Δυο-τρεις διαφορετικές συμμορίες μπορεί να τον κυνηγάνε, ο κόσμος όλος μπορεί να καίγεται αλλά ο «Dude» (Λεμπόφκσι, γι’ αυτούς που δεν τον γνωρίζουν προσωπικά) πάντοτε βρίσκει χρόνο για να φτιάξει το αγαπημένο του κοκτέιλ, το White Russian. Ο Τζιμ Μπραντς (Κλαρκ Γκέιμπλ στην ταινία «After Office Hours») θα πουλήσει και τον καλύτερό του φίλο για ένα δημοσιογραφικό στόρι, αλλά δεν παύει να είναι γοητευτικός, πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να ρίξει την Σάρον Νόργουντ (Κόνστανς Μπένετ) στις εξόδους τους στα πολυτελή στέκια, πάντοτε με ένα dry martini στο χέρι. Και ένα δυνατό κοκτέιλ, σαν το Stoli Martini with a twist- πέρα από τα πολλά ηρεμιστικά ζάναξ- δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την καταθλιπτική περσόνα που με τόσο πάθος ζωντάνεψε η Κέιτ Μπλάνσετ στην ταινία του Γούντι Άλεν, «Blue Jasmine».

Απ’ όλες τις παραγωγές του Χόλυγουντ, 64 διαφορετικές σκηνές και κοκτέιλ περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Cocktails of the Movies». Ο συγγραφέας του, Ουίλ Φράνσις, ένας βρετανός επιχειρηματίας ο οποίος γράφει και δίνει διαλέξεις για οτιδήποτε αφορά στην τεχνολογία και στην κουλτούρα, έχει συνθέσει την ιστορία του κινηματογράφου μέσα από την ιστορία της μιξολογίας. Παρουσιάζει, δηλαδή, μια εικονογράφηση (από την καλλιτέχνιδα Στέισι Μαρς) του κάθε ήρωα, τη συνταγή και την ιστορία του κοκτέιλ που κρατά στο χέρι του, και πώς ηθοποιός και κοκτέιλ εμφανίζονται στην ταινία. «Τα κοκτέιλ παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην οπτική γλώσσα της ταινίας, πάντοτε λένε κάτι για τον χαρακτήρα», εξηγεί ο Φράνσις. Το γνωρίζουν καλά και οι παραγωγοί του Χόλυγουντ.

Η Όντρεϊ Χέπμπορν λατρεύει τα πάρτι, το αλκοόλ και, συγκεκριμένα, το Mississippi Punch, στον ρόλο που υποδύεται (Χόλυ Γκολάιτλι) στην ταινία της καριέρας της, «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1961), του Μπλέικ Έντουαρτς. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τρούμαν Καπότε.

 

Ο Τζακ Μπερνς αγαπά την οικογένειά του -γι’ αυτό και την «προστατεύει» ακόμα και με κάμερες στο σπίτι- τον γάτο του, Μίστερ Τζινξ κι ένα καλό Tom Collins, όχι μόνο στον «Γαμπρό της συμφοράς» (2000), αλλά και στο σίκουελ της ταινίας, «Γονείς της Συμφοράς» (2004), του Τζέι Ρόουτς.

 

Ο Κλαρκ Γκέιμπλ, στο «After Office Hours» (1935), του Ρόμπερτ Ζ. Λέονταρντ, αγαπούσε τα Dry Martini. «Οι ταινίες με τα μαρτίνι είναι άπειρες», εξηγεί ο συγγραφέας του βιβλίου, «αλλά αυτός ήταν ο καλύτερος». Ο πιο ερωτιάρης, στον κινηματογράφο και τη ζωή, σίγουρα.

 

Άνδρες (επειδή η μπάντα ήταν μόνο για γυναίκες) και ποτά (λόγω της ποτοαπαγόρευσης) δεν επιτρέπονταν στο τρένο που μετέφερε την Σούγκαρ Κέιν (Μαριλίν Μονρόε) και τα υπόλοιπα (θηλυκά) μέλη της τζαζ μπάντας στην Φλόριντα. Αλλά και δυο άντρες -ντυμένοι γυναίκες- τρύπωσαν στο βαγόνι των κοριτσιών, και τα βασικά υλικά για το αγαπημένο κοκτέιλ της Σούγκαρ, το Manhattan, βρέθηκαν: μπέρμπον, βερμούτ και ένα αυτοσχέδιο σέικερ. «Μερικοί το προτιμούν καυτό» (1959), του Μπίλι Ουάιλντερ.

 

Η Κέιτ Μπλάνσετ σχεδόν αγκαλιά με το μπουκάλι βότκας Στολίτσναγια, υποδύθηκε τον ρόλο της θλιμμένης (blue) Τζάζμιν, στην ομώνυμη ταινία «Blue Jasmine» (2013), του Γούντι Άλεν.

 

Στο μαγαζί του Ρικ Μπλέιν (Χάμφρι Μπόγκαρτ), το Café Americain, οι ήρωες κατεβάζουν πολλά κοκτέιλ, και η σαμπάνια ξεχειλίζει. Ένα από αυτά είναι το French 75: τζιν, λεμόνι ζάχαρη και, φυσικά, σαμπάνια. «Καζαμπλάνκα» (1942), του Μάικλ Κερτίζ.

