Η τελευταία εικόνα –εννοώ ως οδηγική εμπειρία– που έχω με Maserati είναι, προ ετών, στη Μόντενα της Ιταλίας, για τη δημοσιογραφική οδήγηση της τελευταίας GranTurismo. Εντάξει, στα κεντρικά της εταιρείας, επάνω σε ειδική, προεξέχουσα θέση, είχαν και τη συγκλονιστική MC12. Μου έσταζαν τα σάλια και μόνο κοιτάζοντάς την.

Ουσιαστικά επρόκειτο για τη μεταμφιεσμένη «αδελφή» της Ferrari Enzo. Ηταν κλώνος, όχι παρθενογέννεση, για αγωνιστική χρήση. Μια κίνηση να σηματοδοτηθεί η επιστροφή της εταιρείας στην αγωνιστική σκηνή μετά από 37 χρόνια. Ετσι, εγκυκλοπαιδικά, μόλις 62 τεμάχια κατασκευάστηκαν, ουσιαστικά για το ομολογκάρισμα της αγωνιστικής.

Ομως, όπως ήταν αυτονόητο τότε, γύρω στο 2008 θα ήταν, δεν υπήρχε πρόσβαση σ’ αυτήν και το εμπορικό ενδιαφέρον της εταιρείας κατείχε η GranTurismo. Για αυτήν ίσχυε η πρόσκληση για να την οδηγήσουμε δύο μέρες, με πλήρη ελευθερία στο πού και πώς. Οχι ότι και αυτή η δίθυρη κουπέ καλλονή δεν σε έκανε να μην παίρνεις τα μάτια σου από πάνω της. Θυμάμαι ακόμη τον ήχο του V8 στις ορεινές διαδρομές γύρω από την έδρα εταιρείας, το μακρύ μεταξόνιο που προσέδιδε τη σταθερότητα που θες στα πατημένα κομμάτια της οτοστράντα, αλλά και το πανέμορφο, κλασάτο κόκπιτ, που μπορούσε να σε πείσει να ρίξεις τις λιγοστές αποσκευές σου, να πάρεις το κορίτσι σου για να διασχίσεις την Ευρώπη.

Οδηγικά δεν ήταν το απόλυτα επιθετικό κουπέ. Με μία, ας πούμε, 911 της εποχής είχες περισσότερη αίσθηση και συμμετοχικότητα. Ηταν ένα ξεκάθαρο «GT», όχι ξεκάθαρα σπορ. Ωστόσο, συνολικά γοητευτική και χωρίς τις ιδιοτροπίες μιας «όλα πίσω» αρχιτεκτονικής, όπως είχαν οι κυρίες από τη Στουτγάρδη.

Ανέκαθεν τα κουπέ της Maserati τα είχαν αυτά τα στοιχεία: το εγγενές class quality, το μιξάρισμα μεταξύ επιδόσεων και στιλ, την αριστοκρατική σπορ φόρμα. Μαζί, φυσικά, είχαν συχνά-πυκνά και την ανάλογη προίκα από τη Ferrari. Και ξέρετε πώς είναι αυτά τα πράγματα. «Προίκα» σημαίνει ότι η κυρίαρχη της οικογενείας, η εταιρεία με σήμα με το αφηνιασμένο αλογάκι, δανείζει μηχανολογικά στην μικρή αδελφή. Γιατί έτσι συνέβαινε και, εν μέρει, συνεχίζει.

