Υπάρχει η άποψη ότι τα ριμέικ αξίζουν μόνο όταν η πρωτότυπη ταινία στην οποία βασίστηκαν ήταν τόσο… χάλια ώστε έμεινε στα αζήτητα, μέχρι που αναγκάστηκε να βγει από την αφάνεια εξαιτίας της συστηματικής τάσης του Χόλιγουντ να διασκευάζει από κλασικά έργα μέχρι ταινίες που δεν έχουν κανένα λόγο να διασκευαστούν.

Ωστόσο υπάρχουν και ριμέικ σπουδαίων ταινιών, που κατάφεραν να σταθούν επάξια δίπλα τους όταν νεότεροι σκηνοθέτες αποφάσισαν να τις δουν με σεβασμό και να τις προσφέρουν στις νεότερες γενιές θεατών με μια πιο φρέσκια ματιά. Η κριτικός κινηματογράφου Σιμράν Χανς παρουσιάζει στον Guardian τα αγαπημένα της ριμέικ. Είναι και δικά μας. Μπορεί το «Ενα αστέρι γεννιέται» να σας είναι γνωστό και σε προηγούμενες εκδοχές του. Για σκεφτείτε, όμως, το «Το κορίτσι με το τατουάζ», για παράδειγμα, με τον Ντάνιελ Κρεγκ και τη Ρούνι Μάρα, τον «Πληροφοριοδότη» ή τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ», και μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μας.

• «Ενα αστέρι γεννιέται» (2018)

Το κλασικό παραμύθι για μια ενζενί, που κάνει καριέρα με τη βοήθεια ένας μεγαλύτερου σε ηλικία και ξεθωριασμένου πια σταρ, έχει γυριστεί άλλες τρεις φορές, μας θυμίζει η Σιμράν Χανς. Να συμπληρώσουμε ότι η πρώτη ταινία ήταν του Γουίλιαμ Γουέλμαν το 1937, με την Τζάνετ Γκέινορ στον ρόλο, που επανέλαβε η Τζούντι Γκάρλαντ με τεράστια επιτυχία το 1954. Η ροκ εκδοχή της με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ και τον Κρις Κριστόφερσον του 1976 μπορεί να είναι η πιο γνωστή, ωστόσο, η ταινία της Lady Gaga και του Μπράντλεϊ Κουπέρ του 2018 έχει τις καλύτερες μελωδίες από όλες τις προηγούμενες.

• «Η μύγα» (1986)

Σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ, ακαταμάχητος μάστερ ταινιών τρόμου, παίρνει το B-movie του Κερτ Νιούμαν του 1958 και το μετατρέπει σε μια υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ. Από το πρωτότυπο σενάριο ο καναδός σκηνοθέτης κρατάει μόνο την  ιστορία του τρελού επιστήμονα, που πειραματίζεται με την τηλεμεταφορά. Η Τζίνα Ντέιβις στον ρόλο της δημοσιογράφου, που καταγράφει το πείραμα, και ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ επιστήμονας που μεταμορφώνεται σε έντομο, είναι λαμπροί σαν ερωτοχτυπημένο ζευγάρι. Η ταινία ξεκινά σαν ρομαντική κομεντί, κλιμακώνεται όμως σε έναν φρικτό εφιάλτη, σπαρακτικό και διαβρωτικό.

• «Το κορίτσι με το τατουάζ» (2011)

Το μπεστ σέλερ του σουηδού συγγραφέα Στιγκ Λάρσον  μεταφέρθηκε πιστά το 2009 («Män Som Hatar Kvinnor») στην μεγάλη οθόνη από τον Νιλς Αρντεν Οπλεφ. Μόλις δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε η νέα εκδοχή της ταινίας στην αγγλική γλώσσα σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Φίντσερ, με πρωταγωνιστές τον Ντάνιελ Κρεγκ ως Μίκαελ Μπλούμκβιστ, δημοσιογράφο και συνιδιοκτήτη του περιοδικού Millenium, και την Ρούνι Μάρα στον ρόλο της Λίσμπεθ Σαλάντερ. Το ριμέικ του αμερικανού σκηνοθέτη είναι πιο cool, πιο κακό και πολύ πιο κομψό, με μια υπέροχη ηλεκτρονική διασκευή του «Immigrant Song» των Led Zeppelin, που ακούγεται από την Karen O, τη frontwoman των Yeah Yeah Yeahs, στο άνοιγμα της ταινίας, και μας άρεσε πολύ.

