«Ποιος υποψήφιος αρέσει περισσότερο στους νέους; Ο γηραιότερος μεταξύ των βασικών διεκδικητών», διερωτάται και απαντά ο Λούκα Αντζελίνι της Corriere della Sera σε ανάλυσή του, και τελευταία απόδειξη αποτελεί η επίδοση του Ζαν-Λικ Μελανσόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ipsos-Sopra Steria ο 70χρονος αριστερός πολιτικός, ηγέτης της «Ανυπότακτης Γαλλίας», έλαβε το 31% των ψήφων μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας από 18 έως 24 ετών και το 34% μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας από 25 έως 34 ετών. Αλλά το ότι τα τελευταία χρόνια οι νεότεροι ψηφοφόροι τείνουν να προτιμούν γηραιούς υποψήφιους το είχαν αποδείξει νωρίτερα ο γεννημένος το 1941 Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ και ο γεννημένος τo 1949 Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βρετανία.

Αναφερθείς στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ο ιταλός δημοσιογράφος αναφέρει πως μπορεί ο Πάμπλο Ιγκλέσιας (συνιδρυτής των Podemos) ναι είναι 43 ετών και ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας 47, αλλά μία από τις ηγετικές μορφές του Κινήματος των Αγανακτισμένων υπήρξε ο Στεφάν Εσέλ, χάρη στο βιβλίο του «Αγανακτήστε!» το οποίο εκδόθηκε το 2010, όταν εκείνος ήταν 93 ετών.

Τους νέους εκφράζει, φυσικά, και η Γκρέτα Τούνμπεργκ,, η οποία κατέστη είδωλο της παγκόσμιας νεολαίας πριν καν τελειώσει το σχολείο και είναι επίσης αλήθεια ότι πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για τις διαφορές, καθώς και τις ομοιότητες, μεταξύ του Μελανσόν, του Σάντερς και του Κόρμπιν. Ωστόσο οι λόγοι που πολλοί νέοι που πρόσκεινται στην Αριστερά τείνουν να προτιμούν πολιτικούς ηγέτες μιας κάποιας ηλικίας (ο Μελανσόν, ο Σάντερς και ο Κόρμπιν άρχισαν να ασχολούνται με την πολιτική στη δεκαετία του 1970) παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Ιδιαίτερα δημοφιλείς μεταξύ της βρετανικής νεολαίας ήταν οι προτάσεις του Κόρμπιν για την υγεία και τη φορολογία. Πολλοί υποστήριζαν επίσης πως ο Τζέρεμι Κόρμπιν θα εργαζόταν «για τους πολλούς όχι για τους λίγους»

Το ζήτημα είχε απασχολήσει ιδιαίτερα τα βρετανικά Μέσα την περίοδο της αποκαλούμενης «corbynmania», όταν πλήθος νεαρών ψηφοφόρων έτρεχαν να εγγραφούν μέλη στο Εργατικό Κόμμα, όντας γοητευμένοι από το ανεπιτήδευτο στιλ και τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Κόρμπιν και υποστηρίζοντας πως «he actually cares», «αυτός πραγματικά ενδιαφέρεται» για τη νεολαία και τα προβλήματά της. Και είναι αλήθεια πως ο βρετανός πολιτικός είχε θίξει μερικά καυτά ζητήματα, όπως τα υψηλά δίδακτρα στα βρετανικά πανεπιστήμια και τα φοιτητικά δάνεια.

Το εν λόγω θέμα είχε απασχολήσει ιδιαίτερα και τον Μπέρνι Σάντερς κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ενόψει των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ το 2020. «Πείτε σε ένα υποσύνολο του πληθυσμού σας ότι δικαιούται οικονομική ασφάλεια, εάν παίζει με συγκεκριμένους κανόνες, προσφέρετέ του τέσσερα χρόνια εκπαίδευσης στην κριτική σκέψη και πρόσβαση σε μια βιβλιοθήκη παγκόσμιας κλάσης — στη συνέχεια αρνηθείτε τις ευκαιρίες που του υποσχεθήκατε, κρεμώντας μια άγκυρα χρέους στο λαιμό του — και έχετε μια συνταγή για μια επαναστατική εμπροσθοφυλακή», είχε γράψει σχετικά το 2020 ο Ερικ Λέβιτζ του The New York Magazine, αναλύοντας τους λόγους που η πλειονότητα των αμερικανών ψηφοφόρων ηλικίας κάτω των τριάντα ετών τάσσονταν υπέρ της υποψηφιότητάς του.

Μια εμπροσθοφυλακή που προτιμάει τους πολιτικούς που δεν φαίνονται και δεν ακούγονται αστείοι όταν κάνουν λόγο για επαναστατικές πολιτικές, όπως ο «σκληροπυρηνικός» Εργατικός Τζέρεμι Κόρμπιν, ο «σοσιαλιστής» Μπέρνι Σάντερς και ο Ζαν-λικ Μελανσόν, «ο πρώην σοσιαλιστής υπουργός που εγκατέλειψε την μετριοπάθεια της σοσιαλδημοκρατίας».

