«Το μεγαλείο της στην υποκριτική δεν χρειάζεται επιβεβαίωση. Μόνο τα Oσκαρ φαίνονται απρόθυμα να το αναγνωρίσουν (με μόνο μία υποψηφιότητα το 1993 για την ερμηνεία της στην ταινία “Ινδοκίνα”), αλλά προφανώς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτή η άλλη σπουδαία ιδιότητά της – εκτός από τη δεινότητά της στην υποκριτική: ο αντικομφορμισμός της που συμβαδίζει με την ελευθερία», σημειώνει ο Πάολο Μερεγκέτι, γράφοντας για την Κατρίν Ντενέβ, με αφορμή τα 80ά γενέθλιά της, τα οποία η κορυφαία γαλλίδα ηθοποιός γιόρτασε την περασμένη Κυριακή (22 Οκτωβρίου).

Ο κριτικός κινηματογράφου της Corriere della Sera θυμίζει πως τον αντικομφορμισμό της η Ντενέβ τον έχει αποδείξει πλειστάκις, πρωταγωνιστώντας, για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια στην ταινία «Αλήθεια» του Χιροκάζου Κόρε Εντα. «Ποια άλλη μεγάλη σταρ θα είχε το θάρρος να ειρωνευτεί τον ρόλο της και το ανάστημά της ως ντίβα του κινηματογράφου, όπως έκανε όταν υποδύθηκε τη “Φαμπιέν”, η οποία εναντιώνεται θαρραλέα σε κάθε προσποίηση ορθότητας, αναγνωρίζοντας τον εγωισμό, τη διπροσωπία, ακόμη και τα ψέματα ως απαραίτητα στοιχεία για να καταστεί κάποια σπουδαία ηθοποιός», συνοψίζει ο Μερεγκέτι, αναφερόμενος στην πλοκή της ταινίας του κορυφαίου ιάπωνα σκηνοθέτη που προβλήθηκε το 2019.

Εναν χρόνο νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 2018, η Ντενέβ είχε πρωτοστατήσει κατά του κύματος νεοπουριτανισμού που ακολούθησε τη γιγάντωση του κινήματος #MeToo, συνυπογράφοντας, μαζί με ακόμη 99 Γαλλίδες, σχετική έκκληση που δημοσιεύτηκε στη Le Monde. «Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα. Ομως το επίμονο ή αδέξιο φλερτ δεν είναι αδίκημα, ούτε η αβρότητα φαλλοκρατική επίθεση», υποστήριξαν, μεταξύ άλλων, στο κείμενό τους, υπερασπιζόμενες το δικαίωμα των ανδρών να «ενοχλούν» τις γυναίκες στο όνομα της «σεξουαλικής ελευθερίας».

«Ηταν η πολλοστή απόδειξη μιας ζωής (την οποία η Ντενέβ) βίωσε στο έπακρο με το κεφάλι ψηλά (ήδη το 1971 είχε κατηγορηθεί δημόσια μαζί με άλλες γυναίκες ότι είχαν κάνει έκτρωση για να πιέσουν την κυβέρνηση να τη νομιμοποιήσει), χωρίς να ντρέπεται για τα πάθη της και χωρίς φόβο για τις πεποιθήσεις της, αποδεχόμενη ρόλους που θα έκαναν τους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας να ωχριάσουν από ντροπή», συνοψίζει ο ιταλός δημοσιογράφος.

«Και για αυτόν τον λόγο η Κατρίν Ντενέβ έχει κερδίσει μια θέση ξεχωριστή, όχι μόνο στον κινηματογράφο αλλά και στον κόσμο του πολιτισμού και του κοινωνικού ακτιβισμού», προσθέτει, θυμίζοντας πως ανά τα χρόνια η Ντενέβ υποστήριξε τη Διεθνή Αμνηστία για την κατάργηση της θανατικής ποινής, αλλά αποστασιοποιήθηκε από την UNESCO της οποίας ήταν «πρέσβειρα καλής θέλησης» για να διαμαρτυρηθεί για έναν αμφισβητούμενο διορισμό και υπερασπίστηκε την Κούβα ενάντια στον Κάστρο ενώ η CIA την κατηγορούσε ότι συνέδραμε οικονομικά τους λιποτάκτες του Βιετνάμ.

