Τσαρλς Σουλτς: ένας μύθος φτιαγμένος με «Φιστίκια»
Τσαρλς Σουλτς: ένας μύθος φτιαγμένος με «Φιστίκια»
Ο Τσαρλς Σουλτς γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1922 στη Μινεάπολη της Μινεσότα και ήταν το μοναδικό παιδί του Γερμανού Καρλ Σουλτς και της Νορβηγίδας Ντένα Χάλβερσον. Σύμφωνα με τον κατοπινό «θρύλο», του άρεσε πολύ να ζωγραφίζει από μικρός, συχνά μάλιστα το θέμα του ήταν ο σκύλος του Σπάικ, που συνήθιζε να μασάει καρφίτσες και καρφιά. Στην εφηβεία ήταν ντροπαλός και συνεσταλμένος, ίσως επειδή ήταν ο μικρότερος μαθητής στην τάξη του, έχοντας κερδίσει δύο χρονιές. Αυτό, όμως, που φαινόταν μειονέκτημα έγινε το προτέρημά του όταν μπήκε στον χώρο της εικονογράφησης στα τέλη της δεκαετίας του 1940: τη δική του συστολή «φόρεσε» στους ήρωές του, οι οποίοι πέρασαν στην ιστορία των κόμικς ως «Peanuts». Δηλαδή στους Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λάινους και Λούσι, Πέπερμιντ Πάτι και Μάρσι, Σάλι Μπράουν, Σρέντερ, Πιγκ Πεν, Φράνκλιν, Γούντστοκ (το κίτρινο πουλί) κ.ά.
Αρχή με… μίσος
Το πρώτο στριπ δημοσιεύτηκε στις 2 Οκτωβρίου 1950 και αποτελούνταν από τέσσερα καρέ σε μορφή τετραγώνου: ο Τσάρλι Μπράουν ερχόταν από μακριά και ο Σέρμι τον σύστηνε στην Πάτι. «Α, να, ο καλός παλιόφιλος Τσάρλι» λέει στην αρχή πριν πετάξει τη βιτριολική ατάκα: «Πόσο τον μισώ!». Την ιστορία δημοσίευσαν ταυτόχρονα επτά αμερικανικές εφημερίδες: οι The Washington Post, The Chicago Tribune, The Minneapolis Star-Tribune, The Allentown Call-Chronicle, The Bethlehem Globe-Times, The Denver Post και The Seattle Times. Ο Σουλτς πληρώθηκε 90 δολάρια για τον πρώτο μήνα, γεγονός που συνεχίστηκε μέχρι το 1952 για τις έξι ημέρες που εργαζόταν εβδομαδιαίως (από Δευτέρα έως το Σάββατο).

Κι όμως, δεν ήθελε «Peanuts»
Ο ίδιος ο Σουλτς απεχθανόταν τον τίτλο «Peanuts», που, εκτός από «φιστίκια», σήμαινε στην αμερικανική αργκό τις φθηνές θέσεις στους εξώστες ενός θεάτρου. Ο τίτλος όμως επιβλήθηκε από το σωματείο που διαχειριζόταν τις δημοσιεύσεις του κόμικ, το United Feature Syndicate.
Οσα δεν ξέρει ο Τσάρλι Μπράουν
Ο βασικός χαρακτήρας των «Peanuts» είναι ένας τυπάκος ήπιων τόνων με βασικό γνώρισμα την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Είναι ο χαρακτήρας του «δεν»: δεν ξέρει να πετάει χαρταετό, δεν έχει κερδίσει ποτέ σε παιχνίδι μπέιζμπολ και δεν παίζει ποδόσφαιρο.
Ο Σνούπι που ήταν ο Σπάικ
Στα παιδικά του χρόνια ο Σουλτς είχε συνεχώς συντροφιά κάποιο σκυλί –και μάλιστα άσπρο ή μαύρο. Κάποια στιγμή η οικογένειά του αγόρασε ένα Μπουλ Τεριέ που το ονόμασε Σνούκι (προσοχή, με «κ»), το οποίο δυστυχώς χτυπήθηκε από ταξί και πέθανε. Ηταν, λοιπόν, η ανάμνηση του επόμενου σκύλου, του Σπάικ, που οδήγησε στην έμπνευση για τον φοβερό και τρομερό Σνούπι. Για την ιστορία, Σπάικ στο κόμικ ονομάζεται ο αδερφός του Σνούπι, που ζει μόνος του στην έρημο της Καλιφόρνιας.
