Στα τέλη Μαρτίου του 1945, ο Βίλχελμ Χόλμπαχ, πρόσφατα διορισμένος από τους Αμερικανούς ως δήμαρχος της βομβαρδισμένης Φρανκφούρτης, αγωνιζόταν να ταΐσει τον εξαντλημένο πληθυσμό της πόλης, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου του. «Είμαι η Μαρλένε Ντίτριχ», άκουσε μια βραχνή φωνή να του λέει στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Ισως με αναγνωρίζετε από την ταινία “Γαλάζιος Αγγελος”».

Η θρυλική ηθοποιός εξήγησε στον δήμαρχο ότι βρισκόταν στην πόλη, έχοντας τον βαθμό του λοχαγού στον στρατό των ΗΠΑ, για να ψυχαγωγήσει τα στρατεύματα – και είχε ένα αίτημα. «Εχω ξεμείνει από καλλυντικά. Χρειάζομαι τόνερ προσώπου, κρέμα, πούδρα και ούτω καθεξής», είπε στον Χόλμπαχ. «Οδηγώ ώρες το αυτοκίνητό μου και τα πάντα έχουν καταστραφεί – δεν βρίσκω κατάστημα ανοιχτό».

Ο Χόλμπαχ θυμήθηκε ότι είχε δει μια υπάλληλο του δημαρχείου με έντονο –για τα άθλια δεδομένα της εποχής– μακιγιάζ στο πρόσωπό της και προθυμοποιήθηκε να φέρει την ηθοποιό σε επαφή μαζί της. Μπήκαν μαζί στο αυτοκίνητό της και εκείνη οδήγησε μέσα στους δρόμους της ερειπωμένης Φρανκφούρτης, μέχρι που βρήκαν μια αποθήκη γεμάτη με καλλυντικά. Τώρα, η παράσταση της Ντίτριχ μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Η σταρ, που μετακόμισε στο Χόλιγουντ στις αρχές της δεκαετίας του 1930 εγκαταλείποντας τη γερμανική της υπηκοότητα, αηδιασμένη από το ναζιστικό καθεστώς, ήταν πιο αποφασισμένη και πρόθυμη να πάρει προσωπικά ρίσκα από κάθε άλλο χολιγουντιανό αστέρα της εποχής που είχε αναλάβει να ψυχαγωγήσει τα συμμαχικά στρατεύματα όσο πολεμούσαν στην Ευρώπη, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα, Ράινερ Μπέργκερ.

Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Η Μαρλένε Ντίτριχ στο Μέτωπο», ο Μπέργκερ έχει συμπεριλάβει περισσότερες από 120 φωτογραφίες, πολλές αδημοσίευτες στο παρελθόν, που τη δείχνουν μαζί με χαμογελαστούς αμερικανούς στρατιώτες πάνω σε τανκς και τζιπ, σε βομβαρδισμένες πόλεις, φορώντας στρατιωτική στολή και στη συνέχεια αστραφτερά χρυσά φορέματα με πούλιες, στη διάρκεια παραστάσεων της υποστηρικτικής για τους μαχόμενους αμερικανικής ΜΚΟ, USO.

Οι εμφανίσεις της συνιστούσαν το αποκορύφωμα κάθε σόου, όπως αναφέρει αφιέρωμα των Times του Λονδίνου. Ερμήνευε δημοφιλείς επιτυχίες της εποχής, όπως το κλασικό «Lili Marlene» – το γερμανικό ερωτικό τραγούδι που λάτρευαν τόσο τα συμμαχικά, όσο και τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Παράλληλα, έπαιζε και μουσικό πριόνι – ένα ιδιαίτερο μουσικό όργανο, δημοφιλές στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Η Ντίτριχ συμμετείχε σε δύο περιοδείες της USO. Η πρώτη ήταν την άνοιξη του 1944, σε μια τουρνέ στη Βόρεια Αφρική και την Ιταλία, ενώ λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1944, συνόδευσε τα αμερικανικά στρατεύματα μέσω της Γαλλίας και του Βελγίου στη Γερμανία – στην πιο επικίνδυνη αποστολή της καριέρας της.

Η σταρ, η οποία είχε ήδη συμμετάσχει σε εκστρατείες προώθησης των πολεμικών ομολόγων που εξέδωσαν οι ΗΠΑ το 1941, αποφάσισε να συμμετάσχει στις τουρνέ της USO όταν ο εραστής της, γάλλος ηθοποιός, Ζαν Γκαμπέν, εγκατέλειψε το Χόλιγουντ για να ενταχθεί στις Ελεύθερες Γαλλικές δυνάμεις. Στα 40 της, η Ντίτριχ ανέλαβε τον διπλό ρόλο της μητρικής φιγούρας και της μοιραίας γυναίκας για τους στρατιώτες – εκστασιάζοντας τους φαντάρους με τα καλλίγραμμα πόδια της.

Στη διάρκεια της δεύτερης περιοδείας της, η σταρ κοιμόταν κάτω από μουσαμάδες και μέσα σε βομβαρδισμένα κτίρια, επιστρέφοντας κατά διαστήματα στο Παρίσι για λίγες ημέρες στο ξενοδοχείο Ritz. «Απολάμβανε αυτόν τον υβριδικό τρόπο ζωής, καθώς μπορούσε να γυρνά από την πολυτέλεια στη στέρηση και τούμπαλιν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας – και αυτό συνέβαινε σε όλη τη διάρκεια της τουρνέ», λέει στους Times ο Μπέργκερ.

