Mια χειμωνιάτικη νύχτα του 1953 στην πόλη Τρεβίζο του ιταλικού βορά, παρόλο το κρύο, ο νεαρός Πάολο Μπιζάτιν περπατούσε πλημμυρισμένος από τη γλύκα και τη ζεστασιά του σεξ που μόλις είχε απολαύσει σε έναν οίκο ανοχής. Διαβάζω στο Ozy, ότι εκείνο το βράδυ ο εικοσιτετράχρονος νεαρός γύρισε στο σπίτι του κρατώντας στο χέρι ένα νόστιμο γλυκό που του είχε δώσει πριν από λίγο μια πανέμορφη ξανθιά πόρνη.

«Πάολο, αυτό θα αποκαταστήσει την ενέργειά σου», του είχε πει, «είσαι ντούρος, αλλά τώρα χρειάζεσαι κάτι για να σε σηκώσει, αν θέλεις άλλο ένα γύρο». Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι γυμνός και εξαντλημένος από τον έρωτα, όταν η ωραία ξανθιά του πρόσφερε ένα φλιτζάνι με «πυκνή κίτρινη κρέμα και θεϊκό άρωμα», θυμάται ο 87χρονος, σήμερα, Μπιζάτιν.

Κλείνει τα μάτια του και από την έκφρασή του είναι προφανές ότι απολαμβάνει ηδονικά τη νεανική ανάμνηση. Όμως ακόμα και τώρα δεν μπορεί να πιστέψει ότι το μυστικό γλυκό του πορνείου της νιότης του θα εξελισσόταν στο πιο διάσημο ιταλικό επιδόρπιο του κόσμου, το τιραμισού.

Το Τρεβίζο ήταν ήδη γνωστό από τον Μεσαίωνα  για τους άγριους, παθιασμένους για ηδονές, Επικούρειους κατοίκους του, λέει ο ιστορικός Αρμάντο Τρεβιζάν.  Ήταν επίσης ένα hot spot του σεξ, αφού συγκέντρωνε τα περισσότερα «σπίτια της χαράς» σε όλη την ιταλική «μπότα». Το εμπόριο της ηδονής όμως σταμάτησε απότομα το 1958 όταν η κυβέρνηση έκλεισε τους οίκους ανοχής σε όλη τη χώρα. Ιστορικά λοιπόν το τιραμισού, το γλυκό που προτιμούσαν τα ιταλικά μπουρδέλα, ήταν το πρώτο Viagra. Και δεν ήταν επιδόρπιο. Προσφερόταν ως κυρίως πιάτο στους πελάτες αλλά και στις εργαζομένες του σεξ.

Το Tiramisù, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «τράνταξέ με, τράβα με, σήκωσέ με», ήταν μια θερμιδική βόμβα που γινόταν απλά, «χτυπώντας κρόκους μαζί με ζάχαρη πράγμα που του έδινε ένα τραγανό τελείωμα [και] σερβιριζόταν μέσα σε ένα γυάλινο φλιτζάνι με κουτάλι, σε όλους τους πελάτες μετά από έντονες συνεδρίες σεξ», λέει ο Τρεβιζάν. Η ιδέα ήταν να επαναληφθεί η ερωτική πράξη και άρα να ρέουν τα χρήματα στο μαγαζί.  Για το λόγο αυτό, οι οίκοι ανοχής είχαν κάνει «συμβάσεις» με τους αγρότες της περιοχής που τους έφερναν φρέσκα αυγά κάθε πρωί.

Τα σαβουαγιάρ, η κρέμα μασκαρπόνε και ο καφές προστέθηκαν αργότερα. Υπέροχες συνταγές αν θέλετε, θα βρείτε με ένα κλικ στο Bostanistas, έχουμε μπόλικες γιατί είναι ένα γλυκό που αγαπάμε πολύ. Για την ιστορία, τα σαβουαγιάρ -μακρουλά σαν δάχτυλα μπισκότα με σπογγώδη υφή και τραγανά απέξω- πήραν το όνομά τους από τον οίκο της Σαβοΐας, μια από τις πιο παλιές βασιλικές οικογένειες στον κόσμο που κυβερνούσε το Τορίνο.

