη συνταγή που σε κάνει να θέλεις να μάθεις τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο.  Δεν κατάφερε, όμως, να αποσπάσει τις θετικές κριτικές των προηγούμενων έργων του Ντάρεν Σταρ. (Είναι επίσης ο δημιουργός των «Beverly Hills», «Melrose Place» και πιο πρόσφατα του «Younger»).

Μάλιστα από την πρώτη στιγμή που προβλήθηκε η «Εμιλι», ο Τύπος και τα social media γέμισαν με αρνητικά, θυμωμένα και ειρωνικά σχόλια, από Παριζιάνους αλλά και λάτρεις της πόλης τους, από όλο τον κόσμο. Ο λόγος; Μα τα αναρίθμητα κλισέ.

Πράγματι δεν είναι ένα και δύο. Λες και ο σεναριογράφος αποφάσισε να μαζέψει σε μια λίστα όλα τα στερεότυπα που υπάρχουν για τους Γάλλους, την πρωτεύουσά τους και την κουλτούρα τους. Τα έριξε κατόπιν στο μπλέντερ του μυαλού του, και τα σέρβιρε σε μια τηλεοπτική σειρά προς τέρψη εκατομμυρίων θεατών, που όπως είναι σήμερα τα πράγματα, η μεγάλη τους πλειοψηφία μάλλον δεν θα μπορέσει για καιρό να ταξιδέψει στο Παρίσι. Ακόμη και το Εμιλι, εξάλλου, το όνομα της πρωταγωνίστριας,  είναι μια σοφή επιλογή, αφού απέχοντας ελάχιστα από το Αμελί, πετυχαίνει να ξυπνήσει στους θεατές την τρυφερή ανάμνηση της ομώνυμης ρομαντικής γαλλικής κομεντί του 2001. Οπότε τι σημασία έχει; Οι πολλοί δεν ξέρουν πώς είναι το Παρίσι σήμερα, ούτε θα έχουν την ευκαιρία να το βιώσουν.

Η ιστορία ακολουθεί την Εμιλι Κούπερ (την υποδύεται η 22χρονη κόρη του μουσικού Φιλ Κόλινς, Λίλι Κόλινς), μια νεαρή εργαζόμενη σε διαφημιστική εταιρεία με έδρα το Σικάγο, που εξαγοράζει τη μικρότερη Savoir στο Παρίσι. Η ζωή της ανατρέπεται όταν καλείται να μετακομίσει για έναν χρόνο στη γαλλική πρωτεύουσα. Η Εμιλι ειδικεύεται στο διαδικτυακό μάρκετινγκ και τα social media, και ο ρόλος της είναι να φέρει τη δική της φρέσκια νεανική οπτική στην ομάδα των γάλλων συναδέλφων της  και να αναβαθμίσει την εικόνα της εταιρείας, που εκπροσωπεί brands ειδών πολυτελείας.

Η Μίντι (Ασλεϊ Παρκ) είναι η πρώτη φίλη που αποκτά η Εμιλι (Λίλι Κόλινς) στο Παρίσι

View this post on Instagram

Stepping into a self-care weekend like…

A post shared by Lily Collins (@lilyjcollins) on Sep 28, 2019 at 8:06am PDT

Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου ρόδινα για την όμορφη νεαρή με το φαρδύ φρύδι και το λαμπερό χαμόγελο, που μοιάζει πάρα πολύ στην Οντρεϊ Χέμπορν. Φτάνει στο Παρίσι γεμάτη όνειρα και ελπίδες αλλά παθαίνει πολιτισμικό σοκ όταν αντιλαμβάνεται -όπως  συμβαίνει στην πραγματικότητα και σε πολλούς άλλους ξένους και ειδικά Αμερικανούς- ότι το Παρίσι δεν είναι όπως το δείχνουν οι ταινίες. Η ερωτική περιπέτεια δεν σε περιμένει στη γωνία, αντίθετα η μοναξιά καραδοκεί, οι Γάλλοι είναι γενικά κλειστοί τύποι και δεν μπορείς να κάνεις εύκολα φιλίες.

Επιπλέον οι συνάδελφοί της την υποδέχονται γεμάτοι καχυποψία. Κανείς δεν την εμπιστεύεται και λιγότερο από όλους το αφεντικό του γραφείου: η Σιλβί (Φιλιπίν Λερουά – Μπολιέ) της φέρεται πολύ σκληρά, και όσο η Εμιλι προσπαθεί να την κερδίσει τόσο εκείνη την απαξιώνει. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια είναι ότι η Εμιλι δεν μιλάει Γαλλικά, δεν ξέρει τίποτα για την κουλτούρα των Γάλλων, αλλά ούτε και θέλει να την ενστερνιστεί. Τρομερά φιλόδοξη, αισιόδοξη, ευέλικτη και πεισματάρα, προβάλλει την ανωτερότητα του αμερικανικού lifestyle και τρόπου σκέψης, και πιστεύει ότι θα καταφέρει να επιβάλλει τις απόψεις της.