Στα μέσα Δεκεμβρίου του 1944, κατά τη διάρκεια της της τελευταίας μεγάλης επίθεσης της Γερμανίας στο Δυτικό Μέτωπο, στη Μάχη των Αρδενών, η Ντίτριχ και η καλλιτεχνική ομάδα της βρίσκονταν εν μέσω παραστάσεων στις πόλεις Μπαστόν και Ιπέν, όταν άκουσαν τους πυροβολισμούς που έδειχναν ότι οι μάχες πλησιάζουν. Διέφυγαν με τζιπ στους πίσω δρόμους του Βελγίου, σταματώντας για να πάρουν μαζί τους τραυματίες.

«Η Μαρλένε ήταν προετοιμασμένη για μεγάλα ρίσκα», εξηγεί ο Μπέργκερ. «Κατά τα τέλη του 1944, όταν η επέλαση των Συμμάχων επιβραδύνθηκε, το μέτωπο ήταν πολύ κοντά στις παραστάσεις της, αλλά αυτό δεν την φόβιζε. Ελεγε ότι η ψυχαγωγία των στρατευμάτων ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που είχε κάνει στη ζωή της», συμπληρώνει.

Εισήλθε στη Γερμανία μαζί με τα αμερικανικά στρατεύματα στις 29 Νοεμβρίου 1944, φτάνοντας στην πόλη Στόλμπεργκ, κοντά στο Ααχεν – περιοχή που παρέμενε πολύ επικίνδυνη. Μια φωτογραφία δείχνει την Ντίτριχ να φορά ένα πανάκριβο παλτό της σχεδιάστριας Ελσα Σιαπαρέλι που είχε αγοράσει στο Παρίσι –και με το οποίο είχε φωτογραφηθεί για τη Vogue– και να ποζάρει δίπλα σε έναν χαμογελαστό στρατιώτη με λασπωμένες μπότες, που είχε μόλις επιστρέψει από το μέτωπο.

Η Ντίτριχ είχε εκμυστηρευτεί στον στρατηγό Τζορτζ Πάτον, που ανήκε στον κύκλο των επιφανών φίλων της, το φόβο της ότι θα έπεφτε αιχμάλωτη των Γερμανών. «Θα μου ξυρίσουν το κεφάλι ως προδότρια, θα με λιθοβολήσουν και θα με σύρουν με άλογα στους δρόμους», του είχε πει, συμπληρώνοντας με τρόμο: «Αν με αναγκάσουν να μιλήσω στο ραδιόφωνο, μην πιστέψεις αυτά που θα πω».

Ο Πάτον, πάντα άνθρωπος της δράσης, της απάντησε βγάζοντας ένα μικρό περίστροφο από το χιτώνα του. «Ορίστε, χρησιμοποίησε αυτό – έτσι δεν θα χρειαστεί να παραδοθείς», της είπε δίνοντάς της το όπλο. Η Ντίτριχ, γράφει ο Μπέργκερ, ανακουφίστηκε, νιώθοντας σχεδόν σαν πραγματική στρατιώτης. Ωστόσο δεν συνάντησε εχθρότητα από τους Γερμανούς που γνώρισε, χάρη στη λάμψη της – αλλά και τους δύο πανύψηλους στρατιωτικούς αστυνομικούς σωματοφύλακές της.

Στο Στόλμπεργκ, όταν ο ιδιοκτήτης ενός θεάτρου στο οποίο εμφανιζόταν της πρόσφερε ένα φλιτζάνι καφέ, εκείνη το δέχθηκε, παρά τις προειδοποιήσεις των στρατιωτικών συνοδών της ότι ίσως ήταν δηλητηριασμένο. Σε ερώτησή της στον ιδιοκτήτη γιατί της προσφέρει καφέ παρότι εκείνη συνεργάζεται με τον εχθρό, της απάντησε αναστενάζοντας: «Ναι, αλλά είσαι και ο “Γαλάζιος Αγγελος”». «Αυτή είναι η δύναμη μιας ταινίας!», έγραψε στην αυτοβιογραφία της για το περιστατικό.

Στη διάρκεια της έρευνάς του για το βιβλίο, ο Μπέργκερ μελέτησε τα προσωπικά έγγραφα της Ντίτριχ και είδε εκατοντάδες φωτογραφίες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που φυλάσσονταν στη Γερμανική Ταινιοθήκη (Deutsche Kinemathek) στο Βερολίνο. Με την ολοκλήρωση της έρευνας, τώρα δηλώνει ότι τρέφει ακόμα μεγαλύτερη εκτίμηση για τη σταρ.

«Είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένος από αυτή την πολύ δύσκολη γυναίκα που έζησε μια εξαιρετικά αυτοελεγχόμενη ζωή και πάντα προσπαθούσε να ελέγχει τους άλλους ανθρώπους», λέει στους Times. «Με εντυπωσιάζει η αποφασιστικότητά της να αντεπεξέλθει όλων των δυσκολιών αυτής της περιοδείας, από τη στιγμή που επέλεξε να συμμετάσχει σε αυτήν».

Η κινηματογραφική της καριέρα ήταν φθίνουσα εκείνη την εποχή, αλλά εκείνη βρήκε «τη δύναμη, την αφοσίωση και το θάρρος» να κάνει αυτή την τουρνέ εν μέσω πολέμου, «ψυχαγωγώντας τα στρατεύματα – και στην πορεία να ξεκινήσει μια νέα καριέρα ως παγκοσμίου φήμης τραγουδίστρια που κράτησε για δεκαετίες μετά τον πόλεμο», εξηγεί στους Times ο Μπέργκερ, το βιβλίο του οποίου μόλις κυκλοφόρησε στα γερμανικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News