Η Maserati έζησε τις πρόσφατες δεκαετίες υπό τη σκιά της Ferrari, έπεσε σε πωλήσεις, δεν διατήρησε με την ίδια αυτοτέλεια την κληρονομιά της από τις πάλαι ποτέ Bora, Merac, Ghibli, 3500 GT και άλλες ευγενείς σπορ κυρίες από τις δεκαετίας τoυ ’50, ’60 και ’70. Για να μην καταπιαστούμε με το επικό παρελθόν, όταν ο (για πολλούς ιστορικούς του motorsport) σπουδαιότερος οδηγός της Φόρμουλα 1, ο μεγάλος Χουάν Μανουέλ Φάντζιο έτρεχε με τη 250F. H Maserati έχει πορεία εκατό και πλέον ετών – το 2014 γιόρτασε τον αιώνα της. Είναι κεφάλαιο εν κινήσει. Μια όμορφη, ιδιαίτερη, ξεκάθαρα ιταλική πατριδογνωσία.

Η πορεία φαίνεται να αλλάζει σχετικά πρόσφατα. Κατ΄αρχάς με το νέο της υπεραυτοκίνητο, την MC20, που επίσης διατηρεί δεσμούς με τη μεγάλη «αδελφή», αλλά εμπεριέχει ουσιαστικά ξεχωριστή προσωπικότητα. Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι ακόμα και το βρετανικό evo, που πολύ εκτιμώ, την ανακήρυξε προ ημερών ως το αυτοκίνητο της χρονιάς, με τον τιμητικό τίτλο «evo Car of the Year». Eκεί, στο ετήσιο ραντεβού με τα πιο οδηγοκεντρικά αυτοκίνητα της χρονιάς, με άμεσο ανταγωνισμό των Ferrari και McLaren, το πρώτο κεντρομήχανο παραγωγής της νεότερης ιστορίας σχεδόν για τα τελευταία 40 χρόνια κέρδισε εντυπώσεις, καρδιές και στροφοδιαδρομές.

Εκεί, ο Τζέθρο (Μπάβινγκτον), ο «Ντίκι (Μίντεν), ο σεβάσμιος Τζον (Μπάρκερ) με τα πολλά καντάρια γνώσης και τα άλλα «παιδιά» του έγκυρου βρετανικού Μέσου –που τα παρακολουθώ επί χρόνια και μπορώ να αντιληφθώ την ποιότητα των κριτηρίων τους– ψήφισαν με νόημα. Παρότι ιστορικά «πορσάκηδες», φρόντισαν να εξάρουν το βάθος της κατασκευής, τον άψογα ραφιναρισμένο τρόπο που κινείται η MC20 χωρίς, ωστόσο, να θυσιάζει την επιθετική πλευρά της και τη διττή προσωπικότητα ενός χαρισματικού, αμιγώς βενζινοκίνητου V6 που διαθέτει στοιχεία μεγαλειότητας από τη F1, όπως ο διπλός θάλαμος καύσης ανά κύλινδρο.

Οσο για τα υπόλοιπα; Τον στόχο προς την εμπορική επιτυχία, το αναγκαίο χρήμα και το κατά πόσον θα μπορέσει να κάνει το δυνατό comeback στις καρδιές των εύπορων βενζινοαίματων, θα φανεί στην πορεία. Ηδη, αυτές τις μέρες δοκιμάζεται η νοητή διάδοχος εκείνου του κουπέ που θυμάμαι οδηγικά. Λέγεται GranTurismo Trofeo (ή Modena, όπως λέγεται η «βασική» έκδοση), κουβαλάει, αυτή τη φορά κάτω από το μπροστινό καπό, το ίδιο τρίλιτρο, μοτέρ της MC20 με τα δύο τούρμπο, και εξακολουθεί να δείχνει όπως αρμόζει σε μια Maserati. Εστω κι αν έχει πάρει και αυτή τα κιλάκια της, για την ιστορία – 1.799 ζυγίζει το καμάρι μας. Γοητευτική, δυνατή, διαφορετική. Και, παρότι περί ορέξεως ουδείς λόγος, στα δικά μου μάτια, πλέον, οι Maserati δείχνουν πιο όμορφες και από τη μεγάλη τους αδελφή, τη Ferrari. Σάμπως ήρθε η ώρα η «τρίαινα» να γίνει ξανά αιχμηρή;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News