«Απλά ένα κομμάτι μάρμαρο». Ο θρυλικός και άκρως επιδραστικός Σέρτζιο Λεόνε δεν χρειαζόταν πολλά λόγια για να περιγράψει τον Κλιντ Ιστγουντ, ούτε καν όταν είχαν περάσει είκοσι χρόνια από τα γυρίσματα της ταινίας «Για μια χούφτα δολάρια» και ο πρωταγωνιστής της είχε καταστεί ένας καταξιωμένος όχι μόνον ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης.

Η γνώμη του επονομαζόμενου «πατέρα των σπαγγέτι γουέστερν» για τον Ιστγουντ ήταν δεδομένη και την κατέθεσε το 1984 στο κινηματογραφικό περιοδικό American Film, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως «ο Ιστγουντ μπαίνει σε μια πανοπλία και κατεβάζει την προσωπίδα. Είναι ακριβώς αυτή η κατεβασμένη προσωπίδα που συνθέτει τον χαρακτήρα του. Και η κλαγγή που ακούγεται καθώς κατεβαίνει, ξηρή όσο ένα Martini στο Harry’s Bar της Βενετίας».

Και όσον αφορά το «κομμάτι μάρμαρο» ο Λεόνε δεν παρέλειψε να εξηγήσει πως, σύμφωνα με την ιστορία, «όταν ρώτησαν τον Μικελάντζελο τι είχε διακρίνει σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι μάρμαρο, το οποίο επέλεξε μεταξύ εκατοντάδων άλλων, απάντησε ότι είδε τον Μωυσή (σσ: αναφορά στο περίφημο άγαλμα του κορυφαίου αναγεννησιακού καλλιτέχνη). Θα έδινα κι εγώ την ίδια απάντηση στο ερώτημα γιατί επέλεξα τον Κλιντ Ιστγουντ αλλά αντίστροφα. Αυτό που είδα ήταν απλά ένα κομμάτι μάρμαρο. Και αυτό ήταν ό,τι ήθελα».

Σχολιάζοντας, ωστόσο, τα λεγόμενα του Σέρτζιο Λεόνε, ο Πάολο Μερεγκέτι, κριτικός κινηματογράφου της Corriere della Sera, σημειώνει πως ο διάσημος συμπατριώτης του, μέσω της παρομοίωσης με το μάρμαρο, ίσως να ήθελε κάτι περισσότερο από το να περιγράψει τον Κλιντ Ιστγουντ, να αισθανθεί ο ίδιος ωσάν τον Μικελάντζελο του κινηματογράφου.

Ο Μερεγκέτι σε καμία περίπτωση δεν μέμφεται τον Σέρτζιο Λεόνε. Αντιθέτως αναγνωρίζει πως ο καθένας έχει δικαίωμα στον ναρκισσισμό, πόσο μάλλον οι σκηνοθέτες. Το κάνει, ωστόσο, κυρίως για να υποστηρίξει πως ο Κλιντ Ιστγουντ «αυτό το ελάττωμα δεν το είχε ποτέ, ούτε καν μετά τα Οσκαρ που κέρδισε», δύο ως σκηνοθέτης (για τους «Ασυγχώρητους» και το «Million Dollar Baby») αλλά κανένα ως ηθοποιός. Οπότε, ενδεχομένως να είχε δίκιο ο Λεόνε και ο Ιστγουντ, κατά τη διάρκεια της εντυπωσιακής καριέρας του, να υπήρξε καλύτερος σκηνοθέτης παρά ηθοποιός, υποστηρίζει ο ιταλός κριτικός.

Και με αφορμή το γεγονός πως ο Κλιντ Ιστγουντ συμπληρώνει 90 χρόνια ζωής (γεννήθηκε την 31η Μαΐου του 1930 στο Σαν Φρανσίσκο) ο ιταλός κριτικός κινηματογράφου ανατρέχει στην καριέρα του για να διαπιστώσει πως η φυσιογνωμία του υπερήλικα, πλέον, ηθοποιού δεν άλλαξε ποτέ σημαντικά, με τις ρυτίδες να αποτελούν την όποια διαφορά.

Ως ηθοποιός ο Ιστγουντ έπαιξε σε 71 ταινίες – έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1955 συμμετέχοντας στο «Revenge of the Creature», όμως το όνομά του δεν συμπεριλήφθηκε στο ζενερίκ της ταινίας ενώ τελευταία φορά βρέθηκε πίσω από τις κάμερες ως ηθοποιός (με τον ίδιο σκηνοθέτη) την περίοδο 2017 – 2018 κατά τα γυρίσματα του «The Mule». Αλλά δεν έχασε ποτέ ούτε «εκείνο το αιχμηρό βλέμμα του που λέει πολλά δίχως να μαρτυρά τίποτα, (ούτε) εκείνο το λίγο περιφρονητικό και λίγο προκλητικό χαμόγελό του».

Ο Ιστγουντ, ωστόσο, ως σκηνοθέτης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Γιατί πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα (λαμβάνοντας υπόψη τις κινηματογραφικές υπερβολές της δεκαετίας του 1970 και του 1980) κατάφερε να αναπτύξει ένα δικό του προσωπικό στυλ.

«Εμένα μου αρέσουν οι ιστορίες. Εκείνος στράφηκε προς πιο επικές, πιο μεγαλειώδεις ταινίες, εγώ προς πιο μικρές, προς ιστορίες περισσότερο προσωπικές», είχε αναφέρει ο Ιστγουντ στον σερ Κρίστοφερ Φρέιλινγκ, τον βρετανό συγγραφέα πολλών βιβλίων για τον κινηματογράφο και ειδικά για τα «σπαγγέτι γουέστερν», για να αιτιολογήσει την απομάκρυνσή του από τον Σέρτζιο Λεόνε στον οποίο ο Ιστγουντ είπε δύο φορές όχι και για το «Κάποτε στη Δύση» και για το «Κάποτε στην Αμερική».

Σύμφωνα με τον ιταλό κριτικό, οι περισσότερες από τις ταινίες του Ιστγουντ είναι καταρχάς «ωραίες ιστορίες, συμπαγείς, δομημένες και συναρπαστικές». Οπότε, το είδος της ταινίας δεν είχε πρωταρχική σημασία, γεγονός που εξηγεί ότι μεταξύ των 41 έργων που έχει σκηνοθετήσει έως σήμερα ο Ιστγουντ, μπορεί κανείς να βρει τα πάντα, ακόμα και μιούζικαλ (The Jersey Boys).

Σίγουρα δεν είναι όλες τέλειες αλλά ο Ιστγουντ έχει στο ενεργητικό του μερικές καλές, κατά γενική ομολογία, ταινίες (Mystic River, Grand Torino, Million Dollar Baby, Bird, Unforgiven) που του επιτρέπουν να θεωρεί, μπαίνοντας στη δέκατη δεκαετία της ζωής του πως, μελετώντας διαρκώς τους μεγάλους δασκάλους του κινηματογράφου, κατάφερε να καταστήσει τη λιτότητα των εκφραστικών μέσων το μυστικό της επιτυχίας του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News