 

«Πάμε να σε κεράσω ένα ποτό». «Κοίτα, δεν είμαι και στα καλύτερά μου, δεν θα με κερδίσεις όμως μ’ ένα κοκτέιλ, λες και είμαι κανένα αλατισμένο φιστίκι». Το αγαπημένο της κοκτέιλ ήταν το Gibson (τζιν με βερμούτ), και η ατάκα ανήκει στην, υπέροχα νευρική, Μάργκο Τσάνινγκ (Μπέτι Ντέιβις), στο «Όλα για την Εύα» (1950), του Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς.

 

Στο Διαδίκτυο υπάρχει ολόκληρη ιστοσελίδα για τα κοκτέιλ και τους ρόλους του Κάρι Γκραντ. Το eggnog ήταν το ποτό του, όταν υποδυόταν τον Τζέρι Γουόρινερ, στην κωμωδία «Διαζύγιο με προθεσμία» (1937), του Λίο Λίο ΜακΚάρεϊ.

 

Η Οντρέι Τουτού,  η ηρωίδα της τρυφερά σουρεαλιστικής ταινίας «Αμελί» (2001),  αγαπούσε -φυσικά- το ζεστό κρασί ανακατεμένο με μπαχαρικά.

 

Το Moloko Plus πέφτει λίγο βαρύ για έναν μαθητή. Ο Άλεξ (Μάλκολμ Μακντάουελ), όμως, έτσι ξεκινά κάθε -σχολική και μη- βραδιά, καταναλώνοντας με την παρέα του γλυκά κοκτέιλ με γάλα κι αψέντι. Πριν πάρουν τους δρόμους για «λίγη κλασική υπερ-βία». Το «Κουρδιστό πορτοκάλι» (1971) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Άντονι Μπέρτζες.

 

Ένα δυνατό ποτό, Scotch Mist (ουίσκι με πάγο και μια φλούδα λεμόνι), για την Βίβιαν Ράτλετζ (Λορίν Μπακόλ) στο «Μεγάλο Ύπνο» (1946), του Χάουαρντ Χοκς, ο οποίος ανέβασε στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ.

 

Το apple martini είναι το κοκτέιλ της Τζένιφερ Άνιστον στην ταινία «Τα χαλάσαμε» (2006), του Πέιτον Ριντ.

 

«Θα πάρω ένα Bloody Mary, ένα σάντουιτς με μπριζόλα…κι ένα σάντουιτς με μπριζόλα», παραγγέλνει ο Ίρουιν Φλέτσερ (Τσέβι Τσέις), αφού ο λογαριασμός θα μπει σε άλλο όνομα, στο «Fletch» (1986) του Μάικλ Ρίτσι.

 

Το κοκτέιλ που πίνει η Σκάρλετ Γιόχανσον στο «Iron Man 2» (2010), του Τζον Φαβρό, δεν θα το θυμούνται και πολλοί, αλλά ο συγγραφέας δηλώνει ευτυχής που την συμπεριέλαβε στο βιβλίο του. Λογικό.

 

Ο Μεσιέ Γκουστάβ Έιτς (Ρέιφ Φάινς), που «συνηθίζει να κάνει έρωτα με όλες τις φίλες του», σε όλες τις διαδρομές του τρένου από και προς το ξενοδοχείο πίνει ένα Champagne Cup (σαμπάνια, μπράντι, λικέρ πορτοκάλι και ένα κεράσι μαρασκίνο) στο χέρι. Ολα αυτά στο «The Grand Budapest Hotel» (2014), του Γουες Άντερσεν.

 

Απειλητικός ο Σάμιουελ Τζάκσον με το κοκτέιλ που του πάει, το Screwdriver (πορτοκαλάδα, βότκα, σόδα), στο «Τζάκι Μπράουν» (1997), την τρίτη κατά σειρά ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο.

 

«Δεν μπορώ να το αγνοήσω περισσότερο, τι σκατά είναι αυτό που πίνεις;», ρωτά όλο απορία ο Πωλ Έιβερι (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) τον Ρόμπερτ Γκρέισμιθ (Τζέικ ΤΖίλενχαλ), στο «Zodiac» (2007), του Ντέιβιντ Φίντσερ. Το Aqua Velva, μπορεί να έχει το ίδιο όνομα με έναν αφρό ξυρίσματος, μπορεί να φωσφορίζει και να συνοδεύεται από μία ομπρελίτσα, αλλά δεν είναι για όλους. Λέγεται ότι το έπιναν οι Αμερικανοί πεζοναύτες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Ο Dude είναι η καλύτερη διαφήμιση για το White Russian, και ό,τι αυτό περιέχει (βότκα, λικέρ καφέ και κρέμα ή γάλα). Αναφερόμαστε στην ταινία«Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» (1998) των αδελφών Κοέν.

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου «Τα Κοκτέιλ των ταινιών», του Ουίλ Φράνσις, με την εικονογράφηση από την Στέισι Μαρς. Κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο από τις εκδόσεις Prestel.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News