Το κλειδί της επιβίωσης όταν μετακομίζεις ξαφνικά σε μια άλλη χώρα -τουλάχιστον σύμφωνα με τη νέα σειρά του Netflix- είναι να βρεις γρήγορα έναν άλλο απόδημο, που είναι εκεί πριν από σένα. Η πρώτη φίλη της Εμιλι είναι η αθυρόστομη, αυθάδης και πάντα κεφάτη Μίντι, που θα τη μυήσει στα μυστικά και τα τερτίπια των Γάλλων και της γλώσσας τους. Η Μίντι (από τα ατού της σειράς, την υποδύεται η πρωταγωνίστρια του Μπρόντγουεϊ Ασλεϊ Παρκ) είναι Κινέζα, απέτυχε σε ένα κινέζικο μουσικό reality, σπούδασε στις ΗΠΑ, και τελικά αποποιήθηκε τα λεφτά του πάμπλουτου πλην όμως επεμβατικού πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι κάνοντας την baby sitter. (Και πείτε με μελό αλλά με συγκίνησε η σκηνή που τραγουδάει το «La Vie en Rose» στο πάρκο).

Η σειρά εκτυλίσσεται βασικά σε τρεις διαφορετικούς κόσμους (ο κόσμος του γραφείου της Εμιλι, οι ερωτικές της σχέσεις, ο κόσμος της Μίντι) με τη νεαρή Αμερικανίδα να περνάει συνεχώς από τον ένα στον άλλο περνώντας τα πάντα μέσα από το φίλτρο των social media. Και αν θέλαμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με το «Sex and the City», η Μίντι είναι κάτι ανάμεσα σε Κάρι, Σαμάνθα και Μιράντα, ενώ η Εμιλι θυμίζει περισσότερο το ντουέτο Σάρλοτ – Κάρι.

Το Instagram και οι τεχνικές για να αυξήσεις followers και likes παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη σειρά, που κλείνει το μάτι στο νεότερο κοινό: η Εμιλι ανεβάζει σέλφι συνεχώς. Ακόμη και ο τίτλος της σειράς, εξάλλου, παραπέμπει στη σελίδα της στο Instagram @EmilyinParis. Και το (λουστραρισμένο) Παρίσι, δεν είναι παρά το φόντο για την καθημερινότητά της.  Καθώς τα επεισόδια προχωρούν, η νεαρή Αμερικανίδα πηγαίνει σε πάρτι, πίνει σαμπάνια, συναντά «πύρκαυλους» Γάλλους σε κάθε γωνία, αποκτά φίλους και εραστές, οπότε δεν χρειάζεται πια τον δονητή της, που ρίχνει το ρεύμα σε όλο το κτίριο όταν τον βάζει στην πρίζα, αγνοώντας τη διαφορά τάσης μεταξύ ΗΠΑ και Γαλλίας…

Η άποψη του Ντάρεν Σταρ για τη γαλλική πρωτεύουσα, όμως, δεν είναι καινούργια: «Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αμερικανοί σκηνοθέτες απεικονίζουν το Παρίσι και την κουλτούρα του κοιτάζοντας είτε μέσα από έναν φακό νοσταλγίας είτε μέσα από ροζ γυαλιά», λέει στο BBC η καθηγήτρια Κινηματογραφικών Σπουδών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Παρισιού Αλις Κρέιβεν. «Το κοινό, ιδιαίτερα το αμερικανικό, θέλει να απολαύσει την ομορφιά της Πόλης των Φώτων γι’ αυτό και καλοδέχεται τις ομιχλώδεις αποχρώσεις που της δίνουν αυτοί οι σκηνοθέτες», υποστηρίζει. Πράγματι, από το «French Kiss» του 1995 με τη Μεγκ Ράιαν μέχρι «Sex and the City» και το παραμύθι της Κάρι Μπράντσο με τον μίστερ Μπιγκ, που τελειώνει στο Παρίσι, το Χόλιγουντ χρησιμοποίησε τη γαλλική πρωτεύουσα ως ένα αστραφτερό σκηνικό για ρομαντικές φαντασιώσεις.

Πού οφείλεται η φαντασίωση;

Αναμφισβήτητα προέρχεται από την περίοδο του Μεσοπολέμου όταν νέοι συγγραφείς, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι της λεγόμενης «Χαμένης Γενιάς» («Lost Generation») -ο όρος επινοήθηκε από την μυθιστοριογράφο Γερτρούδη Στάιν- συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι. Τη δεκαετία του 1920, μποέμ Αμερικανοί όπως ο Χέμινγουεϊ, ο Σκοτ και η Ελντα Φιτζέραλντ, ο Μαν Ρέι, ο Τ.Σ. Ελιοτ, ο Εζρα Πάουντ και η Τζιν Ρις συμμετείχαν στο λογοτεχνικό σαλόνι της Γερτρούδης Στάιν και της Αλις Τόκλας, μαζί με άλλους εκπροσώπους του Μοντερνισμού, όπως ο Πάμπλο Πικάσο και ο Ανρί Ματίς. Και διασκέδαζαν όλοι μαζί σε τζαζ κλαμπ, ανταλλάσσοντας ιδέες και γενικά ζώντας το όνειρο του αυτοεξόριστου στο Παρίσι που κάποιοι λαχταρούν ακόμα.

