Ηταν 30 Οκτωβρίου 1963 όταν το Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο (τότε μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις στον χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας) άνοιξε τις πόρτες του για την 45η ετήσια συνάντησή του με το κοινό. Στο περίπτερο της Maserati, η Quattroporte έκανε ντεμπούτο. Τότε, λοιπόν, το ’63, η V8 Maserati Quattroporte 1 ήταν το ταχύτερο τετράθυρο στον κόσμο. Αυτό δημιούργησε μια κατηγορία από μόνο του. Ηταν η πρωτοπόρα απόπειρα της ιταλικής εταιρείας να διεκδικήσει την παρουσία της σε μια δύσκολη κατηγορία όπου, καλώς ή κακώς, μετέπειτα θα κυριαρχούσαν οι Γερμανοί.

Μετά την πρώτη γενιά ήρθαν δύσκολα χρόνια και πολλές Maserati έμειναν σκονισμένες και απούλητες στις αποθήκες της εταιρείας. Ποιος θα πίστευε πως μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα του ’63, η δεύτερη γενιά, ένα βαρύ αμάξι σχεδιασμένο από τον Bertone, με έναν υποτονικό V6 και λίγο λιγότερους από 190 ίππους, θα προσέλκυε μόνο πέντε αγοραστές σε δύο χρόνια; Απίστευτο και όμως αληθινό.

Ομως στη Μόντενα της Ιταλίας δεν πέταξαν ποτέ λευκή πετσέτα στο καναβάτσο. Η Quattroporte επέμεινε να αποτελεί μια από τις τολμηρές εκφράσεις του οίκου με σήμα την τρίαινα. Θα μπορούσες να πεις ότι αυτή η τετράθυρη Maserati εξέφραζε κυρίαρχα δύο στοιχεία, πριν βγουν οι BMW M5 και οι όποιες AMG: ήταν πολυτελής και αυτό που λέμε «αθλητική». Το δεύτερο σημαίνει ότι είχε το οδηγικό χάρισμα να ενθουσιάζει τον Πραγματικό Οδηγό που απλώς τύχαινε να χρειάζεται περισσότερους χώρους.

Ηταν εξαρχής ένα αυτοκίνητο που μπορούσε να επανεφεύρει τον εαυτό του χωρίς φόβο να εκτεθεί, πιστό στην επιδίωξη της ιταλικής αριστείας, κυρίως όσον αφορά τον σχεδιασμό και την απόδοση. Η Quattroporte βασιζόταν σε έναν δυνατό κινητήρα (είπαμε, με εξαίρεση τη δεύτερη γενιά) και σε μια πραγματικά σπορτίφ οδική συμπεριφορά.

Ωστόσο, ταυτόχρονα, άφηνε μερικές «περιοχές» λιγότερο ραφιναρισμένες. Να, για παράδειγμα, η προηγούμενη γενιά (2004-20013), ενώ είχε το χαρισματικό V8 και ένα σασί ρυθμισμένο για να οδηγείται (και) υπό πίεση, το κιβώτιό της στην αυτόματη λειτουργία σε έκανε να περιμένεις περισσότερο χρόνο από όσο θα ανέμενες για την αλλαγή.

Η συνταγή με την οποία έπρεπε να την οδηγήσεις προϋπέθετε να την χειροκίνητες αλλαγές από τα paddles, να επιλέξεις το πρόγραμμα Sport στο DuoSelect και να απενεργοποιήσεις τα ηλεκτρονικά. Η κλιμάκωση ήταν πυκνή, αλλά αν ήσουν διατεθειμένος για συχνές αλλαγές, όλη η οργή του V8 έλαμπε με μια ώθηση που σε κόλλαγε στο κάθισμα και με χαρακτηριστική ιταλική ενάργεια. Ηταν σαν μαχητής σε μεγάλη κατηγορία του MMA με κοστούμι.

Επίσης, η κύλισή της δεν ήταν ραφιναρισμένη – κάτι που αναζητούν οι τυπικοί πελάτες της κατηγορίας. Με δυο λόγια, δεν είχε την ολιστική ομοιογένεια που, για παράδειγμα, διέθεταν τα BMW Μ5 και Mercedes-AMG Ε63. Παρ’ όλα αυτά, τα περίπου 160 εκατ. ευρώ που είχε ρίξει η εταιρεία στην εξέλιξη της πλατφόρμας με κωδικό Μ139 ήταν εμφανή, ενώ ξεχώριζε καθαρά η πένα του οίκου Pininfarina, που είχε αναλάβει τον σχεδιασμό.

Παρέλειψα να γράψω ότι οι Quattroporte είχαν και αυτή τη διαφορετική καμπίνα που σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα ξεχωριστό σεντάν, και όχι σε μια 5 Series με καλύτερα καθίσματα και περισσότερο stitching (ραφές) από ό,τι μια απλή BMW 520.

Το στυλ περίσσευε στην Quattroporte, αντιπροσωπευτικό του πάθους και του ταλέντου όσων συμμετείχαν όλα αυτά τα χρόνια – ο Frua σχεδίασε την αρχική καμπυλότητα, ακολουθούμενος από άλλους δασκάλους, όπως ο Bertone, ο Giugiaro, ο Gandini και ο Pininfarina, μέχρι το Maserati Centro Stile, το σπίτι της πιο πρόσφατης και τρέχουσας γενιάς. Μια ολόκληρη οικογένεια τεχνικών, μηχανικών, οδηγών δοκιμών και σχεδιαστών έκανε τη δουλειά «in house» – από τα αρχικά σκίτσα στον δρόμο.

Σε κάθε περίπτωση, η Maserati Quattroporte (μου είναι δύσκολο τόση ώρα να την προφέρω με το ουδέτερο άρθρο «το») βρέθηκε σε γκαράζ απαιτητικών ιδιοκτητών, βασιλιάδων και πριγκίπων, υπήρξε συμπρωταγωνίστρια σε ταινίες, φωτογραφήθηκε σε κόκκινα χαλιά συνοδεύοντας τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους και έγινε VIP αυτοκίνητο σε μεγάλες εκδηλώσεις.

Ναι, μπορεί να μην ήταν τέλεια, μπορεί η τελευταία, έκτη γενιά, να έχει ήδη συμπληρώσει μια δεκαετία από το λανσάρισμά της, αλλά η Quattoporte ήταν και παραμένει μια θαρραλέα, διαφορετική και διαχρονικά αθλητική σπορ λιμουζίνα. Γι’ αυτό και δικαιολογημένα γιορτάζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News