• «CODA: Στον ρυθμό της καρδιάς» (2021)

Στην «Οικογένεια Μπελιέ» (« La Famille Bélier») του Ερίκ Λαρτιγκό, μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες  του 2014 στη Γαλλία αλλά όχι και στο διεθνές box office, που ισορροπεί χαριτωμένα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα,  η 16χρονη Πολά είναι η μόνη που μπορεί να μιλήσει (οι γονείς και ο αδελφός της είναι κωφάλαλοι) και ονειρεύεται να γίνει τραγουδίστρια. Ωστόσο το ριμέικ της ταινίας  στην αγγλική γλώσσα της Σίαν Χέντερ είχε τεράστια επιτυχία στο φετινό φεστιβάλ Sundance και ήταν το πρώτο deal που κλείστηκε στο φεστιβάλ (αγοράστηκε από την Apple για 25 εκατ. δολάρια, όπως διαβάσαμε στο Indiewire). Καθόλου τυχαίο. Η ταινία αναδεικνύει την ειλικρίνεια και, σε αντίθεση με το πρωτότυπο, κωφοί ηθοποιοί ερμηνεύουν ρόλους κωφών.

• «Η συμμορία των έντεκα» (2001)

Η ληστεία των μεγαλύτερων καζίνο του Λας Βέγκας του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι η φρέσκια εκδοχή της ομώνυμης ταινίας που είχε σκηνοθετήσει ο Λιούις Μάιλστοουν το 1960. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ κάνει τον Φρανκ Σινάτρα, ο Ντον Τσιντλ φοράει το σμόκιν του Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ και ο Μπραντ Πιτ είναι ένας σύγχρονος Ντιν Μάρτιν. Το ριμέικ διακρίνεται για τη σκηνοθετική κομψότητα του Σόντερμπεργκ, γράφει η Σιμράν Χανς (αλλά προσωπικά δεν μπορώ να αποφασίσω, κάθε μια έχει τη χάρη της), και το κυριότερο: υπάρχει χημεία μεταξύ των ηθοποιών, σε αντίθεση με το spin-off του 2018 «Η Συμμορία των 8» με πρωταγωνίστριες γυναίκες.

• «Δίδυμοι μπελάδες» (1998)

Σπάνιο παράδειγμα της Disney, που βελτιώνει μια από τις δικές της ταινίες του 1961. Στο ριμέικ, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Εριχ Κέστνερ «Das Doppelte Lottchen»(«Λουίζα και Λότη», εκδόσεις Ψυχογιός, μτφρ. Κίρα Σίνου) πρωταγωνιστούν οι Ντένις Κουέιντ και η έφηβη Λίντσεϊ Λόχαν στο ντεμπούτο της. Η Νάνσι Μάγιερς, μια από τις πιο σημαντικές (και ελάχιστες) αμερικανίδες σκηνοθέτριες, χρησιμοποιεί έξυπνα στον ρόλο των πανομοιότυπων δίδυμων αδελφών που αγνοούν η μία την ύπαρξη της άλλης και συναντιούνται για πρώτη φορά σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση. (Η «Απίστευτη Παρασκευή», του 2003 με την Λίντσεϊ Λοχαν και την Τζέιμι Λι Κέρτις, επίσης ριμέικ παλιότερης  επιτυχίας της Disney, υπερτερεί επίσης του πρωτότυπου του 1976 με τη Μπάρμπαρα Χάρις και τη Τζόντι Φόστερ, υποστηρίζει η Σιμράν Χανς)