Στην πραγματικότητα πολλές από τις σημερινές αντιλήψεις σχετικά με την Πόλη του Φωτός δεν είναι καθόλου εσφαλμένες, όπως πιστεύεται, είναι απλά ξεπερασμένες κατά 100 χρόνια. «Όταν οι Αμερικανοί αποβιβάζονται στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ, κρατώντας το αυτοβιογραφικό χρονικό του Έρνεστ Χέμινγουεϊ “Μια κινητή γιορτή” από τη δική του διαμονή στη γαλλική πρωτεύουσα τη δεκαετία του 1920, μπορεί να έχουν την προσδοκία ότι θα κρατάνε σημειώσεις στο ημερολόγιό τους στο Café de Flore, θα συμμετέχουν σε συζητήσεις διανοουμένων στην Place de l’Opéra, και θα πίνουν μαζί τους κρασί στο Les Deux Magots», παρατηρεί ο αρθρογράφος του BBC Αντισον Νιούτζεντ (Αμερικανός και ο ίδιος στο Παρίσι). «Ωστόσο, μόλις συνειδητοποιήσουν ότι το Café de Flore είναι πλέον αποκλειστικά στέκι για τους αμερικανούς τουρίστες, η Place de l’Opéra είναι επίσης τουριστικός προορισμός και ένα μπουκάλι κρασί στο Les Deux Magots κοστίζει τουλάχιστον 38 ευρώ, τα παρισινά τους όνειρα θρυμματίζονται», γράφει.

Η γοητευτική ζωή της «Χαμένης Γενιάς» στο Παρίσι υπήρξε αλλά όχι πια μετά από έναν αιώνα. Παρόλα αυτά υπάρχουν «οι πραγματικές ιστορίες των ομογενών του 21ου αιώνα που αξίζει να ειπωθούν», λέει η Βανέσα Γκραλ, συγγραφέας του οδηγού «Don’t Be a Tourist in Paris», που διατηρεί επίσης την ιστοσελίδα life style, Messy Nessy Chic. Αντί όμως για αφηγήσεις, που αναδεικνύουν την πραγματική σύγχρονη πρωτοπορία στο Παρίσι -και οι οποίες του αξίζουν- «συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε εκείνες που επαναλαμβάνουν στερεότυπα με την πόλη ως φόντο στις αναρτήσεις των fashionistas στο Instagram», τονίζει.

Ας μην ξεχνάμε τέλος ότι το «φθηνό» για του Αμερικανούς Παρίσι του Μεσοπολέμου -ήταν κι αυτός ένας λόγος που το διάλεξαν τότε οι διανοούμενοι του Λονγκ Αϊλαντ- είναι πλέον μια από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου, με ενοίκια αστρονομικά. Οπότε η επιλογή του «chambre de bonne» για τη διαμονή της Εμιλι ακούγεται κατ’ αρχάς λογική, μόνο που το δικό της δώμα είναι δύο δωματίων, με άνετη για τα παρισινά δεδομένα κρεβατοκάμαρα. Και δεν μοιάζει με τις πραγματικές σοφίτες για το υπηρετικό προσωπικό, που έχουν μετατραπεί σε γκαρσονιέρες γραμματόσημα με σχετικά ανεκτό ενοίκιο (που πολύ σωστά είχαν αποδοθεί το 1951 στο μιούζικαλ «Ενας Αμερικανός στο Παρίσι» με τον Τζιν Κέλι και τη Λέσλι Καρόν).

Τα ρούχα της Εμιλι, εξάλλου, δεν έχουν σχέση με εκείνα του μιούζικαλ από το οποίο είπε ότι τα εμπνεύστηκε η μόνιμη ενδυματολόγος του Ντάρεν Σταρ, Πατρίτσια Φιλντ. Είναι πανάκριβα και παραπέμπουν μάλλον σε πάμπλουτη νεαρή Αμερικανίδα στο Παρίσι που κάνει ψώνια με τη χρυσή κάρτα του επιχειρηματία μπαμπά της και σίγουρα, όμως, όχι σε υπάλληλο διαφημιστικής εταιρείας. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Ευτυχώς στο Netflix υπάρχει και η γαλλική άποψη για τη ζωή στο σύγχρονο  Παρίσι στη συναρπαστική, αστεία, χαριτωμένη, τρυφερή σειρά «Πάρε τον Μάνατζέρ μου» («Dix pour cent») με επίκεντρο ένα γραφείο ατζέντηδων και σταρ μεγατόνων να «ξεγυμνώνονται» σε κάθε της επεισόδιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News