«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα». Αυτή ήταν Φώφη Γεννηματά και αυτή ήταν η αρρώστια με την οποία πολέμησε σχεδόν σε όλη της τη ζωή.

Ολη της τη ζωή. Διότι η νόσος –η «βασική νόσος» όπως έλεγε εκείνο το ανησυχητικό ανακοινωθέν του «Ευαγγελισμού» πριν από 13 μέρες– δεν ήρθε στη ζωή της Γεννηματά το 2008, όταν η πρώτη διάγνωση έδειξε καρκίνο του μαστού. Ο καρκίνος ήταν πάντα στην οικογένειά της. Η μητέρα της, η Κάκια, έφυγε από τη ζωή στα 54 της –η Φώφη ήταν τότε 29 ετών. Η Κάκια είχε προσβληθεί από καρκίνο του μαστού του 1984 –το πάλεψε 10 χρόνια. Επτά μήνες μετά πέθανε και ο πατέρας της, ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, και αυτός χτυπημένος από τον καρκίνο, λίγο προτού κλείσει τα 55 του χρόνια. Η Φώφη «έφυγε» στα 56 της.

«Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι», έλεγε η Φώφη.

Και είναι εντυπωσιακό πώς όλα αυτά –τη σκληρή γονιδιακή κληρονομιά, τις βασανιστικές εμπειρίες στην Εντατική με τους δύο γονείς της, τον καρκίνο που ερχόταν, έφευγε και επανερχόταν με ανελέητο πείσμα, την αγωνία αν θα μπορέσει να κάνει παιδιά– η Φώφη Γεννηματά όχι μόνο τα αντιμετώπισε, αλλά δεν τα άφησε και να την ετεροκαθορίσουν. Ούτε οίκτος ούτε αυτολύπηση, μόνο μάχη.

Είναι εντυπωσιακό πώς σε αυτό το παζάρι της πολιτικής, όπου όλα φαίνονται να είναι προς πώληση, η Γεννηματά προτίμησε να μην πουλήσει το δράμα της, να εκβιάσει το συναίσθημα. Αλλά ούτε και το έκρυψε. Οταν έπρεπε να το πει, το έλεγε, σπάζοντας ταμπού, δίνοντάς του την υπόσταση και το όνομα που πρέπει να έχει –ούτε «επάρατη νόσος» ούτε «η “κακιά” αρρώστια», σκέτο καρκίνος.

«Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη “καρκίνος”. Είχε καρκίνο στον μαστό. Ήταν περίπου ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Το έκρυβαν οι γυναίκες, δεν μιλούσαν. Ενας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ, ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίσουμε με αγώνα, με προσπάθεια, γιατί ποτέ δεν ξεφεύγεις πράγματι από αυτήν την ιστορία, αλλά δεν τελειώνει η ζωή», είχε πει.

Και όταν έπρεπε να το κρατήσει με καρτερία δικό της, το κρατούσε έτσι. Η Φώφη χτυπήθηκε από τον καρκίνο περισσότερες φορές από όσες θα μπορούσε κανείς να αντέξει. Το 2008 ήταν στον μαστό, μετά τα οστά, μετά το συκώτι, μετά η κοιλιά. Τα τελευταία χρόνια πήγαινε τακτικά και για λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες, όπου υποβαλλόταν σε ειδική θεραπευτική αγωγή. Ελάχιστοι το γνώριζαν και αυτοί δεν έλεγαν τίποτα. Ηταν η δική της ιδιωτική μάχη και μετά επέστρεφε για να δώσει τις δημόσιες πολιτικές μάχες.

Την τελευταία μάχη την έχασε. Τη μία μέρα έδινε ομιλίες και έσφιγγε χέρια, την άλλη ήταν στον 10ο όροφο του «Ευαγγελισμού» να χαροπαλεύει, νέα γυναίκα.

Η Γεννηματά «έφυγε». Αλλά αυτό το κουράγιο της, το χαμόγελο, ακόμα και απέναντι στον θάνατο, θα μείνει για καιρό μαζί μας, μια ζεστασιά, μια αγκαλιά, μια παρηγοριά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News