Το γνωστό ρεφρέν «δεν το ξανακάνω σε Autobianchi» στο τραγούδι του Κώστα Τουρνά έλεγε τη δική του αλήθεια. Η ιταλική απάντηση στο επαναστατικό Mini ήταν μια σταλιά. Μόλις 3,2 μέτρα, μ’ ένα μεγάλης διαμέτρου τιμόνι και ένα μακρύ μεταλλικό επιλογέα, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο μπορούσε να σου τύχει σε σεξουαλικές συνευρέσεις της εποχής.

Κατά τα άλλα, όμως, το Autobianchi ήταν η ενδιαφέρουσα προσπάθεια της Fiat να διατηρήσει τον τίτλο του αυτοκράτορα στην κατηγορία των μικρών αυτοκινήτων. Βασικά, ήταν η απάντηση στο Mini αλά ιταλικά.

Το βρετανικό τέκνο του Σερ Αλεκ Ισιγόνη είχε μόλις χτυπήσει τιλτ και οι Ιταλοί, με όλη τη μαεστρία και την ευελιξία που διέθεταν, φρόντισαν το δικό τους νεανικό μπιζού να απαντήσει άμεσα, το 1969.

Το Α112 ήταν με μπροστινή κίνηση, με το τετρακύλινδρο μοτέρ των 900 κ.εκ. εγκάρσια και με το κιβώτιο εν σειρά. Σας θυμίζει κάτι; Ναι, κόπιαρε το μηχανολογικό κόνσεπτ του Mini. Από την άλλη, το πλεονέκτημα του Autobianchi ήταν η προσθήκη της 3ης πόρτας και η πιο προσιτή τιμή.

Όσοι στριφογύριζαν στης πόλης τα στενά εκείνες τις εποχές δύσκολα μπορούσαν να αντισταθούν στην έλξη της έκδοσης Abarth που παρουσιάστηκε αργότερα, ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του ’70.

Με μόλις 700 κιλά στη ζυγαριά, 5άρι σαζμάν (άγνωστο για πολλά, μεγαλύτερα αυτοκίνητα της εποχής), 70 ίππους και επιτάχυνση από 0-100 χλμ/ώ σε μόλις 11,2 δ/λ, το νευρικό Abarth ήταν το μικρό που ‘θελες να ‘χεις. Έκλεψε καρδιές, έσπασε κουμπαράδες και χάρισε στιγμές οδηγικής αλητείας στις, πιθανότατα, πιο ελεύθερες εκείνες εποχές. Αγώνες, αναβάσεις, μερικά φτιαγμένα (που άγγιζαν τη μυθική ιπποδύναμη της εποχής, τα 100 PS) και ένα ιδιαίτερα άμεσο, στριφτερό μπροστινό, έκαναν το Autobianchi έναν αξιόμαχο αντίπαλο ισχυρότερων κατασκευών.

Ήταν μία έξυπνη κίνηση των Ιταλών. Η φίρμα σκόπευε να αποτελέσει μία πλατφόρμα για πιο νέες τεχνολογίες που μεταγενέστερα θα περνούσαν πιο μαζικά στα Fiat της εποχής, όπως αμαξώματα από φάιμπεργκλας αλλά και ως μετεξέλιξη της μπροστινής κίνησης.

Για την ιστορία, η Autobianchi απορροφήθηκε από τη Fiat, ενσωματώθηκε στα διαδικαστικά της Lancia και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Μαζί, επίσης, με τη Lancia. Της οποίας την αναβίωση ελπίζουμε να δούμε μέσω του νέου γάμου μεταξύ Peugeot/Citroën και Fiat.

Μ’ αυτά και μ΄αυτά ήταν ένα παρατημένο, ασημί Autobianchi που έτυχε να δω σ’ ένα χωράφι, κάπου στην πόλη. Αράχνες, σκουριά και μνήμες για μία ακόμα εταιρεία που χάθηκε στο χρόνο. Τι έμεινε; Ένα παλιομοδίτικο ψιλο-ποπ τραγούδι να θυμίζει ότι το σεξ οφείλει να μην είναι μαρτύριο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News