Το 1985 η Κατρίν Ντενέβ κατέστη εθνικό είδωλο της Γαλλίας, καθώς επιλέχτηκε ως μοντέλο (το πρόσωπό της) για την επίσημη προτομή της Μαριάν, της προσωποποίησης της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οσον αφορά την καριέρα της στον κινηματογράφο, ο ιταλός κριτικός εξηγεί πως, γνωρίζοντας καλά τη διαφορά μεταξύ τού «θέλω να με κοιτάζουν» και στο «υπόκειμαι στο βλέμμα των άλλων», σύμφωνα με τα δικά της λόγια, η Ντενέβ κατάφερε να αναπτύξει «ένα μινιμαλιστικό στυλ υποκριτικής», επιλέγοντας «να κάνει λιγότερα παρά να κάνει πολλά, να αναζητά τις σωστές αποχρώσεις, όντας σίγουρη ότι μια ματιά μπορεί να είναι πιο σημαντική από μια ατάκα», γράφει ο Μερεγκέτι.

Αναφέρεται ενδεικτικά στην «Ωραία της Ημέρας» (Belle de Jour, 1967‎) του Λουίς Μπουνιουέλ: στην ταινία η Ντενέβ υποδύεται τη μυστηριώδη «Σεβερίν», μια νεαρή μεσοαστή σύζυγο που ναι μεν αγαπάει τον σύζυγό της αλλά δεν την ελκύει ερωτικά, και επαναστατεί κατά των όποιων αστικών συμβάσεων, αρχίζοντας να εργάζεται ως πόρνη, ικανοποιώντας, έτσι, τις οποίες φαντασιώσεις της, δίχως, όμως, το κοινό, να είναι σε θέση να δει το παραμικρό.

Οι ρόλοι που έχει ερμηνεύσει πλησιάζουν τους 150 και η καριέρα της δεν φαίνεται να έχει τέλος, «και επειδή δεν φοβάται να δείξει πώς τα χρόνια άλλαξαν την ομορφιά της», όπως επισημαίνει ο Μερεγκέτι. Εσχάτως υποδύθηκε την Μπερναντέτ Σιράκ, τη σύζυγο του πρώην προέδρου της Γαλλίας Ζακ Σιράκ (η ταινία «Bernadette» προβάλλεται αυτές τις ημέρες στους γαλλικούς κινηματογράφους) και πρόκειται να γυρίσει, μαζί με την Κιάρα Μαστρογιάνι, καρπό της σχέσης της Ντενέβ με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, μια ταινία στη μνήμη του κατεξοχήν γόη του ιταλικού κινηματογράφου.

Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο, επειδή έχει παίξει σε τόσο πολλές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες, οι ρόλοι της συγχέονται στη μνήμη την θαυμαστών της: «Ηταν εύθραυστη και δυστυχισμένη στα 21 της στις “Ομπρέλες του Χερβούργου” ενώ έπειτα από δεκαεννέα χρόνια ήταν μια βρικόλακας με λεσβιακές τάσεις στο “Αίμα και Πάθος”. Υπήρξε μια σεξοφοβική που φτάνει στα όρια της τρέλας στην “Αποστροφή” και μια σύζυγος που μπήκε στον πειρασμό της προδοσίας στο “Τελευταίο Μετρό”. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να εμφανιστεί γυμνή σε ηλικία άνω των πενήντα στην “Pola X” και να υποδυθεί τη σκύλα στη “Λίζα”. Στο όνομα ενός αιώνιου και χωρίς όρια πάθους για τον κινηματογράφο», καταλήγει ο Πάολο Μερεγκέτι, πλέκοντας το εγκώμιο της αντισυμβατικής Κατρίν Ντενέβ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News