«Το τιραμισού ήταν μια μαγική στιγμή πριν και μετά από κάθε συνάντησή μου με την πόρνη, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν πάντα το ίδιο κορίτσι. Τουλάχιστον εγώ της ήμουν πιστός», λέει ο Μπιζάτιν, ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ και παραδέχεται με χαρά τις παθιασμένες σκανταλιές του. Εκείνη τη νύχτα που πήρε μαζί του το μπολάκι με το γλυκό, είχε την τύχη να το καταβροχθίσει όλο μόνος του, χωρίς να χρειαστεί να το μοιραστεί με κανέναν.

Η αλήθεια είναι ότι οι κυρίες του Τρεβίζο γνώριζαν τι γινόταν -και τι τρωγόταν – μέσα σε εκείνα τα κρησφύγετα του έρωτα αλλά προτιμούσαν να κλείνουν τα μάτια τους και να υποκρίνονται πώς δεν ξέρουν τι έκαναν οι σύζυγοί τους εκεί μέσα. Οι Τρεβιζάνες προτιμούσαν οι σύζυγοί τους να περιορίζονται σε οίκους ανοχής αντί να τριγυρίζουν στην πόλη σε αναζήτηση του ρομαντισμού, υποστηρίζει ο Τρεβιζάν που σημειώνει επίσης ότι «στο Τρεβίζο, οι τακτικές επισκέψεις σε οίκους ανοχής ήταν must και status symbol». Ήταν μέρος της τοπικής κουλτούρας, ο τόπος όπου πρόσωπα VIP όπως ιεράρχες, επίσκοποι και ιερείς έκαναν παρέα με θεσμικούς ηγέτες, υπουργούς, πολιτικούς και επιχειρηματίες.

Παραδόξως, με το κλείσιμο των οίκων ανοχής, το γλυκό τους «νομιμοποιήθηκε», κατάφερε μάλιστα να γίνει διάσημο σε όλο τον κόσμο. Το Ristorante Le Beccherie στην Πιάτσα Αντσιλότο που είναι ένα από τα πιο παλιά εστιατόρια του Τρεβίζο, υιοθέτησε τη συνταγή και την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο σώζοντάς την από τη λήθη. Μπορεί η ιστορία του τιραμισού να ξεκίνησε από τα κρησφύγετα του αγοραίου έρωτα, σύμφωνα, όμως, με τον Αντρέα Κορλέτο, διευθυντή του εστιατορίου, «οι απλοί άνθρωποι δοκίμασαν για πρώτη φορά αυτή λιχουδιά [στο Le Beccherie] και είμαστε υπερήφανοι γιατί υπερασπιζόμαστε και  συνεχίζουμε την παράδοση.»

Σήμερα, πάντως, οι ντόπιοι αγαπούν τον συνδυασμό του τιραμισού με ένα άλλο αφροδισιακό, που δημιουργήθηκε στο Amorous Hostaria al Cavallino, ιστορικό νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και ταβέρνα της περιοχής. Τον Μεσαίωνα ήταν χάνι, εδώ σταματούσαν οι περαστικοί  ιππότες, προσκυνητές και ταξιδιώτες για να ξεκουράσουν τα άλογα τους και να χαλαρώσουν τη νύχτα στην αγκαλιά αισθησιακών γυναικών. Εντωμεταξύ η διακόσμησή του εκσυγχρονίστηκε με φώτα ντίσκο που αναβοσβήνουν και κόκκινο χρώμα που κυριαρχεί.

Ο bartender του μαγαζιού Αλεσάντρο Τονόν έχει δημιουργήσει το Fogliarossa (κόκκινα φύλλα), ένα κοκτέιλ από αφρώδες κρασί και έγχυμα πικρού κόκκινου ραντίτσιο του Τρεβίζο (γεωργικό προϊόν Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης) που καλλιεργείται αποκλειστικά στην περιοχή. Σερβίρεται σε γυάλινο ποτήρι με δύο φύλλα φρέσκου ραντίτσιο σε σχήμα καρδιάς και σύμφωνα με τον Τονόν, το ποτό μέσω του αίματος ρέει μαγικά προς το μέλος του αντρικού σώματος που το χρειάζεται περισσότερο για να παραμείνει ντούρο και ενεργητικό.

Ο συνδυασμός του τιραμισού με το κοκτέιλ φολιαρόσα και μερικά φρέσκα φύλλα ραντίτσιο για πιπίλισμα προκαλεί «σεξουαλικό ηλεκτροσόκ» στην πελατεία, είναι κάτι πολύ πιο ισχυρό από κάθε φίλτρο που οι λάγνες κυρίες της δεκαετίας του 1950 θα μπορούσαν να έχουν εφεύρει. Λέμε τώρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News