• «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ»  (1999)

Ο Αντονι Μιγκέλα δεν ήταν ο πρώτος, που μετέφερε το μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ στην μεγάλη οθόνη. Είχε προηγηθεί το 1960 η υπέροχη ταινία του  Ρενέ Κλεμάν «Γυμνοί στον Ηλιο» (για πολλούς η καλύτερη κινηματογραφική διασκευή) με τους Αλέν Ντελόν, Μορίς Ρονέ, Μαρί Λαφορέ και Ρόμι Σνάιντερ. Η εκδοχή του Μιγκέλα διατηρεί την αισθησιακή, μυστηριώδη και επικίνδυνη ατμόσφαιρα της ταινίας του Κλεμάν, αλλά τα στοιχήματα υπέρ της αυξάνονται καθώς ενισχύεται η λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του απατεώνα Τομ Ρίπλεϊ (Ματ Ντέιμον) και η επιθυμια του για το αντικείμενο της εμμονής του, Ντίκι Γκρίνλιφ (Τζουντ Λο).

• Η υπόθεση Τόμας Κράουν (1999)

Το λαμπερό ριμέικ του Τζον ΜακΤίρναν γυρίστηκε την εποχή που ο Πιρς Μπρόσναν μεσουρανούσε ως γοητευτικός Τζέιμς Μποντ. Ο αμερικανός σκηνοθέτης επαναδιατυπώνει την περσόνα του 007 με τον Μπρόσναν στον ρόλο του εκατομμυριούχου παραβατικού πλέι μπόι, που κλέβει πίνακες αυτή τη φορά, ενώ στο πρωτότυπο θρίλερ του Νόρμαν Τζούισον του 1968, ο Στιβ ΜακΚουίν σχεδίαζε την τέλεια ληστεία τράπεζας. Ακόμα πιο εμπνευσμένη και πειστική είναι η ερμηνεία της 44χρονης Ρενέ Ρούσο, που υποδύεται την ιδιωτική ερευνήτρια η οποία έχει αναλάβει να διερευνήσει την υπόθεση για λογαριασμό μιας ασφαλιστικής εταιρείας, ρόλο που είχε παίξει η Φέι Ντάναγουεϊ στα 26 της.

• «Ο πληροφοριοδότης» (2006)

Το θρίλερ «Σατανικές υποθέσεις» (2002) των Αντριου Λάου και Αλαν Μακ  το 2002 έδωσε σοβαρό υλικό στον Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος βρήκε απίθανες ομοιότητες μεταξύ του Χονγκ Κονγκ και της Βοστώνης. Στο καστ του ριμέικ του συμμετείχαν οι Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζακ Νίκολσον και Ματ Ντέιμον, στο απόγειο της δόξας τους. Και δεν είναι περίεργο ότι η ταινία κέρδισε τέσσερα Οσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Μοντάζ, Διασκευασμένου Σεναρίου και Σκηνοθεσίας, το πρώτο στην καριέρα του Σκορσέζε.

• «Casino Royale» (2006)

Η μηδενιστική αντίληψη του Ντάνιελ Κρεγκ για τον μπρουτάλ χαρακτήρα του 007 του 21ου αιώνα, στην πρώτη του εμφάνιση ως Τζέιμς Μποντ, ήταν πολύ διαφορετική από την ερμηνεία του Ντέιβιντ Νίβεν στην ταινία κατασκοπείας του 1967, στο ρόλο ενός ηλικιωμένου πράκτορα, που αναθέτει τις διάφορες αποστολές του στον ανιψιό του και σε άλλους. Και είναι εύκολα η καλύτερη από τις ταινίες του του Κρεγκ ως Τζέιμς Μποντ, γράφει στον Guardian η Σιμράν Χανς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News