Ηταν ένα συναρπαστικό αθλητικό καλοκαίρι αυτό που, ουσιαστικά, ολοκληρώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Τόκιο παρακολουθήσαμε συγκλονιστικές «μάχες» και αρκετά παγκόσμια ρεκόρ, ενώ είδαμε παιδιά, ακόμη και 12 ετών, να ανεβαίνουν στο βάθρο των νικητών. Νωρίτερα είχαμε απολαύσει, ίσως, το καλύτερο Euro στην ιστορία της διοργάνωσης. Στο τένις θαυμάσαμε τον Νόβακ Τζόκοβιτς να «σαρώνει» τα τρόπαια στο Ρολάν Γκαρός και το Γουΐμπλεντον. Στο Παρίσι, μάλιστα, καμαρώσαμε τον «δικό μας», Στέφανο Τσιτσιπά, σε έναν επικό τελικό. Στους τελικούς του ΝΒΑ πανηγυρίσαμε για τη δικαίωση του αγώνα ζωής που από μικρός έδινε ο Αντετοκούνμπο. Μα, πάνω απ’ όλα, αυτό το καλοκαίρι ο αθλητισμός μας έδωσε μαθήματα ζωής. Οσα ποτέ άλλοτε.

«Αστέρες» των σπορ μας δίδαξαν αγάπη, κουράγιο, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, σεβασμό στον αντίπαλο, ταπεινοφροσύνη, γενναιότητα και φιλότιμο. Κάποιοι, με περίσσιο θάρρος εξομολογήθηκαν μπροστά σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Τους φόβους και τα όνειρά τους. Αλλοι, πάλι, μας αποκάλυψαν τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, σε πείσμα του «κανόνα» ότι ο αθλητής πρέπει να δείχνει άτρωτος. Ολοι τους ήταν υπέροχοι, ακόμη κι αν απέτυχαν. Αξιαγάπητοι ως χαρακτήρες. Αυτοί οι νεαροί κι αυτές οι νεαρές, αν και ανταγωνίζονταν στο υψηλότερο επίπεδο, με τα μάτια όλου του κόσμου στραμμένα πάνω τους, μας «θύμισαν» με το παράδειγμά τους ότι ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται κάποιος «μετράει» πολύ περισσότερο από τις επιδόσεις του σε μέτρα ή δευτερόλεπτα, τα γκολ που σκοράρει, ή τους άσους που σερβίρει.

Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Τον Τομ Ντέιλι; Σε ένα «εχθρικό», απέναντι στους γκέι, ακροατήριο ρώσων και κινέζων δημοσιογράφων ο βρετανός «χρυσός» Ολυμπιονίκης στη συγχρονισμένη κατάδυση από βατήρα 10 μέτρων απευθύνθηκε σε κείνους που ντρέπονται, ή φοβούνται, να δηλώσουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις: «Οταν ήμουν μικρός πίστευα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να πετύχω τίποτα, επειδή είμαι αυτός που είμαι. Το ότι είμαι ένας Ολυμπιονίκης τώρα, δείχνει ότι όλοι μπορούν να πετύχουν τα πάντα. Δεν είστε μόνοι, όσο κι αν νιώθετε έτσι». Χάρη σε ανθρώπους σαν τον Ντέιλι, στο Τόκιο συμμετείχαν (τουλάχιστον) 172 ΛΟΑΤΚΙ αθλητές, υπερτριπλάσιοι σε σχέση με τους Αγώνες του 2016.

Τον Μουτάζ Εσά Μπαρσίμ; Επειτα από δύο ώρες αγώνα, ο τελικός του άλματος εις ύψος δεν είχε αναδείξει νικητή. Ο αθλητής από το Κατάρ έβλεπε ότι ο ιταλός αντίπαλός του, Τζιανμάρκο Ταμπέρι (που το 2016 είχε χάσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο λόγω σοβαρού τραυματισμού στο πόδι), ήταν εξουθενωμένος. Επρόκειτο να κάνουν από ένα, ακόμη, άλμα, οι πιθανότητες ήταν με το μέρος του, όμως ο Μπαρσίμ πρότεινε να μοιραστούν το χρυσό μετάλλιο με τον Ταμπέρι. Αφού ρώτησε τους κριτές αν επιτρέπεται, άπλωσε το χέρι του στον Ιταλό και του είπε: «Ελα να γράψουμε ιστορία, φίλε μου». Ετσι κι έγινε.

