Νομίζετε ότι το 2017 θα είναι μια ακόμα πιο δύσκολη χρονιά; Μάλλον. Συνυπολογίζοντας την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ σε όλα τα υπόλοιπα δεινά του κόσμου ετούτου τίποτα πλέον δεν είναι απίθανο. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα υποφέρει.

Το 1937 για παράδειγμα ήταν μια πολύ σκοτεινή χρονιά. Πριν από οκτώ δεκαετίες ο Ιωσήφ Στάλιν άρχιζε μια εκστρατεία τρόμου για την εξόντωση κάθε μορφής αντιπολίτευσης στην Σοβιετική Ένωση δολοφονώντας περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους, η οικονομική ύφεση έβαζε σε δοκιμασία τις ΗΠΑ, ενώ σε εξέλιξη ήταν ο Σινοϊαπωνικός πόλεμος και ο Ισπανικός Εμφύλιος τον οποίο κάλυψε δημοσιογραφικά ο Έρνεστ Χέμινγουέϊ για λογαριασμό της Βορειοαμερικανικής Ένωσης  Εφημερίδων (North American Newspaper Alliance).

Εκείνη τη χρονιά, ο 38-χρονος συγγραφέας του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος «Αποχαιρετισμός στα Όπλα» έβγαινε από μια δημιουργική ύφεση. Δημοσίευσε το μυθιστόρημα «Να έχεις και να μην έχεις» (κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση από τις εκδόσεις Καστανιώτη) με ήρωα τον Χάρι Μόργκαν, έναν απελπισμένο καπετάνιο αλιευτικού σκάφους ο οποίος, για να τα βγάλει πέρα αναγκάζεται να μεταφέρει λαθρομετανάστες και εγκληματίες κάθε είδους ανάμεσα στο Κι Γουέστ, τη Φλόριντα και την Κούβα.

Και επινόησε τον «Θάνατο στο Ρεύμα του Κόλπου», ένα κοκτέιλ-αντίδοτο στη μαυρίλα του 1937, ένα «αναζωογονητικό και δροσιστικό» ποτό με βάση το τζιν σε ψηλό ποτήρι (highball cocktail) που «δροσίζει το αίμα και ανανεώνει το ενδιαφέρον για το φαγητό, τους συντρόφους και τη ζωή». Ο διάσημος συγγραφέας το περιγράφει μάλιστα ως ένα κοκτέιλ που μπορεί κανείς να το απολαύσει από τις 11 το πρωί.

«Πάρτε ένα ψηλόλιγνο ποτήρι νερού και γεμίστε το με τριμμένο πάγο.

Ρίξτε 4 σταγόνες Angostura, προσθέστε το χυμό και τη φλούδα ενός λάιμ, και γεμίστε το ποτήρι με τζιν Ολλανδίας (είδος τζιν με χαμηλότερους αλκοολικούς βαθμούς από τον βρετανό συγγενή του, πιο γλυκό και αρωματικό, που μπορεί να ωριμάζει και σε δρύινο βαρέλι.)  

Άγλυκο, δεν αρέσει. Είναι δυνατό, είναι πικρό, αλλά έτσι είναι και η αγγλική ale, μπύρα δυνατή και πικρή, σε πολλές περιπτώσεις.

Δεν προσθέτουμε ζάχαρη στην ale ούτε χρειάζεται να ρίξουμε ζάχαρη σε ένα «Θάνατο στο Ρεύμα του Κόλπου» ή τουλάχιστον όχι περισσότερο από 1 κουταλάκι του γλυκού. Η γοητεία του οφείλεται ακριβώς στην οξύτητα και την πικράδα του.»

Η συνταγή του Χέμινγουεϊ τεκμηριώθηκε το 1946 στο δίτομο έργο του Τσαρλς Μπέικερ «The Gentleman’s Companion: Being an Exotic Cookery and Drinking Book». Σύμφωνα με το Quartz που την αναδημοσιεύει, περιλαμβάνεται επίσης σε ένα βιβλίο με συνταγές για κοκτέιλ του Κόλιν Φιλντ. Ο Φιλντ είναι ο επικεφαλής των μπάρτεντερ του μυθικού Bar Hemingway που δημιούργησε το Ritz Hotel του Παρισιού προς τιμήν του νομπελίστα συγγραφέα.

