Πήγα στο τέλος του καλοκαιριού πριν από δυο-τρία χρόνια και τα λεφτά μου τελείωναν γιατί είχαν προηγηθεί άλλες διακοπές. Βασίστηκα στα λόγια ενός τσιγκούνη αλλά καλοζωισμένου γνωστού μου: «η Αστυπάλαια είναι πανέμορφη, με υπέροχο φαγητό και πάμφθηνη!». Αμα σου λέει τσιγκούνης «πάμφθηνη» όλο ενθουσιασμό και ‘συ είσαι άφραγκος, ακολουθείς.

Εγώ επειδή δεν είμαι τσιγκούνα, αποφάσισα να μείνω εκεί πέντε μέρες, να πάω με αεροπλάνο, να τρώω μία φορά τη μέρα σε όποιο εστιατόριο ήθελα αλλά να μη νοικιάσω αυτοκίνητο. Εξ ου και διάλεξα να μείνω κεντρικά, στο παλιό λιμάνι.

Το ξενοδοχείο ονομάζεται «Παράδεισος» και είναι ίσως το πρώτο που χτίστηκε στο νησί. Πάνω στο λιμάνι, κάτω από τη Χώρα, δίπλα σε αμμουδερή παραλία με φανταστικό ταβερνάκι πάνω στην άμμο. Το δωμάτιο ήταν αυτό που λέμε basic αλλά είχε απίστευτη θέα.

Τα πρωινά πηγαίναμε για μπάνιο με βαρκάκι ή λεωφορείο και τα βράδια ανεβαίναμε στη Χώρα πάντα με το λεωφορείο. Αμφότερα τα ΜΜΜ είχαν αφετηρία το ξενοδοχείο!

Όπως καταλαβαίνετε περάσαμε ζωή και κότα. Ούτε ταλαιπωρία, ούτε πάρκαρε ξεπάρκαρε. Κι έτσι γυρίσαμε όλη την Αστυπάλαια!

Τα 4 πράγματα που δεν θα ξεχάσω

• Εκδόσεις Αγρα παντού. Ο Σταύρος Πετσόπουλος, ο ιδιοκτήτης των εκδόσεων έχει σπίτι στο νησί και όλα τα μαγαζιά έχουν τα όμορφα βιβλία του. Αυτό το θέαμα και μόνο ανεβάζει την αισθητική της Αστυπάλαιας. Επιπλέον στην κεντρική πλατεία της Χώρας, δύο από τους χαρακτηριστικούς ανεμόμυλους είναι δανειστικές βιβλιοθήκες – κάπως σαν αυτοσχέδιες. Η μία με ελληνικά βιβλία και η άλλη με ξενόγλωσσα.

• Το εστιατόριο «Κροκόδειλος» στο Λιβάδι. Ολο το νησί έχει τέλειο φαγητό. Αλλά ο «Κροκόδειλος» είναι εμπειρία. Το Λιβάδι, είναι ο δεύτερος μεγάλος οικισμός μετά τη Χώρα, ακριβώς κάτω από τον λόφο της Χώρας. Ο “Κροκόδειλος” λοιπόν, στο Λιβάδι, έχει τα τραπέζια του πάνω στην άμμο, κάτω από ένα πολύ μεγάλο και πλούσιο δέντρο, με όλη τη θάλασσα μπροστά! Εκεί ρομαντζάρεις οπωδήποτε. Βλέπεις τα «μαύρα νερά λουστρίνια» και το φωτεινό μονοπάτι που δημιουργεί η αντανάκλαση του φεγγαριού, μασουλάς τις ντόπιες νοστιμιές, πίνεις το απαλό χύμα κρασί και τρελαίνεσαι. Το βράδυ που πήγαμε εμείς ήταν παρκαρισμένο κι ένα τεράστιο ξύλινο ιστιοφόρο μέσα στο λιμανάκι… Ετσι για να συμπληρωθεί το σκηνικό.

• Το γλυκατζίδικο στη Χώρα. Δεν θυμάμαι πώς το έλεγαν αλλά δεν υπήρχε κι άλλο. Πηγαίναμε τα βράδια μετά το φαγητό, τρώγαμε γλυκά και πίναμε καφέ (για χωνευτικό). Όλα τα γλυκά ήταν χειροποίητα και φαίνονταν τέτοια. Αυτό τα έκανε ακόμα πιο λιμπιστικά. Επίσης το μαγαζί ήταν πάνω στον γκρεμό και είχε φοβερή θέα στο φωτισμένο κάστρο. Μαγεία σας λέω!
• Ο Πουλικάκος. Μετά το γλυκατζίδικο καταλήγαμε για ποτό σ΄ένα μικρό μπαρ που έπαιζε ροκ και είχε αυλή στην πλατεία της Χώρας. Εκεί, ένα βράδυ, ακούμε ξαφνικά τον Δημήτρη Πουλικάκο μέσα από το μαγαζί. Εκανε διακοπές στο νησί και τραγούδησε χύμα και απροειδοποίητα. Μια μικρή αυτοσχέδια μουσική παράσταση.
• Η χαλαρή κατηφόρα από τη Χώρα στο Λιμάνι. Αργά τη νύχτα επιστρέφαμε πάντα με τα πόδια. Κατεβαίναμε το μεγάλο σοκάκι με το πάσο μας, βλέπαμε τα φρεσκοβαμμένα σπιτάκια, τη θάλασσα από ψηλά, τα μαγαζιά για τους ντόπιους, το φωτισμένο κάστρο κι ήταν σαν να κάνουμε νυχτερινή βόλτα στην πιο όμορφη Ελλάδα του ’50.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News