Οι συζητήσεις έχουν παραμείνει οι ίδιες. Κάποιες φορές ακούγονται και πανομοιότυποι τσακωμοί. Οι καφέδες είναι επίσης εκεί αλλά πλέον γεμίζουν πλαστικά ποτήρια και όχι τα γυάλινα κάποιου καφενείου. Το θέαμα έχει αλλάξει για τα καλά. Πριν λίγα χρόνια έβλεπες μια παλιά τηλεόραση να προβάλει συνεχώς ειδήσεις, ίσως και ένα σεμεδάκι στην κορυφή να σου κρύβει την εικόνα. Πλέον οι τηλεοράσεις αγοράζονται με το κιλό και δεν δείχνουν ειδήσεις αλλά κάθε λογής άθλημα που προσφέρεται για «τζογάρισμα». Τα καφενεία της εποχής μας λέγονται προποτζίδικα και δεν πωλούν καφέδες και γλυκά αλλά ελπίδα.

Δεν μπορεί να μην το έχετε παρατηρήσει. Τα παραδοσιακά καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο ενώ όλο και λιγότεροι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας κάθονται με τις ώρες και συζητούν γύρω από ξύλινα τραπέζια. Αυτοί οι άνθρωποι όμως δεν εξαφανίστηκαν. Αν περάσεις μια βόλτα από ένα πρακτορείο του ΟΠΑΠ θα δεις μια παρέα που δεν φαίνεται να είναι περαστική. Ολοι γνωρίζονται καλά μεταξύ τους και ανταλλάσσουν κουβέντες για κάθε λογής ζήτημα. Είναι εκεί για αρκετές ώρες την ημέρα κάνοντας ένα είδος «καφενειακής» κουβέντας που πολλές φορές θυμίζει «ψυχανάλυση».

Μια τέτοια κουβέντα γίνεται καθημερινά και στο πρακτορείο του κύριου Βαγγέλη που βρίσκεται στην πλατεία Προσκόπων στο κέντρο της Αθήνας. Το συγκεκριμένο προποτζίδικο υπάρχει από το 1961 και αποτελεί ένα σταθερό στέκι για αυτούς που μεγάλωσαν στην συγκεκριμένη γειτονιά της πρωτεύουσας. Στην καρδιά του κέντρου λοιπόν, μια παρέα ανθρώπων συναντιέται κάθε μεσημέρι στο ίδιο μέρος, λέει «καλημέρα» και ανταλλάσσει φιλικές κουβέντες και πειράγματα.

Η παρέα στο πρακτορείο της πλατείας μαζεύεται γύρω στις 12 το μεσημέρι. Την ώρα που το επισκεφτήκαμε, στο προποτζίδικο είχε φτάσει μόνο ο κ. Παναγιώτης, παλιός κάτοικος της περιοχής που για δεκαετίες διατηρούσε περίπτερο στην πλατεία. «Εξήντα χρόνια μένω στην περιοχή» μας λέει περήφανος και προσθέτει «κάθε μέρα έρχομαι εδώ. Κάθομαι δύο με τρείς ώρες. Περνάει η ώρα μου και παίζουμε και κανένα παιχνίδι. Ετσι περνάνε τα γεράματα».

Μέσα σε λίγα λεπτά το μικρό πρακτορείο γεμίζει με ανθρώπους, δυνατές φωνές και γέλια. Τα κλειδιά του σπιτιού, αρκετά πακέτα τσιγάρων και μερικά «ψιλά» αφήνονται στο τραπέζι και τα βλέμματα στρέφονται σε κάποια φωτεινή οθόνη. Οι πάντες περιμένουν τη στιγμή που η τύχη θα τους χαμογελάσει. Τη στιγμή που θα φύγουν από το στέκι τους με χαρτονομίσματα να ξεχειλίζουν από τις τσέπες. Ή μήπως ο στόχος τους δεν είναι αποκλειστικά αυτός;

Μιλώντας με τον κύριο Δημήτρη που μένει στο διαμέρισμα του πάνω ορόφου και περνάει αρκετές ώρες τις ημέρας του στο πρακτορείο, καταλαβαίνουμε ότι ο ίδιος δεν έρχεται εδώ με αποκλειστικό σκοπό να κερδίσει χρήματα. «Περισσότερο έρχομαι για την παρέα» μας λέει και συμπληρώνει «είμαστε όλοι γνωστοί και φίλοι πολλά χρόνια. Ετσι κ’ αλλιώς κάθε φορά που κατεβαίνω από το σπίτι περνάω από εδώ». Οταν τον ρωτάμε γιατί δεν πηγαίνει σε κάποια καφενεία με τη δική του παρέα, χαμογελάει: «Που τα είδες τα καφενεία; Εχουν κλείσει όλα όσα μαζευόμασταν παλιά και παίζαμε και κανένα χαρτί. Αλλάξανε τα πράγματα. Τα καφενεία κλείσανε και γίνανε καφετέριες».