Τη Ρούμπι Τούι; Η ομάδα ράγκμπι της Νέας Ζηλανδίας είχε, μόλις, συντρίψει τη Ρωσία με 36-0, όταν το BBC της ζήτησε να πει δυο λόγια για τον αγώνα. Αντί να κομπάσει γι’ αυτήν την εμφατική νίκη, η Τούι προτίμησε να εκφράσει τον σεβασμό της για τους ηττημένους: «Οι Ρώσοι είναι πολύ cool τύποι, αξιαγάπητοι, όμως στο παιχνίδι είναι σκληροί. Αξίζουν συγχαρητήρια. Μη σας ξεγελά το σκορ. Δεν ήταν εύκολο για μας, χρειάστηκε να τρέξουμε πολύ».

Τη Σάρλοτ Γουόρθινγκτον; Η Βρετανίδα εργάζεται 40 ώρες την εβδομάδα, σερβιτόρα σε μεξικάνικο εστιατόριο, για να χρηματοδοτήσει την καριέρα της στην ποδηλασία. Συμμετέχει σε αγώνες, μόνον όταν βρίσκεται σε άδεια από τη δουλειά. Κυνηγώντας το χρυσό στο Τόκιο, στην ακροβατική ποδηλασία, επιχείρησε μια εξαιρετικά παράτολμη φιγούρα (που κερδίζει πολλούς βαθμούς), όμως έπεσε από το ποδήλατό της. Σηκώθηκε, πήρε το ρίσκο και προσπάθησε ξανά. Τέτοια αυτοπεποίθηση! Εγινε η πρώτη γυναίκα που την ολοκλήρωσε σε διεθνή διοργάνωση. Και πήρε το χρυσό μετάλλιο.

Τους ποδοσφαιριστές της Δανίας στο Euro; Στον αγώνα με τη Φινλανδία σχημάτισαν με τα κορμιά τους ένα ανθρώπινο παραβάν, για να κρατήσουν μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα τον συμπαίκτη τους, Κρίστιαν Ερικσεν, που είχε καταρρεύσει στο χορτάρι και πάλευε για τη ζωή του. Ηταν μια αυθόρμητη κίνηση αλληλεγγύης, που κανείς δεν θα ξεχάσει.

Τη Ναόμι Οσάκα και τη Σιμόν Μπάιλς; Ελάχιστοι αθλητές έχουν τολμήσει να θίξουν ζητήματα που άπτονται της ψυχικής τους υγείας. Στο Τόκιο το έκαναν αυτά τα δύο κορίτσια, που ήταν από τα «πρόσωπα των Αγώνων». Πρώτη η γιαπωνέζα τενίστρια (είχε αποσυρθεί από το Ρολάν Γκαρός και το Γουΐμπλεντον), κι έπειτα η κορυφαία γυμνάστρια της εποχής μας, διαδήλωσαν αυτό που επί δεκαετίες κανένας συνάδελφός τους δεν τολμούσε να εκφράσει: ότι οι αθλητές, ακόμη και οι κορυφαίοι, δεν είναι μηχανές. Οτι το δικαίωμά τους να προστατεύουν το σώμα και το μυαλό τους είναι πιο σημαντικό απ’ όλα τα μετάλλια του κόσμου.

Τα δικά μας παιδιά

Γεμάτη από καταπληκτικούς χαρακτήρες είναι και η νέα γενιά των ελλήνων πρωταθλητών. Παιδιά «μετρημένα», φιλοσοφημένα, με αξίες, συγκρότηση σκέψης και συναισθηματική ευφυία, και με μια ωριμότητα που δεν περιμένεις στην ηλικία τους.