Ο Μπέρνι Σάντερς σε συνέντευξή του είχε σημειώσει πως «εξ ορισμού, οι νέοι είναι ιδεαλιστές»

Ιδιαίτερα δημοφιλείς μεταξύ της βρετανικής νεολαίας ήταν οι προτάσεις του Κόρμπιν για την υγεία και τη φορολογία. Τασσόταν, για παράδειγμα, υπέρ της «επανεθνικοποίησης» του βρετανικού Εθνικού Συστήματος Υγείας και της επιβολής φόρου 45% στα εισοδήματα άνω των 80.000 στερλινών και 50% σε όσους κερδίζουν περισσότερες από 100.000 στερλίνες τον χρόνο. Πολλοί υποστήριζαν επίσης πως ο Τζέρεμι Κόρμπιν θα εργαζόταν «για τους πολλούς όχι για τους λίγους».

Ερωτηθείς για την πέραση που είχε στους νέους, ο Μπέρνι Σάντερς, σε συνέντευξή του στο CBS, το 2016 είχε σημειώσει πως «εξ ορισμού, οι νέοι είναι ιδεαλιστές. Κοιτάζουν τον κόσμο με τα τόσα προβλήματά του και λένε: γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη; Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε δημόσια σχολεία και δωρεάν πανεπιστήμια; […] Οι νέοι δεν είναι ανόητοι και λένε, “Θέλουμε μια πιο δίκαιη αντιμετώπιση”».

Οσον αφορά το παρόν και τη Γαλλία, στην προκειμένη περίπτωση, ο διευθυντής της Ipsos, Ματιέ Γκαλάρ, ανέφερε, μιλώντας στο Le Point, ότι οι νέοι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την αγοραστική δύναμη και «πολύ λιγότερο για ζητήματα που σχετίζονται με την άσκηση εξουσίας, όπως η μετανάστευση ή η ασφάλεια».

Ομως είναι αλήθεια πως τον Εμανουέλ Μακρόν ακολουθεί από πίσω και τον απειλεί η Μαρίν Λεπέν και αποτελεί γεγονός ότι «πρώτο κόμμα» στις ηλικιακές ομάδες 18-24 και 25-34 είναι με διαφορά η αποχή, γεγονός που εξηγεί γιατί σε συνέντευξή του στη Libération ο Στιουάρτ Σο της εταιρείας δημοσκοπήσεων Viavoice έκανε λόγο για «ressentiment démocratique», πικρία για τη δημοκρατία.

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου την περασμένη Κυριακή, ο Στέφανο Μοντεφιόρι, ανταποκριτής της Corriere della Sera στο Παρίσι έγραψε πως ο Ζαν-Λικ Μελανσόν «ευαγγελίζεται την έλευση μιας νέας κοινωνίας, λιγότερο παραγωγικής και πιο ευαίσθητης στην οικολογία, βάλλει κατά των ανισοτήτων και της δύναμης των πολυεθνικών και προκαλεί συζητήσεις με τις αντικαπιταλιστικές του θέσεις που τον οδηγούν να υποστηρίξει τη Βενεζουέλα του Μαδούρο αλλά και τη Ρωσία των ολιγαρχών του Βλαντιμίρ Πούτιν», αν και μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αποστασιοποιήθηκε από τη Μόσχα. «Στην ηλικιακή ομάδα 18-34 ετών, η οικολογική πρόταση της “Ανυπότακτης Γαλλίας” σημείωσε τεράστια επιτυχία, μαζί με τις υποσχέσεις για περισσότερη κοινωνική ισότητα, χάρη στην οργή μιας γενιάς που νιώθει αποκλεισμένη και βλέπει το μέλλον της να κινδυνεύει», επισήμανε και ο Κάρμινε ντι Νίρο στην ιταλική εφημερίδα Il Riformista.

Αναλύοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ του Τζέρεμι Κόρμπιν και του Μπέρνι Σάντερς την περίοδο που ήταν οι πιο διάσημοι σοσιαλιστές στον δυτικό κόσμο, είχε υποστηριχθεί ευρέως πως έπειτα από πολλές δεκαετίες κατά τις οποίες η πολιτική ασκούνταν κυρίως στον χώρο του Κέντρου, καταγραφόταν πλέον μια μετατόπιση προς τα άκρα, στο πλαίσιο της οποίας ο πολιτικός λόγος καθίστατο περισσότερο ιδεολογικός, πιο πολωτικός και τρόπον τινά εξτρεμιστικός.

Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του ο Λούκα Αντζελίνι επικαλείται τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και την περίφημη ρήση που του αποδίδεται (μάλλον εσφαλμένα): «Εάν δεν είσαι φιλελεύθερος (liberal) όταν είσαι 25, δεν έχεις καρδιά. Εάν δεν είσαι συντηρητικός στα 35, δεν έχεις μυαλό».

«Ενδέχεται οι νέοι που αισθάνονται ότι τους οφείλεται ένα μέλλον να ελκύονται ενστικτωδώς από τους “γηραιούς” που δείχνουν να μπορούν ακόμα να μιλούν στην καρδιά τους. Ή, που, τουλάχιστον, “ενδιαφέρονται”. Ενδέχεται επίσης η εξέγερση των γενεών να στρέφεται περισσότερο κατά των πατεράδων παρά κατά των “παππούδων”», καταλήγει ο ιταλός δημοσιογράφος, αναγνωρίζοντας, ωστόσο, ότι παραμένει άγνωστο εάν μέσω των τολμηρών, εάν όχι επαναστατικών, πολιτικών προτάσεών τους, θα κατάφερναν ο Κόρμπιν, ο Σάντερς και ο Μελανσόν να πετύχουν τους όποιους στόχους τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News