Στο ιστορικό προποτζίδικο της πλατείας, πλέον εργάζεται ο κ. Βαγγέλης που μας εξηγεί γιατί, κατά τη δική του γνώμη, ο κόσμος περνάει τον ελεύθερο του χρόνο σε κάποιο πρακτορείο. «Ερχονται προφανώς για την παρέα. Μαζεύονται και συζητάνε για διάφορα θέματα, για πολιτικά ζητήματα και για το συνταξιοδοτικό τους. Γίνεται ακριβώς αυτό που γινόταν παλιά στα καφενεία. Ολη αυτή η λογική έχει μεταφερθεί στα πρακτορεία».

Στο συγκεκριμένο πρακτορείο όμως «απαγορεύονται» οι πολιτικές συζητήσεις. Αυτό μας είπαν γελώντας οι θαμώνες του πρακτορείου και στην συνέχεια μας εξηγούν: «Προσπαθούμε να μην συζητάμε πολιτικά θέματα γιατί τσακωνόμαστε. Περισσότερο για αθλητικά θέματα συζητάμε. Βλέπουμε και κανένα παιχνίδι ποδοσφαίρου στην τηλεόραση». Με τα αθλητικά κανάλια να έχουν γίνει πλέον συνδρομητικά, οι φίλαθλοι έχουν βρει έναν ακόμα λόγο να μαζεύονται στα προποτζίδικα της γειτονιάς όπου προβάλλονται πολλά αθλητικά γεγονότα.

Οι φιλικές αντιπαραθέσεις σε κάθε προποτζίδικο εναλλάσσονται με πανηγυρισμούς για ένα γκολ που «μας πάει ταμείο» αλλά και βρισιές για τον αριθμό που δεν ήρθε στο KΙΝΟ. Από το «καφενειακό λεξιλόγιο» περάσαμε σταδιακά στο λεξιλόγιο του προποτζίδικου. «Αλλο ένα για 5αδα ρε φίλε», «Κουβά στο 90’ ρε @@» και άλλα πολλά ακούγονται καθημερινά σε κάθε συνοικιακό «ναό» του τζόγου. Η όξυνση της κρίσης όχι μόνο δεν έπληξε τον συγκεκριμένο τομέα αλλά οδήγησε και στην αύξηση του τζίρου. Αυτό το γεγονός αλλά και οι εικόνες με τις συχνές ουρές στα πρακτορεία, αποδεικνύουν ότι η ανεργία και η έλλειψη χρημάτων κάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους να εναποθέσουν τις ελπίδες μιας οικονομικής ανακούφισης στη θεά τύχη.

Σε ότι αφορά στο ποντάρισμα στα τυχερά παιχνίδια, οι παρέες σε πολλά πρακτορεία βάζουν συνεταιριστικά από λίγα χρήματα για να παίξουν. Μπαίνουν στο προποτζίδικο με λίγα ευρώ και μπορεί να καθίσουν αρκετές ώρες. Η ποικιλία των παιχνιδιών είναι μεγάλη. Στο πρακτορείο της πλατείας Προσκόπων οι άνθρωποι δεν φαίνεται να περιορίζονται. «Ε απ’ όλα παίζουμε. Στοίχημα, ΚINO, Τζόκερ. Κανά ‘‘διφραγκάκι’’ εδώ και κανένα εκεί. Να περνάει η ώρα. Αμα έχεις πολλά λεφτά παίζεις πολλά. Αμα έχεις λίγα παίζεις και μετράς και το ευρώ».

Το κέρδος και το αέναο κυνήγι του, εξάλλου φαίνεται να αποτελεί μόνο την αφορμή για την καθιερωμένη συνάντηση στο προποτζίδικο της γειτονιάς. Μια συνάντηση που δημιουργεί μια τρύπα στον χωροχρόνο της ανιαρής καθημερινότητας και επιτρέπει στους ανθρώπους να επιστρέψουν σε ένα περιβάλλον γειτονιάς που τείνει να εξαλειφθεί. Αυτό το περιβάλλον της γειτονιάς όπου οι περαστικοί ανταλλάσσουν πειράγματα με τους θαμώνες του πρακτορείου και η παρέα δεν χρειάζεται να κλείσει ραντεβού για το επόμενο μεσημέρι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News