Ο Μίλτος Τεντόγλου έδωσε ρεσιτάλ σεμνότητας όταν δήλωσε ότι ο κουβανός αντίπαλός του, Χουάν Μιγκέλ Ετσεβαρία, είναι καλύτερος αθλητής από εκείνον, ήταν καλύτερος και στον αγώνα και απλώς έτυχε να τον νικήσει.

Ο Στέφανος Ντούσκος, ο πιο ανέλπιστος αθλητικός μας ήρωας στο Τόκιο, δεν είπε κουβέντα για… το κουπί που τράβηξε για να φτάσει στο χρυσό μετάλλιο του μονού σκιφ. Από μαρτυρίες ανθρώπων του οικογενειακού του περιβάλλοντος τα μάθαμε.

Ο «Μανόλο» Καραλής, που βγήκε τέταρτος Ολυμπιονίκης στην πρώτη του εμφάνιση στους αγώνες, θα ‘πρεπε να μισεί όλο τον κόσμο μετά την κόλαση του bullying και των ρατσιστικών επιθέσεων που πέρασε λόγω της αφρικανικής καταγωγής της μητέρας του. Αλλά εκείνος είναι… η χαρά της ζωής. Το χαμόγελό του φωτίζει όλο το στάδιο. Κι εξακολουθεί να αγαπά τη χώρα του με όλη του την καρδιά.

Ο αρχηγός της Εθνικής πόλο, Γιάννης Φουντούλης, τη στιγμή που εκπληρωνόταν ένα παιδικό του όνειρο (μετά την πρόκριση στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά), έκανε… τη δήλωση της χρονιάς: «Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας». Πάνω στο μεθύσι μιας επιτυχίας που η ελληνική υδατοσφαίριση προσδοκούσε επί δεκαετίες, σκέφτηκε τους συμπατριώτες του που δοκιμάζονταν από την πύρινη λαίλαπα. Και μετά, όταν κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο και ανακοινώθηκε το πριμ των 200.000 ευρώ από τον εφοπλιστή και εκδότη Βαγγέλη Μαρινάκη, πάλι τα παιδιά της Εθνικής πόλο, πάλι δια στόματος Φουντούλη, είπαν: το μισό, 100.000 ευρώ, θα πάνε στους πυρόπληκτους συμπολίτες μας.

Ο Κριστιάν Γκολομέεφ κατέλαβε την 5η θέση στα 50 μ. ελεύθερο – την καλύτερη που έχει να επιδείξει η ελληνική κολύμβηση μετά τους Αγώνες του 1896. Κι όμως, αμέσως μετά την προσπάθειά του, ένιωθε την ανάγκη να απολογηθεί, που δεν πήρε μετάλλιο.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, πρωταθλητής του ΝΒΑ και παγκόσμια μορφή του αθλητισμού, έφερε ένα από τα διασημότερα τρόπαια του Κόσμου στα Σεπόλια. Για ένα «προσκύνημα» στις ρίζες του. Που, όσο ψηλά κι αν ανέβει -πόσο ακόμη;- θα τις θυμάται και θα τις τιμά. Α, ναι, μερίμνησε και για τους πυρόπληκτους, προσφέροντας για τις ανάγκες οικογενειών που έμειναν άστεγες αρκετές δεκάδες δωμάτια σε ξενοδοχεία της Αττικής.

Σε έναν κόσμο ιδανικό, τέτοιοι άνθρωποι θα ήταν οι καθοδηγητές μας, η έμπνευσή μας. Αλλά στον δικό μας, πραγματικό κόσμο, οι «ήρωες» της καθημερινότητάς μας είναι άλλοι: εφήμερες διασημότητες των τηλεοπτικών ριάλιτι και των διαγωνισμών ταλέντων, αμφιλεγόμενοι ινφλουένσερ του Διαδικτύου, ή ψευτο-σελέμπριτι που επιδεικνύουν τα κάλλη τους σε τολμηρές πόζες. Δυστυχώς…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News