Το 1987 ένας φονικός καύσωνας τύλιξε την Αθήνα. Όπως διαβάζω στα πρωτοσέλιδα της εποχής, η θερμοκρασία έφτασε στους 44 βαθμούς, οι νεκροί ξεπέρασαν τους 1.000 και οι αρχές χρησιμοποίησαν βαγόνια με ψύξη αφού η πληρότητα των νεκροθαλάμων αντιστοιχούσε σε ξενοδοχεία των Κυκλάδων.

Το 1987 δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και έτσι η ευθύνη για την ενημέρωση και τη συναισθηματική φόρτιση του κοινού κρεμάστηκε από τα μανταλάκια. Αλλά εδώ που τα λέμε, ήταν είδηση! Οι νεότεροι, που δεν θυμόμαστε και πολλά από τον κόσμο χωρίς Google και κλιματισμό, αδυνατούμε να το συλλάβουμε ως κατάσταση και είδηση. Τόσοι νεκροί από τον καύσωνα; Ναι, γιατί τριάντα χρόνια πίσω, όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο η Ελλάδα ήταν στην πραγματικότητα τοποθετημένη πιο ανατολικά στο χάρτη, εκεί που σήμερα βρίσκονται περιοχές της ανατολικής Τουρκίας. Ηρθε ένας καύσωνας, μας βρήκε μέσα στο τσιμέντο και χωρίς κλιματιστικό και θέρισε τους πιο αδύναμους.

Τώρα που το συζητάμε αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι στο μέλλον θα μπορούν να ζήσουν χωρίς κλιματιστικό. Θα μου πείτε ότι θα έχει αλλάξει το κλίμα και ο κλιματισμός θα είναι απαραίτητος. Όμως αλλάζουμε και εμείς, έτσι δεν είναι; Παλιά οι άνθρωποι έμεναν ώρες στο μποτιλιάρισμα μέσα σε αυτοκίνητα που δεν είχαν κλιματισμό (δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ!). Σήμερα χωρίς κλιματισμό είναι μόνο οι αντίκες και ένα «Ντεσεβό» που μία φίλη παρέλαβε από τους γονείς της, με ενσωματωμένο ανεμιστηράκι το οποίο παίρνει ρεύμα από τον αναπτήρα. Και εμείς φυσικά κάνουμε τα πάντα για να υποφέρουμε από τη ζέστη. Χτίζουμε γυάλινα κτίρια! Φτιάχνουμε κατασκευές χωρίς καμία πρόνοια για τις μονώσεις και το πώς οι άνθρωποι θα ζουν καλύτερα εκεί μέσα. Το κλιματιστικό είναι πια αυτονότητο, όπως και το παράθυρο σε ένα σπίτι! Παλιά, λέει, έβγαιναν ως και στα μπαλκόνια για ύπνο, λες και είμαστε Ινδία! Αλλοι ξάπλωναν στο μωσαϊκό του σπιτιού για λίγη δροσιά. Ε, όχι! Ο κλιματισμός είναι πολιτσιμός!

Η απορία μου λοιπόν είναι η εξής: αφού ακόμα και αν η ζέστη τηγανίζει αυγά στην άσφαλτο, εμείς έχουμε κλιματισμό, γιατί οι ειδήσεις ασχολούνται με τον καιρό; Εμπειρη δεν είμαι και το θράσος μου θα το παραδεχθώ: για ποιο λόγο, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι είδηση όταν έχουμε θερμοκρασία 40 βαθμών Αύγουστο μήνα; Επειδή μου έχουν εξηγήσει και μένα τον προσδιορισμό της είδησης με τον σκύλο και τον άνθρωπο, θα ήθελα παρακαλώ να μου πείτε πώς δαγκώνει ο άνθρωπος τον σκύλο καλοκαιριάτικα. Αν χιόνιζε, εντάξει θα ήταν είδηση. Το ίδιο και τα Χριστούγεννα. Διαβάζαμε τίτλους για κρύο. Μα, υπήρχε περίπτωση να κάνει ζέστη τα Χριστούγεννα;

Ενας από τους παλιούς εδώ στο γραφείο μου είπε ότι ο καιρός πάντα θα απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης, αφού κατά βάθος αποτελεί την πρωταρχική, τη βασική είδηση. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την κατάσταση του κόσμου ξεκινώντας από τον καιρό. Πρώτα ανοίγει το παράθυρο και μετά την τηλεόραση. Μα, ναι, του είπα, όμως ο καιρός δεν είναι πια μόνο έξω από το παράθυρο. Είναι παντού: στα sites, στο app του τηλεφώνου, στα feed του desktop. Εντάξει, παραδίδομαι. Κάνει ζέστη στην πόλη Αύγουστο μήνα και πρέπει να δούμε πάλι τα πλάνα από τις βουτιές στα σιντριβάνια που δεν έχουν καμία διαφορά από τα περσινά και, ποτέ δεν ξέρεις, δεν αποκλείεται να βλέπουμε τα προπέρσινα.

Να σας πω την αμαρτία μου, ο μόνος λόγος που αντέχω τη ζέστη είναι γιατί με κάνει να νοσταλγώ το φθινόπωρο. Στα σαραντάρια δε, νοσταλγώ τη βαρυχειμωνιά, τις μέρες που πέφτουν μύτες από το κρύο. Το κρύο έχει μία ζεστασιά που δεν υπάρχει στη ζέστη. Η ζέστη σε λιώνει σου δείχνει την αδυναμία σου κάτω από τον ήλιο. Το κρύο σε βάζει να σκεφτείς, να αμυνθείς απέναντι στη φύση. Και το κρύο αντιμετωπίζεται με ρούχα. Η ζέστη θέλει μηχάνημα! Δεν λέω, αν ήμουν και εγώ τώρα στο νησί και έβαζα τα πόδια στο νερό μπορεί να σας τα έλεγα αλλιώς. Όμως τώρα που έχω ξεμείνει εδώ πίσω, μετράω τις μέρες, να έρθει της Παναγίας. Να πω «καλό χειμώνα» στο γραφείο και ας κάνει Σαχάρα έξω!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News