Μπροστά από την εποχή του
Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου του 1968, ο Σουλτς εισήγαγε στο κόμικ τον Αφροαμερικανό Φράνκλιν, ύστερα από παρότρυνση της αναγνώστριας Χάριετ Γκλίκμαν, δασκάλας από το Λος Αντζελες, με την οποία διατηρούσε αλληλογραφία. Στην αρχή ο ίδιος φοβόταν ότι η «καινοτομία» θα πατρονάριζε την κοινότητα των μαύρων και θα φαινόταν υπερβολικά διδακτική, αλλά η Γκλίκμαν τον έπεισε ότι η προσθήκη μαύρων χαρακτήρων θα συνέβαλε στην εξοικείωση με την ιδέα της φιλίας ανάμεσα σε παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων. Δεν ήταν πάντως το μόνο δείγμα «συμπερίληψης». Το γεγονός ότι η ομάδα μπέιζμπολ του Τσάρλι Μπράουν είχε τρία κορίτσια ήταν επίσης τουλάχιστον δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή του.
Η ανάλυση του Ουμπέρτο Εκο
Η σειρά και οι χαρακτήρες δεν ήταν ποτέ αδιάφοροι για την ποπ κουλτούρα, την ψυχολογία και τη σημειολογία του δυτικού πολιτισμού. Ο Ουμπέρτο Εκο αποδείχθηκε μεγάλος φαν και προλόγισε μάλιστα τον πρώτο τόμο «Peanuts» που είχε κυκλοφορήσει στην Ιταλία. Mε αναφορές στον Φρόιντ, τον Μπέκετ, τον Αντλερ και τον Τόμας Μαν, ανέφερε ότι: «Αυτά τα παιδιά μάς ενδιαφέρουν επειδή είναι τέρατα. Είναι οι τρομακτικές, εφιαλτικές προβολές όλων των νευρώσεων του σύγχρονου πολίτη της βιομηχανικής εποχής».
Στην Ελλάδα
Η πρώτη δημοσίευση των «Peanuts» στην Ελλάδα έγινε από το περιοδικό «Ταχυδρόμος» τη δεκαετία του 1970, αλλά η σειρά πέρασε ως «Σνούπι» από τον κεντρικό χαρακτήρα του αξιαγάπητου σκύλου. Εκτοτε εμφανίστηκε –κατά καιρούς– σε καθημερινές εφημερίδες, ενώ για αρκετό διάστημα φιλοξενήθηκε στο περιοδικό «Βαβέλ».
Σε αριθμούς
Η σειρά των κόμις είναι η μεγαλύτερη που δημιουργήθηκε ποτέ, με συνολικά 17.897 δημοσιευμένα καρέ, ενώ στο μεταξύ τροφοδότησαν βιβλία, τηλεοπτικά σόου, θεατρικές παραστάσεις, ηχογραφήσεις σε δίσκους και ραδιοφωνικά σκετς – έγιναν ακόμη και ταινία το 2015. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 είχαν μεταφραστεί σε 21 γλώσσες, δημοσιεύονταν σε περισσότερες από 2.600 εφημερίδες και είχαν 355 εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες σε 75 χώρες, αποφέροντας στον δημιουργό τους περισσότερα από 1 δισ. δολάρια. Οι ακόλουθοι των social media από όλο τον κόσμο είναι 17,4 εκατομμύρια άτομα.
Το τέλος
Το κόμικ ολοκλήρωσε τον κύκλο του στις 13 Φεβρουαρίου 2000, οπότε και δημοσιεύθηκε η τελευταία ολοσέλιδη ιστορία του. Ο καλλιτέχνης, που έπασχε από καρκίνο του εντέρου, είχε προαναγγείλει την απόσυρσή του περίπου δύο μήνες νωρίτερα, από σύμπτωση όμως πέθανε μία ημέρα προτού δημοσιευθεί η τελευταία περιπέτειά του, την οποία είχε παραδώσει από τον Ιανουάριο. Στην τελευταία εκείνη ιστορία η βινιέτα απεικόνιζε τον Τσάρλι Μπράουν στην κορυφή του σκυλόσπιτου να γράφει στη γραφομηχανή του. «Ηταν μια σκοτεινή και αγριεμένη νύχτα…». Και κατέληγε με τα λόγια του ίδιου του δημιουργού: «Είμαι ευγνώμων όλα αυτά τα χρόνια για την αφοσίωση των διορθωτών μας και την υπέροχη υποστήριξη και αγάπη που μου έδειξαν οι θαυμαστές του κόμικ στριπ. Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λάινους, Λούσι… πώς θα μπορούσα ποτέ να τους ξεχάσω;».
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News
Γράψτε σχόλιο στο: Τσαρλς Σουλτς: ένας μύθος φτιαγμένος με «Φιστίκια»
Παρακαλούμε, εισάγετε σχόλια μόνο σχετικά με το θέμα. Σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο ή με περιεχόμενο που έρχεται σε αντίθεση με τις οδηγίες και τους όρους χρήσης του protagon.gr δεν θα δημοσιεύονται.Το email σας δεν θα εμφανίζεται.