Από το 1940 και μέχρι την απελευθέρωση του Παρισιού από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής το 1944,  το αρχηγείο των Ναζί είχε εγκατασταθεί στο Ritz, μάλιστα ο ίδιος ο Γκέρινγκ έμενε στο πολυτελέστερο ξενοδοχείο της πόλης. Την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Χέμινγουεϊ ήταν πολεμικός ανταποκριτής, κατετάγη επίσης στη βρετανική Βασιλική Αεροπορία και στην Τέταρτη Μεραρχία Στρατού και συμμετείχε προσωπικά στην κατάληψη του στρατηγικής σημασίας ξενοδοχείου. Μπήκε λοιπόν μαζί με τους στρατιώτες στο μπαρ αυτό όπου στο Μεσοπόλεμο ο Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ ήταν μόνιμος πελάτης και ο Κόουλ Πόρτερ είχε εμπνευστεί το κομμάτι «Begin the Beguine». Και σύμφωνα με τον μύθο το «απελευθέρωσε» πίνοντας 52 μαρτίνι στη σειρά, το ένα μετά το άλλο.

Πράγματι το dry martini ήταν από τα αγαπημένα ποτά του αμερικανού συγγραφέα, που το έπινε σταθερά όπως και οι χαρακτήρες του. Στον «Αποχαιρετισμό στα όπλα», ο Φρέντερικ Χένρι  μετά από δυο-τρία μαρτίνι δηλώνει: «Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου δοκιμάσει κάτι τόσο κρύο και καθαρό. Με έκανε να νιώσω πολιτισμένος» και στο «Πέρα από το ποτάμι και ανάμεσα στα δέντρα» ο συνταγματάρχης Ρίτσαρντ Κάντγουελ παραγγέλνει ένα Μοντγκόμερι μαρτίνι με 15 μέρη τζιν και ένα μέρος βερμούτ.

Ο Χέμινγουέϊ, που έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή του με μια σφαίρα στο κεφάλι, ακριβώς όπως και ο πατέρας του παλιότερα, ήταν διάσημος για τη γραφή του (ανάμεσα στα πιο γνωστά μυθιστορήματά του τα «Για ποιον κτυπά η καμπάνα», «Θάνατος το απομεσήμερο», ο «Γέρος και η Θάλασσα») αλλά εξίσου μεγάλη φήμη είχαν και οι ποταμοί του αλκοόλ κάθε είδους, από σαμπάνια μέχρι αψέντι, που κατανάλωνε με κάθε ευκαιρία. Μάλιστα οι συνήθειές του και ο τρόπος που έβαζε το αλκοόλ στην πλοκή των έργων του έχει εμπνεύσει έναν αλλο συγγραφέα, τον Φίλιπ Γκριν να γράψει το βιβλίο «To have and have another».

Yπάρχουν, εξάλλου, δεκάδες μπαρ που υποστηρίζουν ότι ήταν τα «αγαπημένα» του στέκια και  σε αυτόν αποδίδονται πολλά κοκτέιλ που υποτίθεται ότι ζητούσε από τους μπάρμαν να του φτιάξουν. Το πιο γνωστό είναι το Hemingway Daiquiri ή Hemingway Special όπως θα το παραγγείλεις στο  El Floridita, το φημισμένο μπαρ της Αβάνας στην Κούβα όπου ήταν τακτικός πελάτης. Πώς γίνεται; Απλό. Ρίχνεις στο σέικερ 2 μεζούρες ρούμι extra dry, ½ μεζούρα λικέρ μαρασκίνο, ½ μεζούρα χυμό γκρέιπφρουτ και ¾ της μεζούρας χυμό λάιμ και αυτό είναι όλο.

Τα ποτά του τα έπινε πάρα πολύ παγωμένα, είχε μάλιστα εφεύρει ένα τρόπο να φτιάχνει μεγάλα παγάκια μέσα σε θήκες για μπαλάκια του γκολφ. Έλεγε, ότι το ποτήρι πρέπει να είναι τόσο παγωμένο ώστε όταν το πιάνεις να κολλούν επάνω τα δάχτυλά σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News