Ολοι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία. Ειδικά όταν πρόκειται για ορισμένους από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και σκηνοθέτριες του παγκόσμιου σινεμά: από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ έως την Κάθριν Μπίγκελοου και από τον Αλμοδόβαρ έως τον Ντέιβιντ Φίντσερ.

Η «κωμωδία» του Αλμοδόβαρ

Εσείς θυμάστε ότι υπήρξε ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ με τίτλο «Δεν Κρατιέμαι» (I’ m so Εxcited); Οπου πρωταγωνιστούσαν, εκτός άλλων, ο Αντόνιο Μπαντέρας, η Πενέλοπε Κρουζ και ο αδελφός του σκηνοθέτη, Αγκουστίν; Γιατί εμείς δεν το θυμόμαστε και, όπως πολλοί, θέλουμε να το ξεχάσουμε. «Κωμωδία» έγραφε στην περιγραφή, αλλά μετά την κυκλοφορία το 2013 απέκτησε και επιθετικούς χαρακτηρισμούς όπως «αφόρητη», «θλιβερή» και «ανυπόφορη». Ευτυχώς που ο Πέδρο ξαναβρήκε τη φόρμα του και μάλιστα στο πολλαπλάσιο.

Ο «Ποπάι» του Ρόμπερτ Ολτμαν

Ποιος το περίμενε ότι ο δημιουργός των «Νάσβιλ» και «Εγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ» θα ασχολούνταν με τη διασκευή ενός καρτούν που έχει περάσει από μόνο του στη σφαίρα της μυθολογίας; Και ύστερα, ποιος το περίμενε ότι η εκδοχή του μιούζικαλ που επέλεξε ο σκηνοθέτης για τον «Ποπάι» –με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς– θα έπεφτε τόσο χαμηλά; Οταν προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1980, οι κριτικοί ένιψαν τα χέρια τους και ο ίδιος χρειάστηκε 12 χρόνια για να επανέλθει με τη mainstream ταινία του «Ο Παίκτης» (1992) και πρωταγωνιστή τον Τιμ Ρόμπινς.

Ο «Τζακ» του Φ.Φ. Κόπολα

Ξεκινάμε από την παραδοχή ότι ο Κόπολα έχει βρει μια θέση στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου μόνο και μόνο επειδή σκηνοθέτησε τους τρεις «Νονούς» (ειδικά τον δεύτερο) και το «Αποκάλυψη Τώρα». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν δικαιούται και τα ολισθήματά του (τα οποία εσχάτως μαζεύονται αρκετά). Ο «Jack» του 1996, ωστόσο, ξεχωρίζει ως μια γλυκανάλατη κωμωδία όπου ο Ρόμπιν Γουίλιαμς υποδύεται ένα παιδί σε σώμα ενήλικα.

Το «Alien 3» του Ντέιβιντ Φίντσερ

Και να σκεφτεί κανείς ότι το χειρότερο φιλμ ενός από τους σημαντικότερους αμερικανούς σκηνοθέτες υπήρξε το ντεμπούτο του, και μάλιστα σε ένα μπλοκμπάστερ που απέφερε κέρδη 160 εκατ. δολαρίων. Οι εντυπώσεις, ωστόσο, ήταν δυσμενέστερες από τη στιγμή που την πρώτη ταινία σκηνοθετούσε ο Ρίντλεϊ Σκοτ και το απρόσμενα καλό σίκουελ ο Τζέιμς Κάμερον. Η ένταση στα παρασκήνια μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιών, όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, φαίνεται πως βρήκε με κάποιον τρόπο τη θέση της και στο τελικό αποτέλεσμα.

Οι «Μνήμες» της Κάθριν Μπίγκελοου

Ο Σον Πεν είναι ο βραβευμένος με Πούλιτζερ ποιητής Τόμας Τζέιν και η Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ η γυναίκα του, φωτορεπόρτερ Τζιν, στη μάλλον άρρυθμη ταινία της Μπίγκελοου «Μνήμες του νερού» (2000), εννιά χρόνια πριν κατακτήσει το Οσκαρ Σκηνοθεσίας με το «Hurt Locker». Οι δύο ήρωες φτάνουν σε ένα νησί του Νιου Χαμσάιρ για να φωτογραφήσει η Τζιν την περιοχή όπου τον Μάρτιο του 1873 δολοφονήθηκαν δυο κορίτσια, μετανάστριες από τη Νορβηγία. Δείγμα της αποτυχίας είναι το 35% που έφτασε η ταινία στο Rotten tomatoes, αν και κάποιοι θεωρούν το ποσοστό των θεατών μάλλον γενναιόδωρο.

Το «Dune» του Ντέιβιντ Λιντς

Ο Ντενί Βιλνέβ τα κατάφερε με τις δύο πρόσφατες διασκευές στο έπος του Φρανκ Χέρμπερτ – εκεί όπου απέτυχε ο εγκεφαλικός Ντέιβιντ Λιντς όταν καταπιάστηκε με την ίδια περιπέτεια τo 1984. Ο άνθρωπος πίσω από τις ταινίες «Μπλε Βελούδο», «Μαλχόλαντ Ντράιβ» και «Twin Peaks» δεν μπόρεσε να συνδέσει το ιδιοσυγκρασιακό ταλέντο του με τις ανάγκες της κινηματογραφικής μεταφοράς, οδηγώντας σε σύγχυση εικόνων, κοστουμιών και τοπίων.

Ο πρώιμος Σκορσέζε

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι ο Σκορσέζε διακρίνεται από συνέπεια στις ταινίες του, οπότε ισχύει ότι «όποιου δεν του αρέσει, βλέπει κάτι άλλο». Αλλά ακόμη και σε αυτή τη συνέπεια, που εκτείνεται από τους «Κακόφημους Δρόμους» έως το «Ακρωτήρι του Φόβου» και τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού», υπάρχει μια αδύναμη στιγμή, έστω και ξεχασμένη. Δεν είναι άλλη από την ταινία μυστηρίου «Boxcar Bertha», από το 1972. Ας πούμε ότι πουθενά αλλού ο Σκορσέζε δεν σκηνοθέτησε κάτι με τόσο συμβατικό τρόπο, με αποτέλεσμα σήμερα η ταινία να θεωρείται «παλιακή».

Το «1941» του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Η κωμωδία ποτέ δεν υπήρξε το φόρτε του Σπίλμπεργκ. Ούτε καν στις πιο προσωπικές στιγμές του, όταν επέστρεφε στη χαμένη παιδική αθωότητα των ηρώων (και τη δική) του. Οπότε μάλλον δεν αποτελεί έκπληξη ότι η πιο αδύναμη ίσως ταινία του είναι το σκρούμπολ «1941» («Από πού Πάνε για το Χόλιγουντ, Παρακαλώ;»), το οποίο διαδραματίζεται κατά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Τη γύρισε το 1979, τέσσερα χρόνια μετά τα «Σαγόνια του Καρχαρία», και θα μπορούσε να τον πάρει μαζί της στον βυθό της αποτυχίας. Αλλά δύο χρόνια αργότερα ο ίδιος επανήλθε με τους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού», οπότε όλα πέρασαν στην Ιστορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News